29 สิงหาคม 2545 21:05 น.
J&J
J&J
เธอบอกว่า...เป็นเพียงคนหนึ่งซึ่งหัวใจอ่อนไหว
แต่เธอรู้หรือไม่ว่า...ในความความอ่อนไหวของเธอ
มันอบอุ่นอ่อนหวานสำหรับฉันและคนอื่น-อื่นเสมอ
เป็นอย่างที่เธอเป็นนั่นแหละถึงจะเรียกได้ว่าเป็นเธอ
ฉันยังคงชื่นชมเธอเสมอ...แม้บางอย่างจะเปลี่ยนไป
เธอจะรู้บ้างไหมว่า...
เธอคือผู้จุดประกายความฝันของฉันอีกครั้ง
ทำให้หัวใจที่อ่อนล้ากลับเข้มแข็งขึ้นมาได้
อยากขอบคุณแง่คิดมุมมองที่กว้างไกล
และจินตนาการที่กว้างใหญ่ของเธอ...
ฉันจะกลับไปสานต่อความฝันที่เคยทิ้ง
ในความจริงก็รู้...มันไม่ยากเลยใช่ไหม
จะลืมไปเลย...ความรู้สึกที่เคยท้อใจ
กลับมาเป็นคนอ่อนไหว...ที่หัวใจเปี่ยมไปด้วยจิตนาการ
ปลาทูสามเข่ง
เมื่อฉันมีวันนี้ วันที่มีเรื่องดีๆ
อยากปรีกตัวมาบอกเธอว่าขอบใจ
ถึงแม้ว่าเป็นเพียงคำพูดที่ฟังดูเหมือนห่างไกล
หากแต่แทนด้วยใจแล้ว ฉันพร้อมจะเอ๋ยมัน
ท่องโลกจินตนาการที่เธอคอยอยู่ใกล้ๆ
จนฝันนั้นมันไม่ใช่แค่ความฝัน
แต่เธอทำให้ฉันมีวันนั้น.........
วันที่ฝัน เรื่องนี้น........เติบโตมา
แค่อยากจะพูด ขอบใจ ซักร้อยครั้ง
แต่มันคงยัง ไม่พอสำหรับวันดีๆที่เธอนำมาให้
เธอคอยเฝ้าห่วงใยฉันไม่ห่างไกล
เธอจุดประกาย ความจริงเรื่องนั้นมา
ถึงวันนี้ฉันจะคอยอยู่ใกล้ๆเธอ
ไม่รอเก้อฉันจะดูแลเธอยามเธอท้อแท้
เพื่อเป็นการขอบคุณที่เธอช่วยพยายามไม่ให้แพ้
ความอ่อนแอที่ฉัน ต่อสู้คนเดียวไม่ง่ายเลย
29 สิงหาคม 2545 09:19 น.
J&J
เธอบอกว่า...เป็นเพียงคนหนึ่งซึ่งหัวใจอ่อนไหว
แต่เธอรู้หรือไม่ว่า...ในความความอ่อนไหวของเธอ
มันอบอุ่นอ่อนหวานสำหรับฉันและคนอื่น-อื่นเสมอ
เป็นอย่างที่เธอเป็นนั่นแหละถึงจะเรียกได้ว่าเป็นเธอ
ฉันยังคงชื่นชมเธอเสมอ...แม้บางอย่างจะเปลี่ยนไป
เธอจะรู้บ้างไหมว่า...
เธอคือผู้จุดประกายความฝันของฉันอีกครั้ง
ทำให้หัวใจที่อ่อนล้ากลับเข้มแข็งขึ้นมาได้
อยากขอบคุณแง่คิดมุมมองที่กว้างไกล
และจินตนาการที่กว้างใหญ่ของเธอ...
ฉันจะกลับไปสานต่อความฝันที่เคยทิ้ง
ในความจริงก็รู้...มันไม่ยากเลยใช่ไหม
จะลืมไปเลย...ความรู้สึกที่เคยท้อใจ
กลับมาเป็นคนอ่อนไหว...ที่หัวใจเปี่ยมไปด้วยจิตนาการ
27 สิงหาคม 2545 11:12 น.
