8 ตุลาคม 2545 16:43 น.
J&J
ในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆที่เต็มไปด้วย
ละไอของความคิด...ความฟุ้งซ่าน...ความหวาดกลัว...
และความวิตกกังวล...นานาปัญหาที่มันประเดประดังเข้ามา
ดั่งลมที่บ้าคลั่งของพายุ...ปัญหาที่ยังไม่พบทางออก...
เธอจะต้องรอ...รอ...และรอ...อย่างน้อยเดือนกว่า...
หรือไม่อาจจะต้องรอถึงสองเดือน...เธอวนเวียนอยู่กับความคิด...
ความวิตกกังวลของตัวเองครั้งแล้ว...ครั้งเล่า...เธอรู้ว่าไม่มีอะไร
ที่จะสามารถปลดปล่อยมันออกไปจากสมองของเธอได้...
นอกจาก...สิ่งที่เธอเฝ้ารอคอยให้มันเกิดขึ้นในอีก 2-3 วันข้างหน้านี้
สิ่งที่เธอคิดว่านั่นเป็นทางแก้ไขปัญหาสุดท้ายที่เธอพอจะทำได้...
หลังจากที่ไม่อาจแก้ไขสถานการณ์เลวร้ายที่เกิดขึ้นกับเธอเมื่อ
สองวันก่อนนี้ได้...นั่นเป็นวิธีเดียวที่เธอมองเห็นและทำได้ในเวลานี้...
เธอรู้ว่ามันอาจจะไม่ได้ผล...ถ้ามันไม่ได้ผลล่ะ?...หญิงสาวคิด...
ทางออกสุดท้ายที่อันตราย เป็นทางที่เต็มไปด้วยขวากหนาม...
ความเสี่ยง...โอ! ...ช่างเลวร้ายสำหรับเธอผู้หญิงตัวเล็กๆมากนัก...
เธอผู้ไม่ประสีประสากับโลกที่มีแต่สิงสาราสัตว์อันตรายที่คอยจ้อง
จะทำร้ายและตะครุบตัวเธอไปเป็นเหยื่ออันโอชะ...
อา...นี่เธอจะทำอย่างไรดี? เวลานี้ลมพายุบ้าคลั่งมันก่อตัว
และโหมกระพือขึ้นอย่างบ้าคลั่งในหัวสมองเธออีกครั้ง
หญิงสาวกรีดร้องอย่างคนเสียสติ...สองมือดิ้นรนไขว่คว้าอากาศ...
วิ่ง...เธอวิ่งไปนั่งอยู่ที่มุมห้อง...นั่งกอดเข่าคู้ก้มหน้าลงซบกับฝ่ามือ
พร้อมกับร้องไห้อย่างคนที่ไม่มีอะไรหลงเหลือในชีวิต...
ไม่นานเธอก็สงบลง...ยังเหลือก็แค่เพียงคราบน้ำตา
ที่อาบสองแก้มและเสียงสะอื้นเบาๆ...หญิงสาวเหม่อลอย...เคว้งคว้าง...
ชาหนึบไปทั้งตัว...นี่เธอจะทำอย่างไรดี?...หญิงสาวผู้อ่อนต่อโลก
เฝ้าถามตัวเองอยู่อย่างนั้น...เธอยังหาทางออกให้กับตัวเองไม่เจอ...
เธอได้แต่คิดคร่ำครวญวกไปวนมาอยู่อย่างนั้นครั้งแล้ว...ครั้งเล่า...
เธอหวาดกลัวต่อความผิดพลาดที่มันอาจเกิดขึ้นกับชีวิตของเธอ...
ถ้าเป็นอย่างนั้น...โอ...พ่อแม่ของเธอและคนที่รักเธอ...
ใครต่อใครอีกหลายคนจะผิดหวังในตัวเธอมากมายแค่ไหน...
อนาคตที่เธอวาดเอาไว้อย่างสวยงามมันคงพังทลายไปสิ้น...
