ครั้งหนึ่งที่ผมเยาวัย ทะเลาะกับเพื่อนอยู่หลายวัน โดยที่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ทำไมเรื่องเล็กๆมากลายเป็นเรื่องที่ใหญ่โตขนาดนี้ได้ ผมสงสัยว่าทำไม ผมจะต้องทะเลาะกับเพื่อน ทำไมผมต้องเกลียดเขา ทั้งๆที่เขาก็แค่ ชอบมีอคติต่อผมอยู่เรื่อยมา ผมนึกย้อนตัวเองว่า แล้วเพื่อนมันเป้นคน เหมือนกันผม มันจะคิดแบบนี้แบบผมไหม ผมตอบตัวเองว่า " น่าจะคิดว่ะก็มันคนเหมือนกัน " ผมก็คิดอีกว่าแล้วถ้ามันคิดแบบเราแล้วต่าคนก็ต่างหาทางออกไม่ได้ และอาจจะเป็นเพื่อนับแบบเดิมไม่ได้ ผมเลยตัดสินใจวิเคราะห์เหตุและผล จนสรุปได้ว่าแสดงมันไม่ดีดิที่ทำให้ เราโกรธมันอะ ผมก็คิดอีกว่าอ่าว แล้วที่มันไม่พูดกับเรามันก็โกรธเราเหมือนกันดิ ผมก็เลยคิดต่อว่าแสดงว่ามันไม่ดีเราก็ไม่ดี แล้วเราไม่ดียังไง เอ่อมันไม่ดีตรงที่ชอบนินทาตรูนี่เอง ผมเลยไปถามมันตรงๆว่าตรูไม่ดียังไง มันก็ตอบมาว่ามืงพูดแรงไปกับกุ กุไม่ชอบมืง ผมก็เลยบอกมันไปว่ากุก็ไม่ของมืง ตกเย็นผมมานั่งคิดอีกทีว่ากุว่ากุดีแล้วนะกุยังไม่ดีตรงไหนว่ะ ผมก็เลยนั่งแล้วหลับตาคิดไปคิดมาจนได้คำตอบว่า ถ้ากุโกรธคนอย่างมันแค่มันชอบนินทาแค่นี้คนอื่นที่เลวกว่ามัน กุไม่โกรธทั้งโลกเลยหรอว่ะ ผมเข้าใจแล้วว่าทุกคนย่อมไม่มีดีทั้งหมด เราจึงต้องให้โอกาศมันแก้ไข....จนมันเป็นคนสุดยอดคนที่เรียกว่ามนุษ เพราะสมมติเรามีอายุเต็มที่ 60 เราอายุได้แค่ 12 ขวบจะให้เราดีเกิน 100 เลยมันคงเปนไปไม่ได้ เพราะว่าเราอายุ 12 จาก 60 ยังไม่ถึงเสี้ยวเลย หรือยังไม่ถึงครึ่งหนึ่งของชีวิตเลย แล้วเรื่องอะไรเราจะดีซะทุกอย่าง ผมคิดว่าถ้าเราให้โอกาศเราแก้ไขตัวเขาอาจจะเป็นยอดคนหรือ มนุษย์ก็ได้ มันก็เหมือนกับเราติดตั้งโปรแกรมโปรแกรมหนึ่งจำสมบูรณ์เมื่อเราติด ตั้งได้100% แต่เมื่อเราติดตั้งมันมีปัญหาตอนที่ 14% เราก็ต้องหาเหตุผลและแก้ไขว่ามันผิดพลาดตรงไหน เพื่อที่จะได้การติดตั้งที่ครบ 100% และเป็นโปรแกรม ที่ใช้ได้และสมบูรณ์ที่สุด ความคิดนี้ของผมมันยังไม่ถึงกับสุดยอด เพราะว่าผมคิดว่ามันต้องมีอะไรควบคู่มาด้วย เพียงแต่ผมยังหามันไม่เจอ เหมือนกับว่า....ถ้าผมมีโปรแกรมที่ดีแล้วแต่ในส่วนของตัวเครื่องมันไม่มี มันก็ไม่สมเหตุสมผลกันอาจจะทำให้มัปัญหาคือเครื่องกระตุกแบบนี้ ดังนั้นผมว่ามันต้องมีอะไรที่ควบคู่อีก เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ลุงๆ ป้า ๆ น้าๆ อาๆ ถ้ารู้สื่งนั่นช่วยคอมเม้นให้ด้วย และเมื่ออ่านบทความนี้แล้วช่วยโหวตและ แสดงความคิดเห็นกันมาเยอะๆด้วยนะครับ
เพราะว่าผมไม่คิดมาและคิดไปเอง
IndyXa 9 ต.ค. 2551 02:13 น. - ID 9651 
507
1
0
9 ตุลาคม 2551 15:15 น. - comment id 101993
ยิ่งโกรธมาก เราก็ยิ่งแก่ แบมไม่เอาค่ะ กลัวไม่ฉวย อิอิ หน้าย่นเหมือนปู่เย็น หมดสวยเลย เคยน้อยใจเพื่อนเหมือนกันค่ะ ตอนให้เราทำอะไรให้เขา รีบทำกลัวเพื่อนจะรอ แต่พอเราขอให้เขาช่วยกว่าจะทำให้ นานนนน แต่น้อยใจไม่นานก็ลืมค่ะ
10 ตุลาคม 2551 09:00 น. - comment id 101995
ทุกอย่างเกิดจากเหตุและผล และคนก็ไม่ใช่คอมพิวเตอร์ จึงไม่น่าคาดหวังว่าผลลัพธ์จะเป็น เช่นเดียวกับการเขียนโปรแกรม.. ความสมบูรณ์ไม่ได้อยู่ที่ตัวเลขเปอร์เซนต์ แต่อยู่ที่ใจต่างหาก...ดังตัวอย่างเรื่องที่เขียนมาแม้ตอนนี้จะมีสภาวะแค่ 14% แต่ความคิดนั่น 100% แล้วค่ะ :)
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