J&J
หลับตาลงคราใดให้หวลถึง
คิดคำนึงถึงความหลังยังหวั่นไหว
เก็บเรื่องราวเกี่ยวร้อยดังมาลัย
ทอดอาลัยยามคิดถึงพึงคร่ำครวญ
คิดถึงเอยช่างร้อนรนแสนหน่วงหนัก
คิดถึงรักหนหลังช่างอ่อนหวาน
คิดถึงเธอคิดถึงมากช่างทรมาน
คิดถึงดอกไม้บานเบ่งกลีบในสองใจ
ได้เพียงแต่คิดถึงซึ่งอดีต
ดั่งคมมีดกรีดเฉือนไม่เลือนหาย
เมื่อความรักสองเราต้องมลาย
เหลือเพียงกายที่ไร้สิ้นซึ่งวิญญา
เหลือไว้เพียงความรักในอดีต
เหลือชีวิตที่ปราศใจไร้ความฝัน
เหลือไว้เพียงเงาเธอในดวงจันทร์
เป็นเพียงฝันที่ผันผ่านกาลเวลา
ไม่อยากคิดไม่อยากฝันสานมันต่อ
บางทีท้อกับเรื่องราวคราวเปลี่ยนผัน
ไม่อยากได้ความรักที่ลวงหลอกยอกชีวัน
ไม่อยากได้ความจริงอันผันตามกาล
27 สิงหาคม 2545 10:52 น.
J&J
กระต่ายน้อยตาแวววาวสีพลอยสวย
ผิวใสด้วยขนขาวนุ่มชวนลุ่มหลง
ออกเดินเล่นชมแสงจันทร์กลางป่าพง
ได้แต่หลงแสงจันทราคราเดือนเพ็ญ
เฝ้าแต่มองใฝ่ปองเจ้าเดือนดวงเด่น
อยากได้เป็นเช่นเจ้าของหมายปองนั่น
เฝ้าครุ่นคิดถึงจันทร์เจ้าทุกคืนวัน
แต่พระจันทร์ก็หายลับดับลาไป
นานเหลือเกินกว่ากระต่ายจะได้พบ
ได้ประสบแลพักตร์เจ้าจันทร์ฉาย
เห็นเพียงแต่หมู่ดาวที่พราวพราย
แต่กระต่ายหมายเพียงจันทร์ไม่ผันแปร
น่าสงสารเจ้ากระต่ายเสียยิ่งนัก
ได้เพียงรักแต่ไม่อาจได้เป็นเจ้าของ
เจ้าเดือนเด่นกลับรักดาวเพื่อนตนเอง
จึงคอยเปล่งแสงสกาวราวยินดี
เจ้ากระต่ายหลงคิดผิดไปนัก
ว่าเขารักตนเองจึงใฝ่ฝัน
ที่จันทร์แจ่มใช่ว่าเขาสนใจมัน
แต่เพราะจันทร์หลงรักดาวจึงพราวแพรว
27 สิงหาคม 2545 10:25 น.
J&J
นานมาแล้วที่มนุษย์เรามุ่งแต่แสวงหา
ไม่รู้ว่าเราจะแสวงหาไปทำไมให้มันวุ่นวายร้อนรน
หลงอยู่กับความละโมบโลภมาก...ไม่รู้จักคำว่าเพียงพอ
เวียนว่ายอยู่ในวังวนแห่งความลุ่มหลง...กิเลสตัณหา...ราคะ
โดยลืมไปว่า...สุดท้ายเราก็เหลือเพียงแค่เถ้าถ่าน
กับวิญญาณที่ล่องลอย...ไม่รู้จะไปอยู่ในที่แห่งหนใด
หยุดเถิดหยุดความโลภ...ความอยากได้ใคร่ดีจนเกินไป
ถ้าหากว่าทำได้...มนุษย์เราจะไม่มีความเดือดร้อนวุ่นวาย
ไม่มีการแก่งแย่งชิงดีกัน...เหมือนเช่นที่เป็นอยู่
โลกอันบูดเบี้ยวใบนี้คงจะสวยงามน่าอยู่ขึ้นอีกเยอะ
คุณว่าอย่างนั้นมั้ยล่ะ?
หน้าส่วนตัว
1081