เธอได้แต่โทษตัวเองอยู่ซ้ำแล้วซ้ำอีก...ถ้าเธอไม่มองโลกในแง่ดี...
ถ้าเธอไม่เชื่อคนง่าย...เรื่องร้ายๆคงไม่เกิดขึ้น...ไอ้กากเดนมนุษย์
คนนั้นมันทำร้ายเธอ...มันอ้างตนว่าเป็นคนดี เป็นตำรวจที่ไว้ใจได้
ของประชาชน...มันแสดงความรับผิดชอบเมื่อขับรถชนท้ายรถของเธอ
จะจ่ายค่าเสียหายให้ แล้วจะพาไปส่งบ้านในเส้นทางสายเปลี่ยวที่
เธอเองก็หวาดกลัวเหมือนกัน เธอจึงยินยอมให้มันไปคุ้มครอง..
แต่มันไม่เป็นเช่นนั้น...มันกลับทำร้ายเธอเสียเอง...
ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอจะสู้แรงมันได้อย่างไร...มันเป็นซาตาน
ในร่างตำรวจโดยแท้...เป็นวาตานที่จ้องแต่จะพร่าพรมจรรย์ของ
หญิงสาวที่อ่อนต่อโลกเช่นเธอ...
หญิงสาวไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไป...เธอไม่ต้องการให้
คนที่เธอรักรู้ว่าเธอพลาดท่าเสียทีไปแล้ว...เธอไม่ต้องการให้
คนรอบข้างมองเธออย่างรังเกียจหรือแม้แต่สงสารเวทนา...
ณ เวลานี้เธอไม่ต้องการพบหน้าค่าตาใคร...เธอปลีกตัว
และขังตัวเองอยู่กับความวิตกกังวลอย่างบ้าคลั่งในห้องสี่เหลี่ยม
แคบๆมืดๆ...เธอยังไม่พร้อมที่จะพบใครในเวลานี้...
เธอกำลังรอ...รอ...รอสิ่งที่จะเกิดขึ้นหรืออาจจะไม่เกิดขึ้นกับตัวเธอ
ใน 2-3 วันข้างหน้านี้...ถ้ามันเกิดขึ้นเธอก็จะสบายใจไปเปลาะหนึ่ง...
และพร้อมที่จะเผชิญกับโลกภายนอกมากกว่านี้...
เธอยังรอ...รอ...และรอต่อไป...
7 สิงหาคม 2545 12:08 น.
J&J
"น่านะ...นิตา เราขอครั้งเดียวนะ นิตาไม่รักเราหรือ?" เขาพูดเสียงอ่อนลง แต่มือทั้งสองยังเกาะกุมแขนขาของนิตาตรึงเอาไว้กับที่นอนอย่างแน่นเหนียว เกรงว่าเธอจะดิ้นหลุดเขาไปอีก หลังจากที่นิตาขัดขืนการรุกรานของเขาอย่างสุดกำลัง
"รักหรือ?...คนรักกันเค้าทำกันแบบนี้หรือ?..." นิตาเค้นเสียงพูดออกมาอย่างยากเย็น สลับกับอาการหอบถี่ๆอย่างเหนื่อยล้า ถ้าเป็นไปได้...เธอก็อยากจะหนีไปให้ไกลจากตรงนี้ เธออับอายเหลือเกิน...เสื้อผ้าของเธอหลุดลุ่ยไม่มีชิ้นดี เผยให้เห็นร่างกายที่ขาวเนียน... ไม่เคยต้องแม้แต่สายตาของชายใดมาก่อน...นิตาเบือนหน้าหลบสายตาเว้าวอนแกมบังคับของเขา น้ำตาซึมที่หางตา...
"เราเสียศรัทธาในตัวเธอจริงๆ เราไม่น่าเชื่อเธอเลย" นิตาเสียงเครือ แต่ใบหน้าแลสายตาของเธอเสมองไปทางอื่นอย่างล่องลอย ไร้จุดหมาย...
