หลงผิด

J&J

"น่านะ...นิตา เราขอครั้งเดียวนะ นิตาไม่รักเราหรือ?" เขาพูดเสียงอ่อนลง แต่มือทั้งสองยังเกาะกุมแขนขาของนิตาตรึงเอาไว้กับที่นอนอย่างแน่นเหนียว เกรงว่าเธอจะดิ้นหลุดเขาไปอีก หลังจากที่นิตาขัดขืนการรุกรานของเขาอย่างสุดกำลัง
"รักหรือ?...คนรักกันเค้าทำกันแบบนี้หรือ?..." นิตาเค้นเสียงพูดออกมาอย่างยากเย็น สลับกับอาการหอบถี่ๆอย่างเหนื่อยล้า ถ้าเป็นไปได้...เธอก็อยากจะหนีไปให้ไกลจากตรงนี้ เธออับอายเหลือเกิน...เสื้อผ้าของเธอหลุดลุ่ยไม่มีชิ้นดี เผยให้เห็นร่างกายที่ขาวเนียน... ไม่เคยต้องแม้แต่สายตาของชายใดมาก่อน...นิตาเบือนหน้าหลบสายตาเว้าวอนแกมบังคับของเขา น้ำตาซึมที่หางตา...
"เราเสียศรัทธาในตัวเธอจริงๆ เราไม่น่าเชื่อเธอเลย" นิตาเสียงเครือ แต่ใบหน้าแลสายตาของเธอเสมองไปทางอื่นอย่างล่องลอย ไร้จุดหมาย...
   ในใจของนิตานั้นอยากจะพูดอะไรออกไปหลายๆอย่างเพื่อให้เขาสำนึกได้ แต่ครั้นจะเอ่ยก็รู้สึกว่ามีก้อนอะไรมาจุกอยู่ที่คอ  เธอจึงได้กลืนก้อนสะอื้นลงคอไปอย่างยากเย็น...นิตารู้ว่าเวลานี้ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรออกไปก็คงไม่อาจยับยั้งไฟราคะที่คุโชนของเขาเอาไว้ได้...ตัวเธอนั้นก็หมดแรงหมดกำลังที่จะต่อสู้ขัดขืน แม้แต่แรงที่จะยกแขนขึ้นปิดป้องตัวเองจากการจู่โจมของเขาก้ยังไม่มี...กลยุทธการป้องกันตัวต่างๆที่เธอร่ำเรียนมาก็ดูจะไร้ผลกับเขา เพราะไม่ว่าเธอจะงัดท่าไหนออกมาใช้ออกมาสู้กับเขา เขาก็รับมือเธอได้หมดทุกท่า เธอเองก็ไม่กล้าที่จะใช้ไม้ตายกับเขา เพราะกลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไปจริงๆ และที่สำคัญ....นิตาเองก็มีใจรักเขามาก่อนหน้านี้อยู่แล้ว...สุดท้ายสิ่งที่นิตาได้รับคือ ...ความเจ็บปวดทั้งตัวและหัวใจ...ความใคร่...ไม่ใช่สิ่งที่นิตาต้องการในเวลานี้...ตลอดเวลาที่คบกับเขามานิตาหลงเชื่อใจเขา คิดว่าเขาเป็นคนดี เป็นสุภาพบุรุษ...มาถึงเวลานี้เธอก็รู้ว่าตัวเองคิดผิดถนัด...เขาไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดไว้เลย...แต่เธอก็รักเขาแล้วนี่สิ..เธอจะทำอย่างไรต่อไปดี?
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ในชีวิตของนิตานั้นราบรื่นมาตลอด เธอเป็นเด็กเรียนดี ไม่เคยข้องแวะกับสิ่งไม่ดีต่างๆ...ครอบครัวของนิตาไม่ได้ร่ำรวยอะไร  เธอเป็นเพียงลูกชาวนาจนๆ...พ่อของนิตาเสียตั้งแต่เธอยังเรียนอยู่มัธยมปลาย...เมื่อขาดเสาหลักของครอบครัว แม่ของเธอจึงต้องแบกรับภาระส่งเสียเธอกับพี่ชายอีกสองคนเรียนต่อจนจบ...ในช่วงเวลานั้นนิตาได้รับรู้และเข้าใจความทุกข์ยากของแม่ จึงทำให้เธอไม่เคยทำตัวเหลวไหลให้แม่ต้องเดือดร้อน...เหตุนี้แม่จึงไว้ใจเธอตลอดมา... 
