11 มิถุนายน 2545 11:13 น.
J&J
เปิดเทอมใหม่ ในหัวใจ ช่างเวียนวุ่น
ได้งานใหม่ ได้การบ้าน งานกักตุน
ทำงานจน หัวหมุนติ้ว ตัวปลิวไป
ยิ่งเรียนสูง ยิ่งยุ่งยาก ลำบากขึ้น
มืดทะมึน ตั้งเค้ามา ปัญหาใหญ่
ทั้งสัมมนา ทั้งโปรเจค รีบเร่งไป
งานยิ่งใหญ่ ต้องรีบทำ ตอกย้ำใจ
หาช้าไป อาจไม่พบ วันจบเรียน
พองานผ่าน ยังไม่ทัน จะหายเหนื่อย
งานเพิ่มมา อยู่เรื่อย น่าปวดหัว
งานชิ้นไหน ต่างเร่งรีบ ต่างจวนตัว
วิงเวียนหัว อีกแล้วเรา น่าเศร้าใจ
พองานเสร็จ กะจะพัก ซักยกหนึ่ง
แต่อย่าเพิ่ง จะต้องสอบ อีกหรือนี่
ทำไงหนอ หนังสือก็ ไม่ได้อ่านซักกะที
ก็ไม่มี เวลาอ่าน งานรัดตัว
พอผลสอบ ออกมา น่ากลัวกว่า
ก็เพราะว่า เกรดตก อกสลาย
ทำงานแทบ จะเป็นบ้า ยังไม่วาย
ทำเกรดตก คะแนนต่ำ ชอกช้ำใจ
28 มีนาคม 2545 15:07 น.
J&J
สวัสดีชาวthaipoemที่น่ารัก
ดีใจนักได้รู้จักเพื่อนหลากหลาย
มาวันนี้จำใจต้องจำจากไป
เพื่อภาระที่ยิ่งใหญ่คือการเรียน
จากวันนี้จะกลับมาในวันหน้า
จะกลับมาพร้อมบทกลอนแห่งความคิดถึง
ขอสัญญาว่าthaipoem จะยังอยู่ในห้วงคะนึง
และจะคิดถึงผองเพื่อนทุกๆคน
16 มีนาคม 2545 16:33 น.
J&J
ท่ามกลางความมืดมิดแห่งราตรี
ฉันนั่งอยู่คนเดียวเงียบๆ
มีเพียงแสงเทียนริบหรี่เป็นเพื่อน
และเทียนก็กำลังจะมอดหมดไป
เหมือนตัวฉัน...เวลาของฉันเหลือน้อยเต็มที
ฉันนั่งทบทวนอดีตที่ผ่านมา
พยายามคิด...แต่ยังไงก็คิดไม่ออก
นี่ฉันเป็นอะไรไปนะ...
ตลอดเวลาที่ผ่านมา...ฉันก็เป็นแค่...
คนโง่ๆคนหนึ่ง...
ที่เรียนไม่ค่อยจะรู้เรื่อง
แถมยังคิดเรื่องที่เรียนผ่านมาไม่ออก
ไม่รู้จะเริ่มต้นจากตรงไหนยังไงดี
เทียนใกล้จะมอดดับแล้ว
เวลาของฉัน...ก็กำลังจะหมดไปเช่นเดียวกัน
ฉันจะทำยังไงดีจะสอบพรุ่งนี้แล้ว
แต่...ฉันยังไม่ได้อ่านหนังสือเลย
จะอ่านได้ไง...ก็ไฟมันดับอ่ะ!
16 มีนาคม 2545 16:19 น.
