30 มิถุนายน 2548 22:18 น.
idaho
เพราะฉันมีสองใจในหนึ่งร่าง
จึงไม่อาจเลือกทางเดินใดได้
เท่าความรักเท่ากันทำเช่นใด
มิได้ใฝ่เป็นวันทองหรือกากี
จึงตวงรักขึ้นชั่งประมาณค่า
ปริมาณอัตรายังคงที่
ความรู้สึกเช่นเดิมทุกนาที
ไร้ทางหนีละทิ้งใครได้ซักคน
ปาดน้ำตารินหลั่งวันต้องเลือก
เหมือนดั่งเปลือกรานร้าวจนปี้ป่น
เผยดวงใจสองดวงในตัวตน
ที่ร้อนรนมิอาจละลบเลือนใคร
กระเพราไก่ก็อร่อยรสจัดจ้าน
กระเพาะปลาก็น่าทานอดไม่ได้
คิดจะจับปลาสองมือได้อย่างไร
เหตุเพราะไขมันที่พุงพุ่งออกมา
29 มิถุนายน 2548 21:47 น.
idaho
เธอคือมารผลาญล่าใจของชาย
วาดลวดลายลีลาดูอ่อนหวาน
อรชรงามหมดจรดแม่นงคราญ
เป็นนางพรานออกล่าเหยื่อมากัดกิน
ซุกและซ่อนเรื่องความหลังต้องปกปิด
ด้วยกลัวฤทธิ์บ่วงมายาอาจสูญสิ้น
เริงระบำร่ายเพลงน้ำตาริน
ชายถวินปลอบประโลมดั่งใจนาง
หลุมศพนั้นขุดดักไว้เบื้องหน้า
เหยื่อโอชาพลาดตกลงข้างล่าง
ติดกับดักดิ้นรนหาหนทาง
เวรกรรมวางวาดไว้อเวจี
26 มิถุนายน 2548 15:31 น.
idaho
เธอ๏๏๏๏๏๏๏
ไม่เคยรู้
เธอ๏๏๏๏๏๏๏
ไม่เคยถาม
เธอ๏๏๏๏๏
ไม่เคยเข้าใจความต้องการ
ทุกสิ่งทุกอย่างเพียงผ่านพ้นไปวันๆ
ฉัน๏๏๏๏๏
ก็แค่อยากรู้
แต่๏๏๏๏๏
ไม่กล้าเอ่ยถาม
จึง๏๏๏๏๏
พบเพียงความว่างเปล่าจากหัวใจ
เพราะสิ่งที่มองเห็น
เพราะสิ่งที่เป็นอยู่
เธอฉันคงต่างก็รู้
เพียงฟองสบู่พร้อมมลายหายพลัน
ในม่านหมอกนั้น
ใจใครเล่าที่พร้อมเปิดออกมา
25 มิถุนายน 2548 10:32 น.
idaho
ไร้แรงสิ้นเรื่องขีดเขียน
ไร้คำคิดเพียร
เปลี่ยนวลีเป็นเรื่องราว
มองนภาดาราพราว
สิ้นสิ่งโน้มนาว
เปลี่ยนดาวดาวเป็นบทกลอน
เจ้าดอกหญ้าไหวโอนอ่อน
ใยไม่ออดอ้อน
ดั่งเก่าเจ้าเคยทำมา
ผืนแผ่นดินหรือภูผา
มองเพียงผ่านตา
ปิดกั้นการกระทบใจ
สายน้ำเอื่อยระรินไหล
ปล่อยพ้นผ่านไป
มิยลเสียงใดจังหวะไขขาน
หมดคำจักผูกกลอนกานต์
ขื่นขม-ขัน-หวาน
เสพรสในในบทกวี
23 มิถุนายน 2548 23:26 น.
idaho
เกิดคำถามเอ่ยอ้าง สงสัย
คิดครุ่นถึงความนัย อยากรู้
ความเหงาก่อติดใจ สนิทนิ่ง แน่นแท้
ดุจดั่งเงาชื่นชู้ ก่อเกื้อกูลกัน
ใครเลิกละเปลี่ยนได้ ความเหงา
ลืมสิ่งสีเทาเทา เปลี่ยวร้าง
เหงากัดกร่อนแผดเผา พ้นผ่าน พบเจอ
ยามเมื่อชีวิตสร้าง สิ่งนี้ประสบการณ์
วันคืนผันผ่านพ้น เวียนไป
เหงาย่อมลาลับไกล หลีกเร้น
ชีวิตปิดระวังไว เหตุแห่ง ความเหงา
ทุกแห่งห้องใจเว้น มอดเชื้ออกตรม
>`๛ ๏>`๛ ๏>`๛ ๏>`๛ ๏>`๛ ๏>`๛ ๏>`๛ ๏>`๛ ๏>`๛ ๏>
คำถาม : เคยเหงาไหม
ตอบ : เคยมีความเหงาในใจ แต่เราสามารถที่จะละทิ้งมันได้ เพียงลองเปิดใจที่จะละทิ้งมันไป