24 มิถุนายน 2545 12:38 น.
idaho
ได้พบผู้คนมามากมาย
ทุกคนหลายหลายความคิดต่างจิตใจ
แต่จะมีใครสักคนไหมที่เข้าใจเรา
เพราะแม้ในบางเวลา....เรายังไม่เข้าใจตัวเราเองเลย
บนถนนที่ทอดยาว
บนทางเดินที่ขวักไขว่ผู้คน
เราอาจพบคนที่เรารู้จักมากมายบนถนนสายนี้
คนที่เรากล่าวคำสวัสดี......แล้วก็เดินจากกัน
ใครบางคนที่เราไม่เคยพบหน้า
กลับดูเหมือนเข้าใจเรา
รู้จักเรา................มาก
หรือเขาจะมีจิตวิทยาที่ดีนะ
กับผู้คนมากมายที่เราพบปะ
ฉันยังคงค้นหา
ใครสักคน
ที่เข้าใจ.......................
24 มิถุนายน 2545 12:33 น.
idaho
คำคนทิ่มแทงเจ็บปวดนัก
คำคนร้ายนักช่างบัดสี
คำคนนี่หนาน่าอับปรีย์
คำคนมิมีให้ชื่นใจ
คำคนทำคนน้ำตาเล็ด
คำคนแสนเจ็บกว่าสิ่งไหน
คำคนทำคนระทมใจ
คำคนโหดร้ายทำลายคน
22 มิถุนายน 2545 08:43 น.
idaho
ขอฉันกลับไปเป็นคนเดิมดีกว่า
เธอจะมารั้งฉันไว้ทำไม
ในเมื่อเธอมีอีกหลายคนตั้งมากมาย
ขาดฉันไปเธอคงไม่ตายใช่ไหมเธอ
ฉันอาจจะเจ็บในครั้งแรก
ที่ต้องแลกกับการไม่มีเธอ
แต่หัวใจคงไม่บอบซ้ำเสมอ
เมื่อไม่มีเธอมาทำลาย
ขอกลับไปเป็นคนเดิมที่ฉันเป็น
คนที่ดูเหมือนเช่นไม่มีใคร
คนที่หัวใจดูไม่เคยหวั่นไหว
คนที่ใครๆเห็นว่าเย็นชา
เพราะความเหงานั้นคือเพื่อน
คอยย้ำเตือนเมื่อเราเจ็บ
เป็นบาดแผลเล็กๆ
ที่เจ็บเกินเยียวยา
ยังไม่อยากหาใครมาช่วยบรรเทา
เพราะความเหงายังเตือนว่า
ใจที่เจ็บซ้ำมา
ยังเหนื่อยล้าเกินทานทน
16 มิถุนายน 2545 23:24 น.
idaho
ส่วนหนึ่งของชีวิตชีวิต
ขอมีมุมเล็กๆซักที่หนึ่ง
เป็นมุมส่วนตัว
ได้คิด......
ได้ฝัน......
ในสิ่งที่ใจตนเองปรารถนา
มุมเล็กๆที่จะเป็นที่พักผ่อน
ยามเหนื่อยล้า.....
ยากเจ็บ...........
จากสิ่งใดๆก็ตาม
มุมส่วนตัว
ที่เราจะอยู่กับตัวเองได้
ได้พักผ่อนยามอ่อนล้า
และไม่มีใคร
มุมที่เราสว่มารถร้องให้ออกมาด้วยเสียงอันดัง
โดยมิต้องอายใคร
มุมสงบที่สามารถเอนกาย
โดยไม่ต้องระแวงสิ่งใด
มุมที่เป็นมุมส่วนตัว
16 มิถุนายน 2545 15:07 น.
idaho
บนเส้นทางที่ว่างเปล่า
ฉันมาตามเรื่องราวที่หายไป
หนทางอาจดูสิ้นไร้
แต่ภายในใจยังมีแสงสว่าง
บนถนนที่ทอดยาว
ความหวังยังวาวแวววับ
แม้เดินไปอาจมิรู้จัก
ใครซักคนที่เดินผ่านมา
จุดหมายฉันยังอยู่เบื้องหน้า
แม้เหนื่อล้าแสนไกลเพียงไหน
ฉันยังคงก้าวต่อไป