4 พฤศจิกายน 2545 20:11 น.
jasmine
"งั้นหรอ" เสียงของสุตอบโทรศัพท์เบาๆ แต่.....เสียงที่ได้ยินเมื่อสักครู่ดังก้องอยู่ในหูตลอดเวลา เธอแทบไม่เชื่อเลยว่าจะได้ยินคำๆนี้จากคนนั้น เธอพูดต่อ ไม่ให้เขาได้พูดขึ้นมา
"แค่นี้ใช่ไหม" คำพูดของเธอตัดเยื่อใย ใครจะรู้ ว่าจริงๆแล้วที่ฉันไม่อยากจะพูดต่อนั้นเพราะฉันเกือบจะกลั้นนน้ำตาไว้ไม่อยู่ต่างหาก
"สวัสดี" เธอไม่รอคำตอบจาก คนที่พูดโทรศัพท์ด้วย......ยังไม่ทันที่เธอจะวางโทรศัพท์ โทรศัพท์จากอีกฝ่ายก็ถูกวาง ตื้ดดดดดดดดดดดดดดด.......... น้ำตาที่อุตส่าห์เก็บเอาไว้ ไม่รู้ว่ามันมากมายขนาดนี้............
คำพูดที่เขาพูดก่อนวางโทรศัพท์กลับมาอีกครั้ง
"ขอโทษนะ เราไม่มีเวลาให้...............เลือกคนอื่นเถอะ " เธอไม่อยากได้ยินมันอีกแล้ว ไม่อยากได้ยิน แต่มันก็ดังอยู่ในใจอยู่นั่นเอง
ถ้าเธอไม่ได้เห็น ไม่ได้รู้ว่าเขาจะไปกับคนอื่น ฉันคงไม่รู้จักเสียใจขนาดนี้ แต่นี่เขาโกหก ไม่ใช่เขาไม่มีเวลา แต่มันด้วยเหตุผลอื่น
"เราไม่มีคนอื่นหรอก สุก็รู้เรามีสุคนเดียว" ประโยคนี้โอมพูดจนนับครั้งไม่ได้ เขาย้ำตลอดเวลาว่าไม่มีใคร
"สุมีอะไรจะให้นะ" โอมเคยพูดแบบนี้ ในมือก็กำของอย่างหนึ่ง แล้วจับมือของสุขึ้นมา แล่ววางสิ่งนั้นลงในมือ
"โอมให้นะ" สิ่งนั้นก็คือแหวน
สุไม่ได้ตั้งใจจะคิดถึงเรื่องพวกนี้แต่มันเขามาเองไม่รุ้จะหยุดมันยังไง น้ำตามันออกมาจนแทบไม่มีเหลืออยู่
ฉันเห็นสุแบบนั้นแล้วก็ไม่รู้จะทำยังไง.......แต่ได้เขาไปพูดปลอบใจ
"สุ......มีอะไรบอกเราก็ได้นะ" เพียงเท่านั้นสุก็โผเข้ามากอดฉัน ร้องไห้หนักกว่าเดิม แม้ฉันจะพยายามใจแข็งอยู่ แต่เห็นเพื่อนเป็นถึงเพียงนี้ก็อดที่จะน้ำตาซึมเพราะสงสารไม่ได้ ใครล่ะจะคิด ตลอดเวลาที่เขาคบกัน ไม่มีวี่แววว่าโอมจะมีคนใหม่ คู่นี้สวีทกันจนใครหลายคนก็อิจฉา แม้แต่พ่อแม่ก็รู้ว่าคบกันโดยไม่กีดกันอะไรเลย
"เค้าบอกเลิกสุแล้ว".........ฉันรู้สึกว่าใจมันหวิว.........เพราะไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้ เราเพิ่งเห็นกับคนอื่นไม่กี่วัน ทั้งที่เมื่อวานเขาก็เพิ่งโทรมาบอกว่า ไม่มีอะไร เขายังรักสุเหมือนเดิม
.......................................................................................................................
19 สิงหาคม 2545 16:37 น.
