...ปลูกต้นรักกันเถอะ...

ฉางน้อย

"  พี่เมี่ยง วาอยากซื้อต้นไม้ไปปลูกบ้างแล้วล่ะ 
พี่เมี่ยงว่าต้นอะไรดีล่ะ "  
ยิหวาเอ่ยปากถามพี่เมี่ยงในเย็นวันหนึ่งขณะที่เขาเปิดก๊อกลากสายยางรดน้ำต้นไม้บริเวณบ้าน
" หือ..พี่เมี่ยงว่าต้นอะไรดีละ ที่ปลูกง่ายๆโตไวๆน่ะ " 
แน่นอน ยิหวาพูดกับพี่เมี่ยงคำของเธอ มักจะไม่ค่อยมีคะขา 
นานๆจะผ่านออกจากปากเธอสักครั้ง พี่เมี่ยงก็ชาชินกับคำแบบนี้ของเธอมานานแล้ว 
   พ่อยอดชายนายเมี่ยงคำของยัยวา ยังคงทำไม่รู้ไม่ชี้เหมือนไม่ได้ยินสิ่งที่ยิหวาเอ่ยปากถามออกไป แต่เขาคงทนรำคาญของยัยวาไม่ได้ เลยบอกออกไปแค่คำเดียวสั้นๆ แต่มีความหมายชัดเจน
" ถั่วงอก " แน่นอน พี่เมี่ยงฟันธงแล้วว่า ถั่วงอก อิอิ  พี่
เมี่ยงพูดจบก็รดน้ำต้นไม้ต่อหน้าตาเฉยมากๆ
" บ้าซิพี่เมี่ยง ถั่วงอกเอามาทำอะไร วาไม่ได้อยากกินก๋วยเตี๋ยวหรือว่า
ผัดไทสักหน่อยน่ะ " ยัยวา แว้ดเข้าให้
'  อ้าว ก็ไหนวา บอกพี่เองไม่ใช่เหรอว่า ปลูกต้นอะไรก็ได้ที่
โตไวๆไม่ต้องดูแลรักษา แล้วหน้าตาอย่างวาน่ะ 
พี่มองออกว่า เพาะเมล็ดถั่วเขียวให้กลายเป็นถั่วงอกได้ แค่นี้วาก็เก่งแล้วล่ะ หุหุ" พี่เมี่ยงเหมือนพูดไม่ค่อยให้กำลังใจยัยวาเล๊ย เฮ้อ..
" โอ๊ย..ไม่คุยกะพี่เมี่ยงแระ พูดไม่รุ้เรื่อง 
วาพูดจริงๆนะ ไม่ได้พูดเล่นซะเมื่อไหร่ "  
นางสาวยิหวา พยายามเก๊กสีหน้าให้จริงจังกว่าทุกครา
" เอ..ต้นอะไรดีน๊า เหมาะกับวามากที่สุด 
อ่อ..นี่เลย คุณนายตื่นสายเป็นไง  " 
พี่เมี่ยงคำพูด แต่ก็กลั้นยิ้มในใบหน้า ก
ลัวโดนแว้ดเป็นรอบที่สอง 555
" จริงๆนะเหมาะกับวามากที่สุด
 ยิ่งเสาร์อาทิตย์พากันตื่นสายทั้งบ้าน ทั้งต้นไม้ทั้งเจ้าของ "
  พี่เมี่ยงคำพยายามทำสีหน้าจริงจังทั้งๆที่กลั้นหัวเราะแทบตาย 
ขืนหัวเราะออกมาดังๆตอนนี้ซิ ยัยวาจะได้โดดงับหูเข้าให้ อิอิ
" พอเลยๆ พี่เมี่ยง ไม่ต้องเสนออะไรทั้งนั้นนะ วาคิดเองดีที่สุดมั้ง " 
" นี่ไง รู้แล้วๆ วาจะปลูกต้นอะไรดี ต้นรักไงพี่เมี่ยง ดีป่าว " 
" จ๊ากกกก ก๊ากกกกก.. ...ฮ่า ฮ่า ..."
