19 มกราคม 2548 18:12 น.
gluhp
เคยนั่งเทียนเขียนเรื่องตามรู้สึก
สร้างเหตุการณ์ตามใจนึกเสียสวยหรู
เขียนถึงดาวเล่าถึงฟ้างามน่าดู
แล้วเชิดชูว่าหรูเลิศเพริดแพร้วดี
แต่คงด้วยเหตุผลปนบางอย่าง
จึงถอยห่างออกไปไกลเพียงนี้
กลับไปดูกลอนเก่าเล่าอีกที
จึงรู้ว่ามั่งมีที่ฝันเกิน
ถึงวันนี้เลยไม่กล้าจะเขียนมาก
มันลำบากคงเป็นเพราะขัดเขิน
ด้วยพร่ำเพ้อละเมอมั่นฝันไว้เกิน
ประสบการณ์ที่ผ่านเดินเชิญความอาย
ก็เพียงแต่แก้หน้าไว้เพราะไม่อาจ
จะเรียงเรื่องลงกระดาษเหมือนมาดหมาย
ฝันใฝ่แล้วคงปล่อยให้ไหม้มลาย
กวีวายหายลับเหมือนหลับนอน
อะไรกันนั่นกวีผู้แก่กล้า
สำคัญตนดังว่ามาเก่าก่อน
วิญญาณเจ้าเคยสนิทคงคิดจร
ไม่ร่ายกลอนไยวอนเล่นเป็นกวี
18 มกราคม 2548 21:21 น.
gluhp
กับคำถามธรรมดาโลก
มีใครไม่โศกกับการลาจาก
แต่ไยชีวิตเมื่อต้องพลัดพราก
มันแสนลำบากยากจะทำใจ
อาจมีปลอบขวัญกันทุกข์โถมทับ
ว่ามิลาลับจะกลับมาใหม่
แต่แน่หรือนั่นใครกันแน่ใจ
ยามต้องจากไกลห่วงใยทุกที
เพราะชีพมนุษย์ดุจแก้วบางเปราะ
จึงพร้อมกะเทาะเลาะหลุดทุกที่
ลาโลกเมื่อไหร่ไม่รูู้อยู่ดี
น้ำตาจึงปรี่ยามที่อำลา
รักกันไว้เถิดผองเพื่อน
พรุ่งอาจไม่เหมือนวันเคยพบหน้า
พรุ่งอาจเป็นวันที่ต้องลับลา
สู่ชาติภพหน้าหลับตานิรันดร์
พบแล้วต้องพรากนั้นจริงเสมอ
แต่จากแล้วเจอนั่นเพ้อเผลอฝัน
ถนอมให้ดีรักที่มีนั้น
เผื่อไว้เพื่อวันต้องพลันจากจร
17 มกราคม 2548 19:49 น.
gluhp
โอ้ไกลบ้านไกลเมืองไกลถ ิ่น
ใจเฝ้าถวิลถึงอวลไออุุ่่น
ณ ริมชานบ้านอันแสนเคยคุ้น
ตักแม่่เคยหนุนยังลุ้นยังรอ
ทีบ้านเป็นสุุขดีไหม
หนาวร้อนอย่่างไรบอกได้ไหมหนอ
เป็นห่วงผ้าห่มกลัวจะไม่พอ
เลยรีบถักทอรักส่งให้แทน
เมื่อคืนกินข้าวกับอะไร
ชะอมทอดไข่คิดถึงเหลือแสน
ข้าวบ้านเราหาไหนเล่าแทน
คืนวันหวงแหนยังจดยังจำ
บ้านเค้าเมืองเค้าเราไม่อยากอยู่
แม้จะสวยหรูพรูเพริดเลิศล้้ ำำ
หากน้้ำำำำำำำ ำำใจเขาเล่าดุจน้้ำำำำำำำ ำำครำำ
น้้ำำำำำำำ ำำใจสีดำฉ่ ำำแฉะถนน
แต่ยังยิ้มอยู่ยังสู้ยังไหว
จะทนต่อไปให้ใจฝึกฝน
ไม่นานเกินรอมันก็ผ่านพ้น
คือบทสอนคนอดทนสอนใจ
หน้าส่วนตัว
1198
