ผู้พันควายธนู

สะพั่งสะท้านไมภพ

ย้อนหลังไปนานมากแล้ว ที่จังหวัดกาญจนบุรี ผู้พันคนหนึ่งแกชื่อผู้พันอมอน ผิวแกดำมะเมื่อมไว้หนวดดำปี๋ การพูดการจาก็เอะอะโผงผาง ในวันที่ประชุมกับบรรดาผู้กองลูกน้องของแก เสียงแกจะดังลั่นมาจากบนกองพัน เป็นอย่างงี้ประจำ บรรดาผู้ว่าราชการจังหวัดก็มาหาแกเป็นประจำ เพื่อจะมาขอตับจระเข้ เพื่อไปรักษาโรคมะเร็ง นอกจากแกจะเก่งในเรื่องกระสิณแล้ว แกยังลงทุนปลูกพืชสมุนไพรที่ไร่อีกต่างหาก นอกจากนี้แล้วแกก็ยังเก่งเรื่องคาถาอาคม และในวันนั้นก็มาถึง ผู้พันอมอนแกก็เรียกบรรดาผู้กองของแกมาพบ และแจกควายดินปั้นให้คนละสองตัว เพื่อเอาไปเฝ้าคลังอาวุธตัวหนึ่ง และอีกตัวหนึ่งเอาไปเฝ้าคลังของฝึก บรรดาผู้กองซึ่งก็เป็นไม้เบื่อไม้เมากับผู้พันต่างก็มองหน้ากันเลิ่กลั่ก และอมยิ้ม แต่เนื่องจากเป็นทหาร เมื่อผู้บังคับบัญชาสั่งแล้วก็ต้องทำตาม ผู้กองแต่ละกองก็เอาความยธนูไปตั้งตรงกลางหน้าคลังตั้งแต่นั้นมา
    ผม สะพั่ง สะท้านไมภพ ตอนนั้นเป็นทหารเฝ้ายามคลังอาวุธ ก็ยืนตามระเบียบหน้าคลัง หาวไปตบยุงไป ตีหนึ่งแล้วอีกประมาณหนึ่งชั่วโมงถึงจะออกเวร ถึงจะได้เข้าไปนอนในมุ้งในเรือนนอนทหารให้สบายใจ
   ทันใดนั้นเอง เสียงสุนัขหอนอย่างโหยหวน ขนที่แขนลุกกราวและรู้สึกได้ถึงเส้นผมที่ตั้งชันในหมวกที่ใส่  นัยน์ตาของผมเริ่มชัดเจนขึ้นจากที่ตาปรือๆมาก่อนหน้า สายลมหนาวพัดซู่เข้าใส่จนขนลุกซ้ำสอง เสียงหมาเห่าหอนรับกันเป็นทอดๆ ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ตาของผมที่ปรือก็ค่อยๆสว่างเรื่อยๆ และแล้วกลิ่นเหม็นหนูเน่าก็เริ่มโชยเข้ามาที่จมูก เริ่มมีความรู้สึกว่ามีอะไรทางซ้ายผมก็มองไปทางซ้าย ต่อมาเหมือนอยู่ข้างหลัง ผมก็มองไปข้างหลัง จากอากาศที่หนาวแต่เหงื่อที่เย็นยะเยียบไหลออกมาและผุดออกมาจากในเสื้อ 
    ผม สะพั่ง สะท้านไมภพ นึกได้ถึงควายธนูของผู้พันที่ตั้งวางตระหง่านอยู่หน้าคลัง ผมสวดมนตร์ขอให้ควายธนูนั้นช่วยผมด้วย เสียงหมาหอนยิ่งมายิ่งเยือกเย็น มองหาพี่สิบเวรกองร้อยพี่แกก็ไม่รู้ไปนอนตรงไหน 
   พอได้กลิ่นเหม็นสาบอีกครั้ง เท่านั้นเองผมร้องว่า ไม่ไหวแล้วโว้ย แล้วผมก็วิ่งเข้าไปในโรงนอนและกระโดดเข้าไปในมุ้งคลุมโปง  และก็เลยหลับไปไม่รู้เรื่องรู้ราว
   เรื่องก็เป็นอย่างนี้แหละครับ
   ข้าพเจ้าจบคำให้การในการสอบสวนแต่เพียงเท่านี้
