8 พฤษภาคม 2547 13:18 น.
First_January
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ปรอยฝนพร่าง คว้างหล่น บนทางเหงา
เดินเท้าเปล่า ยํ่าดุ่ม ชื้นชุ่มฉํ่า
เป็นเด็กซน ชอบเล่นฝน ยามหล่นพรํา
ชอบจดจำ คำบางถ้อย ยํ้ารอยใจ
คิดถึงเอย เอ่ยคิดถึง คะนึงหา
คิดถึงฟ้า คิดห่วงฝน คนอ่อนไหว
คิดถึงเธอ คิดอยากเจอ ละเมอไป
คิดถึงใจ ผูกโยงใย ผูกใจพัน
พฤษภา หน้าฝน กับคนเหงา
เป็นเรื่องเล่า เรื่องของเรา คุ้นเคล้าฝัน
คุ้นเคียงคู่ คุ้นเคยอยู่ ดูแลกัน
แต่วันนั้น ได้ผ่านผัน จนหวั่นใจ
ปรอยฝนพริ้ว ปลิวแทรก แยกคนห่าง
ขีดฟ้ากว้าง ปลิวคว้าง ขวางเราไว้
จึงอยากรู้ คนเคยคู่ อยู่อย่างไร
รักที่ให้ มั่นคงใจ หรือเลือนลา
พฤษภา ฟ้าพลอยฝน คนพลอยเศร้า
ทางเส้นเก่า เมื่อไร้เรา เหงานักหนา
ฝากฟ้าพราว กล่าวบอกเธอ เสมอมา
ฝากบอกฟ้า พฤษภา...ฉันรักเธอ...
.......................................................................................................................
มาส่งกลอนตอนแรกของกลอน 3 ตอนจบชุด
MAY : พฤษภาคม
หวังว่าจะชอบนะครับ
ช่วงนี้ทำงานหนักเช่นเคย อีกแล้ว
^______^
ส่งบทกลอนมาทักทายแทนเจ้าตัวนะครับ ที่รัก
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
7 พฤษภาคม 2547 13:28 น.
First_January
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เด็กชายจอมเฮี้ยว ฉายเดี่ยวอย่างเสเพล
กระโดดนอนเปล ไกวโย้เย้ มองคลื่นทะเลยักย้าย
สายลมบินฉิว พัดปลิวแสงแดดกระจาย....
ทำให้หัวใจฉันหล่นหาย ยามที่ทะเลและทราย พรมจูบแด่กัน
ฉันทำหัวใจหล่นหาย เมื่อได้มาพบเธอ...
ทะเลเกเรเสมอ แต่หัวใจที่มีเธอจอมป่วนกว่านั้น
สายลมบินว่อน ทำให้ฉันมีรอยยิ้มก่อนนอนทุกวัน
เด็กแสนซนคนนั้น แอบหลับกลางวัน แล้วฝันอ่อนหวานในใจ
ลุกขึ้นจากเปล หัวใจโยเยบ่นคิดถึง...
คิดซํ้าคิดซึ้ง คิดถึงเธอที่หนึ่ง รู้ตัวบ้างไหม
สายลมบินเดี่ยว ทำให้ทะเลดูเปลี่ยวเกินไป
อยากมีเธอมาอยู่ในใจ มานั่งบนเปลไกว และ...รักกัน...
.......................
จบตอน.....เด็กชายพเนจร...แล้วนะครับ
จำต้องโบกมือลา...หมู่เกาะสุรินทร์...
เก็บกลับมาเพียงความทรงจำแสนดี
...และ แสนดำ....อิ อิ กลับมาดำทั้งตัวเลย
ก็ดันถอดเสื้อดำนํ้า
5555
^______^
แล้วเจอกันครับ กับกลอนชุดใหม่ .....MAY : พฤษภาคม.........
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
4 พฤษภาคม 2547 16:14 น.
First_January
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ฉันเป็นเจ้าของ ฟ้าสีฟ้า...
และผืนทะเลตรงหน้า เป็นของแถม
ผูกเปลไกว - เปิดเพลงหวานใจ - เฌอแตม
ฮัมตามจังหวะรอยยิ้มเต็มแก้ม เติมแต้มหัวใจ
วิ่งลงทะเล พร้อมเย้เย ตะโกนร้อง...
เสียงคลื่นรับทำนอง รํ่าร้อง แว่วเสียงใส
เขียนคำรักที่เม็ดทราย...แล้วแปลงกายเป็นเรือใบ
บรรทุกเอาความรู้สึกของใจ..ไปบอกกับใคร สักคน...
ฉันเป็นเจ้าของท้องทะเลสีคราม...
มีฟ้าสีฟ้า เป็นคู่หูติดตาม ทุกแห่งหน
เต้นรำบนผืนทราย..เอ่ยทักทายเมฆขาวเบื้องบน
ฉันเป็นแค่เพียงคนจรหนึ่งคน..ที่มีรักซุกซน ปนในใจ
ฉันอยากเป็นเจ้าของความรักจากเธอ...
มีความรักล้นเอ่อ นำมาเสนอแล้วเธอจะแลกไหม
ไม่อยากได้ฟ้าทั้งฟ้า ท้องทะเลตรงหน้า หรือเพลงหวานใดใด
ขอแค่มีเธอและรักใสใส.. ให้แลกกับอะไร จะชูสองนิ้วบอกไปว่ายินยอม....
.............................
