3 พฤศจิกายน 2549 09:59 น.
invisble
เริ่มวันใหม่ด้วยชีวิตไม่มีเธอ
รู้สึกเหมือนเซ่อ-เซ่อ บอกไม่ได้
เจ็บ-เจ็บ แสบ-แสบ แปลบ ดีใช่ไหม
เหงา-เหงา เศร้า-เศร้ายังไงไม่รู้ตัว
ที่รู้สึกได้ในอารมณ์นี้
จะมีก็ความเดียวดายหวาดกลัว
มองไปทางไหนเหมือนกับมืดมัว
เหมือนท้องฟ้าสลัวสีทึบเทา
เพราะชีวิตลิขิตเองไม่ได้
ฟ้าสั่งฉันให้เกิดมาเหงา
นั่งกอดเข่าร้องไห้กับดวงดาว
น้ำตาร่วงพราวร้าวหัวใจ
เกิดมาต้องอาภัพคู่
ชีวิตต้องเดินอยู่บนความเดียวดาย
ร้องได้ เจ็บได้ แต่ห้ามตาย
ต้องทรมานต่อไปจนวันสุดท้ายของชีวิน
2 พฤศจิกายน 2549 11:47 น.
invisble
บทกลอนนี้เคยเอาลงในเรื่องสั้นค่ะ คือว่าลงผิด ที่จริงต้องนำมาลงในหน้าบทกลอน ลองอ่านดูนะคะ เรื่องจริงของชีวิตค่ะ
ทุกวันคืนตื่นมาเคยพบพ่อ
นั่งหยอกล้อหัวเราะสนุกสนาน
ชีวิตแม้ยากไร้ก็สุขพอประมาณ
ถึงลำบากบ้างก็ทานทน
มาวันนี้กลับมีเพียงเหว่ว้า
ความเริงร่าที่มีมาอย่างเหลือล้น
กลับเหลือเพียงรอยร้าวอันทุกข์ทน
เนื่องจากขาดคนผู้เป็นบิดร
ต่อไปนี้ไม่มีอีกแล้ว
เสียงเจื้อยแจ้วคอยสั่งสอน
ชี้ทางเจริญให้ลูกทุกบทตอน
แม้เหนื่อยอ่อนร้อนรนไม่สนใจ
ต่อไปนี้ไม่มีแล้วคุณพ่อ
คอยเป็นถ่อพาแพล่องน้ำไป
ท่านจากลูกและเมียรักสู่ภพใหม่
ยังแดนที่ใครไป-ไม่กลับมา
พ่อจ๋าหากวิญญาณพ่ออยู่แถวนี้
ลูกมีสิ่งหนึ่งอยากให้ตรึงตรา
แม้กายห่างทางแสนไกลลูกห่วงหา
อยากย้ำให้พ่อได้ยินอีกครั้งว่า
"พ่อจ๋าลูกรักพ่อเหลือเกิน"
2 พฤศจิกายน 2549 11:18 น.
invisble
ตัวเล็กของแม่เจ้าจะรู้ไหม
ครั้งแรกที่ได้เห็นหน้าเจ้านั้น
ความเจ็บปวดของแม่หายไปพลัน
มีเพียงความสุขสันต์และยินดี
เก้าเดือนที่แม่อุ้มท้องเจ้ามา
อดบ้างอิ่มบ้างตามประสาพอมี
แต่แม่ก็อยู่ได้อย่างสุขี
จนวันที่สิบมิถุนายน
ได้เวลาเจ้าตัวแสบมามองโลก
ตื่นเต้นจนเหงื่อโชกชุ่มทุกขุมขน
รู้สึกดีใจ เจ็บปวด ปะปน
แต่ก็ทนจนได้เห็นคนของดวงใจ
มาวันนี้แม่อยากจะบอกเจ้า
ว่าพวกเราอยู่มาได้ไม่มีใคร
แม่เลี้ยงเจ้ามาสามปีสบายสบาย
ดังนั้นไม่ต้องฟังใครให้สับสน
มีแม่เพียงคนเดียวเท่านี้
คิดว่าลูกคงมีสุขท่วมท้น
ผู้หญิงคนนี้เป็นได้ทั้งพ่อและแม่คน
หวังว่าดวงกมลของแม่คงอบอุ่นพอ
หน้าส่วนตัว
1337
