รอยยิ้มจากการลดฑิฐิ

grofai-penguin

เมื่อ2เดือนที่แล้วฉันตัดสินใจเลิกคบเพื่อนคนหนึ่ง ก็สนิทกันนะ แต่เวลามันทำให้ฉันคิดว่า หรือเราไม่สนิทกัน เพราะระยะเวลาที่เราคบกันนั้นไม่ถึงปีเลย แต่ฉันก็ยังคิดเสมอว่า ทำไมต้องเอาระยะเวลามาตัดสินคนๆนึงด้วย ทั้งที่คิดแต่ก็ทำลงไปแล้ว เพื่อนฉันเป็นผู้ชายคะ แต่ไม่ได้เป็นแฟนกันนะคะ แม้พฤติกรรมของเราหลายอย่างทำให้คนอื่นเข้าใจผิดก็ตาม ด้วยที่เราสนิทกันพูดกันได้ทุกเรื่อง(จริงๆนะ) แต่แล้วเมื่อเขาไปทำงานก็ทำให้ฉันไม่เข้าใจเขาเลย ซึ่งการกระทำที่เขามีต่อฉันก็เปลี่ยนไป โทรหาเขามีเริ่มไม่รับ เริ่มตัดสาย ไม่โทรกลับ พอใช้เบอร์อื่นโทรไปกลับรับซะดิบดี จากที่อาทิตหนึ่งโทรมาหา3ครั้ง กลายเป็นเดือนละครั้ง เมื่อถามไถ่อ้างว่าไม่ว่าง นอนน้อย ไม่มีเวลา และฉะนก็คิดย้อนว่าเฮ้ย ทำไมถึงเปลี่ยนได้มากมายขนาดนี้ บอกตามตรงไม่เข้าใจเลยว่าทำงานตลอด24ชั่วโมงรึไง โทรติดด่ามันไปมันก็บอกว่าขอโทษ ไม่ว่างจริงๆ และนานเข้าฉันก็โมโหมากขึ้น และมันก็อ้างว่าไม่กล้าโทรมาหาฉันเพราะกลัวฉันจะโกรธ บ้ารึเปล่าอ้างมาได้  แต่แล้วฑิฐิของฉันก็ลดลงเมื่อความคิดถึงเพื่อนคิดถึงความรู้สึกดีๆที่เรามีต่อกัน แ ค่เขาทำงานแค่นี้ทำเป็นเรื่องใหญ่โต จริงๆก็คือที่โมโหเพราะมันไม่มีเวลาให้เราเลยมากกว่า ในที่สุดฉันก็โทรหาเขาหลังจากที่บอกเขาว่าเราเลิกคบกันเถอะ คิดว่าเป็นไงเป็นกันเพราะตอนที่เราบอกว่าเลิกคบกันนั้นเราก็ไม่เคยฟังจากปากเขาเลยเพราะเราส่งข้อความไปบอกเฉยๆ และมันก็หัวเราะและบอกว่าฉันคิดมากอีกแล้ว และมันก็บอกเพื่อนอีกคนว่าที่ไม่กล้าโทรมาหาฉันเพราะกลัวฉันโกรธ และเขาทำให้ฉันโกรธอีกแล้ว ทุกอย่างก็กลับมาเหมือนเดิม แต่ก็เขินนิดๆความจริงแล้วการลดฑิฐิของเราลงมาบ้างมักจะทำให้เรายิ้มได้อย่างไม่น่าเชื่อเลย และมีความสุขมากจริงๆแค่เวลา2เดือนยังสมารถหวนเวลาหวนทุกอย่างกลับมาได้ทัน แต่ถ้าปล่อยให้นานกว่านี้ล่ะอะไรจะเกิดขึ้น อาจจะต้องเสียเพื่อนดีๆไป และเสียใจไปตลอดชีวิตก็ได้ การที่เราจะตัดสินว่าใครดี เลว เวลาสั้นยาวก็ไม่สำคัญเท่ากับใจของเราหรอกคะ