  ที่นิตาได้มีโอกาสเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัย ก็เพราะว่าเธอต้องกู้ยืมเงินกองทุนฯของรัฐบาลเรียน ในสายตาของเพื่อนๆ นิตาก็เป็นผ้าพับไว้ดีๆนั่นเอง....
   นิตาเคยมีแฟนมาก่อนเมื่อตอนที่เธอเรียนอยู่ปี 2 เขาอายุมากกว่าเธอ 7 ปี ...เขารักนิตามาก ร่ำร้องอ้อนวอนขอให้เธอแต่งงานกับเขา...นิตารับปากเขา...แต่มีข้อแม้ว่าจะต้องเป็นเมื่อเธอเรียนสำเร็จแล้วเท่านั้น...เขาก็ยินดีรอ และตลอดเวลาที่คบกันเขาไม่เคยล่วงเกินนิตาเลยแม้แต่ครั้งดียว...มีแต่ความสุภาพ อ่อนโยน...และอบอุ่น นิตารู้เพียงแต่ว่าเขาและเธอคือคนที่"ใช่"ของกันและกัน เธอพร้อมที่จะใช้ชีวิตและก้าวเดินไปกับเขาเมื่อเธอเรียนสำเร็จแล้ว...แต่ดูเหมือนโชคชะตาจะกลั่นแกล้งเธอกับเขา...เขาจากนิตาไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ...นิตาเศร้าโศกเสียใจ และจมอยู่กับความทุกข์ใจตลอดมา...
    นิตารู้ว่าตัวเองเหงาก้เมื่อตอนที่เขามาจากเธอไป... นิตาจึงเริ่มคบ"เขา"คนใหม่ เมื่อ "เขา"คนเก่าจากเธอไปเกือบปี เพียงเพื่อที่จะทดแทนความรักความอบอุ่นที่เธอเคยได้รับ และขาดหายไป
    " เขา"คนใหม่ก้พอจะรู้เรื่องของนิตาบ้าง เพราะว่าเธอก็เล่าให้เขาฟังบ้าง...ใช่แล้วล่ะ...นิตาไม่เคยลืม"เขา"คนเก่าได้เลย นิตารักเขามากที่สุด นิตาไม่รู้ว่า "เขา" คนใหม่คิดอย่างไรกับเรื่องนี้  เธอรู้เพียงแต่ว่าเธอชอบที่เขาทนรับฟังเธอได้แทบทุกเรื่อง เธออาจจะรัก"เขา"คนใหม่เข้าแล้ว แต่นิตาเองก้ไม่รู้ตัวว่าเธอได้รัก"เขา"คนใหม่เข้าแล้วจริงๆ...เธอยอมรับและไว้ใจเขาจนยอมให้เขามาอยู่เป็นเพื่อนในวันที่เพื่อนร่วมห้องกลับบ้าน...นิตาคิดว่าเขาคงจะไว้ใจได้ เพราะเท่าที่คบมาเขาก็สุภาพกับเธอ...นิตามักกจะมองโลกในแง่ดีเสมอ..แล้วเธอก็ได้รู้ว่า...สิ่งที่เธอคิดนั้นมันไม่ใช่เลย...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"ฮัลโหล...นิตาจ๋า...วันเสาร์นี้เราว่างนะ เราอยากไปหานิตา ได้มั้ย?.." เขากรอกเสียงนุ่มนวลมาตามสายโทรศัพท์...
  "อืม..ก็ได้" นิตารับปากเขา เธอมักจะใจอ่อนกับคำหวานของเขาทุกครั้ง แม้ว่าเธอจะปากแข็งบ้างก็ตาม..นับจากวันที่นิตาตกเป็นของเขาในวันนั้น  แม้ว่าเธอจะเจ็บปวดใจกับการกระทำของเขาและเธอต้องสูญเสียความบริสุทธิ์ไปก็ตาม...แต่เธอก็รักเขา...เธอจึงยอมคืนดีกับเขาอีกครั้ง เมื่อเขาสัญญาว่าจะไม่ล่วงล้ำก้ำเกินเธออีก...ถ้าหากว่าเขาผิดสัญญา ก็ให้เธอเลิกคบกับเขาได้เลย เขาบอกนิตาอย่างนั้น...ความที่นิตาเป็ฯคนใจอ่อนมองโลกในแง่ดี จึงเชื่อในคำหวานของเขาอย่างง่ายดาย..