jasmine
วันฝนตกเด็กหญิงตัวน้อยๆเปิดหน้าต่างออกแล้วยื่นมือไปรองรับน้ำฝนที่โปรยปรายลงมาไม่ถึงกับหนักมาก แล้วก็วิ่งออกไปกางแขนออกจาลำตัวหมุนไปรอบๆ คิดว่าในใจว่า"ฉันจะเล่นน้ำฝนให้สนุกไปเลย" น้ำฝนนี่มันเย็นจังนะไม่เหมือนน้ำที่อาบเลยล่ะ เย็นจนรู้สึกหนาวสะท้านไปทั้งตัวแต่ก็ยังคงวิ่งเล่นอยู่ตรงสนามหน้าบ้านอย่างเพลิดเพลิน" สนุกจังไม่เหมือนเปิดน้ำที่ฝักบัวเลย น้ำฝนเย็นกว่าแล้วก็ไม่ต้องเปิดปิดน้ำด้วย "
แม่เดินผ่านมาเห็นหน้าต่างเปิดอยู่ เลยเดินมาปิด แต่ก็เห็นเด็กหญิงตัวน้อยๆกำลังเพลิดเพลินกับการเล่นน้ำฝน แม่เดนฉับๆมาหน้าบ้าน จีบแขนลูกสาวตัวน้อย และเงื้อมือจะตี แต่ลูกสาวกลับพูดว่า"แม่มาเล่นน้ำกับหนูไหมคะ" แล้วก็มืออ่อนลงแทนที่จะตีกลับเอามือที่อ่อนโยนลูบที่หน้าและหัว "กลับเข้าบ้านเถอะ เดี๋ยวไม่สบาย" แม่อุ้มเด็กหญิงตัวน้อยเข้าไปในบ้านแล้วก็พาไปอาบน้ำสระผม
หลังจากอาบน้ำแม่ก็พาเด็กหญิงตัวเล็กไปเช็ดผมให้แห้ง "คราวหน้าอย่าไปตากฝนนะลูก เดี๋ยวจะเป้นหวัดไม่ได้ไปโรงเรียนนะ" เด็กหญิงยิ้ม "แม่คะน้ำฝนเย็นจังเลย ไม่อุ่นเหมือนฝักบัวที่บ้านเราด้วย" เด็กหญิงหันหน้ามาหาแม่ที่กำลังเช็ดผมให้อยู่ "แต่มันไม่ดีนะลูก คราวหน้าอย่าเล่นอีกนะ"
คืนนั้นเด็กหญิงนอนแต่หัวค่ำ แต่พอกึกแม่ที่นอนข้างๆได้ยินเสียงไอ....จึงตื่นขึ้นมาพลางเอามือจับที่หน้าผากร้อนผ่าวของเด็กหญิง....ถ้าหากเป็นไปได้ คงยอมไม่สบายเสียเอง แล้วแม่ก็ลุกไปหยิบยาลดไข้ชนิดน้ำมาให้เด็กหญิงทาน คืนนั้นแม่แทบไมได้นอนเพราะไข้ของเด็กหญิงยังคงไม่ลด
พอเช้าแม่รีบพาเด็กหญิฃไปโรงพยาบาล หมอบอกให้นอนที่นั่นเพราะต้องการตรวจดูว่าเป็นปอดบวมหรือป่าว........เด็กหญิงนอนอยู่โรงพยาบาล 3 วัน อาจจะแค่ 3 วันแต่ 3 วันนี้แม่หยุดงานมาเฝ้าไข้ทั้งวันทั้งคืน คงไม่ต้องบอกว่าเหนื่อยแค่ไหนที่ต้องเที่ยวไปเทียวมาบ้าน-โรงพยาบาล
เหนื่อยขนาดนี้เพราะอะไรลองคิดดูแล้วกัน......
17 สิงหาคม 2545 14:03 น.
jasmine
คำพูดน่ะมันสำคัญนะยิ่งเป็นคำพูดที่สัญญากับคนอื่นเอาไว้ ฉันจำได้ดี ฉันเคยให้สัญญากับคน 2 คน คนที่ 1 ฉันสัญญากับแม่ว่าจะเอาปริญญามาให้แม่ชื่นใจ คนที่ 2 สัญญากับเขาว่าจะไม่ให้เขาเสียใจ
แม้จะพูดคำนั้นมานาน นาน เสียจนจำมันไม่ได้ว่าพูดตอนไหน แต่ฉันจำมันได้ดีว่าพูดเอาไว้ยังไง ทุกๆประโยคมันดังอยู่ข้างๆหูนี่เอง ดังอย่างชัดเจนทุกประโยค ไม่เคยตกหล่นไปเลย
เรื่องที่สัญญากับเขา ว่าจะไม่ทำให้เขาเสียใจ ถึงแม้บางครั้งฉันอาจจะทำให้เขาเสียใจไปบ้าง แต่มันก็เป็นความไม่ตั้งใจบางครั้งก็เป็นความไม่เข้าใจกันเอง แต่เขาจะรู้ไหมนะว่าเขาทำให้ฉันเสียใจมาหลายครั้ง ทั้งที่เขาไม่เคยรู้สึกอะไรเลย และฉันก็ไม่เคยบอกเขาเลยว่าโกรธ ฉันก็ไม่ได้เป็นคนดีอะไรมากมายหรอกนะ แต่ที่ไม่พูดเพราะไม่รู้จะพูดให้มันผิดใจกันไปทำไม รู้ก็รู้ว่าเขาทำไปแบบนั้นเขาไม่ได้คิดว่าฉันจะรู้สึกแบบนี้ บางเรื่องเขาก็หวังดี แต่ความหวังดีมันก็ไม่ได้ตรงกับความต้องการที่ฉันตั้งใจเอาไว้ มีหลายครั้งที่ฉันก็น้อยใจนะว่าเขาทำไมไม่คิดถึงความรู้สึกของคนอื่นบ้าง อย่างเหตุการณ์นี้
ปีใหม่ทั้งที
ก็เลยอยกาส่งความรู้สึกดีๆไปให้
พอสอบเสร็จเลยไม่ได้ไปไหน
อุตส่าห์ตั้งใจทำการ์ดให้เธอ
แต่เธอกลับบอกว่าเกรงใจ
งั้นการ์ดที่ใส่ซองเอาไว้ก็คงทำเก้อ
จริงๆแล้วก็ไม่ได้โกรธอะไรเธอ
แต่ที่เผลอร้องไห้เพราะเสียดายเวลา
ก็ตั้งใจทำแทบตาย
ก็เลยเสียดานเวลาที่เสียไปมากกว่า
การ์ดใบเดียวมันไม่ได้มีค่า
แค่ฉันใช้เวลาทำทั้งคืน
เคยถามตัวเองนะว่าทำไมต้องพยายามขนาดนั้นด้วย ทำไมต้องพยายามไม่ทำให้เขาเสียใจทั้งที่เขาทำให้ฉันเสียใจมาตลอด .......
ตอนนี้คำพูดของตัวเองมันก็มาทำให้ฉันรู้สึกผิด ผิดกับตัวเอง ผิดกับความรู้สึกของตัวเอง เขายุ่ง เขาก็เลยไม่ค่อยว่างไม่มีเวลา ก็เลยไม่ได้คุยกันเลย ในขณะที่อีกเธอเข้ามา ฉันไม่ได้รู้สึกชอบเธอหรอกนะ แต่มันสะดุดในหลายๆอย่างที่เขาเป็น สะดุดที่เธอเหมือนเขาในบางอย่าง ทุกครั้งที่เธอเล่าเรื่องของเธอให้ฟังแล้วมันเหมือนกับเขา ฉันก็อึ้งไปทุกที จริงๆแล้วที่สนิทกับเธอรวดเร็วไม่ใช่เพราะว่าเธอเหมือนเขามากต่างหาก ใช่.........ฉันกำลังเขาคน 2 มาเปรียบเทียบกันอยู่ แต่ไม่ใช่ในแง่ที่ว่าใครดีกว่าใคร ฉันก็ไม่รู้จะตอบเธอว่ายังไงเวลาเธอถามถึงเขาว่าระหว่างเราน่ะ ยังรักเหมือนเดิมไหม จริงๆแล้ว ฉันก็ชินกับการอยู่คนเดียวมานาน.........ช่วงแรกที่เขาไปทำงานก็มีบ้างนะ แต่ตอนนี้เราก็เฉยๆ ปล่อยเวลาให้มันผ่านไป ผ่านไป แต่ว่าถ้าเขากลับมาเหมือนเดิม ก็คงไม่มีอะไรเปลี่ยนนอกจากเขามาบอกว่าเขาจะเลิก ที่เธอเข้ามาเธอก็ทดแทนหลายอย่างให้เวลามากกว่า แต่มันไม่ได้ทดแทนทุกอย่างหลายเรื่อง เธอเข้าใจใช่ไหม
ขอโทษนะ ถ้ามันทำให้เธอรู้สึกว่าเธอเป็นตัวเลือก แต่มันไม่ใช่อย่างนั้น ถ้าถามฉันว่ารักเขาอยู่ไหม ฉันก็คงตอบได้ว่ารัก....... แต่สำหรับเธอนะ มันยังไม่ได้เริ่ม และหากจะเริ่มก็ต้องหลังจากที่ฉันแน่ใจว่าเขาไม่ได้รักฉันแล้ว เพราะถ้าฉันทำตามความรู้สึกบางอย่างไป แล้วเขากลับมา ฉันคงรู้สึกผิดไปตลอด และฉันแน่ใจว่าที่รู้สึกดีๆกับเธอมันเพียงเพราะว่าความเหมือนที่เธอมีบางอย่างเหมือนเขา ฉันนี่แย่จังนะ พยายามเอาเธอมาแทนเขาจนได้ ไม่รู้ว่าเธอจะรู้สึกยังไงนะ ที่ถูกเอามาเปรียบเทียบแบบนี้ แต่ทั้งหมดที่พูดมาไม่ใช่เขาดีกว่าเธอหรอกนะ แต่เขาเป็นคนที่ฉันคุ้นเคยมากกว่าเวลาที่เขาห่างหายไป และเธอเข้ามาตรงนั้น มันก็เลยทำให้ฉันรู้สึกผูกพันธ์กับสิ่งเดิมๆอยู่
ไม่ว่าเธอจะรู้สึกยังไง อยกาบอกเธอว่าฉันรู้สึกผิดกับตัวเอง ผิดกับความถูกต้อง ผิดกับคำพูดที่ให้เอาไว้กับเขา
ฉันไม่พร้อมที่จะรักนะตอนนี้ - - - - - อย่าดีกับฉันมากนักเลย - - - - - ฉันก็คนมีความอ่อนไหว ไม่ว่าเธออ่านแล้วจะเธอจะจากไปหรือไม่ ฉํนรู้ว่าเธออ่านแล้วเธอคงรู้สึกไม่ดี แต่ฉันต้องบอก เพราะถ้าไม่บอกเธอตอนนี้ ปล่อยเอาไว้มันก็คงทำให้ฉันรู้สึกว่าหลอกเธอ...