ในใจของนิตานั้นอยากจะพูดอะไรออกไปหลายๆอย่างเพื่อให้เขาสำนึกได้ แต่ครั้นจะเอ่ยก็รู้สึกว่ามีก้อนอะไรมาจุกอยู่ที่คอ เธอจึงได้กลืนก้อนสะอื้นลงคอไปอย่างยากเย็น...นิตารู้ว่าเวลานี้ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรออกไปก็คงไม่อาจยับยั้งไฟราคะที่คุโชนของเขาเอาไว้ได้...ตัวเธอนั้นก็หมดแรงหมดกำลังที่จะต่อสู้ขัดขืน แม้แต่แรงที่จะยกแขนขึ้นปิดป้องตัวเองจากการจู่โจมของเขาก้ยังไม่มี...กลยุทธการป้องกันตัวต่างๆที่เธอร่ำเรียนมาก็ดูจะไร้ผลกับเขา เพราะไม่ว่าเธอจะงัดท่าไหนออกมาใช้ออกมาสู้กับเขา เขาก็รับมือเธอได้หมดทุกท่า เธอเองก็ไม่กล้าที่จะใช้ไม้ตายกับเขา เพราะกลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไปจริงๆ และที่สำคัญ....นิตาเองก็มีใจรักเขามาก่อนหน้านี้อยู่แล้ว...สุดท้ายสิ่งที่นิตาได้รับคือ ...ความเจ็บปวดทั้งตัวและหัวใจ...ความใคร่...ไม่ใช่สิ่งที่นิตาต้องการในเวลานี้...ตลอดเวลาที่คบกับเขามานิตาหลงเชื่อใจเขา คิดว่าเขาเป็นคนดี เป็นสุภาพบุรุษ...มาถึงเวลานี้เธอก็รู้ว่าตัวเองคิดผิดถนัด...เขาไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดไว้เลย...แต่เธอก็รักเขาแล้วนี่สิ..เธอจะทำอย่างไรต่อไปดี?
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ในชีวิตของนิตานั้นราบรื่นมาตลอด เธอเป็นเด็กเรียนดี ไม่เคยข้องแวะกับสิ่งไม่ดีต่างๆ...ครอบครัวของนิตาไม่ได้ร่ำรวยอะไร เธอเป็นเพียงลูกชาวนาจนๆ...พ่อของนิตาเสียตั้งแต่เธอยังเรียนอยู่มัธยมปลาย...เมื่อขาดเสาหลักของครอบครัว แม่ของเธอจึงต้องแบกรับภาระส่งเสียเธอกับพี่ชายอีกสองคนเรียนต่อจนจบ...ในช่วงเวลานั้นนิตาได้รับรู้และเข้าใจความทุกข์ยากของแม่ จึงทำให้เธอไม่เคยทำตัวเหลวไหลให้แม่ต้องเดือดร้อน...เหตุนี้แม่จึงไว้ใจเธอตลอดมา...
ที่นิตาได้มีโอกาสเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัย ก็เพราะว่าเธอต้องกู้ยืมเงินกองทุนฯของรัฐบาลเรียน ในสายตาของเพื่อนๆ นิตาก็เป็นผ้าพับไว้ดีๆนั่นเอง....
นิตาเคยมีแฟนมาก่อนเมื่อตอนที่เธอเรียนอยู่ปี 2 เขาอายุมากกว่าเธอ 7 ปี ...เขารักนิตามาก ร่ำร้องอ้อนวอนขอให้เธอแต่งงานกับเขา...นิตารับปากเขา...แต่มีข้อแม้ว่าจะต้องเป็นเมื่อเธอเรียนสำเร็จแล้วเท่านั้น...เขาก็ยินดีรอ และตลอดเวลาที่คบกันเขาไม่เคยล่วงเกินนิตาเลยแม้แต่ครั้งดียว...มีแต่ความสุภาพ อ่อนโยน...และอบอุ่น นิตารู้เพียงแต่ว่าเขาและเธอคือคนที่"ใช่"ของกันและกัน เธอพร้อมที่จะใช้ชีวิตและก้าวเดินไปกับเขาเมื่อเธอเรียนสำเร็จแล้ว...แต่ดูเหมือนโชคชะตาจะกลั่นแกล้งเธอกับเขา...เขาจากนิตาไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ...นิตาเศร้าโศกเสียใจ และจมอยู่กับความทุกข์ใจตลอดมา...
