29 กุมภาพันธ์ 2547 23:37 น.
**ipereen**
ฉันเคยเห็นต้นไม้
และเห็นใบไม้เริงร่าอย่างไร้จุดหมาย
ปลิวร่อนลมโอนอ่อนอย่างง่ายดาย
เริงระบำพลีกายไร้แรงต้านทาน
ฉันเคยเห็นผู้ชายที่โชคร้าย
ถูกฆ่าตายอย่างไม่สะทกสะท้าน
ถูกทำร้ายร่างกายทุกวันวาน
ทั้งหมดนั่น คือ ความต้องการของเพื่อนสนิทเขาเอง
ฉันเคยเห็นช้างป่า
ฉันอยากจะบอกว่า
ไม่มีอะไรที่ดีกว่านี้แล้วเหรอที่เธอเคยเห็น
อย่างกำแพงเมืองจีนที่สร้างขึ้นมาอย่างยากเย็น
กำแพงที่เป็นสัญลักษณ์แห่งความยิ่งใหญ่
ถ้าจะพูดถึงกำแพงที่มหัศจรรย์
ไม่ว่ากำแพงนั้นหรือกำแพงไหน
ก็ดูเหมือนจะยอดเยี่ยมทุกอันไป
หากสร้างได้แล้วไม่พังลงมา
แล้วใครกันล่ะที่เธอจะแต่งงานด้วย
ใครกันจะมาช่วย..ใครกันที่เธอตามหา
โธ่..เรื่องแค่นี้ ฉันอยากจะบอกว่า
เรื่องบ้าบ้า ฉันไม่เห็นจะแคร์
เธอยังไม่เคยเห็นน้ำตกไนแองการา
ไม่เคยเห็นน้ำตานางเงือกของแท้
พูดจริงจริง..ฉันเบื่อน้ำจะแย่
มันก็แค่น้ำ..ก็คือน้ำ..ก็เท่านั้น
แล้วหอไอเฟลอันงามสง่า
หรือว่า..ตึก Empire State ที่นั่น
ไม่รู้หรือ..วันที่หัวใจฉันเต้นแรงสุดก็คือวัน..
วันนั้นที่เราอยู่กันลำพังสองคน
ฉันเคยเห็นมาหมดทุกอย่าง
ไม่ว่าความสว่างหรือความมืดหม่น
ซ่อนอยู่ภายใต้ประกายไฟที่เวียนวน
หรือไม่ว่าความจนภายใต้ความมั่งมี
ฉันเคยเห็นสิ่งที่ฉันเป็น
และรู้เห็นอะไรอะไรในทุกทุกที่
ก็คงจะพอแล้วใช่ไหม..เพียงเท่านี้
ไม่มีอะไรมากกว่านี้ที่จะน่าดู
เธอเคยเห็นมาหมดทุกอย่าง
ไม่ว่าความสว่างหรือทุกสิ่งในที่ที่เธออยู่
สิ่งที่ใหญ่สุดหรือเล็กสุดก็ยังไม่น่าดู
เท่ากับรู้ในใจว่าไม่มีอะไรอีกที่เธอต้องการ