กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โอ๊ยจะบ้าตาย..นี่มันวันหยุดฉันนะเนี่ย สบทกับตัวเองก่อนที่จะคลานไปยกหูโทรศัพท์ "สวัสดีค่ะพิมค่ะ"น้ำเสียงค่อนข้างแข็งจนตัวเองยังรู้สึก แต่เสียงปลายสายที่ตอบกลับมาร้อนรนยิ่งนัก "หมอพิมคะ คนไข้ตกเลือดค่ะ สาหัสนะตามหมอเวรแล้วติดต่อไม่ได้ค่ะไม่อยู่ที่ห้องเวรด้วย" โอ๊ะโอ๋งานเข้าแต่เช้ามืดเลยเรา หมอเวรก็เวรสมชื่อหรือถือว่าเป็น ผอ หรือไงนะ ลมออกหูเลยเรา "ค่ะพี่อ้วนเดี๋ยวพิมลงไปนะ" น้ำไม่อาบฟันไม่แปรงผมไม่หวี (เป็นหมอใช่ว่าจะสอาดเสมอไปนะ) วิ่งบ้างเดินบ้างถึง ..อีอา..ภาพที่เห็นคนไข้อายุประมาณ 20 ต้นๆนอนหน้าซีดเป็นกระดาษอยู่บนเตียงมองไม่เห็นญาติซักคนดูเหมือนจะ โคม่าจริงๆ.."พี่อ้วนขา เซตโออา เลยค่ะเปิดเส้นด้วยได้กรุปเลือดยัง??อย่าลืมเซ็นต์ยินยอมผ่าตัดด้วยนะคะ " ค่ะหมอเรียบร้อยค่ะ"เสียงพี่อ้วนตอบรับอย่างทันใจดีจริงๆสมแล้วกับคำว่าพยาบาลดีเด่นประจำตึก เข้าห้องแต่งตัวเปลี่ยนชุด สครัฟมือเรียบร้อย ทุกอย่างพร้อม"หมอพิมคะรับสายนอกค่ะ"น้องสุโอปะเรเตอร์คนสวยวิ่งมาท่าทางเหนื่อยหอบทีเดียว วันนี้มันเป็นไรกันนะยุ่งไปหมด "ไว้ก่อนละกันจดชื่อจดเบอร์ไว้ให้หมอนะเดี๋ยวหมอโทรกลับนะจ๊ะ"หมอคะคนไข้บีพีดรอปค่ะ" เครียแอเวนะ...วิ่งปรู๊ดเข้าห้องลืมน้องสุไปเลย 4ชั่วโมงกว่าเหนื่อยแทบขาดใจแต่ก็ภูมิใจรอดทั้งแม่ทั้งลูก..วันนี้พิมชนะนะคะท่าน (ยมพบาล) เรายื้อกันถึง 4 ชั่วโมงเต็มถ้าเราแพ้ท่านยมคนไข้เราก็ไม่รอด ขอบคุณนะคะท่านยมพบาลที่อ่อนข้อให้ " หมอค่ะ "น้องสุเจ้าเดิมมาอีกแล้ว สายนอกจากปานาเละค่ะ ตายจริงเพิ่งนึกได้ พี่ก้องแน่เลยมีไรป่าวนะ "สวัสดีค่ะพิมค่ะ" พิมเหรอนี่พี่เอกนะ (พี่เอกเป็นเพื่อนรุ่นพี่พี่ก้อง 2 ปีปฏิบัติราชการอยู่ใต้ด้วยกัน) พิมใจเย็นๆนะ ก้องมันโดนซุ่มเมื่อคืนเจ็บหนักพอสมควรกำลังจะส่งเข้ากรุงเทพเช้านี้ พี่ติดต่อพิมไม่ได้โทรเข้ามือถือเกือบ 100สายมั้งพิมก็ไม่รับเลยโทรเข้าโรงบาล เขาบอกว่าพิมเข้าผ่าตัดพี่ก็ไม่รู้จะติดต่ออย่างไรและ.................... พี่เอกพูดอะไรอีกมากมายแต่พิมไม่ได้ยินแล้วขาทั้งสองข้างดูเหมือนกับไม่มีแรงเดินแม้กระทั่งจะยืนน้ำตามาจากไหนก็ไม่รู้มันเต็มตาไปหมดปลายสายวางไปเมื่อไรก็ไม่ร้ เงียบ...วันนี้ทำไมมันเงียบเหลือเกิน หนาว...วันนี้ทำไมมันหนาวจับใจ หรือโลกนี้มีเพียงเราอยู่คนเดียว พี่ก้องจ๋าพิมขอโทษที่ไม่ได้มาดูพี่ก้องตั้งแต่แรกแต่พิมสัญญาว่านับแต่นี้ต่อไปพิมจะดูแลพี่ก้องให้เหมือนกับดูแลตัวเองจะรักพี่ก้องให้เหมือนกับรักตัวเอง...พิมจะเป็น "ขา"เดินแทนพี่ก้อง พิมจะเป็นตาข้างซ้ายให้พี่ก้อง...พิมจะเป็นนิ้ว นางและนิ้วก้อยแทนพี่ก้อง..พี่ก้องเป็นกำลังใจให้พิมด้วยนะคะ..พิมสัญญาค่ะถึงแม้พี่ก้องจะเป็นอย่างไรก็ตาม พิมจะยึดมั่นคำสัญญาตลอดไป..พิมรักพี่ก้องคะ
22 มกราคม 2552 06:02 น. - comment id 98433
อย่าเพิ่งหมดกำลังใจน่ะค่ะน้องพิมพ์ พี่ขอส่งกำลังมาด้วยค่ะ
16 มกราคม 2552 19:12 น. - comment id 103340
.....เป็นกำลังใจให้นะคะคุณพิมพรรณ อย่างคำบอกกล่าวของผู้ใหญ่ที่มักบอกว่า เป็นคราวเคราะห์ อาจหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่หากได้เขากลับคืนมาแล้ว ดุแลเขาดีๆนะคะ ยิ้มคะ.....แบบนี้....
16 มกราคม 2552 19:21 น. - comment id 103342
ตามหลังฉางน้อยมาติด ๆ.. เป็นกำลังใจให้คุณพิมพรรณด้วยคน สิ่งที่เราไม่คาดคิด อาจเกิดขึ้นได้เสมอครับ.. ไม่ใช่เป็นความผิดของเรา..แต่เมื่อได้เขากลับคืนมาแล้ว..ก็ต้องดูแลเขาดีๆตลอดไปนะครับ.. ..ความเห็นคล้าย ๆใคร..ไม่ได้เลียนแบบใครนะนี่.
