มองแบบครูคือบทเรียน

Hathaikarn

มองต้นไม้ใบหญ้า
มองธาราปลาแหวกว่าย
มองฝนหล่นพร่างพราย
มองถุงทรายชายระเบียง

มองนกที่ผกผิน
มองเครื่องบินยินแค่เสียง
มองเรือเอื้อสำเนียง
มองคนเถียงเคียง”ทะเลาะ"

มองควายชายถนน
มองคำบ่นคนติดเกาะ
มอง”ข้าวคราวจำเพาะ”
มองปากเปราะฉอเลาะกัน

มองมุงถุงยังชีพ
มองจับจีบกลีบเป็นชั้น
มองของกอง”แบ่งปัน”
มองโจษจันนั่น”น้ำใจ”

มองเสื้อเสื่อต่างสี
มองทีวีมีเรื่องใหญ่
มองย้อนละครไทย
มองเห็นไหม?ว่า”ไม่มี”

มองหลังครั้งวิบัติ
มองคลื่นซัดพัดทุกที่
มองแล้วแก้วว่าดี
มองชีวีนั้นมีธรรม

มองปลงคงดวงจิต
มองชีวิตคิดสูงต่ำ
มองเห็นเช่นเวรกรรม
มองเตือนย้ำจำจนตาย

มองฟ้าคราหลังฝน
มองยอดสนบนทางสาย
มองลมพัดห่มทราย
มองวัวควายชายไถ่นา

มองฉัน “สันติสุข”
มองปลอบปลุกไฟลุกจ้า
มองแสงแจ้งนัยน์ตา
มองปัญหาพาก้าวเดิน

มองนึกอนาคต
มองปรากฎบทสรรเสริญ
มองฝันนั่นจำเริญ
มองเพลิดเพลิน"เผชิญมัน"

มองว่า"ศรัทธา"แกร่ง
มองเห็นแสงแจ้ง"สุขสันต์"
มองเพ็ญเด่นคืนจันทร์
มองตะวันฉันว่า”ผ่าน”

มองจำธรรมชาติ
มองแล้ววาดปาดลงสาส์น
มองโลกโศกจดจาร
มองวันวารจนวันนี้

มองไกลในโลกหล้า
มองนภาฟ้าเปลี่ยนสี
มองหมึกหม่นฤดี
มองว่ามี"สีชมพู"

มองรักประจักษ์แจ้ง
มอง"ฟ้าแดง" "ฟ้าเหลือง"อยู่
มองคำย้ำพรั่งพรู
"มองแบบครูคือบทเรียน"

๒๘ ตุลาคม พ.ศ.๒๕๕๔