11 กรกฎาคม 2545 12:19 น.
jasmine
ใกล้สอบกลางภาคอีกแล้ว ใกล้ถึงฤดูการสอบแต่ละครั้งนักศึกษาก็จะหามุมสงบเงียบ เพื่อเตรียมอ่านหนังสือสอบแบบไฟลนก้น ไฟที่หอพักนักศึกษาเปิดแทบทุกห้อง ส่วนไฟห้องที่ไม่ได้เปิดเดาได้เลยว่าเจ้าของห้องคงลงมาอ่านหนังสือที่ใต้หอพัก ไม่ว่ามองไปที่ไหน ผู้คนก็ออกมาอ่านหนังสือกัน นี่แหละนะฤดูการสอบใกล้มาถึง
บางคนก็หอบเอาผ้าห่ม หมอน และเสบียงติดตัวกันมาอย่างเป็นกอบเป็นกำ แม้อากาศล่างหอพักจะหวานจนเจ็บเข่ากระดูกก็ตาม แต่ทั้งแม่ฮูก พ่อนกฮูกก็ไม่หวั่น ขนหนังสือมาอ่านขนเช้า
ไม่ว่าฤดูการสอบที่ไหนก็คงเป็นอย่างนี้
ไอ้ วิทย์ เร็วๆหน่อย เดี๋ยวโต๊ะก็เต็มหรอก ชักช้าอยู่ได้ เสียงดังของเติ้ล ที่ตะโกนอยู่นอกห้องแทบทำเอานักศึกษาบนหอพักชายที่หลับอยู่ตื่นกันทั้งหอ
เดี๋ยวๆหาชีตส์อยู่ เสียงดังเดี๋ยวคนอื่นก็ขว้างหนังสือมาหรอก วิทย์กุลีกุจอออกมาจากห้องเพราะรู้ว่าเพื่อนรออยู่นานมาก
เติ้ลและวิทย์เป็นนักศึกษาแพทย์ปี 1 การสอบกลางภาคเรียนครั้งนี้เป็นครั้งแรกในการเรียนมหาวิทยาลัย เขาจึงอยากไปสำผัสกับการอ่านหนังสือโต้รุ่งที่รุ่นพี่พูดถึงกันนักหนา เขาเดินเตร็ดเตร่หามุมสงบเงียบ เพื่อเริ่มอ่านหนังสือ
ไปอ่านใต้อาคารเรียนรวมเถอะ ไกลดี ท่าทางจะไม่ค่อยมีคนไปอ่าน เติ้ลออกความเห็นหลังจากที่เดินหาที่อ่านหนังสือไม่ได้เนื่องจากถูกจับจองเอาไว้หมดแล้ว
เอ้ย..วันนั้นรุ่นพี่บอกว่า ที่นั่นเฮี้ยนจะตาย หาที่อื่นดีกว่าว่ะ วิทย์ไม่เห็นด้วยกับความเห็นของเติ้ลเพราะยังจำเรื่องผีที่รุ่นพี่เล่าให้ฟังตอนมารับน้องได้ขึ้นใจ
ไม่เห็นมีอะไรเลย พี่ก็โกหกไปอย่างนั้นแหละ เชื่อก็บ้าแล้ว เติ้ลไม่ค่อยกลัวกับเรื่องที่รุ่นพี่เท่าไหร่ยังคงเดินดุ่มๆตรงไปที่อาคารเรียนรวม หรือว่า แกกลัว เขาพูดทิ้งท้ายเอาไว้ให้เพื่อนเกิดทิฐิ
แล้วก็เป็นอย่างที่คิดเอาไว้วิทย์เดินตรงไปที่อาคารเรียนรวมอย่างมุ่งมั่นราวกับว่าไม่เคยได้ยินอะไรเลยทั้งที่เคยกลัวเรื่องที่รุ่นพี่เล่าเอาไว้มาก พอถึงที่ใต้อาคารเรียนรวมไม่มีคนมาอ่านหนังสือแถวนั้นเลย บรรยากาศเงียบสงัด ชวนขนลุกยิ่งกว่าอากาศที่หนาวเหน็บของคืนนั้นเสียอีก เติ้ลวางหนังสือที่หนักอึ้ง ถึงอ่านทั้งคืนก็คงอ่านไม่หมด และเริ่มต้นอ่านหนังสือ
อาการเย็นยะเยือกเวลาที่ลมประทะ ผิวกายเหมือนมีคนเอามือมาลูบที่ผิว วิทย์พยายามตั้งใจอ่านหนังสือไม่คิดถึงเรื่องไหน เสียงลมปะทะใบไม้เหมือนแสงกรีดร้องของโหยหวน ถึงอากาศมันหนาวชวนขนลุก แต่ทว่าวิทย์ขอลุกไม่ใช่เพราะอากาศแต่เพราะบรรยากาศที่วังเวงนั่นเอง แต่ก็พยายามเก็บไม่บอกให้เพื่อนรู้
