8 พฤศจิกายน 2548 00:07 น.
grofai-penguin
ณ ตอนนี้ไม่มีใครที่ทำให้ฉันรู้สึกสบายใจ
รู้สึกเหงา รู้สึกสนุก รู้สึกตื่นเต้น รู้สึก.........ฯลฯ
ได้เท่าเธออีกแล้ว แม้ใจตัวเองจะพร่ำบอกว่าเธอคือเพื่อนสนิท
แต่การกระทำของฉันมันรู้สึกว่ามากไปจริงๆ เพราะฉันเองไม่
เคยมีคนรัก ฉันเลยไม่รู้ว่าการกระทำแบบนี้ มันจะตรงกับที่คู่
รักทั่วไปเขาทำกันรึเปล่า 10 วันแล้วเธอไม่ติดต่อมาเลย 10 วัน
สำหรับฉันมันนานเหลือเกิน เพราะเราคุยกันแทบจะทุกวัน และ
ส่วนใหญ่ฉันจะติดต่อเธอไปก่อนฉันไม่รู้ว่า เวลาของเธอกี่วันถึง
จะเรียกว่านานเคยฟังเพลงของพี่เจมส์ไหมคะที่ว่า
หนึ่งนาทีของเราไม่เท่ากัน มันแน่อยู่แล้วคะว่า
หนึ่งนาทีของคนที่เป็นฝ่ายรอย่อมนานกว่าคนที่ไม่ได้รอ
เพราะความเป็นเพื่อนระหว่างเราฉันจึงบอกเขาไม่ได้ว่า ฉัน
อยากให้เขาโทรมาหาบ้าง อยากให้ใส่ใจความรู้สึกของ
ฉันมากกว่านี้ นั่นสินะความต้องการของฉันมันมากเกินไป
และค่อนข้างเห็นแก่ตัว ทั้งๆที่เราก็ไม่ใช่คนรักกัน และฉันก็
ไม่ได้คิดแบบนั้นด้วย ถ้าจะเป็นคนรักกันคงตีกันตายเพราะ
นิสัยค่อนข้างคล้ายกันเหลือเกิน คล้ายกันจนคิดรำคาญเธอ
เพื่อนอีกคนบอกว่า ที่ฉันรำคาญ เพราะนิสัยมันคล้ายฉันมาก
แต่ถ้าคบเป็นเพื่อนเนี่ยก็ฮาๆดี แต่ถ้าเป็นคนรักคงไม่ไหว
และที่สำคัญฉันก็ไม่ใช่สเป็กของเธอด้วย และฉันคิดว่า
เราไม่เหมาะสมกันสักนิด(ฉันเองที่ไม่เหมาะสมกับเธอ)
หากวันใด คือในอนาคตหากความรู้สึกของฉันคิดกับเธอ
ดังเช่นคนรักวันนั้นฉันคงห้ามใจไม่ได้แต่ฉันคงไม่บอกเธอแน่นอน
ไม่ใช่ไม่กล้าบอกแต่เลือกที่จะไม่บอกดีกว่า เพราะฉันเสียดายความ
เป็นเพื่อนระหว่างเรามากกว่า แม้กระทั่งตอนนี้ฉันยังไม่แน่ใจใน
ความรู้สึกของฉันเลยว่าคิดกับเธอยังไง เพราะฉันเป็นคนหวั่นไหว
ง่ายเหลือเกิน ใครดีด้วยก็จะชอบเขาไปหมด รักคนง่ายแต่ไม่หน่ายเร็ว
มันก็เจ็บปวดเหมือนกันคะ เอาไว้คอยดูก็แล้วกันนะ ว่าจะเป็นไง
แค่ตอนนี้ฉันจะเป็นเพื่อนที่ดีของเธอก็แล้วกัน มีความสุขดี@.*.@
7 พฤศจิกายน 2548 14:04 น.