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
    "นิตาจ๋า...เรารักเธอมากนะ เราขอเถอะนะ" เขาบังคับแกมขอร้องนิตาอีกครั้ง เมื่ออยู่ด้วยกันสองต่อสอง
   "ไม่นะ..เรากลัวท้อง" นิตาแข็งขืนดึงตัวออกมาจากอ้อมกอดของเขา แต่ก็ดูเหมือนแรงที่ออกไปจะไร้ผล...
   "เราจะไม่ทำแบบนั้นอีกหรอก รับรองนะ ว่าไม่ท้องแน่" สายตาเว้าวอนของเขาช่างทรมานใจนิตาเหลือเกิน....
    "ตัวเองเคยพูดออะไรไว้ จำได้มั้นล่ะ เคยสญญากับเราแล้วใช่มั้ยว่าจะไม่ทำอีก?"  นิตาพยายามเกลี้ยกล่อมเขา...เขาชะงักไปนิดหนึ่ง แต่ก็เริ่มจู่โจมเธออีกครั้ง...
    "เราอดไม่ได้ เวลาที่เห็นนิตาแบบนี้ นิตาสวยเหลือเกิน..."  ปากเขาพร่ำ แต่มือไม้เปะปะไปทั่วร่างของนิตา...
    "อย่า..." นิตาเสียงเครือ  เสียงของเธอถุกกลืนหายไป เมื่อเขาจู่โจมหนักๆเข้า นิตาจึงตกเป็นของเขาอีกครั้งอย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยง...นี่เธอทำผิดอีกเป็นครั้งที่สองแล้วหรือ?....
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
   "นิตา! ...ฟังเราก่อนสิ ทำไมนิตาพูดแบบนี้?"   เขาพูดเสียงดังอย่างน่ากลัว
   "เราเป็นเพื่อนกันเถอะนะ ต่อไปเธอไม่ต้องมาหาเราอีกแล้ว เรารู้แล้วล่ะว่า ตลอดเวลาที่เราคบกันมา เราไม่ได้รักเธอเลย ...เธอเองก้ไม่ได้รักเราเช่นเดียวกัน ...เธอเห็นเราเป็นแค่ที่ระบายความใคร่ของเธอเท่านั้นเอง"   นิตาพูดออกไปอย่างเจ็บปวด  สายตาเฉยชา...แม้เธอนชจะรู้ว่าตัวเองรักเขามากแค่ไหน...แต่เธอก็ต้องตัดใจ...เมื่อเธอกลับมาคิดทบทวนดูแล้วถึงเรื่องระหว่างเธอกับเขา...เธอไม่อยากทำผิดอีกต่อไป....
   "ไม่นะนิตา...ไม่!"  เขากระชากเสียง แววตาแข็งกร้าวขึ้น...นิตาเดินหันหลังกลับไปทันที...ไม่อยากได้ยินเสียงของเขา   เกรงว่าน้ำตาจะไหลรินออกมาให้เขาเห็นถึงความอ่อนแอ...เกรงว่าจะตัดใจจากเขาไม่ได้...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
   นับจากวันที่นิตาเอ่ยปากบอกเลิกกับเขา   เธอก็ได้แต่เก็บตัวเงียบ  จากนิตาที่เคยสดใสร่าเริง  ก็กลายเป็นคนอมทุกข์  ไม่สุงสิงกับใคร  นึกรังเกียจตัวเองที่ทำตัวเหลวไหล ....ถ้าหากว่าแม่รู้เรื่องที่เธอทำผิดมาล่ะ...ท่านจะเสียใจแค่ไหน...เธอไม่อาจทนทุกข์อยู่คนเดียวได้...ใช่แล้ว...บ้าน...คือที่สุดท้ายที่นิตาคิดว่าเมื่อกลับไปคงจะพอทำให้เธอสบายใจขึ้นมาบ้าง...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
   "กับ_____เป็นไงมั่งลูก ยังคบกันอยู่มั้ย?"  แม่ถามนิตาอย่างห่วงใย...แม่พอจะรู้ว่านิตาคบอยู่กับเขา  แต่แม่ก้ไม่ได้ห้ามปราม เพราะไว้ใจที่นิตาเป็นเด้กดีมาตลอด ไม่เคยมีเรื่องเสียหาย...
