เหยื่อ

J&J

ในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆที่เต็มไปด้วย
ละไอของความคิด...ความฟุ้งซ่าน...ความหวาดกลัว...
และความวิตกกังวล...นานาปัญหาที่มันประเดประดังเข้ามา
ดั่งลมที่บ้าคลั่งของพายุ...ปัญหาที่ยังไม่พบทางออก...
เธอจะต้องรอ...รอ...และรอ...อย่างน้อยเดือนกว่า...
หรือไม่อาจจะต้องรอถึงสองเดือน...เธอวนเวียนอยู่กับความคิด...
ความวิตกกังวลของตัวเองครั้งแล้ว...ครั้งเล่า...เธอรู้ว่าไม่มีอะไร
ที่จะสามารถปลดปล่อยมันออกไปจากสมองของเธอได้...
นอกจาก...สิ่งที่เธอเฝ้ารอคอยให้มันเกิดขึ้นในอีก 2-3 วันข้างหน้านี้
สิ่งที่เธอคิดว่านั่นเป็นทางแก้ไขปัญหาสุดท้ายที่เธอพอจะทำได้...
หลังจากที่ไม่อาจแก้ไขสถานการณ์เลวร้ายที่เกิดขึ้นกับเธอเมื่อ
สองวันก่อนนี้ได้...นั่นเป็นวิธีเดียวที่เธอมองเห็นและทำได้ในเวลานี้...
เธอรู้ว่ามันอาจจะไม่ได้ผล...ถ้ามันไม่ได้ผลล่ะ?...หญิงสาวคิด...
ทางออกสุดท้ายที่อันตราย เป็นทางที่เต็มไปด้วยขวากหนาม...
ความเสี่ยง...โอ! ...ช่างเลวร้ายสำหรับเธอผู้หญิงตัวเล็กๆมากนัก...
เธอผู้ไม่ประสีประสากับโลกที่มีแต่สิงสาราสัตว์อันตรายที่คอยจ้อง
จะทำร้ายและตะครุบตัวเธอไปเป็นเหยื่ออันโอชะ...
อา...นี่เธอจะทำอย่างไรดี? เวลานี้ลมพายุบ้าคลั่งมันก่อตัว
และโหมกระพือขึ้นอย่างบ้าคลั่งในหัวสมองเธออีกครั้ง
หญิงสาวกรีดร้องอย่างคนเสียสติ...สองมือดิ้นรนไขว่คว้าอากาศ...
วิ่ง...เธอวิ่งไปนั่งอยู่ที่มุมห้อง...นั่งกอดเข่าคู้ก้มหน้าลงซบกับฝ่ามือ
พร้อมกับร้องไห้อย่างคนที่ไม่มีอะไรหลงเหลือในชีวิต...
ไม่นานเธอก็สงบลง...ยังเหลือก็แค่เพียงคราบน้ำตา
ที่อาบสองแก้มและเสียงสะอื้นเบาๆ...หญิงสาวเหม่อลอย...เคว้งคว้าง...
ชาหนึบไปทั้งตัว...นี่เธอจะทำอย่างไรดี?...หญิงสาวผู้อ่อนต่อโลก
เฝ้าถามตัวเองอยู่อย่างนั้น...เธอยังหาทางออกให้กับตัวเองไม่เจอ...
เธอได้แต่คิดคร่ำครวญวกไปวนมาอยู่อย่างนั้นครั้งแล้ว...ครั้งเล่า...
เธอหวาดกลัวต่อความผิดพลาดที่มันอาจเกิดขึ้นกับชีวิตของเธอ...
ถ้าเป็นอย่างนั้น...โอ...พ่อแม่ของเธอและคนที่รักเธอ...
ใครต่อใครอีกหลายคนจะผิดหวังในตัวเธอมากมายแค่ไหน...
อนาคตที่เธอวาดเอาไว้อย่างสวยงามมันคงพังทลายไปสิ้น...
เธอได้แต่โทษตัวเองอยู่ซ้ำแล้วซ้ำอีก...ถ้าเธอไม่มองโลกในแง่ดี...
ถ้าเธอไม่เชื่อคนง่าย...เรื่องร้ายๆคงไม่เกิดขึ้น...ไอ้กากเดนมนุษย์
คนนั้นมันทำร้ายเธอ...มันอ้างตนว่าเป็นคนดี เป็นตำรวจที่ไว้ใจได้
ของประชาชน...มันแสดงความรับผิดชอบเมื่อขับรถชนท้ายรถของเธอ 
จะจ่ายค่าเสียหายให้ แล้วจะพาไปส่งบ้านในเส้นทางสายเปลี่ยวที่
เธอเองก็หวาดกลัวเหมือนกัน เธอจึงยินยอมให้มันไปคุ้มครอง..
แต่มันไม่เป็นเช่นนั้น...มันกลับทำร้ายเธอเสียเอง...
ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอจะสู้แรงมันได้อย่างไร...มันเป็นซาตาน
ในร่างตำรวจโดยแท้...เป็นวาตานที่จ้องแต่จะพร่าพรมจรรย์ของ
หญิงสาวที่อ่อนต่อโลกเช่นเธอ...
หญิงสาวไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไป...เธอไม่ต้องการให้
คนที่เธอรักรู้ว่าเธอพลาดท่าเสียทีไปแล้ว...เธอไม่ต้องการให้
คนรอบข้างมองเธออย่างรังเกียจหรือแม้แต่สงสารเวทนา...
ณ เวลานี้เธอไม่ต้องการพบหน้าค่าตาใคร...เธอปลีกตัว
และขังตัวเองอยู่กับความวิตกกังวลอย่างบ้าคลั่งในห้องสี่เหลี่ยม
แคบๆมืดๆ...เธอยังไม่พร้อมที่จะพบใครในเวลานี้...
เธอกำลังรอ...รอ...รอสิ่งที่จะเกิดขึ้นหรืออาจจะไม่เกิดขึ้นกับตัวเธอ
ใน 2-3 วันข้างหน้านี้...ถ้ามันเกิดขึ้นเธอก็จะสบายใจไปเปลาะหนึ่ง...
และพร้อมที่จะเผชิญกับโลกภายนอกมากกว่านี้...
เธอยังรอ...รอ...และรอต่อไป...