28 ธันวาคม 2546 16:10 น.
**ipereen**
นานมาแล้วที่ฉันจมอยู่กับความรู้สึกนี้
นั่งอยู่กับที่--ไม่มีใครสุงสิง
หัวใจหยุดเต้น ไม่ไหวติง
เหลือทุกสิ่งอยู่ในห้องแคบขาว
มีเพียงเธอที่อยู่เป็นเพื่อนฉัน
ทุกทุกวัน ฉันแอบมองเธอด้วยความเศร้า
เธอยังคงหมกมุ่นอยู่กับสิ่งเก่าเก่า
ไม่รับรู้เรื่องราวที่ผ่านมาและผ่านไป
บางครั้งฉันอยากเกิดเป็นมนุษย์
ที่ที่จุดหนึ่งนั้นฉันจะทำได้
แต่ตอนนี้..ได้แต่ร้องไห้..ได้แต่พูดในใจ
แม้แต่การเคลื่อนไหวก็ลำบากเหลือเกิน
นับวันความหวังก็ยิ่งเลือนลาง
ทุกทุกอย่างเหมือนกับย้ำความห่างเหิน
ยิ่งนานเธอก็ยิ่งเหนื่อย---เหนื่อยเกิน
เกินพอแล้วที่เธอทำให้ฉัน
พอเถอะ..พอเถอะนะ
ลืมมันซะ.. แล้วทิ้งฉันไว้อย่างนั้น
อย่าลำบากอีกเลย เธอเหนื่อยพอแล้วกับมัน
เธอก็รู้ว่าสักวันฉันจะต้องจาก
ทำลายฉันเสียเถิด
แล้วก่อเกิดสิ่งใหม่..ใจอยากฝาก
ฉันเป็นเพียงกองเหล็กที่เหลือแต่เศษซาก
เป็นแค่กากตะกอน..ไม่มีค่าอะไร
ฉันคงมีชีวิตได้เท่านี้
ยอมรับสิ..คนดี จริงใช่ไหม
เธอจะปิดกั้นความจริงอยู่ทำไม
หากจากไป เรื่องทุกอย่างจะจบลง
แค่เพียงฉันได้เกิดมาด้วยมือเธอ
ได้พบเจอ ได้รัก ได้ใหลหลง
หากว่าชีวิตของฉันจะต้องปลดปลง
ฉันก็คงสุขใจแล้วเพียงเท่านี้
นับจากนี้ต่อไปจงเข้มแข็ง
สู้ต่อไปด้วยเรี่ยวแรง..จงอย่าหนี
แล้วเก็บฉันไว้ในความทรงจำนะ..คนดี
คงจะมีอีกครั้งหนึ่งให้เราได้พบกัน
25 ธันวาคม 2546 19:08 น.
**ipereen**
ไม่รู้ทำไมฉันถึงชอบส้มตำ
เคยได้ยินว่าเธอทำทุกวันเลยแหล่ะ
เธอบอกเมื่อก่อนชอบฝีมือตำของคุณแม่
หรือแม่ค้าที่ตลาดก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน
ตอนนี้ฉันมีส้มตำไทยวางอยู่ตรงหน้า
ไม่ใส่ปลาร้า--
ใส่พริกกับถั่วแค่นิดเดียวเท่านั้น
ก็ฉันไม่ชอบเผ็ดมากนี่
แล้วฉันก็เกลียดกลิ่นของถั่วลิสงมากเลย
ฉันละเลียดเส้นฝอยของมะละกอ
น้ำลายเริ่มสอแล้วดูดเส้นพลุบเข้าไปในปาก
ก็ฉันรักส้มตำนี่
ก่อนกลืน..ฉันใช้ฟันเคี้ยวและใช้ลิ้นรับรส
ไม่ทันที่ฉันจะหายใจครั้งที่หนึ่งร้อยสิบ
ส้มตำก็กลายเป็นวิญญาณวับวิบอยู่ตรงหน้า
ฉันเริ่มสงสัยว่าแม่ค้าต้องให้จานเล็กเล็กมา
หรือว่า..หรือว่า..
ฉันกินหมดเร็วก็ไม่รู้
ฉันมองไปที่จานว่างเปล่าจานที่ว่า
อยากจะให้ตำปลาร้ามาปรากฏตอนที่ฉันจ้องอยู่
แต่ก็ไม่...ฉันเลยนึกถึงตอนที่คุณกุดจี่เข้ามาดู
กุดจี่คนที่บอกว่า....
ตำนานปลาดาวกับตำลาวปลาร้าไม่เหมือนกัน
ฉันเริ่มเห็นด้วยกับคุณกุดจี่
ทำไมนะ..ฉันถึงไม่เคยคิดที่จะสร้างสัจธรรมอย่างนั้น
ฉันจะสร้างสัจธรรมแล้ววว..
แต่ไม่รู้จะใช้เวลากี่วัน
รู้แล้ว!!..สัจรรมของฉัน
คือส้มตำต้องใส่พริกกับถั่วแค่นิดเดียว..
25 ธันวาคม 2546 13:51 น.
