28 มีนาคม 2545 15:07 น.
J&J
สวัสดีชาวthaipoemที่น่ารัก
ดีใจนักได้รู้จักเพื่อนหลากหลาย
มาวันนี้จำใจต้องจำจากไป
เพื่อภาระที่ยิ่งใหญ่คือการเรียน
จากวันนี้จะกลับมาในวันหน้า
จะกลับมาพร้อมบทกลอนแห่งความคิดถึง
ขอสัญญาว่าthaipoem จะยังอยู่ในห้วงคะนึง
และจะคิดถึงผองเพื่อนทุกๆคน
16 มีนาคม 2545 16:33 น.
J&J
ท่ามกลางความมืดมิดแห่งราตรี
ฉันนั่งอยู่คนเดียวเงียบๆ
มีเพียงแสงเทียนริบหรี่เป็นเพื่อน
และเทียนก็กำลังจะมอดหมดไป
เหมือนตัวฉัน...เวลาของฉันเหลือน้อยเต็มที
ฉันนั่งทบทวนอดีตที่ผ่านมา
พยายามคิด...แต่ยังไงก็คิดไม่ออก
นี่ฉันเป็นอะไรไปนะ...
ตลอดเวลาที่ผ่านมา...ฉันก็เป็นแค่...
คนโง่ๆคนหนึ่ง...
ที่เรียนไม่ค่อยจะรู้เรื่อง
แถมยังคิดเรื่องที่เรียนผ่านมาไม่ออก
ไม่รู้จะเริ่มต้นจากตรงไหนยังไงดี
เทียนใกล้จะมอดดับแล้ว
เวลาของฉัน...ก็กำลังจะหมดไปเช่นเดียวกัน
ฉันจะทำยังไงดีจะสอบพรุ่งนี้แล้ว
แต่...ฉันยังไม่ได้อ่านหนังสือเลย
จะอ่านได้ไง...ก็ไฟมันดับอ่ะ!
16 มีนาคม 2545 16:19 น.
J&J
เพลาเช้าฉันออกเดินเพลินชมสวน (เพ-ลา= เวลา)
เพื่อนชี้ชวนดูฝูงปลาแหวกน้ำใส
มีจอกแหนคลุมผิวน้ำเป็นแพไป(แหน=พืชน้ำ)
ดูน้ำใสแหล่งที่อยู่หมู่ฝูงปลา
เพื่อนเรียกหาให้ไปดูหมู่ฝูงนก
มันตระหนกตกกะใจเมื่อได้เห็น
คนเดินผ่านเฉียดใกล้ไม่เคยเป็น
ไม่เคยเห็นคนใกล้ๆจึงโผบิน
ชายฝั่งน้ำมีนกกรอดจับกอดอก(กอ-ดอก=กอดอกไม้)
สายตากลอกส่ายสอดไปหาอาหาร
พลันสายตาไปประสบพบอาการ
เหยื่อแหวกว่ายในสายธารละหานบึง
มันขยับกระพือปีกอย่างเร็วยิ่ง
พุ่งตรงดิ่งเข้าใส่เหยื่อใต้ละหาน
เจ้าปลาน้อยช้าเกินกว่าหลีกภัยพาน
เป็นอาหารเจ้านกกรอดไม่รอดภัย
ฉันยืนกอดอกดูหมู่เหล่าสัตว์(กอด-อก=อาการกอดอก)
สารพัดเวียนว่ายเป็นอาหาร
เป็นทั้งเหยื่อและผู้ล่าพ้องภัยพาน
เป็นห่วงโซ่อาหารจานจุนเจือ
ฉันกับเพื่อนออกเดินไปเข้าในวัด
เห็นเขาจัดเสมาปักไว้รอบฐาน(เส-มา=ใบเสมา)
พระสถูปเจดีย์แสนโบราณ
เก่าเอาการมีรอยปริมิซ่อมแซม(ปริ=รอยแตก,แยก)
ข้างๆกันมีซากปรักของสถูป(ปะ-หรัก=หัก,พัง)
คล้ายๆกับเมื่อครู่ดูเขมา(ขะ-เหมา=ดำ)
มีเครื่องปรักอยู่สุดยอดเห็นเลาๆ(ปรัก=เครื่องเงิน)
ยาวคล้ายเพลารถที่เห็นเช่นทุกวัน(เพลา=ดุมล้อรถ)
เหนื่อยจึงพักอย่างเขมาข้างเสลา(เข-มา=สบายใจ),(สะ-เหลา=ต้นไม้)
เพื่อนหยิบเอาก้อนเสลามาขีดเขียน(เส-ลา=ก้อนหิน)
พอหายเหนื่อยจึงออกเดินวนเวียน
ดูภาพเขียนในอุโบสถ์ที่งดงาม
ขากลับเพื่อนพุดคุยถึงเสมา(สะ-เหมา=หญ้า)
ว่าวัดเราเริ่มรกร้างคนห่างเหิน
ต้องช่วยกันถากถางใช่ทำเมิน
พร้อมทั้งเพลินชมนกไม้ไปด้วยกัน
14 มีนาคม 2545 18:00 น.
J&J
ชีวิตยังอีกยาวไกลนักกว่าจะเดินสุดทาง
อย่าถอยห่างเมื่อเจอกับปัญหา
ทุกๆคนทุกชีวิตที่เกิดมา
ล้วนต้องเจอกับปัญหาอย่างแน่นอน
ในวันนี้ขอเพียงให้เข้มแข็ง
อย่าอ่อนแรงหมดหวังกำลังใจหาย
หากว่าท้อหยุดพักเหนื่อยทั้งใจกาย
ต่อเมื่อหายเดินต่อไปใจมีแรง
ถ้าวันนี้มัวหนีแต่ปัญหา
และไม่กล้าจะเผชิญเดินหลบหนี
แล้วเราจะผ่านไปถึงพรุ่งนี้อย่างไรดี
ถ้าวันนี้ยังไม่ผ่านพาลท้อใจ
ไม่มีใครจะหนีไปได้ตลอด
หากใจถอดคงไม่มีวันได้เข้มแข็ง
วันข้างหน้าเจออุปสรรคคงหมดแรง
ไม่แข็งแกร่งเพราะไม่ผ่านการฝึกปรือ
14 มีนาคม 2545 17:16 น.
J&J
จู่ๆเธอก้ลุกขึ้นยืน
ฉันรีบฝืนกลืนน้ำตา
เมื่อเธอบอกจะไม่กลับมา
จะขอลาจากเธอเสียที
ฉันไม่รู้ว่าเธอจะไปไหน
ทำไมต้องเดินไปจากฉัน
เธอทำอย่างนี้เพราะอะไรกัน
อย่าปล่อยให้ฉันต้อง
จ่ายค่าอาหารคนเดียว
หน้าส่วนตัว
781
