19 พฤศจิกายน 2546 01:41 น.
Ichor
ตะเกียกกายร่ายร่ำลำนำโศก
เกือกร่างโอบโรบรอบพินอบไหว
โอบความเศร้าเคล้าพิษในดวงใจ
ทอดร่างไร้ดวงจิตพินิจตน
อยากหนีรักให้พ้นแต่จนจิต
ใจหนึ่งคิดใจหนึ่งค้านช่างสับสน
โดนรักปั่นรักป่วนอลวน
ชื่อว่าคนไม่เคยพ้นรักอาลัย
เจ็บจวบจนอนึ่งโจรจ้วงใจจาก
เจ็บจุมพิษจัดจ้านรวนรัญจวนไหว
เจ็บจากจูบอีกคำพูดสัญญาใจ
เจ้บจนจำทุกคำไว้ย้ำซ้ำเติม
ใจเจ้าเอ๋ยชาด้านหยาบกร้านหรือ
ดูซึมเซื่องเคืองขื่อไม่ฮึกเหิม
ไม่เหมือนแรกรักเราเคยแต่งเติม
ทุกวันนี้ฤทัยตายสลายลง
บุบผาเอ๋ยแรกแย้มเหมือนแต้นรัก
ภมรพักภมรพิงแอบอิงหลง
พอสิ้นกลิ่นสิ้นสีสิ้นสวยลง
ภมรพรากจากลงจงปลงเทริญ
7 เมษายน 2545 20:24 น.
Ichor
แม้ไม่มีใครๆเข้าใจฉัน
ฉันจะบั่นมุ่งมันด้วยใจหมาย
แม้ไร้คนสนใจเหมือนใกล้ตาย
จะไม่คายคำพลอดออดรำพัน
ฉันจะพึ่งซึ่งตัวของฉันเอง
จะไม่เกรงกลัวใครให้ใจหวั่น
จะไม่เสียใจในสิ่งที่ทำ
เพราะว่าฉันคำนึงนึกและตรึกเอง
จะไม่ทำให้ใครนั้นเดือดร้อน
จะไม่ห่อนน้ำใจหรือข่มเหง
เมื่อฉันรอดด้วยขาของฉันเอง
ฉันจะเร่งช่วยผู้อื่นที่ขื่นจม
ถ้าฉันพราดเพราะขาดซึ่งคนึงจิต
จะไม่คิดโทษผู้ใดให้ขื่นขม
และไม่โทษตัวเองให้ใจตรม
แม้ระบมระทมจิตจะคิดดี
3 เมษายน 2545 23:16 น.
Ichor
ฝนเม็ดน้อยลอยตกหกจากฟ้า
ร่วงลงมาพล่างเด่นเห็นแจ่มใส
แสงอาทิตย์สาดกระทบอบอุ่นใจ
คว้างอยู่ในท้องฟ้าพาชื่นเย็น
ฝนเม็ดเล็กที่ร่วงลอยต่างคอยว่า
ลมจะพาพัดเหินเนิ่นนานเข็ญ
จะพาเราล่องลอยไปที่ใดเป็น
บอกให้เห็นลมเอ๋ยอย่าเฉยรอ
ลมไม่ตอบหอบเอาแต่เม็ดฝน
ผ่านห้วงหนขอบเขาลำเนาหนอ
ดั้นด้นลอยไม่คอยหรือรีรอ
แล้วสาดซ่อซู่ซ่าจากฟ้าไกล
ฝนน้อยๆแสนดีใจเหมือนไฝ่ฝัน
ว่านี่ฉันลงมาจากฟ้าไหม
มันช่างแสนสุดสนุกสุขเหลือใจ
ลมพาไปหอบหิ้วแล้วปลิวมา
เสียงเปาะแปะแตะเตาะและเปราะประ
คือฉันนะเม็ดฝนบอกคนหา
ฉันมาแล้วอย่างฝันฉันนานมา
แต่ลมพาฉันมาเที่ยวแถบไหนกัน
รอบสองด้านหันดูเห็นหนูใหญ่
เที่ยววิ่งไล่เคาะแคะแตะของขัน