หลังจากอ่านหนังสือไปได้ไม่นานนัก วิทย์ก็ลุกขึ้นจากโต๊ะ และปิดหนังสือที่อ่าน เติ้ลมองตามขึ้นไป
จะไปไหน อีกละ เติ้ลถามวิทย์เพื่อนที่อ่านหนังสือด้วยกัน เพราะเห็นท่าทาง
ไปห้องน้ำเดี๋ยวมา
เออ รีบไปรีบมาแล้วกัน กลับมาจะได้มาอธิบายเรื่องที่จะสอบฟังด้วย งงว่ะ
หลังจากที่วิทย์เดินออกกไป เติ้ลก็ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือ ต่อไป แต่ทันใดก็ได้กลิ่นแปลกๆ ไม่อยากคิดเลยว่ามันเป็นกลิ่นดอกไม้ที่หอมมากๆ จนเรียกว่าเหม็น เขาพยายามไม่คิดอะไร แต่ในใจก็ภาวนาให้เพื่อนกลับมาเสียที ไม่รู้ว่าเพราะอะไร หมาที่อยู่แถวนั้นถึงได้ส่งเสียงหอน โอดครวญเหมือนเห็นบางอย่าง เขาแทบไม่อยากจะมองไปรอบๆตัวเพราะกลัวจะเห็นสิ่งที่คิดเอาไว้ แต่ก็หันไปเพราะความอยากรู้ ไม่เหHนอะไร!! เขาเอามือจับบริเวณหน้าอก ถอนหายใจยาว แล้วพลันลุกไปตามเพื่อนที่หายไปเกือบ 15 นาที
ไอ้วิทย์ อยู่ไหม เติ้ลร้องถามหาเพื่อนที่หายไปนานจนผิดสังเกตไม่รู้เพราะว่าห่วงเพื่อนหรือกลัวที่จะต้องนั่นอยู่คนเดียว แต่กลับไม่มีเสียงตอบจากอีกฝ่าย ลมพัดแรงจนประตูห้องน้ำห้องแรกเปิดออก เขาร้องออกมาด้วยความตกใจ
เอ้ย
เขามองเข้าไปในห้องน้ำ โชคดีที่ยังไม่เจออะไรแปลกๆ
ไอ้วิทย์ อยู่หรือป่าวโว้ย เขาชักเสียงดังขึ้นเพราะความหวาดระแวงสิ่งที่เกิดขึ้น
เสียงตอบอย่างช้าๆ ของเพื่อนเหมือนกับตัวยังอยู่มนห้องน้ำ อ.ยู่นี่เรี.ย.กทำไม
เสียงของวิทย์ยืดยาวจนเขาไม่ค่อยมั่นใจว่าเป็นเพื่อน
อยู่ไหนล่ะ ? เติ้ลพยายามหาเพื่อนตามเสียงที่ได้ยิน พลางเอามือเปิดประตูห้องน้ำทีละห้องอย่างช้า
เหลืออีก 2 ห้อง !!!
ไอ้วิทย์ เร็วจะกลับแล้วโว้ย เติ้ลไม่อยากจะอยู่ที่นี่อีกต่อไปเพราะว่าบรรยากาศรอบข้างไม่เป็นใจ ทันใดก็มีเสียงเพลงแว่วมาเบาๆๆ ไม่รู้ว่าแมวเดินมาจากไหน เดินผ่านหน้าประตูห้องน้ำ บรรยากาศยังคงเงียบสงัด
ทำอะไรอยู่วะ เติ้ลใจคอไม่ดี อยากจะกลับไปนอนที่หอ
เดี๋ย..ว.ก่.อ..น ..กู..อ..อก.ไ.ม่..ไ ..ด้ เสียงของวิทย์ยืดยาว ช้าๆ แต่ใจของเติ้ลเต้นถี่ เหงื่อออกท่วมกาย
ทำไมมึงออกไม่ได้ เติ้ลไม่รู้ว่าถามว่าอะไร จึงพูดออกไปแบบนั้น
กู..อ..อ..ก..ไ.ม่ไ.ด้ไ..ม่..มี.ทิ..ชชู่
+++++++++++++++++++++++ ไม่มีอะไรหรอกจ้า+++++++++++++++++++++++++++++++
9 กรกฎาคม 2545 19:08 น.