นิตารู้ว่าตัวเองเหงาก้เมื่อตอนที่เขามาจากเธอไป... นิตาจึงเริ่มคบ"เขา"คนใหม่ เมื่อ "เขา"คนเก่าจากเธอไปเกือบปี เพียงเพื่อที่จะทดแทนความรักความอบอุ่นที่เธอเคยได้รับ และขาดหายไป
" เขา"คนใหม่ก้พอจะรู้เรื่องของนิตาบ้าง เพราะว่าเธอก็เล่าให้เขาฟังบ้าง...ใช่แล้วล่ะ...นิตาไม่เคยลืม"เขา"คนเก่าได้เลย นิตารักเขามากที่สุด นิตาไม่รู้ว่า "เขา" คนใหม่คิดอย่างไรกับเรื่องนี้ เธอรู้เพียงแต่ว่าเธอชอบที่เขาทนรับฟังเธอได้แทบทุกเรื่อง เธออาจจะรัก"เขา"คนใหม่เข้าแล้ว แต่นิตาเองก้ไม่รู้ตัวว่าเธอได้รัก"เขา"คนใหม่เข้าแล้วจริงๆ...เธอยอมรับและไว้ใจเขาจนยอมให้เขามาอยู่เป็นเพื่อนในวันที่เพื่อนร่วมห้องกลับบ้าน...นิตาคิดว่าเขาคงจะไว้ใจได้ เพราะเท่าที่คบมาเขาก็สุภาพกับเธอ...นิตามักกจะมองโลกในแง่ดีเสมอ..แล้วเธอก็ได้รู้ว่า...สิ่งที่เธอคิดนั้นมันไม่ใช่เลย...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"ฮัลโหล...นิตาจ๋า...วันเสาร์นี้เราว่างนะ เราอยากไปหานิตา ได้มั้ย?.." เขากรอกเสียงนุ่มนวลมาตามสายโทรศัพท์...
"อืม..ก็ได้" นิตารับปากเขา เธอมักจะใจอ่อนกับคำหวานของเขาทุกครั้ง แม้ว่าเธอจะปากแข็งบ้างก็ตาม..นับจากวันที่นิตาตกเป็นของเขาในวันนั้น แม้ว่าเธอจะเจ็บปวดใจกับการกระทำของเขาและเธอต้องสูญเสียความบริสุทธิ์ไปก็ตาม...แต่เธอก็รักเขา...เธอจึงยอมคืนดีกับเขาอีกครั้ง เมื่อเขาสัญญาว่าจะไม่ล่วงล้ำก้ำเกินเธออีก...ถ้าหากว่าเขาผิดสัญญา ก็ให้เธอเลิกคบกับเขาได้เลย เขาบอกนิตาอย่างนั้น...ความที่นิตาเป็ฯคนใจอ่อนมองโลกในแง่ดี จึงเชื่อในคำหวานของเขาอย่างง่ายดาย..
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"นิตาจ๋า...เรารักเธอมากนะ เราขอเถอะนะ" เขาบังคับแกมขอร้องนิตาอีกครั้ง เมื่ออยู่ด้วยกันสองต่อสอง
"ไม่นะ..เรากลัวท้อง" นิตาแข็งขืนดึงตัวออกมาจากอ้อมกอดของเขา แต่ก็ดูเหมือนแรงที่ออกไปจะไร้ผล...
"เราจะไม่ทำแบบนั้นอีกหรอก รับรองนะ ว่าไม่ท้องแน่" สายตาเว้าวอนของเขาช่างทรมานใจนิตาเหลือเกิน....