grofai-penguin
ก่อนที่ฉันกับเธอจะสนิทกันในวันนี้ เราต่างคุยแลกเปลี่ยนความคิดกัน
ทำให้ได้รู้จักตัวตนของกันและกันมากขึ้น ทำให้รู้ว่าเราสามารถที่จะคบเป็น
เพื่อนกันได้ไหม เราก็ต่างพอจะเดาออกว่า เธอเป็นคนยังไง ชอบหรือไม่ชอบอะไร เมื่อคุยกันถูกคอเราจึงสนิทกันมากจนถึงทุกวันนี้
เธอจำได้รึเปล่า ที่เธอเคยพูดว่า ถ้าเธอเป็นอย่างนั้น เป็นอย่างนี้ ฉันจะ
รับได้ไหม และฉันก็บอกเธอว่าฉันรับได้เสมอ และไม่ได้พูดแค่ลอยๆ เธอก็น่าจะรู้ เพราะฉันรับเธอที่เป็นเพื่อนสนิทฉันได้ โดยไม่ต้องใช้ความพยายามอะไรเลย
เพราะฉันเต็มใจที่จะรับ สิ่งไหนดีไม่ดีก็คอยเตือนกันไป พูดกันตรงๆ ไม่เข้าใจกันก็ถามกัน
แล้วเธอหล่ะ...รับฉันได้บ้างรึเปล่า ขอโทษด้วยหากความรู้สึก และการ
กระทำของฉันที่ให้เธอมันมากเกินไป แต่ฉันไม่รู้จริงๆว่าการกระทำแบบไหนที่
เรียกว่าเกินเลย เพราะฉันเองก็ไม่เคยมีแฟนซะด้วย กลัวเธอเหินห่างเพราะคิดว่าฉันชอบเธอแบบนั้น
สิ่งหนึ่งที่อยากให้เธอรับได้คือความขี้น้อยใจ และคิดมากของฉัน ฉันมัก
จะคิดว่าเธอเบื่อฉันแล้วบ้าง ไม่สนใจบ้าง อันที่จริงแล้วฉันรู้ว่ามันไม่ใช่ ในความเป็นจริงเธอเข้าใจฉันมากกว่าที่ฉันเข้าใจเธอซะอีก แต่ก็แก้ไม่หายสักที ฉันบอกเพื่อนคนอื่นว่าเธอเงียบหายไปเลย ไม่ยอมติดต่อมาเลย แต่อันที่จริงฉันก็เว่อร์ไปเองแหล่ะ เธอหายไปแค่
4-5 วันเอง เฮ้อ...ก็คิดไปซะ แล้วมาทุกข์เองเป็นประจำ
ช่วงนี้เธอทำงานด้วย กลับจากงานก็นอนยาวเลย ฉันก็คิดอีกว่าตั้งแต่เธอทำงาน ลืมเพื่อนคนนี้เลยนะ แต่ลืมนึกไปว่า เออเธอเหนื่อยนะ ต้องการพักผ่อน เป็นห่วงสุขภาพเธอด้วย ยิ่งผอมแห้งอยู่ด้วย เอาเป็นว่าฉันจะปรับตัวนะ มันไม่ใช่ว่าต้องปรับหรอก และไม่ใช่การพยายาม แต่ฉันอยากปรับตัวเองในส่วนนี้เองต่างหาก ไม่อยากให้เธอกังวลกับความรู้สึกของฉัน
ในความเป็นเพื่อนระหว่างเรา มีทั้งความรัก ความผูกพัน ความเข้าใจ และส่วนประกอบย่อยๆอีกมากมายที่ทำให้เราได้เป็นเพื่อนสนิทกัน
6 พฤศจิกายน 2548 15:51 น.