jasmine
"โธ่! แม่แค่ไปเที่ยวผับ ตี2 เดี๋ยวก็กลับแล้ว" ป้อม พยายามอ้อนวอนเพื่อที่จะไปเที่ยวกลางคืนกับเพื่อน ป้อมพยายามขอแม่แบบนี้หลายครั้งแล้วแต่แม่ก็ยังยืนกรานว่าไม่ให้ไปเหมือนเดิมทุกครั้ง
"จะไปได้ยังไง มันอันตรายเกิดเค้าเอาอะไรให้เรากินเราจะรู้ไหม รักหรอกนะถึงได้ห้าม" แม่พูดแบบนี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ แต่ทุกครั้งป้อมก็ไม่ค่อยชอบคำตอบแบบนี้สักเท่าไหร่
"แม่ป้อมโตแล้วนะ แม่เพื่อนเค้ายังไม่หวงลูกขนาดนี้เลย" เสียงของป้อมเริ่มดังขึ้น เหมือนเป็นการจุดชนวนให้เริ่มการทะเลาะ
"ก็เค้าไม่หวงงัย เพื่อนเรามันถึงได้ดีๆกันทั้งนั้น เดี๋ยวก็พาเราไปเสียคนจนได้" แม่เริ่มเสียงดังขึ้นถึงจะดังไม่เท่าเสียงห้าวของป้อมลูกชายคนเดียว แม่ไม่เคยตามใจป้อมเลยโดยเฉพาะเรื่องแบบนี้
ป้อมเป็นคนรักเพื่อนรักสนุก แต่ก็คงไม่ต่างอะไรไปกับเด็กวัยรุ่นทั่วไป ส่วนแม่ก็มองในมุมของผู้ใหญ่ที่มีประสบการณ์และมองการณ์ไกลมากกว่า ความเห็นของแม่และป้อมจึงไม่ค่อยลงรอยกันนักในหลายๆเรื่อง
"ทำไมแม่ถึงว่าเพื่อนป้อมแบบนี้ล่ะ ไม่อยากอยู่บ้านแล้ว ถึงแม่ไม่ให้ไป ป้อมก็จะไป" ป้อมหยิบกุญแจรถเครื่องคันโปรดใหม่เอี่ยมที่แม่เพิ่งซื้อให้เพราะสอบคัดเลือกเข้ามหาวิทยาลัยได้ เสียงสตาร์ทรถ ปื้น.....ปื้น.....มันเสียดแทงเข้าไปให้หัวใจของผู้เป็นแม่ ที่ยืนพิงประตู ควันสีขาวที่ออกมาจากท่อไอเสียไม่บอกก็รู้ว่าคนขับกำลังโกรธ
"ป้อมจะไปไหน ป้อม.....ป้อม......ป้อม" แม้จะเห็นเพียงด้านหลัง เลือนลางเนื่องจากมีควันรถมากมาย แต่ก็ยังจดจำเสื้อผ้าของป้อมได้ดี แม่ทรุดตัวลงข้างๆประตูอย่างช้า ทบทวนคำพูดที่เพิ่งพูดกับลูกชาย สายตามองออกไปที่ถนนอย่างไม่มีจุดหมาย น้ำตาของแม่เอ่อล้นออกมา ทั้งที่พยายามกลั้นเอาไว้ขณะอยู่ต่อหน้าป้อม ลึกๆแล้วแม่เองก็เสียใจที่พูดแรงกับป้อมไปเหมือนกัน
ป้อมเป็นเด็กเรียนดี เพิ่งสอบติดมหาวิทยาลัย เป็นที่ชื่นชมของอาจารย์ ถึงแม้ว่าพ่อของป้อมจะเสียจะเสียไป 5- 6 ปีแล้วก็ตาม ป้อมเป็นลูกชายคนเดียว ไม่ค่อยสนิทกับญาตินักเพราะญาติส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง ป้อมจึงสนิทกับเพื่อนมากกว่า
ด้วยความโกรธที่ประทุมาตั้งแต่ออกจากบ้าน ป้อมขับรถเรื่อยๆไม่ได้มองว่าตอนนี้ขับรถเร็วเกินไปแล้ว จริงๆป้อมก็อยากกลับบ้านแต่คิดๆไปแล้วไหนๆออกมาก็น่าจะไปเที่ยวกับเพื่อนซะเลย ความเร็วของรถเพิ่มขึ้น เพิ่มขึ้น โดยที่คนขับไม่รู้เลยว่ากำลังขับรถเร็วอยู่ ป้อมถอดหมวกกันน็อคออก ปล่อยให้ลมแรงปะทะกับใบหน้า........มันก็สะใจดี
เสียงโครม.....ดังสนั่นกลางสี่แยกไฟแดง ป้อมขับรถมาไม่ทันระวังสัญญาณไฟว่าให้หยุดรถ รถของป้อมชนกับรถยนต์คันหนึ่งอย่างแรง รถของป้อม หมุนไปหลายรอบส่วนป้อมกระเด็นออกจากรถ เหมือนลอยออกไปกลางอากาศ ความรู้สึกเหมือนเหตุการณ์นี้มันเกิดอย่างช้า ช้า ร่างของป้อมกระเด็นไปถูกขบถนนอย่างแรง ส่วนรถยนต์คันนั้นแรงของรถเครื่องที่ชนทำให้กระบะด้านข้างยุบ แต่คนขับปลอดภัยจะมีก็แค่ศรีษะแตกนิดหน่อยเพราะคาดเข็มขัดนิรภัย คนขับรถยนต์เป็นชายกลางคนอายุประมาณแม่ของป้อมได้ คนขับรถลงมาดูอาาการของป้อม ดูอาการหนักไม่ใช่น้อย เสียงอื้ออึง ทั้งเสียงแตรรถ เสียงผู้คนมุงดู โห้มล้อม