J&J
เพลาเช้าฉันออกเดินเพลินชมสวน (เพ-ลา= เวลา)
เพื่อนชี้ชวนดูฝูงปลาแหวกน้ำใส
มีจอกแหนคลุมผิวน้ำเป็นแพไป(แหน=พืชน้ำ)
ดูน้ำใสแหล่งที่อยู่หมู่ฝูงปลา
เพื่อนเรียกหาให้ไปดูหมู่ฝูงนก
มันตระหนกตกกะใจเมื่อได้เห็น
คนเดินผ่านเฉียดใกล้ไม่เคยเป็น
ไม่เคยเห็นคนใกล้ๆจึงโผบิน
ชายฝั่งน้ำมีนกกรอดจับกอดอก(กอ-ดอก=กอดอกไม้)
สายตากลอกส่ายสอดไปหาอาหาร
พลันสายตาไปประสบพบอาการ
เหยื่อแหวกว่ายในสายธารละหานบึง
มันขยับกระพือปีกอย่างเร็วยิ่ง
พุ่งตรงดิ่งเข้าใส่เหยื่อใต้ละหาน
เจ้าปลาน้อยช้าเกินกว่าหลีกภัยพาน
เป็นอาหารเจ้านกกรอดไม่รอดภัย
ฉันยืนกอดอกดูหมู่เหล่าสัตว์(กอด-อก=อาการกอดอก)
สารพัดเวียนว่ายเป็นอาหาร
เป็นทั้งเหยื่อและผู้ล่าพ้องภัยพาน
เป็นห่วงโซ่อาหารจานจุนเจือ
ฉันกับเพื่อนออกเดินไปเข้าในวัด
เห็นเขาจัดเสมาปักไว้รอบฐาน(เส-มา=ใบเสมา)
พระสถูปเจดีย์แสนโบราณ
เก่าเอาการมีรอยปริมิซ่อมแซม(ปริ=รอยแตก,แยก)
ข้างๆกันมีซากปรักของสถูป(ปะ-หรัก=หัก,พัง)
คล้ายๆกับเมื่อครู่ดูเขมา(ขะ-เหมา=ดำ)
มีเครื่องปรักอยู่สุดยอดเห็นเลาๆ(ปรัก=เครื่องเงิน)
ยาวคล้ายเพลารถที่เห็นเช่นทุกวัน(เพลา=ดุมล้อรถ)
เหนื่อยจึงพักอย่างเขมาข้างเสลา(เข-มา=สบายใจ),(สะ-เหลา=ต้นไม้)
เพื่อนหยิบเอาก้อนเสลามาขีดเขียน(เส-ลา=ก้อนหิน)
พอหายเหนื่อยจึงออกเดินวนเวียน
ดูภาพเขียนในอุโบสถ์ที่งดงาม
ขากลับเพื่อนพุดคุยถึงเสมา(สะ-เหมา=หญ้า)
ว่าวัดเราเริ่มรกร้างคนห่างเหิน
ต้องช่วยกันถากถางใช่ทำเมิน
พร้อมทั้งเพลินชมนกไม้ไปด้วยกัน
14 มีนาคม 2545 18:00 น.
J&J
ชีวิตยังอีกยาวไกลนักกว่าจะเดินสุดทาง
อย่าถอยห่างเมื่อเจอกับปัญหา
ทุกๆคนทุกชีวิตที่เกิดมา
ล้วนต้องเจอกับปัญหาอย่างแน่นอน
ในวันนี้ขอเพียงให้เข้มแข็ง
อย่าอ่อนแรงหมดหวังกำลังใจหาย
หากว่าท้อหยุดพักเหนื่อยทั้งใจกาย
ต่อเมื่อหายเดินต่อไปใจมีแรง
ถ้าวันนี้มัวหนีแต่ปัญหา
และไม่กล้าจะเผชิญเดินหลบหนี
แล้วเราจะผ่านไปถึงพรุ่งนี้อย่างไรดี
ถ้าวันนี้ยังไม่ผ่านพาลท้อใจ
ไม่มีใครจะหนีไปได้ตลอด
หากใจถอดคงไม่มีวันได้เข้มแข็ง
วันข้างหน้าเจออุปสรรคคงหมดแรง
ไม่แข็งแกร่งเพราะไม่ผ่านการฝึกปรือ
หน้าส่วนตัว
1159