grofai-penguin
ในขณะที่ฉันมีใครคนหนึ่งซึ่งเรียกว่าคนรักนั้นอยู่แล้ว
แต่ด้วยความที่เราห่างกัน ไม่ได้คุยกันในบางเวลา
ไม่สนใจกันในบางครั้ง แล้วจู่ๆก็มีใครอีกคนที่เขามี
ความรู้สึกดีๆให้กับเรา จริงใจ คอยอยู่เคียงข้างเรายาม
เราว้าเหว่ ยามเราเหนื่อยล้า ในขณะที่ฉันไม่เคยได้จาก
คนรัก เขาเองก็รู้ว่าฉันมีคนรักแล้วแต่เขาก็ยอมที่จะดูฉัน
กับคนรักห่างๆ แล้วคอยดูแลฉันยามที่คนรักของฉันไม่อยู่
ฉันไม่อยากให้เขาต้องมาเจ็บเพราะฉัน และไม่อยากปฏิเสธ
ความหวังดีของเขา อยากบอกเธอที่รัก ฉันอาจผิดไปบ้างที่แอบ
หวั่นไหวไปกับความดีที่เขามีต่อฉัน แต่จะให้ฉันทำยังไง
ฉันไม่อยากตัดขาดความเป็นเพื่อนระหว่างฉันกับเขา
ฉันคงทำไม่ได้ที่จะไล่คนที่หวังดีกับฉัน จริงใจกับฉัน
ที่รัก...เธอไม่ต้องกังวลว่าฉันจะมีใจให้เขา เพราะฉันรัก
เธอที่สุด แต่หากวันใดในอนาคตถ้าเธอยังไม่ให้ความ
ใส่ใจฉัน ทอดทิ้งฉันบ่อยๆฉันอาจตัดสินใจอยู่คนเดียว
แต่ไม่ใช่เพราะเขาคนนั้นหรอกนะ เพราะถ้าฉันเลิกกับ
เธอแล้วไปหาเขาฉันคงเลวเต็มที แต่ ณ วันนี้ฉันจะดูแล
หัวใจของเธอที่อยู่กับฉันให้ดีที่สุด แต่ฉันจะไม่
พยายามหรอกนะ ถ้าวันใดฉันพยายามรักเธอ วันนั้นฉันคงไม่รักเธอแล้ว
6 พฤศจิกายน 2548 11:10 น.
grofai-penguin
ท่ามกลางผู้คนมากมายในที่แห่งหนึ่ง ฟ้ามืดครึ้มเป็นอันว่าเย็นนี้ฝนตกแน่นอน ใจครุ่นคิด ทำไงดีล่ะ ร่มก็ไม่มี วันนี้ต้องรีบกลับบ้านซะด้วย
"แดง ฝนตกหนักเลยแกช่วยมารับฉันหน่อยได้ไหม" โทรหาเพื่อนหวังว่าเพื่อนที่อยู่ใกล้จะมารับกลับบ้านด้วยคน
"เอ่อ คือเราต้องไปธุระกับเพื่อนอีกคนนึงน่ะ นัดกับเขาไว้แล้ว"
"ไม่เป็นไรจ๊ะ" ฟังคำปฏิเสธของเพื่อนพร้อมแอบน้อยใจนิดๆ
ทอดสายตาไปข้างนอกผ่านกระจกใส มองนาฬิกาใกล้เวลาเลิกงานเต็มที่ แต่ทำไงดีล่ะ ฝนไม่ยอมหยุกตกง่ายๆเลย
เฮ้อ...เอาว่ะเดินตากฝนไปก็ได้ อยู่ต่อมีหวังมือค่ำกันพอดี ฉันคงไม่รีบวิ่ง เพราะยังไงก็เปียกอยู่ดี ถือว่าเล่นน้ำฝนไปล่ะกัน
ทำไมนะ จู่ๆน้ำตาก็หลั่งไหลเปื้อนแก้มขนาดนี้ รู้สึกเหงาเป็นพิเศษ เพราะแม้กระทั่งร่มฉันยังไม่มีไว้เป็นเพื่อนเลย