**ipereen**
ฉันไม่กล้าหรอก
ไม่กล้าบอกว่าฉันชอบเธอรึเปล่า
ก็ฉันยังไม่แน่ใจกับเรื่องราว
ของสองเราว่ามันเป็นจริงแค่ไหน
ฉันไม่กล้า..
ที่จะมายอมรับว่าฉันชอบเธอมั๊ย
ฉันไม่รู้..ฉันกลัวเธอเสียใจ
ใจฉันยังหวั่นไหว--ไม่แน่ใจอะไรเลย
ก็ฉันไม่รู้..
ว่าสิ่งที่เป็นอยู่คือความชอบหรือเฉยเฉย
ฉันไม่รู้ว่าความรักคืออะไร..ฉันไม่เคย
อย่าคาดคั้นฉันเลย ฉันลำบากใจ
ฉันมันคนโง่คนหนึ่ง
ฉันเคยซึ้ง เคยหวาน ซะที่ไหน
อย่ามารักฉันเลย ฉันมันพวกไม่รู้อะไร
แค่จิตใจตัวเองก็ดูไม่เป็น..
23 ธันวาคม 2546 19:06 น.
**ipereen**
เมื่อท้องฟ้าถูกดูดกลืนด้วยสีดำ
ความทรงจำของหนูน้อยก็ลอยไปสู่หมอกฟ้า
หากใครที่อยู่ข้างบนมองกลับลงมา
คงจะเห็นสายตาที่ส่องดาราและดวงจันทร์
เมื่อฟ้าสีดำเริ่มสลัดสีลงขอบน้ำ
ลมเริ่มพร่ำให้เด็กน้อยล่องลอยตามฝัน
คลื่นเริ่มเคลื่อนสะท้อนแสง--ไม่รับรู้วัน
และเมื่อฉันเริ่มดำดิ่งสู่ท้องทะเล
20 ธันวาคม 2546 16:53 น.
**ipereen**
ตอนกลางวันออกมาด้วยความหิวกระหาย
หน้ามืดตาลายเข้าร้านก๋วยเตี๋ยวเบอร์ห้า
ได้ลูกชิ้น เส้นเล็ก น้ำตกกลับออกมา
อื้มหืม..พับผ่า ทำไมมันน่ากินอย่างนี้
เหยาะน้ำปลา น้ำส้มและพริกป่น
คนคนคน ชิมรสโป๊ะ เด็ดสะระตี่
เดี๋ยวนะจ๊ะ...รอหน่อย น้ำตกคนดี
มามะ..ประเดี๋ยวพี่ จะหม่ำหม่ำให้ถึงใจ
ยังไม่ทันเดินก็มีคนชนจากข้างหลัง
โครม โพล๊ะ พลั่ก!! ลูกชิ้นกลิ้ง เส้นสาดเป็นสาย
ตะเกียบตก น้ำซุปราดสาดกระจาย
หกเปื้อนกาย ร้อนลวก น้ำตากระเซ็น
คิดในใจ ใครนะ..ใครหน้าไหน
บังอาจ!!..อย่างงี้มันตั้งใจแกล้งกันเห็นเห็น
พอหันไป..ยัยเนี่ยนะทำน้ำตกฉันกระเด็น
ยัยหน้าเม่น หัวฟู แว่นตาแดง
หวังลึกลึกว่าจะได้ยินคำขอโทษ
จะไม่โกรธไม่เกลียดให้แสลง
แต่ยัยนี่กลับต่อว่าฉันอย่างแรง
โอ๊ยนี่เธอ...เดินยังไงเนี่ย เดี๋ยวฉันขาแพลงจะว่าไง
หนอยยยย!! ..ดูมัน ฉันสิควรเป็นคนว่า
อยากจะด่า ก็ไม่รู้ว่าเป็นใครหน้าไหน
แล้วคิดดู..มันรีบออกจากร้านไปอย่างไว
ปล่อยให้ฉันอับอายอยู่ในร้านแค่คนเดียว
นึกในใจอยากให้มีหนุ่มหล่อหล่อมาช่วย
ถ้าทั้งหล่อ ทั้งรวย ฉันล่ะจะไม่ฉุนเฉียว
แต่ความจริงมันช่างโหดร้ายนักเชียว
ไม่มีใครซักคนเดียวมาช่วยนางเอกน้อยน้อยอย่างฉัน
เชอะ.. ถึงไม่มีฉันก็ไม่ง้อหรอก
แค่เนี๊ย..กระจอก ยังไงฉันก็ไม่หวั่น
รีบเดินเชิดออกจากร้านโดยเร็วพลัน
ก็แล้วใครกัน อยากให้คนขายมาเก็บเงิน
ชิ.. ก๋วยเตี๋ยวก็อด เสื้อก็เปื้อน
รอยมันไม่เลือน เอ๊ะ..แต่มันก็ศิลป์นะ ถ้าดูผิวเผิน
คิดแล้วก็แค้น ยัยนั่นน่ะ ไม่มีใครเกิน
อย่าให้เจอนะ จะเดินไปแก้แค้นให้สาสมใจ
หน้าส่วนตัว
693