   "ก็...เอ่อ..เลิกคบไปแล้วล่ะจ้ะแม่ หนู่ไม่ได้รักเขา"  นิตาปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติ...สายตาเสไปมองดูข่าวในทีวีอย่างสนใจ เกรงว่าแม่จะจับผิดในสายตาได้...
  "ดีแล้วล่ะ  แม่ล่ะกลัว ลูกน่ะเป็นผู้หญิง  เสียหายมา ชาวบ้านจะนินทาเอาได้ ยิ่งเราก้ไม่มีพ่ออยู่ด้วย...เขาจะหาว่าพ่อแม่ไม่สั่งสอน...ผู้ชายร้อยล่ะ1 ที่มันจะมาจริงใจกับเรา ส่วนใหญ่แล้วก็มีแต่จ้องจะเอาเปรียบเรานั่นแหละ" แม่สั่งสอนนิตายาวเหยียด...แต่คำพูดของแม่ช่างเสียดแทงจิตใจนิตายิ่งนัก
   "จ้าาาาแม่..." นิตารับปากเสียงยาว กลบเกลื่อนความผิดปกติของตัวเอง  ยกสำรับกับข้าวไปเก็บในครัว จิตใจเศร้าหมองล่องลอย...
    ...แม่จ๋า...หากแม่รู้ว่านิตาผู้เคยเป็นเด้กดีของแม่ เป็นเด้กสาวที่บริสุทธิ์ บัดนี้...แปดเปื้อนไปด้วยราคีคาว  แม่คงจะเสียใจมากใช่มั้ย? นิตาจะทำอย่างไรดีจ้ะ  นิตาเสียมันไปแล้ว นิตาไม่อาจเรียกร้องมันกลับคืนมาได้ นิตามันโง่...นิตามันเลว...แม่จ๋านิตาผิดไปแล้ว...นิตาได้แต่พร่ำพูดกับตัวเองในใจ..น้ำตาเอ่อซึม...
  คำพูดของแม่ช่างตอกย้ำความผิดพลาดของนิตาเหลือเกิน...เธอละอายใจเกินกว่าที่จะอยู่บ้านต่อไปได้...เธอจึงกลับมาอยู่หอพักตามเดิม...แม้จะทุกข์ใจกับความผิดพลาดของตัวเองยังไงก็ตาม เธอก้ไม่อาจเอื้นเอ่ยบอกแม่ได้...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
    นิตาต้องทนทุกข์ใจกับสิ่งที่ตัวเองทำผิดพลาดตลอดมา...แต่เวลา..ก้ทำให้นิตาได้คิดทบทวนอะไรหลายๆอย่าง  เธอเริ่มคิดได้ตั้งแต่ครั้งที่เธอกลับบ้าน...จากคำสั่งสอนของแม่ ญาติผู้ใหญ่ ทุกคนต่างก็หวังดีกับเธอทั้งนั้น จึงทำให้นิตาหันมาใส่ใจกับการเรียนมากขึ้น...ไม่สนใจใคร หรือว่ายุ่งเกี่ยวกับผู้ชายคนไหนอีก...ความรักความอบอุ่นที่เธอค้นหาเธอก้ได้ประจักษ์ชัดว่า...แท้จริงแล้ว เมื่อถึงเวลามันจะเข้ามาหาเธอเอง...แต่ถ้าหากว่ามันจะไม่มี..เธอก็ต้องเตรียมพร้องและยอมรับกับความเป็นไปของชีวิต...หลายครั้งหลายครามันทำให้นิตาได้ตระหนักถึงพระคุณของแม่...แม่เพียงคนเดียวเท่านั้นที่รักและปรารถนากับเธออย่างแท้จริง....ส่วนคนอื่นๆก็มีแต่จะนำความทุกขืมาให้ เธอจึงตั้งหน้าตั้งตาเรียนหนังสือ ให้สมกับที่แม่มุ่งหวัง...