มากมายแต่ไม่มีสักคนช่วยเหลือ มีเพียงชายกลางคนคนนั้นที่กระวีกระวาดโทรเรียกรถพยาบาลให้มารับตัวของป้อม
ลมหายใจรวยริน เหนื่อยอ่อนเพราะเสียเลือดมาก ป้อมได้ยินเพียงเสียงที่ดังข้างๆหู อยากจะลืมตาขึ้นมาแต่มันก็ยากเต็มที่ จนป้อมเลือกพยายามไป เสียงที่ดังเข้ามาเหมือนเป็นการประมวลออกมา ทั้งเสียงลมที่ประทะหน้า เสียงแตรรถ เสียงคนตะโกนวี๊ด ว๊าย แต่นอกจากนี้ยังได้ยินเสียงหนึ่งที่ก้องอยู่ในหูวกไปเวียนมาเหมือนใครมาเปิดเทปเดิมซ้ำแล้วซ้ำอีก
"จะไปได้ยังไง มันอันตรายเกิดเค้าเอาอะไรให้เรากินเราจะรู้ไหม รักหรอกนะถึงได้ห้าม"
"ป้อมจะไปไหน ป้อม.....ป้อม......ป้อม"
อยู่ป้อมก้รู้สึกตัวเบาหวิว ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ป้อมถามตัวเองถตลอดว่าที่นี่ที่ไหน แล้วป้อมก็ก็ได้คำตอบ ที่นี่เป็นผับที่ป้อมนัดกับเพื่อนเอาไว้ ป้อมเก็บความแปลกใจลำดับเหตุการณ์ไม่ถูกแต่มันก็หายไปเมื่อเจอเก่ง เพื่อนของป้อมที่เรียนมัธยมปลายด้วยกัน ป้อมเดินตรงเข้าไปตั้งใจจะเล่าเรืองให้ฟัง
"เอ้ยเก่ง.....มีเรื่องจะเล่าให้ฟัง สงสัยว่าตอนที่ขับรถมาคิดอะไรเพลินไปหน่อย" เสียงของป้อมเบาเหมือนเสียงกระซิบจนเก่งฟังไม่ออก
"ฟังไม่รู้เรื่อง แล้วนี่หนีออกมาน่ะสิ บอกแล้วถ้าไม่หนีออกมา ไม่ได้มาหร๊อก" เหมือนเก่งจะรู้ว่าป้อมหนีออกมาจริง เพราะทุกครั้งที่ชวนออกไปเที่ยว แม่ป้อมมักจะไม่ให้ไปทุกครั้ง
ป้อมมองไปรอบๆตัวเพราะดูเหมือนทุกสิ่งฃทุกอย่างจะเป้นสิ่งที่ป้อมไม่เคยเห็น ป้อมเดินช้า ๆมองผู้คนรอบกาย จนทำให้เก่งรำคาญเพราะความช้า จึงเดินไปก่อน ป้อมยังคงมองไปรอบๆอย่างช้าๆนี่เป็นครั้งแรกที่ป้อมเข้ามาและคงเป็นครั้งสุดท้าย ป้อมเข้าใจแล้วว่าทำไมแม่ถึงไม่อยากให้เขามาสถานที่แบบนี้ คำพูดของแม่ดังก้องขึ้นมาในหูอีกครั้ง
" เพื่อนเรามันถึงได้ดีๆกันทั้งนั้น เดี๋ยวก็พาเราไปเสียคนจนได้"
ป้อมชักจะเชื่อคุพูดของแม่แล้วสิ นี่ถ้ากลับไปป้อมจะไปขอโทษแม่และสัญญาว่าจะไม่มาเที่ยวสถานที่แบบนี้อีก
ป้อมหยุดที่โต๊ะของเพื่อน มีคนนั่งอยู่ 3-4 คน บางคนก้รู้จัก บางคนก็ไม่รู้จัก แต่ละคนอยู่ในอาการเมา ซึงแน่นอนว่าไม่ใช่แค่ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ไม่มีใครคุยกับป้อมเหมือนกับว่าป้อมเป็นอากาศ แม้แต่เก่งที่เพิ่งคุยกัน ก็ยังถามหาเขา ทั้งที่เขาก็ยืนอยู่ข้างๆ
ป้อมรู้จักเจ้บบริเวณหน้าอกข้างซ้ายเหมือนมีคนเอาของหนักมากด ดัง ตุ๊บ--ตุ๊บ--ป้อมไม่ได้ยินเสียงดนตรีที่ออกจะดังจนเขาแทบเอามือปิดหูตอนเดินเข้ามา ได้ยินแต่เสียง ใครไม่รู้บอกว่า
"cpr คนไข้ๆ"
"คนไข้ไม่ได้สติแล้ว"
เสียงดังวุ่นวาย ป้อมไม่ได้หูฝาดเขาได้ยินเสียงแบบนั้นชัดเจน แต่ว่ามันดังมาจากไหน?
