10 เมษายน 2547 00:38 น.
!!!...^Imagine^...!!!
ด้วยหัวใจที่ยังรักและผูกพัน
ยังคงมั่นเพียงเธอเพ้อครวญหา
หนึ่งวันนี้เราต้องห่างร้างไกลตา
จึงไม่อาจพบหน้า.....พูดจากัน
ขอบคุณเธอที่เก็บฉันไว้ในใจ
ความหวั่นไหว.....คงหมดไปจากใจฉัน
เพราะสองเรา.....มั่นในรักภักดิ์ชีวัน
แม้ฟ้ากั้นก็ไม่อาจพรากดวงใจ
ฝากดูแลตัวเองด้วยก็แล้วกัน
อย่ากังวลเรื่องฉัน.....ให้หวั่นไหว
หนึ่งความรักของฉันนี้ที่ให้ไป
ขอฝากไว้ให้เธอนั้นช่วยดูแล
แล้วเมื่อไหร่ที่ฉันนั้นกลับไป
จะดูแลห่วงใย.....เธอแน่...แน่
เพราะเธอคือ.....สุดที่รัก.....ที่ใจแคร์
ผู้เป็นซึ่งรักแท้....แก่หัวใจ
7 เมษายน 2547 23:14 น.
!!!...^Imagine^...!!!
เมื่อวันวานฉันเคยมีเธอเคียงใกล้
วันนี้จำต้องไกลไม่พบหน้า
เสียงหัวเราะ อีกรอยยิ้ม คำพูดจา
ก็เหลือแค่คำลา.....ก่อนจากกัน
นานเท่าไรแล้วที่เธอนั้นจากไป
กี่คราวแล้ว.....ที่อ่อนไหวง่ายอย่างนั้น
.....ความอ่อนล้า.....ความเหงามาก.....ขึ้นทุกวัน
มีเพียงใจของฉัน.....ที่คงเดิม
เพราะหัวใจของฉันมีเพียงแค่เธอ
ยังเสมอทั้งต้นปลาย.....คล้ายแรกเริ่ม
จะมีก็แต่รัก.....ที่เพิ่มเติม
และบวกเพิ่ม.....เข้าด้วยความห่วงใย
อยากบอกเธอคนดีที่ไกลตา
หนึ่งฝืนฟ้า.....กว้างมากสักแค่ไหน.....
ความคิดถึง.....ความรัก.....หมดทั้งใจ
ของฉันนี้ที่ให้ไป.....ย่อมเท่ากัน
ยามเธอท้อขอให้มองบนท้องฟ้า
แล้วหลับตา.....ปล่อยให้ใจคิดถึงฉัน
หนึ่งคนนี้.....อยู่ข้างเธอทุกคืนวัน
ไกลเพียงใด.....ไม่ต้องหวั่น.....ฉันรักเธอ.....
!!!...^Imagine^...!!!
7 เมษายน 2547 01:20 น.
!!!...^Imagine^...!!!
ขอบฟ้ากว้างพร่างดาวพราวเต็มฟ้า
แสงจันทราสะท้อนส่องผ่องสวยใส
ใต้ผืนฟ้า.....หนึ่งคนเหงาเฝ้าห่วงใย
คิดถึงเธอคนไกลในทุกคืน
อีกคืนแล้วที่ขอให้เธอฝันดี
แต่คนนี้.....จำอ้างว้างอย่างสุดฝืน
เมื่อร้างไร้.....เธอเคียงคู่สู่หยัดยืน
ทั้งหลับตื่นฉันโดดเดี่ยวและเดียวดาย
อยากให้เธอคนไกลได้กลับมา
คอยห่วงใยห่วงหาอย่าง.....ไม่ห่างหาย
แม้ความจริงจะไม่มีเธอข้างกาย
แต่สุดท้าย.....ก็มีเธอเต็มหัวใจ
อยากบอกเธอ.....มีคนเหงาเค้าห่วงหา
ไม่รู้ว่าเธอนั้นคิดเหมือนกันไหม
ไม่มีเธอ.....ก็ไม่คิดจะมีใคร
เพราะส่วนลึกของหัวใจ.....ฉันให้เธอ.....
!!!...^Imagine^...!!!
4 เมษายน 2547 17:01 น.
!!!...^Imagine^...!!!
