24 พฤศจิกายน 2545 12:04 น.
idaho
พระจันทร์เสี้ยวในคืนค่ำเหมือนฝันร้าย
ฟ้าไม่ใสดาวก็คล้ายจะหลบหน้า
น้ำค้างโปรยโรยมาอย่างน้ำตา
หมู่เมฆาเคลื่อนมากลบพระจันทร์
พิรุณเริ่มร่วงหล่นกระทบพื้น
เสี้ยงฟ้าครืนเกรี้ยวโกรธเหมือนคนรั้น
ลมก็แรงกรรโชกพัดมาโดยพลัน
กระรอกหันหลบลี้หนีเข้าโพรง
วิกาลเกรี้ยวเกรี้ยวกราด ณ ยามนี้
เมื่อไหร่ที่ราตรีจะปลอดโปร่ง
รอเวลาคืนสงบมาจรรโลง
รอแสงโพลงกระพริบพรั่งของดารา
จะเฝ้ารอดาวในหล้าคืนมาสู่
จะรอดูศศิธรบนฟ้องฟ้า
รอคอยฟังเสียงเรไรในดงหญ้า
รอนภารังสรรค์รักคืนคน
22 พฤศจิกายน 2545 08:26 น.
idaho
หลงใหลร่ายหลุ่มหลงพะวงเหลือ
เรื่องจริงคือสิ่งเจือยาขม
ถ้อยพจน์ผ่านมาเหมือนดั่งเป็นลม
หากปักจิตคิดคงขุ่นข้องหมองใจ
หลอกกันผ่านสือไฮเทค
อินเตอร์เนตหากคิดเชื่อไว้
อาจทำคนจนแทบบ้าตาย
เส้นสายใยแก้วครวญใคร่
คบกันฉันมิตรดูดี
อาจถล้ำเกิดวิถีอาจชิบหาย
สัมพันธภาพรวดเร็วกลับกลาย
วิบัติวายวับมลายลงพลัน
สือสารผ่านจอตรงนี้
ดูดีคิดควรก่อนนั่น
คำใดจะพิมพ์ออกบอกกัน
อาจบันอาจทอนชีวา
20 พฤศจิกายน 2545 17:53 น.
idaho
ไม่ได้ตั้งใจจะให้เป็นอย่างนี้
ขอโทษทีไม่อยากให้เป็นเช่นนี้เลยหนา
สิ่งที่ฉันทำมันยากเกินเยียวยา
โทษเกินอัตราที่เธอจะอภัย
อยากจะขอโทษเธอเป็นร้อยครั้ง
แต่มันเกินกำลังไม่ต้องคิดสงสัย
สิ่งเลวร้ายที่เธอเคยประสบมามากมาย
ฉันกลับกลายก่อมันขึ้นอีกครา
เธอคนดีที่ฉันรัก
หากเธอจักต้องเสียน้ำตา
ฉันคงจะโทษตัวเองแทบเป็นบ้า
สุดปัญญาไม่รู้ว่าต่อไปจะทำเช่นไรดี
ขอโทษ..ขอโทษ..ขอโทษ
ถ้าเธอจะโกรธก็สมควรแล้วนี่
คนอย่างฉันมันคนไม่ดี
ทุกข์ทับทวีไม่อยากให้เกิดกับเธอ
17 พฤศจิกายน 2545 21:18 น.
idaho
ปลิดปลิว ละลิ่วลอย ค่อยเคว้งคว้าง
ใบน้ำตาล ร่วงหล่น บนผืนหญ้า
และกองสุม ถมทับ กันไปมา
ทั่วพนา ใบไม้หล่น คล้ายผืนพรม
และลมหนาว ก็โบยพัด สะบัดผ่าน
เย็นเฉียบปาน มีดกรีด พาขื่นขม
หนาวยามนี้ ร้าวฤดี เป็นอารมณ์
พร้อมผสม ความเศร้า ยิ่งหนาวใจ
สายตามุ่ง มองผ่าน กิ่งก้านแห้ง
มิแสดง ซึ่งชีวิต ใคร่สงสัย
ใยล่วงจาก ลาต้น ได้อย่างไร
เคยห่วงใย กันบ้างไหม ใคร่ถามดู
สัจธรรม ของต้นไม้ นี้ช่วยสอน
วัฎจักร จากจร หมุนเวียนสู่
ทุกทุกสิ่ง ในโลก คอยเฝ้าดู
คงไม่มี ใครอยู่ นิรันดร์เอย
17 พฤศจิกายน 2545 13:52 น.
idaho
ค่ำแล้ว แสงเดือนงาม อร่ามสรวง
ดาวทั้งปวงเปล่งแสงแข่งกับโสม
หริ่งเรไรรัองรับปลอบประโลม
กิ่งแก้วโน้มเพราะน้ำคางพร่างพรูมา
ลมครวญคำหวานเสียงธารริน
กรุ่นถวินกลิ่นโศกพาเหว่ว้า
พี่ก็ครวญถึงน้องนะแก้วตา
ดั่งนภายามนี้ที่รำพัน
ลมไหวไทรเอน ใจเต้นแล้ว
มองที่แนวทิวสนดั่งภาพฝัน
ด้วยเรืองรองแสงทองของตะวัน
รพีพรรณเพริศแพร้วพรรณราย
เยื้องย่างกายอาบน้ำค้างในยามเช้า
ประกายดาวสุดท้ายหลีกวันใหม่
เจ้านกน้อยออกหากิน ณ ถิ่นไพร
และก็ไร้คนเหงาใจพร้อมกับดาว
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟidaho
หน้าส่วนตัว
685
