คือ.....ความรัก (4)

พี่สาว

นักศึกษาออกค่าย...พัฒนาชนบท
      ขอเล่าย้อนกลับไปที่โรงเรียนเก่าในตำบลหนึ่งของกาฬสินธุ์  ปีนั้นมีคณะนักศึกษาและอาจารย์จากสถาบันราชมงคลหลายวิทยาเขตรวมกัน จากกรุงเทพฯ นำงบประมาณแสนกว่าบาท มาช่วยกันสร้างอาคารชั้นเดียวขนาดเล็ก ให้โรงเรียนตอนปิดภาคเรียน เป็นกิจกรรมที่อบอุ่น สนุกสนาน และประทับใจมากมาย 
       โรงเรียนมีครูผู้หญิง 3 คน ทุกวันเรามีหน้าที่ไปตลาดซื้อกับข้าวมาทำอาหารวันละ 3 มื้อให้คณะนักศึกษา 50 กว่าคน
พี่สาวเป็นคนชอบทำอาหาร เติบโตมากับร้านอาหาร งานนี้จึงสนุกเต็มที่ ช่วยกันคิดเมนูแต่ละวัน ช่วยกันหั่นเนื้อ หั่นผัก ทำต้ม ผัด แกง ทอด และของหวาน แบบมื้อไม้ยุ่งพัลวันกันไปหมด คนที่เหนื่อยที่สุดคือน้าเมฆ นักการภารโรงของเรา ต้องขอยกย่องให้เป็นหัวใจของโรงเรียนตัวจริง ใครอยากได้อะไร ตั้งแต่ไม้จิ้มฟันยันสากกระเบือเรือรบ น้าเมฆไม่เคยทำให้ใครผิดหวัง มีหัวใจนักบริการเต็มร้อย ไม่เคยบ่น หรือปฏิเสธ ยิ้มและพูด ครับ ครับ ลูกเดียว 
        ตอนกลางคืนพวกเราจะพากันก่อกองไฟ นักศึกษาบางคนมี
กีต้าร์มาด้วย พากันร้องเพลงประสานเสียงกับจิ้งหรีดเรไร
ในป่าดงพงไพร เราจะปิ้งข้าวจี่ชุบไข่ เป็นกับแกล้ม ไม่มีการดื่มน้ำเมาในโรงเรียน มีแต่น้ำฝนจากฟ้า เป็นภาพที่น่าประทับใจเสียจริง กลางวันทุกคนเหน็ดเหนื่อยจากงานก่อสร้างอาคาร แต่ใบหน้าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม ไม่มีใครบ่นว่าเหนื่อยกันสักคน นี่แหละน้ำใจของคนไทยที่ไม่ทอดทิ้งกัน ช่วยกันสานฝันให้เด็กไทยในป่าได้มีการศึกษา
        วันสุดท้ายก่อนลาจากกันด้วยน้ำตาและรอยยิ้ม  ทุกคนอิ่มเอมใจที่ภาระหน้าที่ได้สำเร็จไปด้วยดี งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา.....แต่คราบน้ำตาแห่งความตื้นตันใจ ยังคงอยู่ในใจของพวกเราตลอดไป
         คืนนั้นคุณปลัดที่รักได้ขับรถพาพี่สาวกลับบ้านที่ร้อยเอ็ดแบบเงียบๆ ปกติเราจะคุยกันในรถ แต่พี่สาวหมดแรงข้าวต้ม ขอหลับแบบนางเอก(อีกแล้ว)  เอียงคอซบบ่าไปตลอดทาง แบบว่าโรแมนติคคือสโลแกนประจำตัว