   ยามใดที่นิตากลับบ้าน ดูเหทือนว่าแม่จะดีใจและสุขใจมาก   ไม่ว่าเธอจะอยากได้อะไร อยากกินอะไร แม่ก้พยายามหาให้...เธอรู้ว่าลึกๆในใจของแม่แล้ว แม่ภาคภูมิใจในตัวเธอมาก สิ่งที่เชิดหน้าชูตาของแม่ก็คือลูกของแม่มีโอกาสได้ร่ำเรียนสูงๆ  ในขณะที่ลูกชาวนาคนอื่นๆในหมู่บ้านไม่ได้ร่ำเรียน แม้ว่าเขาจะมีฐานะดีกว่าแม่ก็ตาม...แม่มีแค่สองมือกับหัวใจที่เต็มร้อยสนับสนุนลูกทุกทางที่เกี่ยวกกับการศึกษา....สวิ่งไหนที่ลูกจะได้ดีมีสุขแม่ยินดี...
  ในวันที่นิตาทำผิดนิตาอยากจะก้มลงกราบแทบเท้าแม่ สารภาพกับแม่ถึงสิ่งที่ตัวเองได้ทำผิดมาแล้ว  นิตารู้ว่าแม่ต้องให้อภัยเธอ... แต่นิตาก้ไม่กล้า...เธอไม่อยากเห็นแม่เจ็บปวดเสียใจกับการกระทำของเธอ เธอไม่อยากเห็นน้ำตาแม่...ไม่อยากให้ความหวังของแม่ต้องมลาย...เธอจึงได้แต่เก็บงำความทุกข์ทรมานใจเอาไว้เพียงแต่ผู้เดียว...อยู่อย่างหน้าชื่นอกตรมขมขื่นกับการกระทำของตัวเองตลอดมา....
    ในวันนี้...นิตาสำนึกผิดแล้ว และหันหลังเดินออกมาจากจุดที่ตัวเองหลงผิดนั้นได้...แต่เธอก็ต้องติดอยู่กับความทุกข์ใจตลอดมา...สิ่งที่แปดเปือ้นร่างกายภายนอก มันสามารถล้างออกให้หมดจดได้ แต่ราคีคาวที่มันเปื้อนจิตใจเธอมันไม่อาจจะล้างออกให้หมดจดได้....มันยังคงตามติดหลอกหลอนจิตใจเธอตลอดมา...คราใดที่มีใครมาสกิดใจเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอเจ็บปวดใจยิ่งนัก แม้ว่าจะไม่มีใครที่รู้เรื่องนี้ของเธอ...แต่เธอยอ่งรู้อยู่แก่ใจตัวเองดี...นิตาอยากจะลืม และเริ่มต้นชีวิตใหม่...อีกไม่นาน...นิตาก็จะเรียนจบมหาวิทยาลัย...เธอก้ได้แต่หวังว่าสิ่งแวดล้อมใหม่คงจะทำให้เธอดีขึ้นไม่มากก็น้อย...วันนี้นิตาคิดอะไรได้หลายๆอย่าง เลิกแสวงหาความรัก และมีความเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น เข้าใจสังคม  และไม่มองโลกในแง่ดีเพียงด้านเดียว....สังคมที่มีแต่ความหลอลวงและใส่หน้ากากเข้าหากันเธอจะต้องได้เรียนรู้อีกมากในมหาวิทยาลัยชีวิต... ต่อไปเธอจะไม่ดำเนินชีวิตด้วยความประมาทอีก เพราะว่าความประมาทจึงทำให้เธอต้องทุกข์หนักเหมือนที่ผ่านมา 
  เมื่อเธอมองย้อนกลับไปหาแม่ เธอก็รู้สึกว่าวันนี้เป็นวันที่เธอรู้สึกรักและสำนึกในบุญคุณของท่านอย่างแท้จริง...นิตาสัญญากับตัวเองจะเลี้ยงและดูแลท่านไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่เอง...

   รักใดใดไหนเล่าเท่ารักแม่   เป็นรักแท้จริงใจไม่หน่ายหนี
รักอื่นนั้นมาเปรียบได้นั้นไม่มี   รักแม่มีแต่ให้ใช่รักเทียม
   จะเอาความยิ่งใหญ่ใด่มาเปรียบ   มิอาจเทียบรักแม่นั้นผ่องใส
ผืนแผ่นฟ้ามหาสมุทรสุดกว้างไกล   ยากหาใดมาเปรียบได้ดังมารดร
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
           ขอเทิดทูนพระคุณแม่
               รักจากใจ...J&J