28 ธันวาคม 2554 08:48 น.
Hathaikarn
คลื่นสายลมห่มพัดซัดเวลา
นาฬิกาก้องกึกร้องตึกตัก
เสียงหัวใจใฝ่ถามว่าความรัก
หยุดชะงักเงียบงัน...ฉันหรือเธอ
แค่ทรงจำคำตอบในกรอบอุ่น
แทนขอบคุณความรักทักเสมอ
เพียงดึกดื่นตื่นฝัน..ฉันอย่างเจอ
แต่ไร้แววแก้วเผลอเพ้อพกไป
ใบไม้ร่วงพ่วงกิ่งละทิ้งก้าน
ในคืนหนาวร้าวร้านสะท้านไหว
ยังผลัดสีมีเปลี่ยนละเวียนใบ
เปรียบเสมือนเพื่อนใหม่ได้จากกัน
กว่าจะผลิผลดอกออกช่อสวย
กว่าห้วงใจได้ระรวยด้วยสุขสันต์
กว่าแสดงแสงหนึ่งซึ้งรำพัน
กว่าคืนนั้นคืนวานที่ผ่านมา
เธอใช่ไหม? ใครนั้นที่ฉันถาม
ส่งเสียงหวั่นนั้นม่านสาส์นห่วงหา
ดั่งแก้วใจใครคิดติดตรึงตรา
ฉันกล่อมเห่เวลาเพื่อมาพบ
ดึกป่านนี้มีฝันถึงฉันไหม???
หรือนิทราคราใดใจสงบ
คลื่นสายลมห่มกอดพรอดบวกลบ
เพียงเพื่อกลบกลาดเกลื่อนเคลื่อนคะนึง
คลื่นสายลมห่มพัดซัดเวลา
นาฬิกาก้องกึกดึกคิดถึง
ช่างดำเนินเพลินหาจนตราตรึง
นี่คือเสียงรำพึง...ซึ่งวันวาน
หทัยกาญจน์
๒๒ ธันวาคม พ.ศ.๒๕๕๔
18 ธันวาคม 2554 05:53 น.
Hathaikarn
ฉันวิ่งเข้าไป..ในหนังสือ
บทเรียนเขียนชื่อ..ว่าคือ “โลก”
ดิน,น้ำ,ป่า,เขา....เงาไม้โบก
เหว,หิน, โสโครก...วิโยคทะเล
ขั้วโลกเหนือ-ขั้วโลกใต้
ทวีปกว้างใหญ่...ใจ หักเห
แยกตัวออกห่าง....อย่างตังเก
ร้องโอ้ละเห่...เร่ไร้ทิศ
แผ่นทวีปเลื่อน...เคลื่อนอีกฝั่ง
มหาสมุทรดุจหวัง..พลังจิต
ทะเลนี้หรือ...คือชีวิต
ดั่งน้ำกรรมสิทธิ์...ทรงฤทธา
คืบ..ทะเล ศอก...ทะเล
คลื่นซัดพัดเพ...เร่ฟันฝ่า
อุปสรรคขวากหนาม..นามชะตา
หรือโชคนั้นหนา...มาถึง..ฉัน
หน้าหนังสือ...สื่อที่สุด
เอเวอร์เรสต์ผุด...จุดใฝ่ฝัน
สองทีนปีนป่าย...ตะก่ายมัน
ดั่งพลอยอำพัน...นั้นหรือไร??
พร้อมกระโดดวิ่ง...ดิ่งบันทึก
เหวรักเหวลึก....กว่าตึกใหญ่
ชื่อ“มาเรียนา”...ค่าวัดใจ
สิบกิโลฯเองไซร้...ในทะเล
ปิดหนังสือ...คือบทเรียน
บางสิ่งที่เขียน...เวียนสรวลเส
ชีวิตจริงยิ่งใหญ่...ใช่ไกวเปล
ที่จะออกร่อนเร่...ลมเพพัด
พร้อมคำสั่ง-หน้าที่
สมุดข้อความนี้..ที่บัญญัติ
เหมือนมีไม้ขึง...ตรึงแล้วมัด
แถบดิ้นสะบัด...ชัด..ไร้ทาง
สูงสุด-ต่ำสุด
ไร้สิ่งสมมุติ...หยุดสรรค์สร้าง
หรือสวรรค์บัญชา...มาจับวาง
แท้จริง..คนต่าง...ช่างคิด..เอง
ชีวิตเป็นของเรา
มนุษย์อื่นเล่า...เฝ้าข่มเหง
ดิ้นร้นต่อสู้...ดูวังเวง
ทุกพจน์บทเพลง...บรรเลง “ชีวิต”
หทัยกาญจน์
๑๘ ธันวาคม พ.ศ.๒๕๕๔
หน้าส่วนตัว
1346
