20 ธันวาคม 2548 17:51 น.
idaho
ฉันเป็นผู้หญิงแสนซื่อชื่อไม่เพราะ
ไม่ฉอเลาะทำไม่เป็นเช่นใครเขา
นิสัยห่ามชอบหาเรื่องยากเกินเดา
ชอบทำเศร้าเรรวนกวนใจเธอ
ฉันเป็นหญิงดูคล้ายหยิ่งน่าชิงชัง
ชอบคอยสั่งชี้นิ้วอยู่เสมอ
อีกซ้ำยังขี้ลืมชอบเผลอเรอ
พูดพร่ำเพ้อแต่เรื่องน่ารำคาญ
ฉันเป็นผู้หญิงไม่น่ารัก
ไร้ใครมาปกปักมีแต่ผลาญ
เพราะใครๆคงไม่อยากคบนานๆ
คงจะคร้านเบื่อหน้าเสียเหลือเกิน
14 ธันวาคม 2548 13:02 น.
idaho
โสนะน่า เมื่อน้ำตา ไหลนองท่วม
โสนะน่า โดนซะอ่วม เลยใช่ไหม
โสนะน่า เข็ดหรือเปล่า เล่าหัวใจ
โสนะน่า หัวเราะใส่ เย้ยให้พอ
ก็เพราะกิน โต๊ะยะโก๊ะ รสสะเด็ด
มันแสนแผะ ปากคอ นะลายสอ
ซดชามเดียว ดังโฮก พร้อมสะตอ
หัวสมอง แทบฝ่อ อร่อยจัง
หันไปคว้า แคเหราะ มานั่งเคี้ยว
รสออกเปรี้ยว หยิบผิด ซะละมั้ง
หวังจะให้ แคเหราะ เพิ่มพลัง
โสนะน่า ช่วยยับยั้ง โปรดหยุดกิน
6 ธันวาคม 2548 18:03 น.
idaho
บนภูสูงเสียดฟ้าหมายคว้าดาว
สุกสกาวพราวพร่างกระจ่างใส
เอื้อมมือสุดหมายคว้ามาแนบใจ
เพื่อเก็บไว้ความทรงจำแสนงดงาม
ไอหนาวผ่านพัดมาโอบแนบกาย
นั่งผิงไฟอิงอุ่นพร้อมคำถาม
เธอหนาวไหมจะขอกอดแม่นงคราม
หวิวไหวหวามสะท้านสั่นเพราะอารมณ์
ละอองรักเคล้าไอหนาวบนภูสูง
อวลละมุนกลิ่นสุขใจสุขสม
มวลหมอกมาสลายคลายทุกข์ทม
ในใจห่มไออุ่นหนาวจึงคลาย
1 ธันวาคม 2548 16:11 น.
idaho
เพียงหนทาง ผ่านมา คราเธอเหงา
เมื่อความเศร้า ยังไม่จาง ลบเลือนหาย
เมื่อหัวใจ บอบช้ำ แทบวางวาย
เมื่อยามหน่าย เหนื่อยหนัก ล้มทั้งยืน
ฉันคงเป็น ที่พักใจ ในยามนั้น
ฉันคงเป็น คนปันฝัน แสนสดชื่น
ฉันคงเป็น เสียงเพลง ยามค่ำคืน
ไม่ว่ายาม หลับหรือตื่น ยิ้มละมัย
เมื่อเธอพร้อม มุ่งสู่ จุดหมายหน้า
โบกมือลา ก้าวเดิน สู่ทางใหม่
คงไม่นาน รอยเท้าเธอ จางหายไป
เหลือแค่เพียง ภาพในใจ ไว้จดจำ