10 มีนาคม 2547 15:31 น.
!!!...^Imagine^...!!!
หากว่ารักของฉันนี้ที่มีให้
คอยกวนใจต่อเธอไปทุกที่
ก็ขอโทษที่วุ่นวายนะคนดี
นับจากนี้ฉันจะไม่มาตอแย
ก็ไม่อยากให้เกลียดกันมากกว่านี้
กับสิ่งที่ทำไปเพราะ.....รักเธอแน่
คอยใส่ใจ ห่วงใย คอยดูแล
เธอกลับไม่เคยแคร์ไม่สนใจ
รู้ตัวดีว่าคงไม่มีหวัง
ดันทุรังฝืนรักต่อคงหวาดไหว
แม้งมงายหลงรักเธอต่อไป
ก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นมา
เวลานี้ฉันเองคงต้องตัดใจ
เพื่อจะได้.....ไม่ต้องทนเจ็บปวดปร่า
รักเธอต่อก็คงมีแต่น้ำตา
แล้วจะทน.....อ่อนล้าไปทำไม
ตัดใจลาแล้วไม่เชื่อก็คอยดู
รักเธออยู่ก็มีแต่ความหวาดไหว
รักข้างเดียวเธอไม่รักเจ็บปวดใจ
ทนต่อไปก็เหนื่อยล้า.....ไปวัน...วัน
รอให้ใครรักเราจริงจะดีกว่า
จะได้ไม่ต้องมาคิด.....แบบฝัน...ฝัน
การรอคอยอาจ.....ทรมานจิตใจกัน
คงดีกว่าที่ฉันนั้น...จะรักเธอต่อให้ปวดใจ.....
!!!^Imagine^!!!
7 มีนาคม 2547 19:44 น.
!!!...^Imagine^...!!!
ฉันคนเดิมในตอนนี้อยากรู้ว่า.....อยู่ที่ไหน
คนที่ในหัวใจเคยมีไว้ซึ่งความห่วงหา.....ความอบอุ่น
คนที่สดใส หัวเราะร่า ยิ้มอ่อนหวานละมุน
คนที่เคยเป็นแรงใจ คอยเจือจุน ให้แก่ใคร.....ใคร
มาวันนี้รู้ตัวเองดี.....ว่าฉันไม่เหมือนดั่งเช่นคนก่อน
เพราะฉันเปลี่ยนเป็นคนที่มีแต่ความร้าวรอน.....ความหวาดไหว
ตัวตนที่แท้จริง.....พลันหายไม่เหลือแม้แต่.....ความมั่นใจ
สายตาที่เคยสดใส.....กลับเหม่อมองออกไปไกลแสนไกล.....อย่างเดียวดาย
ครั้งหนึ่งเคยคิดว่า.....ถ้าขาดเธอแล้วฉันนั้นก็อยู่ได้
แต่ภายในหัวใจลึก...ลึก.....กลับ ไม่ต้องการให้เธอห่างร้างหาย
พยายามลบลืบภาพเธอออกจากหัวใจ.....ตั้งมากมาย
แต่สุดท้ายแล้ว.....ก็กลับทำไม่ได้เลยแม้สักวัน
แม้จะยิ่งฝืนรัก และดันทุรัง ฝืนต่อไป
คนที่จะเหลือแต่ความปวดปร่าภายในจิตใจ ก็คือฉัน
เพราะในความเป็นจริง เธอหมดสิ้นแล้ว เยื่อใยที่มีให้กัน
ความผูกพันที่เคยมีไว้.....สำหรับเรานั้น ก็จืดจาง.....
อยากปล่อยใจ ปล่อยอารมณ์ทั้งสุขทุกข์ ทุกอย่างไว้
เพื่อให้หัวใจที่ทดท้อ.....ได้หยุดพักไว้เสียบ้าง
ที่สุดแล้ว แท้จริงแล้วก็คือการใช้เวลาและปล่อยวาง
เพื่อลบลืม.....ความอ้างว้าง.....ที่เธอทิ้งไว้ให้ตลอดทางของหัวใจ.....
!!!^Imagine^!!!
7 มีนาคม 2547 17:52 น.
!!!...^Imagine^...!!!