16 มกราคม 2552 19:34 น. - comment id 103344
2...... ว๊ายๆๆ มีใครบางคนเลียนแบบเราด้วย กิ๊วๆ ว๊ายๆๆ
16 มกราคม 2552 22:57 น. - comment id 103353
ไม่มีคำว่าสายหากรักนี้จริงใจที่พร้อมที่จะมอบให้กับเขา ยินดีด้วยคับกับคำมั่นสัญญาที่เอ่ยมา
17 มกราคม 2552 05:11 น. - comment id 103358
คำมั่นสัญญารัก ประทับใจมากค่ะ ขอเอาจช่วย หมอพิมค่ะ
18 มกราคม 2552 08:39 น. - comment id 103371
หวัดดีค่ะฉางน้อย น่ารักสดใสจริงๆ..เรื่องของพิมมันเกิดมา 3 ปีแล้วค่ะตอนนี้พิมก็ยังดูแลเขาอยู่..แต่สภาพจิตใจขาแย่มากเลยค่ะสงสารจังเลย..ต้องให้กำลังใจกันและกันตลอด..แต่ก็ไม่เป็นไรนิเมื่อมีลมหายใจก็ต้องสู้กันต่อนะ ขอบคุณมากค่ะสำหรับกำลังใจฉางน้อยยิ้มน่ารักมา
18 มกราคม 2552 08:47 น. - comment id 103372
หวัดดีค่ะลิลิต จะนำกำลังใจไปบอกพี่ก้องนะคะขอบคุณมาค่ะ
18 มกราคม 2552 08:51 น. - comment id 103373
หวัดดีค่ะคุณวิทย์ ศิริ ขอบคุณมาค่ะสำหรับกำลังใจ
18 มกราคม 2552 09:03 น. - comment id 103374
หวัดดีค่ะกันนา เกือบหมดกำลังใจแล้วค่ะ คนไข้ไม่สู้เลยแต่พิมก็เข้าใจค่ะคนไข้ป่วยทางใจมากกว่า...ก็ดีไปอย่างก็เลยมีเวลาเขียนกลอน..ได้มีเวลาอยู่กับชาวบ้าน ขอบคุณอีกครั้งนะค่ะ
22 มกราคม 2552 06:16 น. - comment id 103448
ขอเพื่มคำตกหล่นด้วยค่ะ พี่ขอส่งกำลัง " ใจ " มาค่ะ
22 มกราคม 2552 18:51 น. - comment id 103452
สวัสดีค่ะ คุณพิมพรรณ หนึ่งกำลังใจมอบให้ค่ะ ยืนหยัด อดทน ยังมีใครๆที่ต้องรับ ความรู้สึก ที่เราเป็นอีกมากมายค่ะ อย่าท้อ อย่าเสียใจ ยิ้มสู้ค่ะ ขอให้คุณพบแต่ความสุขค่ะ
22 มกราคม 2552 20:15 น. - comment id 103453
ขอบคุณมากค่ะพี่อ้วน ตอนนี้พี่ก้องกายภาพอยู่ค่ะ ก็คงหมดโอกาศเดิน..สงสารค่ะ พี่เขายังรับไม่ได้ค่ะ..เหนื่อยจัง
22 มกราคม 2552 20:17 น. - comment id 103454
ขอบคุณค่ะดอกบัว ตอนนี้พิมก็วัดกันด้วยใจค่ะ เขาท้อ..ถ้าเราถอยคงจบ มืดไปหมดค่ะ..แต่ก็จะพยายามสู้ค่ะ ขอบคุณอีกครั้ง
29 มกราคม 2552 02:53 น. - comment id 103590
ลุงแทนขอเป็นกำลังใจ ในคำมั่นสัญญา ของคุณหมอ และอวยพรให้คุณก้องจนปลอดภัย ขอส่งกำลังใจให้คุณหมอ
29 มกราคม 2552 02:57 น. - comment id 103591
ขอให้คุณก้อง จงมีขวัญและกำลังใจกลับคืนมา เพื่อคนที่รัก
10 กุมภาพันธ์ 2552 13:32 น. - comment id 103841
หวัดดีคับ.... กลับมาอ่านย้อนหลัง.... ลำบากที่กายยังพอไหว แต่ลำบากที่"ใจ"นี่ซิ...เฮ้อ.... ต้องแบกภาระที่ยิ่งใหญ่ ทั้งคนรู้จักและไม่รู้จัก.... บางครั้งก็...ปวดร้าวและเจ็บช้ำ แต่ก็ต้องฝืน...ยืนหยัดทำต่อไป คุณพิมฯคิดด้วยจิตที่เมตตา.. จงรักษามันไว้...และเผื่อแผ่ไป แก่คนรอบข้างและคนที่ใกล้ชิด... เชื่อเถอะว่า... วันหนึ่ง...สิ่งเหล่านี้จะส่งผลที่ดีมากๆ ในภายภาคหน้า..... ขอยกย่อง....และเป็นกำลังใจให้...