14 ตุลาคม 2545 17:23 น.

เที่ยวป่าพักใจ

ต้นกำเนิดของสายธารจากขุนเขา
ผ่านนานเนาว์พงไพรแนวไม้ใหญ่
เสียงระริกระเรื่อยเลาะของน้ำไหล
ช่างจับใจจับจิตและจับตา
ลำห้วยน้อยไหลลงทบแม่น้ำ
ปลายสุดทางดั่งร่างแหดูระย้า
ถิ่นกำเนินดูเร้นลับคนใจกล้า
บุกบันหาต้นน้ำจนพบเจอ
กลิ่นไอของบ้านป่าพาให้หลง
ที่แนวพงพฤกษ์พนาคอยคิดเพ้อ
อยากจะหาความสงบให้พบเจอ
ลาแล้วเออเมืองร้างด้วยน้ำใจ
บนเส้นทางที่ไม่ไร้ซึ่งจุดหมาย
ต่างเรียงรายด้วยไร่นาและป่าเขา
ขอเดินทางชุบชีวิตของตัวเรา
โรคที่เร้ารุมรุกให้หมดไป

1001

love

comment

14 ตุลาคม 2545 15:40 น.

ฝากบอก

idaho

มาฝากบอกถ้อยคำฉันล่ะกลุ้ม
คนจมมุมคือฉันใจจะหาย
อยากจะพูดให้เรื่องราวมันคลี่คลาย
แต่หนักใจพูดไม่ได้เรื่องมันยาว

เดี๋ยวคนโน้นให้บอกออกอย่างนี้
เรื่องมันมีมากมายคล้ายน้ำเน่า
กลิ่นโชยคลุ้งเร่งร้อนใจให้รุมเร้า
ไอ้ตัวเรานั้นเล่าแทบเป็นลม

อยากจะบอกบอกอะไรที่ผ่านฉัน
มันก็ผันมันก็ผ่านเหมือนยาขม
อยู่ตรงนี้เหมือนคนที่อกตรม
ถูกมัดมือขื่นขมจนโงนเงน

จะว่าไปก็เหมือนน้ำที่ท่วมปาก
ถ้าพูดมากก็จะว่าเราล้อเล่น
อยากจะพูดพูดดีดีให้ครื้นเครง
ตูล่ะเซ็งพูดกันเองดีไหมเอย

673

love

comment

12 ตุลาคม 2545 23:48 น.

ไม่มีความหมาย

idaho

.....
........ผ่านมาเนินนาน.......
..............ไม่มีความหมาย
ความเจ็บปวดมากมายยังคงทับถมอยู่
มาถึงวันนี้ก็ยังไม่รู้........
ว่าความรักที่อยู่ในใจเธอมันเพื่อใคร
ไม่เคยจะเอ่ยออกมาว่ารักกัน
...........แค่ทำให้ฉันฝันเท่านั้นใช่ไหม
แล้วสิ่งที่เธอทำต่อหน้าใครๆ
..........มันเป็นแค่เพียงนิยายที่เธอสร้างขึ้นมา
อย่าทำเหมือฉันไม่มีค่า
..........อย่ามองน้ำตาฉันไม่มีความหมาย
...อยากรู้หัวใจเธอทำด้วยอะไร
..........ทำไมถึงใจร้ายจัง
ด้วยความรักที่ฉันมี....ใจดวงนี้ก็ให้เธอทั้งหมด
แต่เธอก็ไม่เคยจดจำมันได้
.........ฉันมันก็แค่คนที่ไร้ความหมาย
ไม่มีค่ามากมายก็แค่สายลม...........
.........สายลมที่มีหัวใจ
.............................T_T

572

love

comment

12 ตุลาคม 2545 22:35 น.

เธอรักเขาหรือเธอรักฉัน

idaho

เธอรักเขาหรือเธอรักฉัน
ฉันอยากจะถามเธอตอบได้ไหม
โปรดอย่าปล่อยให้มันค้างคาในใจ
เพราะมันเจ็บเกินไปที่จะทน
เพราะรักมีได้เพียงหนึ่ง
คำซึ้งๆจะมอบให้เพียงแค่บางคน
ฉันเหนื่อยเหลือเกินกับความสับสน
เฝ้าทนมาเท่าไหร่เท่ากันก็เพราะรักเธอ
วันนี้ฉันอาจจะต้องถอดใจ
เก็บเอาไว้กับความรู้สึกที่ต้องเพ้อ
เมื่อถึงทางแยกที่ต้องเดินมาเจอ
ฉันอาจจะเผลอเดินแยกทางไปเอง
เจ็บอยู่ทุกวันกับการต้องรอ
มันสุดท้อเหมือนโดนข่มเหง
มันเจ็บมากกว่าการต้องอยู่กับตัวเอง
คงไม่มีบทเพลงให้เราฟังถึงสามคน

3746

love

comment

12 ตุลาคม 2545 13:03 น.

~~พิลาวัณย์~~

idaho

.....คมเนตรน้องนุ่นเลิศ.....งามบรรเจิดเมื่อสบตา
แค่นางส่งยิ้มมา............. อุราพี่แทบดับลง

.....คมเนตรน้องนุ่นนี้.......งามตา
นางยั่วยิ้มผ่านมา..............อิ่มอึ้ง
พิศละอ่อนอุรา.................พาชื่น  ใจนา
พักต์พิลาวัณย์ซึ้ง.............เพริศพริ้งเพรางาม ๚ะ๛

.....สิเนหาหนึ่งน้อง..........เพราะต้องจิตปองนุช
โฉมเจ้าแทบจะหยุด...........อาทิตย์กล้าให้กร่อยลง

.....สิเนหาเนื่องด้วย.........รักจริง
คิดถวิลแอบอิง................นิ่มน้อง
พิลาสบ่ต้องติง...............รวยรูป
หรุบหรุ่ด้วยแสงต้อง........แต่น้องต้องใจ ๚ะ๛

849

love

comment