คิดถึง...เวลาที่ล่วงผ่าน

บินหลา

เช้าแล้ว ตื่นขึ้นมาพบความว่างเปล่า  มองรอบกายไม่เห็นใครเลยซักคน
แต่แล้วก็ได้ยินเสียงที่เหมือนจะคุ้นเคยเป็นอย่างดี  เสียงนกกาออกหากิน
เสียงร้องทักทายซึ่งกันและกันของนกกระจิบ นกกระจอก เสียงกระรอกกำลัง
เมล็ดพืช  นกกวักเดินดุ่มๆ ก้มหน้าก้มตาจิกกินแมลงบนยอดหญ้า  ท้องฟ้า
ในวันนี้ ไม่มีเมฆบดบัง เป็นสีฟ้ากระจ่างอยู่สูงลิ่ว  แต่ทำไมฉันถึงมองเห็น
ฟ้าหม่นหมองเหลือเกิน หรือเป็นเพราะใจฉันหม่นมัว จนมองอะไรก็ดูจะ
อึมครึมอยู่เสมอ    เสียงกาต้มน้ำร้องเตือนว่าเดือดแล้ว  แก้วกาแฟใบเก่า
พร้อมที่จะเติมกาแฟให้เต็มเสมอ  แต่ใจฉันขาดสิ่งใดไป ทำไมถึงได้ว่างเปล่า
และเติมไม่เต็มเลยซักครั้ง  กลิ่นกาแฟหอมกรุ่น  รสชาติของกาแฟยังคง
เหมือนเดิม  คิดถึงใครบางคน คนที่อยู่ห่างออกไป ไม่รู้ซินะว่าห่างออกไป
เท่าใด  ห่างตามกาลเวลา  อีกแล้ว คิดถึงเขาอีกแล้ว 
ทางเดินที่เป็นเส้นขนานระหว่างเรา ที่มีกาลเวลามากั้นกลาง  ใจที่แบบบาง
ดูเหมือนจะว่างเปล่ามากกว่าทุกวัน  คำนึงถึงอดีตที่ผันผ่าน แล้วต้องตกใจ
จนทำให้ลืมความคิด เมื่อมีเสียงเหมือนใครมาเคาะประตู  แต่เมื่อเปิดประตู
กลับไม่พบใครเลย
กี่ครั้งแล้วนะที่เป็นแบบนี้