ทำไมนะ ยิ่งพอตากฝนแล้วยิ่งอยากร้องไห้ เพราะทุกคนจะได้ไม่รู้ว่า ตอนนี้ฉันเหงาและอ้างว้างขนาดไหน มองผู้อื่นรายรอบ ไม่มีใครที่อยู่อย่างโดเดี่ยวอย่างฉัน เมื่อไหร่นะ ฉันจะถึงบ้านสักที
เอ๊ะ...นั้นต้นนี่นา ทำไงดีล่ะ ฉันไม่อยากให้เขาเห็นสภาพฉันในตอนนี้เลย จะเดินเลี่ยงไปทางไหนดีล่ะเนี่ย โอ๊ยไม่ทันแล้ว
"ตากฝนอยู่ได้ไม่กลัวเป็นไข้รึไง" ต้นยื่นร่มกางให้ฉัน พร้อมทำหน้าดุ
"พูดมากน่ะ จะรีบไป หนาวจะตายอยู่แล้ว" ฉันไม่วายแดกดัน
"เดี๋ยวเดินไปส่งล่ะกัน กลัวเพื่อนตายว่ะ" ต้นขยี้หัวฉันแล้วเราก็เดินไปพร้อมกัน
"ทำไมต้องเดินตากฝนมาด้วย รีบอะไรนักหนา"
"พอดีวันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของพี่.." ฉันเดินต่อไปโดยไม่รู้ว่าต้นหยุดเดินเมื่อไหร่
"อ้าวทำไมไม่เดินมาล่ะ เดี๋ยวก็ไม่ทันหรอก" แล้วฉันก็เดินไปลากตัวต้นเดินกลับมา
"รีบจริงน่ะ เพื่อเขาเนี่ย ตัวเองเกิดป่วยขึ้นมาจะทำไง" เฮ้อ...ฉันนี่ไม่ไหวเลย ตัวเองได้แต่น้อยใจคนอื่น น้อยใจต้นบ้าง แต่เรากลับลืมคิดไปว่าการกระทำของเรา ทำให้เพื่อนอย่างต้นเป็นห่วงแค่ไหน แต่ก็แอบดีใจจังที่รู้ว่าเพื่อนยังเป็นห่วง แต่จริงๆแล้ววันนี้ฉันอยากไปหาพี่เขาคนนั้น เพราะอยากไปทวงบางสิ่งบางอย่างคืนจากเขา แต่เราก็ไม่ได้บอกต้น ต้นเป็นเพื่อนชายที่สนิทกับฉันมาก
"ต่อไป ถ้ารีบขนาดนี้โทรบอกกันก็ได้จะได้ไปรับ" แอบค้อนนิดๆนะต้น แล้วเราก็เดินเคียงข้างกันจนถึงบ้าน ฉันบอกต้นว่าขอตัวไปหาพี่เขาคนนั้นสักครู่ และให้ต้นรอฉันก่อน อย่าเพิ่งกลับ ที่จริงฉันไม่อยากให้ใครต้องรอฉัน เพราะฉันรู้ว่าการที่รอใครสักคนนั้น เวลาของคนรอจะยาวนานกว่าคนที่ให้เรารอซะอีก ไม่อยากให้ต้นรู้สึกอย่างนั้น แต่รออีกนิดนะต้น เราจะมาให้เร็วที่สุด
และแล้วฉันก็ได้ของคืนจากพี่คนนั้น ของที่ไม่เคยมีค่ากับเขา ของที่เคยคิดว่าจะไม่เอาคืน ของที่คิดว่าฉันตัดสินใจถูกแล้วที่ให้เขา คงเป็น ณ ตอนนั้นมั้ง เพราะฉันยังไม่เจอใครที่ดีสำหรับฉัน เขาก็เข้าใจ เพราะเขาก็ไม่ได้คิดอะไรมากมายตั้งแต่แรก แต่แค่ไม่อยากผูกมัดฝ่ายดีกับความรักที่มีให้เขาตลอดมา วันนี้ฉันขอความรักคืนจากเขาคนนั้นแล้ว