31 มกราคม 2545 17:31 น.
jasmine
เข้ามากระซิบใกล้
พูดดังไปเดี๋ยวใครได้ยินนะ
เค้าจะเอาไปแซว เข้าใจบ้างป่ะ
เขยิบเอามานิดนะ...มันคงจะดี
ก็คนเค้าเขินนี่นา
เวลาพูดก็อย่ามองนี้ฉันสิ
แค่อยู่ไกลๆพูดอะไรไม่ออกสักที
แล้วถ้าอยู่ใกล้แบบนี้ จะเป็นยังไง
31 มกราคม 2545 17:16 น.
jasmine
เกลียดอาการเฉยชา
เธอทำเหมือนกับว่าไม่เคยรักฉัน
เกลียดความรู้สึกตัวเองที่ยังผูกพันธ์
ทั้งๆที่เขาคนนั้นไม่เคยใส่ใจ
ทำไมฉันต้องเจ็บขนาดนี้
เพียงเพราะคนดีไม่รู้ไปกับใครที่ไหน
ฉันเสียน้ำตาให้เธอตั้งมากมาย
แต่ไม่ได้อะไรจากเธอเลยสีกที
ใช่.........มันมันอ่อนแอ
ฉันจึงพ่ายแพ้กับความอ่อนไหวแบบนี้
เวลาเธอเย็นชาน้ำตามันออกมาทุกที
เจ็บก็ตรงที่ ไม่เคยได้สิ่งดีๆกลับคืนมา
ใช่.........ฉันก็เป็นแบบนี้
ดื้อรั้นทั้งที่จะต้องเจ็บไปมากกว่า
ทั้งๆที่รู้ว่าต้องพบกับความเย็นชา
แต่ก็ไม่รู้ทำไมว่าต้องรักเธอตลอดมาเหมือนกัน
31 มกราคม 2545 17:02 น.
jasmine
ยาวนานเหลือเกิน
ทางที่เลือกเดินจะอีกนานแค่ไหน
มองเห็นขอบฝั่งแต่ มันช่างยาวไกล
ก้าวเดินไปอีกนานเท่าไหร่จึงจะพบมัน
เหน็ดเหนื่อยกับการต่อสู้
ทั้งๆที่รู้ว่าใจเธอไม่ได้อยู่กับฉัน
อ่อนล้า ไม่รู้ว่า ต้องทนไปอีกกี่วัน
พยายามบอกใจเท่าไหร่มันไม่เชื่อฟังสักที
30 มกราคม 2545 13:12 น.
jasmine
อาจจะสายเกินไปสำหรับคำว่าขอโทษ
เพราะความโกรธคุณจึงจากไปใช่ไหม
ตอลดเวลาผมเพิ่งรู้ว่าทำไม่ดีอะไร
จนเมื่อคุณจากไปผมจึงไม่เหลือใครสักคน
ผมคงทำร้ายคุณตลอดมา
ผมไม่รู้ทำให้น้ำตาคุณต้องเอ่อล้น
สำหรับผมชีวิตผู้ชาย หนึ่งคน
ขอแค่ดูแลหัวใจที่สับสนที่คุณก็พอใจ
ที่ผ่านมาผมผิดทุกอย่าง
ที่ปล่อยให้คุณอ้างว้างและร้องไห้
ผมไม่ถนุถนอมแล้วยังทำร้ายจิตใจ
ที่คุณจากไปมันคงจะเป็นทางที่ดี
มันเป็นทางเลือกที่ถูกต้อง
ผมควรลองอยู่กับตัวเองแบบนี้
ในเมื่อขณะที่มีคนห่วงใยผมกลับไม่ไยดี
จนมาถึงตอนนี้ผมจึงไม่มีใครใส่ใจ
แต่ผมเป็นห่วงคุณนะ
ไม่ว่าคุณจะทำอะไร กับใคร ที่ไหน
ขอผมห่วงคุณบ้างทดแทนที่ขาดหายไป
แม้ว่าคุณไม่สนใจผมก็เต็มใจจะทำ
ผมรู้ว่าคุณเจ็บปวดแค่ไหน
ถ้าเรายิ่งใกล้มันอาจจะยิ่งตอกย้ำ
ผมเพิ่งรู้ตัวว่าสิ่งที่ผมได้ทำ
มันสร้างความเจ็บช้ำ ไม่เพียงแต่คุณคนเดียว
30 มกราคม 2545 12:57 น.
jasmine
เธอทุ่มเททุกอย่างกับมัน
แล้วปล่อยฉันให้อยู่คนเดียวเหว่หว้า
เธอทุ่มเทพลังกายและเวลา
ไม่มีแม้แต่แววตาหันมาห่วงใย
เธอไม่เคยหันมามอง
ไม่เคยปกป้องยามฉันอ่อนไหว
แล้วความรักของเธอคืออะไร
แม้เพียงความใส่ใจกลับไม่เคยมี
ฉันคงสำคัญสู้งานไม่ได้
เธอจึงทุ่มเทหัวใจกับงานแบบนี้
ส่วนฉันเธอกลับไม่เคยไยดี
หรือเธอไม่รู้สึกที่เราจะจบกัน
กับฉันเธอเคยบอกว่าจริงใจ
แต่แล้วทำไมเธอกลับทำแบบนั้น
พอนานไปฉันก็เริ่มไม่มีความสำคัญ
ยิ่งอยู่ใกล้กันฉันยิ่งปวดใจ
พอเถอะนะจบกันเท่านี้
ฉันคงเป็นนางเอกแสนดีต่อไปไม่ไหว
ฉันเคยอดทนแต่นี่มันมากเกินไป
ฉันคงทนต่อไปไม่ได้ยื้อต่อไปก็มีแต่น้ำตา
ฉันไม่อยากจะสู้ต่อไป
เพราะของหัวใจมันเริ่มอ่อนล้า
แต่ละวันผ่านไปพร้อมๆกับรอยน้ำตา
ไม่งานสำคัญกว่าจะเสียเวลากับฉันทำไม
หน้าส่วนตัว
830