"ตัวเองเคยพูดออะไรไว้ จำได้มั้นล่ะ เคยสญญากับเราแล้วใช่มั้ยว่าจะไม่ทำอีก?" นิตาพยายามเกลี้ยกล่อมเขา...เขาชะงักไปนิดหนึ่ง แต่ก็เริ่มจู่โจมเธออีกครั้ง...
"เราอดไม่ได้ เวลาที่เห็นนิตาแบบนี้ นิตาสวยเหลือเกิน..." ปากเขาพร่ำ แต่มือไม้เปะปะไปทั่วร่างของนิตา...
"อย่า..." นิตาเสียงเครือ เสียงของเธอถุกกลืนหายไป เมื่อเขาจู่โจมหนักๆเข้า นิตาจึงตกเป็นของเขาอีกครั้งอย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยง...นี่เธอทำผิดอีกเป็นครั้งที่สองแล้วหรือ?....
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"นิตา! ...ฟังเราก่อนสิ ทำไมนิตาพูดแบบนี้?" เขาพูดเสียงดังอย่างน่ากลัว
"เราเป็นเพื่อนกันเถอะนะ ต่อไปเธอไม่ต้องมาหาเราอีกแล้ว เรารู้แล้วล่ะว่า ตลอดเวลาที่เราคบกันมา เราไม่ได้รักเธอเลย ...เธอเองก้ไม่ได้รักเราเช่นเดียวกัน ...เธอเห็นเราเป็นแค่ที่ระบายความใคร่ของเธอเท่านั้นเอง" นิตาพูดออกไปอย่างเจ็บปวด สายตาเฉยชา...แม้เธอนชจะรู้ว่าตัวเองรักเขามากแค่ไหน...แต่เธอก็ต้องตัดใจ...เมื่อเธอกลับมาคิดทบทวนดูแล้วถึงเรื่องระหว่างเธอกับเขา...เธอไม่อยากทำผิดอีกต่อไป....
"ไม่นะนิตา...ไม่!" เขากระชากเสียง แววตาแข็งกร้าวขึ้น...นิตาเดินหันหลังกลับไปทันที...ไม่อยากได้ยินเสียงของเขา เกรงว่าน้ำตาจะไหลรินออกมาให้เขาเห็นถึงความอ่อนแอ...เกรงว่าจะตัดใจจากเขาไม่ได้...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
นับจากวันที่นิตาเอ่ยปากบอกเลิกกับเขา เธอก็ได้แต่เก็บตัวเงียบ จากนิตาที่เคยสดใสร่าเริง ก็กลายเป็นคนอมทุกข์ ไม่สุงสิงกับใคร นึกรังเกียจตัวเองที่ทำตัวเหลวไหล ....ถ้าหากว่าแม่รู้เรื่องที่เธอทำผิดมาล่ะ...ท่านจะเสียใจแค่ไหน...เธอไม่อาจทนทุกข์อยู่คนเดียวได้...ใช่แล้ว...บ้าน...คือที่สุดท้ายที่นิตาคิดว่าเมื่อกลับไปคงจะพอทำให้เธอสบายใจขึ้นมาบ้าง...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"กับ_____เป็นไงมั่งลูก ยังคบกันอยู่มั้ย?" แม่ถามนิตาอย่างห่วงใย...แม่พอจะรู้ว่านิตาคบอยู่กับเขา แต่แม่ก้ไม่ได้ห้ามปราม เพราะไว้ใจที่นิตาเป็นเด้กดีมาตลอด ไม่เคยมีเรื่องเสียหาย...
"ก็...เอ่อ..เลิกคบไปแล้วล่ะจ้ะแม่ หนู่ไม่ได้รักเขา" นิตาปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติ...สายตาเสไปมองดูข่าวในทีวีอย่างสนใจ เกรงว่าแม่จะจับผิดในสายตาได้...