เพราะตอนนี้ฉันมีเพื่อนที่ดีอย่างต้นอยู่ทั้งคน คนที่เข้าใจฉันยิ่งกว่าใคร โดยไม่มีอะไรผูกมัดระหว่างกัน มีเพียง ความรัก บวกความเป็นเพื่อนที่เราให้กัน แค่นี้ก็มีความสุขจริงๆ ขอบใจจริงๆนะต้น ที่คอยอยู่เคียงข้างกันเสมอ รักแกที่สุด (แต่ความรู้สึกมากมายเหล่านี้ฉันก็ไม่ได้บอกต้นแต่อย่างใด) ดูการกระทำกับคำพูดในทุกๆวันดีกว่านะ มันทำให้ชีวิตตื่นเต้นและมีความสุขดี
และฉันก็ไม่ได้ต้องให้ต้นรอฉันนานเลย เพราะเราก็ไปดูหนัง ทานข้าวกันต่อ กลับมาต้นก็ไม่ได้ถามอะไร ว่าเป็นไงที่ไปหาพี่คนนั้น เพราะต้นก็รู้ว่าฉันไม่อยากพูดถึงหากไม่ได้บอกหรือเล่าเอง
"ไม่สัญญาว่าจะเป็นเพื่อนที่ดีของเธอตลอดไปรึเปล่า แต่ทุกวินาทีในทุกๆวินาทีฉันจะทำ และรักษาความรู้สึกดีๆของเราไว้ให้ดีที่สุด" รักแกว่ะ(เขินเหมือนกันนะเนี่ย)
5 พฤศจิกายน 2548 16:33 น.
grofai-penguin
หากต้องการให้คนยอมรับเราจากใจจริง แสดงความเป็นตัวตนที่แท้จริงออกมาตั้งแต่แรกที่คบกัน เพราะต่อไปจะได้ไม่ต้องมีปัญหาหลัง
ตัวตนที่แท้จริงนั้น ต้องเอาออกมาเฉพาะในส่งที่ไม่ทำให้ใครเดือดร้อนทั้งทางกาย วาจา และใจด้วย ไม่ใช่พูดจาหยาบคายกับทุกคน แล้วบอกว่า "นี่คือตัวตนของฉัน" มันก็ไม่ค่อยดีนักหรอกนะ
หากเรายึดหลัก "ฉันคือฉัน" เพราะฉะนั้น เราก็ต้องยอมรับในสิ่งที่ "เขาเป็นเขา" ด้วย หากจะคบกันจริงๆก็ต้องแบ่งปันความรู้สึกกัน เอาใจเขามาใส่ใจเรา อะไรที่ต่างฝ่ายต่างไม่ชอบซึ่งกันและกัน ก็บอกกันดีๆ ชั่งน้ำหนักให้ดีว่าเราชอบในส่วนใดของเขามากกว่ากัน ระหว่างความรู้สึกที่ดี และไม่ดี
"ฉันเป็นฉัน" ขอบใจและขอบคุณทุกคน ที่ยอมรับในส่งที่ฉันเป็นฉัน เข้าใจ และรับได้เสมอ สิ่งใดที่...ไม่ชอบ เราก็จะไม่ทำ
ฉันคงไม่อ้างคำๆนี้ จนทำให้ใครที่มาคบกับฉันได้เคืองใจ กับการยึดมั่นของฉัน แต่แค่อยากให้ใครหลายคนคบฉันได้ อันเนื่องมาจาก ที่ "ฉันเป็นฉัน" อันนั้นคือสิ่งที่พิสูจน์ว่า ...คบกับฉันเพราะเหตุผลว่าฉันเป็นฉัน ไม่ได้เอาฉันไปเปรียบเทียบกับใคร หรือพยายามจะเปลี่ยนแปลงฉันให้เหมือนใคร
อย่าพยายามเปลี่ยนแปลงใครเพื่อความต้องการของเราเพราะนั่นคือความเห็นแก่ตัวที่สุด
หน้าส่วนตัว
857
