25 ธันวาคม 2546 13:51 น.
**ipereen**
ฉันไม่กล้าหรอก
ไม่กล้าบอกว่าฉันชอบเธอรึเปล่า
ก็ฉันยังไม่แน่ใจกับเรื่องราว
ของสองเราว่ามันเป็นจริงแค่ไหน
ฉันไม่กล้า..
ที่จะมายอมรับว่าฉันชอบเธอมั๊ย
ฉันไม่รู้..ฉันกลัวเธอเสียใจ
ใจฉันยังหวั่นไหว--ไม่แน่ใจอะไรเลย
ก็ฉันไม่รู้..
ว่าสิ่งที่เป็นอยู่คือความชอบหรือเฉยเฉย
ฉันไม่รู้ว่าความรักคืออะไร..ฉันไม่เคย
อย่าคาดคั้นฉันเลย ฉันลำบากใจ
ฉันมันคนโง่คนหนึ่ง
ฉันเคยซึ้ง เคยหวาน ซะที่ไหน
อย่ามารักฉันเลย ฉันมันพวกไม่รู้อะไร
แค่จิตใจตัวเองก็ดูไม่เป็น..
23 ธันวาคม 2546 19:06 น.
**ipereen**
เมื่อท้องฟ้าถูกดูดกลืนด้วยสีดำ
ความทรงจำของหนูน้อยก็ลอยไปสู่หมอกฟ้า
หากใครที่อยู่ข้างบนมองกลับลงมา
คงจะเห็นสายตาที่ส่องดาราและดวงจันทร์
เมื่อฟ้าสีดำเริ่มสลัดสีลงขอบน้ำ
ลมเริ่มพร่ำให้เด็กน้อยล่องลอยตามฝัน
คลื่นเริ่มเคลื่อนสะท้อนแสง--ไม่รับรู้วัน
และเมื่อฉันเริ่มดำดิ่งสู่ท้องทะเล
20 ธันวาคม 2546 16:53 น.
**ipereen**
ตอนกลางวันออกมาด้วยความหิวกระหาย
หน้ามืดตาลายเข้าร้านก๋วยเตี๋ยวเบอร์ห้า
ได้ลูกชิ้น เส้นเล็ก น้ำตกกลับออกมา
อื้มหืม..พับผ่า ทำไมมันน่ากินอย่างนี้
เหยาะน้ำปลา น้ำส้มและพริกป่น
คนคนคน ชิมรสโป๊ะ เด็ดสะระตี่
เดี๋ยวนะจ๊ะ...รอหน่อย น้ำตกคนดี
มามะ..ประเดี๋ยวพี่ จะหม่ำหม่ำให้ถึงใจ
ยังไม่ทันเดินก็มีคนชนจากข้างหลัง
โครม โพล๊ะ พลั่ก!! ลูกชิ้นกลิ้ง เส้นสาดเป็นสาย
ตะเกียบตก น้ำซุปราดสาดกระจาย
หกเปื้อนกาย ร้อนลวก น้ำตากระเซ็น
คิดในใจ ใครนะ..ใครหน้าไหน
บังอาจ!!..อย่างงี้มันตั้งใจแกล้งกันเห็นเห็น
พอหันไป..ยัยเนี่ยนะทำน้ำตกฉันกระเด็น
ยัยหน้าเม่น หัวฟู แว่นตาแดง
หวังลึกลึกว่าจะได้ยินคำขอโทษ
จะไม่โกรธไม่เกลียดให้แสลง
แต่ยัยนี่กลับต่อว่าฉันอย่างแรง
โอ๊ยนี่เธอ...เดินยังไงเนี่ย เดี๋ยวฉันขาแพลงจะว่าไง
หนอยยยย!! ..ดูมัน ฉันสิควรเป็นคนว่า
อยากจะด่า ก็ไม่รู้ว่าเป็นใครหน้าไหน
แล้วคิดดู..มันรีบออกจากร้านไปอย่างไว
ปล่อยให้ฉันอับอายอยู่ในร้านแค่คนเดียว
นึกในใจอยากให้มีหนุ่มหล่อหล่อมาช่วย
ถ้าทั้งหล่อ ทั้งรวย ฉันล่ะจะไม่ฉุนเฉียว
แต่ความจริงมันช่างโหดร้ายนักเชียว
ไม่มีใครซักคนเดียวมาช่วยนางเอกน้อยน้อยอย่างฉัน
เชอะ.. ถึงไม่มีฉันก็ไม่ง้อหรอก
แค่เนี๊ย..กระจอก ยังไงฉันก็ไม่หวั่น
รีบเดินเชิดออกจากร้านโดยเร็วพลัน
ก็แล้วใครกัน อยากให้คนขายมาเก็บเงิน
ชิ.. ก๋วยเตี๋ยวก็อด เสื้อก็เปื้อน
รอยมันไม่เลือน เอ๊ะ..แต่มันก็ศิลป์นะ ถ้าดูผิวเผิน
คิดแล้วก็แค้น ยัยนั่นน่ะ ไม่มีใครเกิน
อย่าให้เจอนะ จะเดินไปแก้แค้นให้สาสมใจ
17 ธันวาคม 2546 18:28 น.
**ipereen**
ณ ข้างบนจะมีคนข้างล่าง
ณ ตรงกลางรอคอยกระดาษสา
ณ กาฝากจะได้พบกับปากกา
ณ เวลาจะจากเม็ดมะยม
ที่ ยูนิฟจะมีกระทิงแดง
ที่ กำแพงรอคอยสีผสม
ที่ การมองได้พบกับการดอมดม
ที่ นายขนมต้มจากกับอุมโมนา
หนึ่ง คนเหนือจะมีสิบคนใต้
หนึ่ง นายไม้รอคอยสี่เลียงผา
หนึ่ง ผ้าถุงได้พบกับสามถุงยา
หนึ่ง ราคาจะต้องจากศูนย์คนจน
15 ธันวาคม 2546 23:19 น.
**ipereen**
ในค่ำคืนที่เหน็บหนาว
ฉันมีเพียงแสงจากดวงดาวเป็นเพื่อน
นานเท่าไหร่แล้วที่แห่งนี้ไม่มีใครมาเยือน
อย่างกับว่าทุกคนลืมเลือนว่ามีฉันอยู่ตรงนี้
เคยมีใครบางคนที่มองเห็นตัวตนของฉัน
อาจจะคิดว่าชีวิตนี้มันเหมือนแสงดาวที่ริบหรี่
อาจจะคิดว่าความเหงามันกำลังตามราวี
แต่อยากจะบอกว่าฉันมีความสุขดีกับความเงียบงัน
ฉันไม่ต้องการความสงสารจากใคร
เท่าเท่ากับไม่ต้องการให้ใครมาเห็นใจฉัน
แม้ว่าความเหงาจะรุมรันฉันอยู่ทุกวัน
แต่ไม่มีสักครั้งที่มันจะกดฉันจมลงสู่ความมืดมน
ฉันจะบินขึ้นไปในท้องนภา
แล้วมองกลับลงมาเห็นโลกกว้างทุกแห่งหน
ฉันจะแปรเปลี่ยนความเงียบและความกังวล
กลายเป็นผลแห่งความกล้าและความตั้งใจ
เพราะโลกยังมีสิ่งมากมายรอคอยฉันค้นหา
และยังมีสายตานับร้อยคอยมองว่าฉันจะสำเร็จ ณ วันไหน
ฉันจะสลัดความหนาวและความทุกข์ใดใด
บินโผขึ้นไปด้วยปีกของตัวฉันเอง
หน้าส่วนตัว
807