"ดีแล้วล่ะ แม่ล่ะกลัว ลูกน่ะเป็นผู้หญิง เสียหายมา ชาวบ้านจะนินทาเอาได้ ยิ่งเราก้ไม่มีพ่ออยู่ด้วย...เขาจะหาว่าพ่อแม่ไม่สั่งสอน...ผู้ชายร้อยล่ะ1 ที่มันจะมาจริงใจกับเรา ส่วนใหญ่แล้วก็มีแต่จ้องจะเอาเปรียบเรานั่นแหละ" แม่สั่งสอนนิตายาวเหยียด...แต่คำพูดของแม่ช่างเสียดแทงจิตใจนิตายิ่งนัก
"จ้าาาาแม่..." นิตารับปากเสียงยาว กลบเกลื่อนความผิดปกติของตัวเอง ยกสำรับกับข้าวไปเก็บในครัว จิตใจเศร้าหมองล่องลอย...
...แม่จ๋า...หากแม่รู้ว่านิตาผู้เคยเป็นเด้กดีของแม่ เป็นเด้กสาวที่บริสุทธิ์ บัดนี้...แปดเปื้อนไปด้วยราคีคาว แม่คงจะเสียใจมากใช่มั้ย? นิตาจะทำอย่างไรดีจ้ะ นิตาเสียมันไปแล้ว นิตาไม่อาจเรียกร้องมันกลับคืนมาได้ นิตามันโง่...นิตามันเลว...แม่จ๋านิตาผิดไปแล้ว...นิตาได้แต่พร่ำพูดกับตัวเองในใจ..น้ำตาเอ่อซึม...
คำพูดของแม่ช่างตอกย้ำความผิดพลาดของนิตาเหลือเกิน...เธอละอายใจเกินกว่าที่จะอยู่บ้านต่อไปได้...เธอจึงกลับมาอยู่หอพักตามเดิม...แม้จะทุกข์ใจกับความผิดพลาดของตัวเองยังไงก็ตาม เธอก้ไม่อาจเอื้นเอ่ยบอกแม่ได้...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
นิตาต้องทนทุกข์ใจกับสิ่งที่ตัวเองทำผิดพลาดตลอดมา...แต่เวลา..ก้ทำให้นิตาได้คิดทบทวนอะไรหลายๆอย่าง เธอเริ่มคิดได้ตั้งแต่ครั้งที่เธอกลับบ้าน...จากคำสั่งสอนของแม่ ญาติผู้ใหญ่ ทุกคนต่างก็หวังดีกับเธอทั้งนั้น จึงทำให้นิตาหันมาใส่ใจกับการเรียนมากขึ้น...ไม่สนใจใคร หรือว่ายุ่งเกี่ยวกับผู้ชายคนไหนอีก...ความรักความอบอุ่นที่เธอค้นหาเธอก้ได้ประจักษ์ชัดว่า...แท้จริงแล้ว เมื่อถึงเวลามันจะเข้ามาหาเธอเอง...แต่ถ้าหากว่ามันจะไม่มี..เธอก็ต้องเตรียมพร้องและยอมรับกับความเป็นไปของชีวิต...หลายครั้งหลายครามันทำให้นิตาได้ตระหนักถึงพระคุณของแม่...แม่เพียงคนเดียวเท่านั้นที่รักและปรารถนากับเธออย่างแท้จริง....ส่วนคนอื่นๆก็มีแต่จะนำความทุกขืมาให้ เธอจึงตั้งหน้าตั้งตาเรียนหนังสือ ให้สมกับที่แม่มุ่งหวัง...
ยามใดที่นิตากลับบ้าน ดูเหทือนว่าแม่จะดีใจและสุขใจมาก ไม่ว่าเธอจะอยากได้อะไร อยากกินอะไร แม่ก้พยายามหาให้...เธอรู้ว่าลึกๆในใจของแม่แล้ว แม่ภาคภูมิใจในตัวเธอมาก สิ่งที่เชิดหน้าชูตาของแม่ก็คือลูกของแม่มีโอกาสได้ร่ำเรียนสูงๆ ในขณะที่ลูกชาวนาคนอื่นๆในหมู่บ้านไม่ได้ร่ำเรียน แม้ว่าเขาจะมีฐานะดีกว่าแม่ก็ตาม...แม่มีแค่สองมือกับหัวใจที่เต็มร้อยสนับสนุนลูกทุกทางที่เกี่ยวกกับการศึกษา....สวิ่งไหนที่ลูกจะได้ดีมีสุขแม่ยินดี...