รูปใบเดิมที่มีเธอกับฉัน
ถ่ายคู่กันด้วยรอยยิ้มในวันก่อน
ทั้งสายตาที่มีแต่ความอาทร
ในทุกบททุกตอนของหัวใจ
ฉันดูรูปที่เราเคยถ่ายด้วยกัน
ครั้งหนึ่งนั้นคือความรักความอ่อนไหว
มันช่างมีความหมายมากกว่าสิ่งใด
รับรู้ได้.....คือสุขใจ.....ที่ได้มอง
มาวันนี้เมื่อฉันดูรูปใบเก่า
รูปที่มีแต่เราแค่เพียงสอง
กลับปวดร้าวเสียใจและน้ำตานอง
ที่จำต้อง.....ฝืนรักต่อเพียงผู้เดียว
เพราะวันนี้เธอได้เปลี่ยนไปแล้ว
เหม่อมองแววตาเธอกลับไม่แลเหลียว
เธอคงลืมทุกอย่างสิ้นแล้วจริงเชียว
ผิดกับฉันที่รักเธออย่างแน่นเหนียว.....และมั่นคง
!!!...^Imagine^...!!!
6 มีนาคม 2547 22:21 น.
!!!...^Imagine^...!!!
ภาพความรักในมุมมองของฉัน
แต่ก่อนนั้นช่างสวยงามและสดใส
ทุก...ทุก...วันช่างมีค่ากับหัวใจ
แต่นานไปกลับกลายเปลี่ยนเป็นน้ำตา
หนึ่งความรักที่มีให้ใครคนหนึ่ง
ผู้ที่ซึ่ง เป็นทุกอย่าง.....ให้ห่วงหา
สุดท้ายแล้วกลับกลายเปลี่ยนเป็นเย็นชา
เสมือนว่าเราไม่เคยรู้จักกัน
พยายามลบเธอออกไปจากใจ
เพราะฝืนไปก็คงทุกข์ไม่เปลี่ยนผัน
พร้อมกับว่ามีเขาเข้ามาผูกพัน
เป็นคนปลอบโยนฉัน.....ให้สบายใจ
เมื่อใกล้เขาฉันรู้สึกอบอุ่นยิ่ง
เหมือนทุกสิ่ง เริ่มเปลี่ยนเป็นความหวั่นไหว
แต่ลึก...ลึก ยังมีเธอไม่เปลี่ยนไป
ความสับสนยังคงไว้.....ให้ติดตรึง
ฉันก็อยากเชื่อใจตัวเองเหมือนกัน
แต่ว่ามันหยั่งลึกมากยากเข้าถึง
คนแรกเป็นคนที่รักที่คำนึง
อีกคนหนึ่งก็เป็นคนที่ห่วงใย
ดูเหมือนว่าเลือกได้ยากลำบาก
มีรักมากเกินขอบเขตย่อมหวั่นไหว
แท้ที่จริงสุดท้ายกลับไม่มีใคร
เหลือแต่ใจที่บอบช้ำและเดียวดาย
!!!...^Imagine^...!!!
6 มีนาคม 2547 20:39 น.
!!!...^Imagine^...!!!
ความทรงจำในอดีตที่ไม่อาจลืม
ช่างขมขื่นเกินกว่าที่ใจจะรับไหว
ทั้งความช้ำ ความเจ็บปวด ที่ฝังในจิตใจ
ต่างโถมใส่คอยตอกย้ำและซ้ำเติม
กลัวเกินกว่าที่จะมีความรักใหม่
เพื่อปลอบโยนจิตใจ...ให้กลับมีความอบอุ่นเพิ่ม
เจ็บแล้วจำ เพราะกลัวซ้ำรอย.....ความเจ็บเดิม
ที่แรกเริ่มด้วยรอยยิ้ม.....แต่จบลงด้วยน้ำตา
ฉันกลายเป็นคนอีกคนที่ไม่เหมือนก่อน
เพราะความเจ็บร้าวรอน.....ทำหัวใจให้อ่อนล้า
เสียงหัวเราะ และรอยยิ้ม กลับเปลี่ยนเป็น....ความเย็นชา
จากความสุขที่เคยมีมา.....ตอนนี้กลับไม่มีแม้แต่ความห่วงหาเอื้ออาทร
ปิดหัวใจตัวเองไว้กับความเหงา
เพื่อลบลืมภาพความเศร้าครั้งเก่าก่อน
ด้วยเหตุที่กลัวซ้ำรอย.....ความร้าวรอน
จนยากถอนตัวตนให้คืนกลับมา.....
อยากจะพบกับรักแท้ที่จริงใจ
เพราะอ่อนล้าเกินฝันใฝ่ให้เอื้อมคว้า
กลัวเหลือเกินที่สุดท้ายจะมีแต่.....คราบน้ำตา
อีกทั้งความปวดปร่า...... ที่ติดตราในหัวใจ
!!!...^Imagine^...!!!