   เมื่อผมบอกเล่าคำให้การไปให้ผู้กองฟัง ผู้กอง ผู้หมวด จ่า หมู่ สิบเวร ต่างก็นั่งฟังกันตาแป๋ว บางท่านก็ทำท่าเหยเกทำท่าเชื่อเรื่องราวที่ผมพูดมาทั้งหมด
   ผมตีหน้าเศร้า และให้การต่อไปอีกว่า แต่เนื่องจากเห็นว่ามีควายธนูของผู้พัน เป็นที่พึ่งทางใจได้อย่างยิ่งมิฉะนั้นแล้วอาจจะแย่กว่านี้ก็เป็นได้
   ก็เป็นอันว่าในกรณีของผมเนี่ยได้รับการยกเว้นโทษหนักเพียงแต่ให้ลงโทษเบาๆเพื่อมิให้เป็นเยี่ยงอย่าง
   ในคืนต่อมา ขณะที่ผมกำลังยืนเข้าเวรที่เก่าเวลาใหม่อยู่นั้น กำลังตาปรือและสับประหงกทั้งๆที่ยืนอยู่เลย ทันใดนั้นเอง เงาร่างคนดำมะเมื่อมปรากฏขึ้นตรงหน้า
   ผม พลทหารสะพั่ง สะท้านไมภพ ต้องตาเหลือกตกใจ เมื่อได้เห็น และตกใจร้องเสียงหลงไปคำหนึ่ง
   ท่านผู้พันควายธนูของผมท่านโผล่ขึ้นมาอย่างเงียบๆ  ตาแกมองจ้องหน้าผม ตาดำของแกแวววับ แกมองหน้าผมแบบเขี้ยวๆนักเลงๆ 
   ผมมัวตกใจอยู่ แต่พอนึกได้ผมก็วิ่งเข้าไปรายงานเวรกับแก 
   ผม พลทหารสะพั่ง สะท้านไมภพ เป็นเวรคลังอาวุธ ผลัดที่สาม ตั้งแต่เวลาเที่ยงคืน ถึง ตีสอง ในขณะปฏิบัติหน้าที่เหตุการณ์ปกติครับ
   แล้วผมก็วิ่งไปยืนตามระเบียบพักที่เดิม
   เมื่อรู้ว่าเป็นใครมาแล้ว หัวใจของผม หัวใจของทหารเลวคนหนึ่งรู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาด และรู้สึกมีแรงและพลัง รวมทั้งหัวใจที่จะปฏิบัติงานรับใช้ชาติจนถึงที่สุดเมื่อผู้บังคับบัญชาสั่ง
   ผู้พันเดินเข้ามาและตบที่ไหลผมดังป๊าบ ในท่าทีแบบนักเลง
   เป็นอย่างไรบ้างท่านถาม
   เรียบร้อยดีครับ
   ดีแล้ว และมีเหตุการณ์แบบเมื่อคืนก่อนที่เจออีกหรือเปล่า
   ไม่มีครับ ผมตะโกนก้อง
    ผู้พันยืนนิ่งและมองไปรอบๆ อย่างช้าๆเสร็จแล้วก็ก็หลับตาคล้ายกับกำลังร่ายมนตร์ป้องกันภัยให้ทหารเล็กๆอยู่เพื่อให้มีความปลอดภัย
   สักพัก ท่านผู้พันก็มาตบไหล่เบาๆ และบอกว่า เอาละนะต่อไปนี้ไม่มีอะไรแล้วนะ
   บอกพวกเพื่อนๆด้วยว่าไม่ต้องกลัว
   และเดี๋ยววันหลังผู้พันจะมาเยี่ยมใหม่
   ครับผม ผมตะโกนก้องด้วยความดีใจ 
   หลังจากที่ผมได้พลกับท่านแล้ว ผมและลูกน้องก็มีความอบอุ่นใจ
   ที่บ้านของผม ไม่มีใครสนใจผม ว่าผมจะเป็นอย่างไร
   แต่ที่นี่ ที่กองร้อยของผม ในยามหน้าสิ่วหน้าขวาน และขวัญเสีย ผู้บังคับบัญชาชั้นสูงกลับมาปรากฏตัวอย่างไม่คาดคิด และส่งผลให้ทหารทั้งกองร้อยมีขวัญดีในเรื่องที่น่ากลัว
   ตั้งแต่วันนั้นมาพลทหารที่เข้าเวรทุกคนไม่มีใครกลัวเรื่องราวแบบนั้นอีกแล้ว