หนึ่งความรักของคนนี้ที่มีให้
คือหัวใจสัตย์ภักดิ์รักคงมั่น
ทุ่มเทไปด้วยใจรักสารพัน
เพราะเธอนั้น.....คือที่รักพักพิงใจ
แต่ยิ่งรักกลับยิ่งเจ็บเหน็บอุรา
เธอไม่เคยเห็นค่าหรือหวั่นไหว
ยิ่งทุ่มเท หรือยิ่งรัก.....มากเท่าไร
เธอกลับเฉยเมยได้.....อย่างชาชิน
หรือรักนี้คือน้ำหยดรดผืนทราย
ไม่นานก็จางหาย.....มลายสิ้น
ไม่ซึมซับ.....เก็บรักษา.....พาไหลริน
จนชีวิน.....เริ่มอ่อนล้า และอ่อนแรง
เมื่อขาดน้ำมาหล่อเลี้ยงซึ่งชีวิต
หนึ่งดวงจิต.....ก็ยากนัก จักเข็มแข็ง
เมื่อน้ำหยดรดทรายกลายกลับแล้ง
ทั่วทุกแห่งของห้องใจย่อมโรยรา
นี่คงเป็นสัจธรรมแห่งชีวิต
เธอไม่ผิด.....ที่ไม่เคยคิดรักษา
หนึ่งชีวิต.....จึงจำต้องใช้น้ำตา
ไว้หล่อเลี้ยงกายาแทนหัวใจเธอ.....
...............The tear cure The heart..............
One love of person who to give
Its a honest heart and firmness
To Throw by the love everything
Because you are my love and my stay
But when I love more hurt in my heart
You dont see my worth or gentle
More I throw or more love to more than
You are indifferent to be cold and distant
Or this love is water to pour on the sand
At the moment it so lost and pass away
Dont imbued to keep bring to pour
Until my life begin to weak and tired
When the life with out the water
One mind cant strong
When the drop of water on the sand its so dry
All things of the heart inevitably to wilt
This is a true of life
You dont wrong to not keep
One life inevitably use the tear
To banquet my life instead of your heart..
!!!...^Imagine^...!!!
.......... เคยไหม ที่บางครั้ง รักหรือทุ่มเทไปมากเท่าไร ?
แต่เค้าคนนั้นก็ไม่เคยเห็นค่า.... จะว่าเหนื่อยไหม?
.....ถ้าบอกว่าไม่เหนื่อยก็คงไม่ใช่ .....ถ้าเหนื่อยหรือล้า แล้วจะทนไปทำไม? แต่ถ้าถามว่าทำไมเจ็บแล้วถึงยังต้องทนอยู่ได้....
หรือว่าเจ็บแล้วไม่จำ............คำตอบที่จะมีให้.....
..... ก็เพราะรักและความผูกพัน...... ที่มีให้เธอ... ไปหมดแล้วทั้งหัวใจ
คุณ เห็นด้วยไหมกับการจะรักใครสักคน....มันไม่ใช่เรื่องยาก....
......แต่การตัดใจสิ ยากที่สุด...... จะลืมก็ลืมไม่ได้..... ไม่อยากจำ ก็ต้องจำ
เพราะว่ายังรักและผูกพันอยู่.... ถึงจะเจ็บแค่ไหน ก็ต้องจำใจทนต่อไป....
แม้ว่าจะต้องโกหกตัวเองก็ตามที..........
แด่..... ความรักที่ไม่สมหวัง....คนที่มีรัก
ก็ขอให้เข้มแข็งและสู้ต่อไป..... ทั้งวันนี้....และตลอดไป......
!!!...^Imagine^...!!!
30 มีนาคม 2547 23:14 น.
!!!...^Imagine^...!!!
ยามนั่งอ่านหนังสือที่โต๊ะไม้ริมหน้าต่าง
สายตากลับเหม่อมองไปยังขอบฟ้ากว้างสีหม่น
ตัวหนังสือผ่านตาไป แต่ก็ไม่เข้าสมองเลยชอบกล
หรืออาจเพราะหัวใจมันกระวายกระวน.....คิดถึงเธอ
เมื่อเหลียวหน้าหันไปมองดูที่นาฬิกา
ก็รับรู้ได้ว่ากาลเวลา.....เดินผ่านไปอย่างไม่พลั้งเผลอ
นี่คงเป็นอีกวันแล้ว ที่ฉันได้แต่เฝ้าฝันละเมอ
คาดหวังว่าเราจะได้พบเจอ.....แต่แล้วก็ไม่พบเธอแม้แต่เงา
เธอหายไปโดยไม่บอกกันแบบนี้.....
รับรู้บ้างหรือเปล่าว่ามี ใครเค้าต้องหงอยเหงา
เมื่อเหม่อมองฟ้ากว้างสีสวยก็กลับกลายเป็นสีเทา
และต้องทนอยู่กับหัวใจเศร้า.....เศร้า ไปวัน.....วัน
แล้วเมื่อไร ที่เธอนี้จะกลับมา.....
ฉันเองก็ไม่อยากจะต้องทนเหนื่อยล้า.....ให้ไหวหวั่น
อย่าทำร้ายอย่างทางอ้อมด้วยการ ทรมานจิตใจกัน
.....ถ้าผิดตรงไหนก็บอกฉัน.....ขอแค่อย่าทำเป็นเย็นชา.....
!!!...^Imagine^...!!!
หน้าส่วนตัว
715
Lovers
0 คน เลิฟ!!!...^Imagine^...!!!
Calendar
