7 เมษายน 2545 20:24 น.

ตัวของฉัน ทางของฉัน

แม้ไม่มีใครๆเข้าใจฉัน
ฉันจะบั่นมุ่งมันด้วยใจหมาย
แม้ไร้คนสนใจเหมือนใกล้ตาย
จะไม่คายคำพลอดออดรำพัน

ฉันจะพึ่งซึ่งตัวของฉันเอง
จะไม่เกรงกลัวใครให้ใจหวั่น
จะไม่เสียใจในสิ่งที่ทำ
เพราะว่าฉันคำนึงนึกและตรึกเอง

จะไม่ทำให้ใครนั้นเดือดร้อน
จะไม่ห่อนน้ำใจหรือข่มเหง
เมื่อฉันรอดด้วยขาของฉันเอง
ฉันจะเร่งช่วยผู้อื่นที่ขื่นจม

ถ้าฉันพราดเพราะขาดซึ่งคนึงจิต
จะไม่คิดโทษผู้ใดให้ขื่นขม
และไม่โทษตัวเองให้ใจตรม
แม้ระบมระทมจิตจะคิดดี

3 เมษายน 2545 23:16 น.

การเดินทางของเม็ดฝน ตอนที่ 1(แก้ไขนิดหน่อย)

ฝนเม็ดน้อยลอยตกหกจากฟ้า
ร่วงลงมาพล่างเด่นเห็นแจ่มใส
แสงอาทิตย์สาดกระทบอบอุ่นใจ
คว้างอยู่ในท้องฟ้าพาชื่นเย็น

ฝนเม็ดเล็กที่ร่วงลอยต่างคอยว่า
ลมจะพาพัดเหินเนิ่นนานเข็ญ
จะพาเราล่องลอยไปที่ใดเป็น
บอกให้เห็นลมเอ๋ยอย่าเฉยรอ

ลมไม่ตอบหอบเอาแต่เม็ดฝน
ผ่านห้วงหนขอบเขาลำเนาหนอ
ดั้นด้นลอยไม่คอยหรือรีรอ
แล้วสาดซ่อซู่ซ่าจากฟ้าไกล

ฝนน้อยๆแสนดีใจเหมือนไฝ่ฝัน
ว่านี่ฉันลงมาจากฟ้าไหม
มันช่างแสนสุดสนุกสุขเหลือใจ
ลมพาไปหอบหิ้วแล้วปลิวมา

เสียงเปาะแปะแตะเตาะและเปราะประ
คือฉันนะเม็ดฝนบอกคนหา
ฉันมาแล้วอย่างฝันฉันนานมา
แต่ลมพาฉันมาเที่ยวแถบไหนกัน

รอบสองด้านหันดูเห็นหนูใหญ่
เที่ยววิ่งไล่เคาะแคะแตะของขัน
แล้วนี่ฉันนั้นอยู่ที่ไหนกัน
ทำไมมันดูมืดมิดผิดคะเน

ฉันคิดว่าฟ้าคงใสเหมือนใจหนอ
ตะวันรอสาดแสงไม่หักเห
ฉันคิดว่าฉันจะได้เห็นทะเล
พราวระเนพรอดคลื่นเหมือนเคยฟัง

ปู่ของฉันนั้นเล่าว่าเขาเขียว
ฉอุ่มเทียวประกายหญ้าพานึกฝัน
แถมยังมีทะเลใหญ่โขดหินชัน
ฉันนั้นพลันอยากเที่ยวมาเหลียวชม

นี่กระไรใจฉันตกหกเหมือนฝน
มองรอบข้างน้ำเน่าป่นทุกหนหนอ
หรือว่าเป็นคนเลวที่เคยรอ
ให้คุณพ่อเล่าให้ฟังตอนนั่งคอย

พ่อบอกว่าเขาทิ้งสิ่งสกปรก
ให้มันหกตกลงน้ำพาลใจหงอย
ทั้งฝุ่นผงทับถมลงคงร่องรอย
โอ้คนถ่อยไม่สำนึกตรีกบุญคุณ

1 เมษายน 2545 10:48 น.

ฉันจะฝันฉันจะสู้ถึงที่สุด
จะไม่หยุดย่อท้อรอความหวัง
จะขอไปให้ถึงโดยลำพัง
ไม่คิดหวั่นไม่ขอพึ่งซึ่งใครๆ

ฉันมีใจที่คิดดีเป็นที่ตั้ง
มีความหวังที่จะฝันถึงวันใหม่
แต่ไม่ได้รอเวลาให้ผ่านไป
ด้วยหัวใจย่อท้อรอโชคชะตา

ฉันมีเนตรที่สุกใสนัยส่องแสง
ช่วยเป็นแรงให้มุ่งปราถนา
ให้ก้าวต่ออยู่ในกาลเวลา
จวบจนกว่าสิ้นชีวาไร้ชีวิน