แล้วนี่ฉันนั้นอยู่ที่ไหนกัน
ทำไมมันดูมืดมิดผิดคะเน
ฉันคิดว่าฟ้าคงใสเหมือนใจหนอ
ตะวันรอสาดแสงไม่หักเห
ฉันคิดว่าฉันจะได้เห็นทะเล
พราวระเนพรอดคลื่นเหมือนเคยฟัง
ปู่ของฉันนั้นเล่าว่าเขาเขียว
ฉอุ่มเทียวประกายหญ้าพานึกฝัน
แถมยังมีทะเลใหญ่โขดหินชัน
ฉันนั้นพลันอยากเที่ยวมาเหลียวชม
นี่กระไรใจฉันตกหกเหมือนฝน
มองรอบข้างน้ำเน่าป่นทุกหนหนอ
หรือว่าเป็นคนเลวที่เคยรอ
ให้คุณพ่อเล่าให้ฟังตอนนั่งคอย
พ่อบอกว่าเขาทิ้งสิ่งสกปรก
ให้มันหกตกลงน้ำพาลใจหงอย
ทั้งฝุ่นผงทับถมลงคงร่องรอย
โอ้คนถ่อยไม่สำนึกตรีกบุญคุณ
1 เมษายน 2545 10:48 น.
Ichor
ฉันจะฝันฉันจะสู้ถึงที่สุด
จะไม่หยุดย่อท้อรอความหวัง
จะขอไปให้ถึงโดยลำพัง
ไม่คิดหวั่นไม่ขอพึ่งซึ่งใครๆ
ฉันมีใจที่คิดดีเป็นที่ตั้ง
มีความหวังที่จะฝันถึงวันใหม่
แต่ไม่ได้รอเวลาให้ผ่านไป
ด้วยหัวใจย่อท้อรอโชคชะตา
ฉันมีเนตรที่สุกใสนัยส่องแสง
ช่วยเป็นแรงให้มุ่งปราถนา
ให้ก้าวต่ออยู่ในกาลเวลา
จวบจนกว่าสิ้นชีวาไร้ชีวิน
ฉันมีแขนสองข้างไว้สร้างสรรค์
เพื่อแบ่งปันความสุขให้ทุกสิ่ง
และเกียกกรายขวายขวนเป็นอาจินต์
เพื่อชีวินจะไม่สิ้นในอาจม
ฉันมีขาสองข้างไว้หยัดยืน
เอาไว้ฝืนโชคชะตาที่ถ่าถม
เจ็บแสนแค้นสาหัสฉันจะทน
ตายเพราะตนจะไม่โทษหรือโกรธใคร
1 เมษายน 2545 10:48 น.
Ichor
ฉันจะฝันฉันจะสู้ถึงที่สุด
จะไม่หยุดย่อท้อรอความหวัง
จะขอไปให้ถึงโดยลำพัง
ไม่คิดหวั่นไม่ขอพึ่งซึ่งใครๆ
ฉันมีใจที่คิดดีเป็นที่ตั้ง
มีความหวังที่จะฝันถึงวันใหม่
แต่ไม่ได้รอเวลาให้ผ่านไป
ด้วยหัวใจย่อท้อรอโชคชะตา
ฉันมีเนตรที่สุกใสนัยส่องแสง
ช่วยเป็นแรงให้มุ่งปราถนา
ให้ก้าวต่ออยู่ในกาลเวลา
จวบจนกว่าสิ้นชีวาไร้ชีวิน
ฉันมีแขนสองข้างไว้สร้างสรรค์
เพื่อแบ่งปันความสุขให้ทุกสิ่ง
และเกียกกรายขวายขวนเป็นอาจินต์
เพื่อชีวินจะไม่สิ้นในอาจม
ฉันมีขาสองข้างไว้หยัดยืน
เอาไว้ฝืนโชคชะตาที่ถ่าถม
เจ็บแสนแค้นสาหัสฉันจะทน
ตายเพราะตนจะไม่โทษหรือโกรธใคร
หน้าส่วนตัว
813
