วันเวลาที่ผ่านมา 3 (อ้างว่างและสำนึก)

พลายลิขิต ณ เมืองพาน

หลังจากที่ครอบครับมีปัญหา พ่อแยกทาง การเงินสั่นคลอน แต่เขาก็ลืมตามาเผชิญความจริงอีกครั้ง ความจริงที่เขาไม่อยากเจอ เขาได้แต่นอน นอนและนออยู่ที่เดิม เขารับรู้ในหลายๆเรื่อง บางเรื่องเขาเข้าใจ บางครั้งเวลาแม่เล่าเรื่องต่างๆให้ฟัง เขาได้แต่นอนนำตาไหล พูดไม่ได้ ขยับไม่ได้
การที่ได้นอนอยู่ที่เตียงเฉยๆ ทำให้เขาได้คิดและได้พัฒนาสมอง ร่างกายที่บาดเจ็บหายแล้ว ภายนอกปกติ  สมองยังไม่หายปกติ แต่ที่แย่กว่าเดิมคือจิตใจโดนทำลาย ไม่มีพ่อคอยช่วย แม่ก็เหนื่อยและอ่อนล้า เพื่อนๆและคนรักไม่มีมาหา หายหน้าหายตาไปหมด
พอเริ่มอาการดีขึ้น แม่ไปหางานทำ เที่ยงก็กลับมาป้อนข้าวป้อนน้ำและให้ยา พอบ่ายโมงก้กลับไปทำงาน เขาอยู่คนเดียว นอนที่เดิม ไม่มีใครมาเยี่ยม ไม่คนมาคุยหรือพูดอะไรให้ฟัง คิดๆๆ เขาได้แต่คิดไปเรื่อยเปื่อย ความอ้างว่าง เปล่าเปลี่ยวเริ่มเกาะกินหัวใจและความคิด เขาเหงา คิดมาก คิด คิดและคิด
วันเวลาผ่านไปกว่า 2 เดือนเริ่มพูดได้ขยับได้ มีการทำกายภาพบำบัดโดยแม่เขาเหมือนเดิม เข้าลุกนั่งแขนขาเริ่มช่วยตัวเองได้บ้างแต่ก็ยังมีปัญหาในบางครั้งคุมตัวเองไม่อยู่ ครั้งหนึ่งเขาบอกแม่ว่า...ขอโทษ เขาบอกพร้อมร้องให้ ร้องให้พร้อมๆกับแม่ และบอกต่อว่า เขาน่าจะตายไปดีกว่าเป็นแบบนี้ เป็นภาระให้แม่เป็นสาเหตุให้พ่อต้องทิ้งไป เป็นสาเหตุที่ทำให้การเงินมีปัญหา เขาอยากตาย