ในวันที่นิตาทำผิดนิตาอยากจะก้มลงกราบแทบเท้าแม่ สารภาพกับแม่ถึงสิ่งที่ตัวเองได้ทำผิดมาแล้ว นิตารู้ว่าแม่ต้องให้อภัยเธอ... แต่นิตาก้ไม่กล้า...เธอไม่อยากเห็นแม่เจ็บปวดเสียใจกับการกระทำของเธอ เธอไม่อยากเห็นน้ำตาแม่...ไม่อยากให้ความหวังของแม่ต้องมลาย...เธอจึงได้แต่เก็บงำความทุกข์ทรมานใจเอาไว้เพียงแต่ผู้เดียว...อยู่อย่างหน้าชื่นอกตรมขมขื่นกับการกระทำของตัวเองตลอดมา....
ในวันนี้...นิตาสำนึกผิดแล้ว และหันหลังเดินออกมาจากจุดที่ตัวเองหลงผิดนั้นได้...แต่เธอก็ต้องติดอยู่กับความทุกข์ใจตลอดมา...สิ่งที่แปดเปือ้นร่างกายภายนอก มันสามารถล้างออกให้หมดจดได้ แต่ราคีคาวที่มันเปื้อนจิตใจเธอมันไม่อาจจะล้างออกให้หมดจดได้....มันยังคงตามติดหลอกหลอนจิตใจเธอตลอดมา...คราใดที่มีใครมาสกิดใจเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอเจ็บปวดใจยิ่งนัก แม้ว่าจะไม่มีใครที่รู้เรื่องนี้ของเธอ...แต่เธอยอ่งรู้อยู่แก่ใจตัวเองดี...นิตาอยากจะลืม และเริ่มต้นชีวิตใหม่...อีกไม่นาน...นิตาก็จะเรียนจบมหาวิทยาลัย...เธอก้ได้แต่หวังว่าสิ่งแวดล้อมใหม่คงจะทำให้เธอดีขึ้นไม่มากก็น้อย...วันนี้นิตาคิดอะไรได้หลายๆอย่าง เลิกแสวงหาความรัก และมีความเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น เข้าใจสังคม และไม่มองโลกในแง่ดีเพียงด้านเดียว....สังคมที่มีแต่ความหลอลวงและใส่หน้ากากเข้าหากันเธอจะต้องได้เรียนรู้อีกมากในมหาวิทยาลัยชีวิต... ต่อไปเธอจะไม่ดำเนินชีวิตด้วยความประมาทอีก เพราะว่าความประมาทจึงทำให้เธอต้องทุกข์หนักเหมือนที่ผ่านมา
เมื่อเธอมองย้อนกลับไปหาแม่ เธอก็รู้สึกว่าวันนี้เป็นวันที่เธอรู้สึกรักและสำนึกในบุญคุณของท่านอย่างแท้จริง...นิตาสัญญากับตัวเองจะเลี้ยงและดูแลท่านไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่เอง...
รักใดใดไหนเล่าเท่ารักแม่ เป็นรักแท้จริงใจไม่หน่ายหนี
รักอื่นนั้นมาเปรียบได้นั้นไม่มี รักแม่มีแต่ให้ใช่รักเทียม
จะเอาความยิ่งใหญ่ใด่มาเปรียบ มิอาจเทียบรักแม่นั้นผ่องใส
ผืนแผ่นฟ้ามหาสมุทรสุดกว้างไกล ยากหาใดมาเปรียบได้ดังมารดร
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอเทิดทูนพระคุณแม่
รักจากใจ...J&J
หน้าส่วนตัว
1407