แม้จะไม่ได้ยินเสียงแต่ยังคงมองเห็นกลุ่มวัยรุ่นวิ่งหนีกันวุ่นวาย ตำรวจหลายนายเข้ามาตรวจผับ และจับเพื่อนของป้อมไป ป้อมก็แปลกใจที่ทำไมไม่จับเขาไปด้วย ป้อมอยู่บนโรงพัก เพื่อนของป้อมถูกนำตัวมาตรวจปัสสาวะหาสารเสพติด ป้อมเห้นแม่ของเพื่อนร้องไห้ บางคนก็ดุด่าลูกตัวเอง ป้อมได้แต่มองดู บางทีแม่ของป้องอาจจะอยู่ที่นี่ด้วยก็ได้
เหมือนมีบางอย่างดังข้างหู เสียงฝีเท้าหญิงกลางคน คนหนึ่งกระหืดกระหอบเข้ามาโรงพัก แม่ของป้อม!!!! ป้อมพยายามเรียก "แม่ แม่" สุดเสียงแต่ว่าเสียงป้อมก็เหมือนอยูในลำคอ ป้อมพยายามสำผัสแม่ แต่ว่ามันก็ผ่านไป ร่างกายของป้อมโปร่งแสง? แม่ไม่เห็นป้อม? ป้อมมองเห็นแม่ร้องไห้ แม่ร้องไห้ตั้งแต่ที่ป้อมออกจากบ้านแล้ว
ไม่รุ้ทำไมแม่ของป้อม ตั้งใจฟังวิทยุของตำรวจอย่างตั้งใจ เสียงพูดคุยโต้ตอบอาจจะดังไม่เท่ากับเสียงพ่อแม่ของเด็กที่ถูกจับตัวมา แต่สำหรับแม่ได้ยินอย่างชัดเจน
"ช่วยหาญาติของผู้ประสบอุบัติเหตุรถชนบริเวณสี่แยกไฟแดง ที่ ไนซ์บลาซ่าเพราะไม่พบหลักฐานใดๆ เป็นผู้ชาย อายุประมาณ18 ปี ใส่เสื้อสีครีม กางเกงยีนส์ดำ ขับรถเครื่องฮอนดาสีแดง"
เหมือนเข็มนับร้อยๆปักลงที่กลางใจที่ผู้เป็นแม่ให้ร่ำไห้ปานใจแทบขาด ภาพของป้อมที่ขับรถเครื่องออกจากบ้าน หวนกลับมาชัดเจนอีกครั้ง
"รถหมายเลข กก 1234"
เป็นคำพูดที่ฟังดูโหดร้ายสำหรับแม่คนหนึ่ง หมายเลขทะเบียน กอ กอ หนึ่ง สอง สาม สี่ เป้นคำพูดที่ช้าที่สุดตั้งแต่เคยได้ยินมาตลอดทั้งชีวิต หัวใจของแม่ แทบแตกสลายเพราะรู้แน่นอนว่าเป็นลูกชายของตนเอง แม่พูดได้เพียงคำว่า "ป้อม ป้อม ป้อม แล้วแม่จะอยู่กับใคร ป้อม........แม่จะอยู่กับใคร" เพียงเท่านั้น ร่างของแม่ก็ทรุดลงที่พื้น แต่น้ำตายังไหลพรากออกมาเป็นสาย แทบจะเป็นสายเลือดเหมือนใจจะขาดอยู่รอนรอน ตำรวจที่อยู่ข้างช่วยกันพยุงขึ้นมา ป้อมอยากจะเข้าไปช่วยแม่ แต่ว่าก็ไม่สามารถจะสำผัส ป้อมอยกาจะกอดแม่ อยากบอกว่ากับแม่ว่ารักแม่ที่สุด เขายังไม่ได้บิกว่ารักแม่เลย ยังไม่ได้สัญญากับแม่ว่าจะไม่ไปเที่ยวผับอีกแล้ว ยังไม่ได้ไปเรียนเหมือนที่แม่ตั้งใจเอาไว้ คำพูดของแม่ดังกึกก้องขึ้นมาอีกครั้ง
"ป้อมจะไปไหน ป้อม.....ป้อม......ป้อม"
ร่างของป้อมเบา เบา เบา เหมือนจะลอยไปไหนสักที่ ถึงเวลาของป้อมแล้ว เขาถูกดึงตัวห่างออกไป แต่ยังจำภาพของแม่ได้ติดตา เขาเพิ่งเข้าใจเดี๋ยวนี้เองว่า ทำไมแม่ถึงห้ามเขานัก แต่มันก็สายเกินไป.....เสียแล้ว
---อุ่นใดๆโลกนี้ไม่มีเทียบเทียม อุ่นอกโอ้มแขนอ้อมกอดแม่ประคอง รักเจ้าจึงผูก รักลูกแม่ย่อมห่วงใยไม่อยากจากไปไกล แม้เพียงครึ่งวัน--
หน้าส่วนตัว
2207