คิดถึงนีโมที่หมู่เกาะสุรินทร์จัง
เห็นตัวจริงใต้ทะเล
น่ารักมาก ๆ
^______^
คิดถึง ใครคนนั้น ด้วยเช่นกัน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
4 พฤษภาคม 2547 00:00 น.
First_January
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
รอยเท้าฝังลงรอยทราย จรดปลายหาด...
หยิบกิ่งไม้ขีดวาด..ถ้อยคำคิดถึง และคิดถึง...
เขียนรูปหัวใจลงบนผืนทรายความคำนึง
ให้คลื่นซัดบางข้อความไปถึง..ใครคนหนึ่งที่แสนไกล
วิ่งไปบนผืนทราย จรดปลายหาด...
คลื่นทะเลซัดสาด คลื่นความเหงากรีดบาด ซัดไซ้
รอยเท้าจางหายเมื่อคลื่นมา..แต่รอยนํ้าตาไม่เคยจางไป
ดั่งคลื่นความคิดถึงข้างในใจ ที่เจือรอยหม่นไหว ไม่สร่างซา
สายลมพัดปลิว เส้นผมพัดพริ้ว ที่ริมหาด...
ฉันคนเดิม วางความคิดถึงเกลื่อนกลาด ที่ริมขอบฟ้า
ยํ่าเย็น ส่งยิ้มให้สายลม - เสยผม - เอ่ยบอกตะวันลับลา
ฉันคนเดิม เดินมาส่งนํ้าตา สู่ห้วงองศาแห่งคํ่าคืน
หยดนํ้าตา ควรคู่จะอยู่กับราตรีกาล...
หยดนํ้าตาแสนหวาน ควรคู่จะปลูกหว่านในเสียงสะอื้น
หยดนํ้าตาสีเทาคลอเคล้าทรายสีหม่น ในเสียงฝนครืน
หยดนํ้าตาปะปนพายุฝนรื้อรื้น ปลุกคนเหงาให้ตื่นนับลมหายใจ
ไม่มีเธอ - ฉันอาจจะเพ้อ แต่ยังมีชีวิตอยู่...
แม้ไม่อาจรับรู้ ว่าจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ไปได้ดีแค่ไหน
ไม่ชิน กับการดื่มกินความอ้างว้าง เคว้งคว้าง รำไร....
สุดท้าย...ก็ยังรอเธออยู่รู้ไหม เพื่อนำรักมาคืนที่ตักใจ ดังเดิม
...........................
ส่งกลอนจาก ทะเลสวย หมู่เกาะสุรินทร์ มาฝากครับ
คนกลิ่นเหงา นี่เหมาะกับกลิ่นทะเลจริงๆ
...
ตอนแรกกะจะเอาภาพมาให้ชมกันด้วย
แต่ภาพใหญ่ไปหน่อย
ชมภาพที่สวยๆ ของไทยโพเอมไปก่อนนะครับ
^______^
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
3 พฤษภาคม 2547 11:33 น.
First_January
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
นานแล้ว.....
ความทรงจำบางแผ่ว....ระบายในภาพถ่ายใบเก่าๆ
นานแล้ว..ที่เรายังยืนยันแน่นแน่วในความเป็นเรา
ยึดยื้อ-เอ่ยคำรักเงียบเหงา..เจือจางเบาๆ ในเงาตา
เธอบอกว่า แค่เผลอใจไปกับเขา...
ก็แค่เพื่อนคุยในวันเหงา ไม่ได้คิดเกินกว่า...
เธอพรํ่าขอโทษ..ขอให้ฉันหายโกรธ เรื่องที่ได้พ้นมา
ลูบผมเธอเบาๆ แล้วบอกว่า ไม่เคยถือสา..เรื่องใดใด
ยอมรับว่าฉันเป็นคนใจอ่อน....
ระบายใจเธอด้วยความอาทร..เว้าวอนอ่อนไหว...
เข้าใจฐานะตัวเอง..แค่ที่พักฟังเพลงยามเธอเสียใจ
ยามเธอไม่มีใคร..รู้ใช่ไหม เธอยังมีกัน
เธอใช้คำรักซื้อฝ่ามือเพื่อปิดทั้งฟ้า...
ปิดหู ปิดตา....เพื่อยื้อเวลาที่ใจฉัน
เธอขาดฉันไม่ได้-ที่ระบายอารมณ์รำพัน
เธอขาดฉันไม่ได้-คนที่ยอมให้เธอนั้น แทงข้างหลังกันอย่างพึงใจ
หยุดร้องไห้นะ..เช็ดนํ้าตาซะ คนเก่ง
ต่อจากนี้เธอคงต้องดูแลตัวเอง เข้าใจใช่ไหม...
หน้าที่ฉันหมดแล้ว โง่งมมานานแล้วที่เป็นไป
นํ้าตาปลอมๆ ที่เธอให้..ซื้อรักแท้จริงไม่ได้อีกแล้วเธอ...
...............
ส่งมาให้อ่านแล้วนะครับ บทสุดท้ายของกลอนชุด...ค น คั่ น เ ว ล า.....
หวังว่าจะชอบนะครับ
คราวหน้า จะเอาภาพที่หมู่เกาะสุรินทร์มาให้ชมกัน
แล้วมีกลอนกลิ่นฟ้ากลิ่นทะเลมาฝากครับ
^_____^
p.s. ช่วงนี้งานยุ่ง
มาโพสกลอนแล้วก็หาย อย่าว่ากันนะครับ
แล้วเจอกันครับ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หน้าส่วนตัว
1097