 ว่าแล้ว ต่อมขำของพี่เมี่ยงยังคงทำงานเป็นปกติ 
หลังจากที่พี่เมี่ยงตกตะลึงชั่วขณะตดยังไม่ทันหายเหม็น
 พี่เมี่ยงถึงกับอดกลั้นหัวเราะไม่ได้ 
 เพราะเสียงหัวเราะของพี่เมี่ยงนี่แหละ 
ทำให้ไส้เดือนดินตัวน้อยๆตกอกตกใจพากันแหงนหน้ามองหาที่มาของเสียง 
แล้วพากินคลานกระดื๊บๆหลบลงรูไป อิอิ
 "  ยัยวาเอ๊ย ไม่รู้จักโต ตัวเท่าลูกหมาริอ่านจะปลูกต้นรัก 
รู้เหรอ ต้นรักเป็นยังไง ไม่ใช่ต้นไม้ธรรมดาๆนะ  " 
" วาพร้อมเหรอ ที่จะเรียนรู้ ดูแลรักษาทนุถนอมความรัก "
" วาพร้อมเหรอ ที่จะใส่ปุ๋ยรดน้ำพรวนดิน 
กว่าดอกรักจะเติบโตแข็งแรงไม่ใช่ง่ายๆนะยัยวา " 
คราวนี้ สีหน้าท่าทางของพี่เมี่ยงจริงๆจังๆมากวุ้ย(คะ) 
     พี่เมี่ยงคำ เดินเลี่ยงไปปิดก๊อกน้ำแล้ว
วางสายยางรดน้ำบนพื้นสนามหญ้าไว้อย่างงั้น
 วา ได้แต่นั่งฟัง ครุ่นคิดตาม
 " วา มาดูนี่ซิ เห็นอะไรไหม ? " 
พี่เมี่ยงชี้นิ้วให้วาดูอะไรบางสิ่งบางอย่าง
ที่วางบนโต๊ะตัวเตี้ยๆริมสนามหญ้าใต้ชายคา
" ก็เห็น..ต้นไม้เป็นกลากเกลื้อนมั้ง 
เห็นเป็นด่างๆดวงๆนี่นา สงสัยไม่ชอบอาบน้ำ 
เนอะ พี่เมี่ยงเนอะ "  ยิหวายังคงเฉไฉไปตามเรื่อง 
" นี่น่ะ เขาเรียกว่า พลูด่าง พี่นำมาปลูกในขวดโหลแก้วไง " 
พี่เมี่ยงพยายามใจเย็นกับยัยวา 
เขาพูดพลาง(แอบ)ส่ายหน้าด้วยความระอา
(ระอา ดีกว่า ระราน นะคะ อิอิ)
" ว่าไงนะคะ พลูด่าง เหรอ ? "
 คราวนี้ยัยวาทำสีหน้าเหมือนลิงที่โดนลูกมะพร้าวหล่นใส่หัว
 (ก็ มึนงุนงง ไงคะ อิอิ )
" อืม..นั่นแหละ พี่จะคุยให้ฟังนะ " 
พี่เมี่ยงคำพูดพลางก็ยกขวดโหลแก้วที่ใส่พลูด่าง
มาวางตรงหน้ายิหวา เพื่อให้เธอได้พินิจพิจารณาอะไรบางอย่าง
" พลูด่างในขวดโหลแก้วนี้น่ะนะ วา 
พี่เพียงแค่เอารากแช่น้ำ แล้ววางไว้ในที่ร่ม 
ให้โดนแดดโดนลมพอประมาณ 
แต่ต้นรัก หรือความรักของใครบางคน
หรือระหว่างคนสองคนนะวา
ต้องดูแล ห่วงใย เอาใจใส่
มากกว่าต้นไม้ที่วาจะปลูกอีกนะ เข้าใจไหม ? "
พลูด่างไม่มีวันตายถ้าไม่ขาดน้ำ 
แม้แต่ความรักยังต้องมีสิ่งหล่อเลี้ยงจิตใจให้เข้มแข็ง
 เชื่อมั่น เชื่อใจกันและกัน ห่วงใยกันตลอด
     วา ได้แต่นิ่งฟังพี่เมี่ยงคำพูด
 ตาก็จ้องมองต้นพลูด่างของพี่เมี่ยงที่เห็นรากขาวๆลอยปริ่มๆน้ำ
" แล้ววารู้ไหม ทำไมพลูด่างไม่ตายทั้งๆ
ที่ไม่มีดินให้รากชอนไช ? " 
พี่เมี่ยงตั้งคำถามปวดกะโหลกให้ยัยวาอีกแล้วซิ
" ไม่ทราบคะ "
 ไม่ต้องรอให้ถามย้ำอีกที ยิหวาคนดีตอบทันทีทันใด
" ตอบง่ายจังนะวา ไม่ทราบค๊ะ "
 พี่เมี่ยงคำดัดเสียงเล็กเสียงน้อยเลียนแบบยิหวา
" ที่พี่ถาม เพราะอยากให้วาหัดคิดตาม 
ไม่ใช่ฟัง แล้วค่ะๆๆ อย่างเดียว "
" ค่ะ เอ๊ย รู้แล้วน่ะ แต่วากำลังจะบอกว่า ไม่รู้ ไม่ทราบค่ะ "
" ไม่รู้ แล้วทำไมไม่ถาม " พี่เมี่ยงรุก 
" โดนอีกแระตู ทั้งขึ้นทั้งล่อง "
 เปล่าคะ ประโยคนี้วาไม่ได้พูดออกไป 
วาทำได้เพียงแค่คิดในใจ 
ขืนคิดนอกใจคำนี้ให้พี่เมี่ยงได้ยินล่ะก็เป็นเรื่องแน่  .
.แฮ่..แฮ่..
"  ที่พลูด่างไม่ตายทั้งๆที่ไม่มีดินให้รากชอนไช
 เป็นเพราะว่า พลูด่างหรือต้นไม้บางพันธ์
สามารถหยั่งรากได้ทั้งในน้ำและบนดิน " 
พี่เมี่ยงพยายามอธิบายด้วยความรุ้เท่าที่มี 
" อ่อ...ครึ่งบกครึ่งน้ำ.."
 วาเชิดหน้าตอบทำสู่รู้ว่าตัวเองก็ฉลาดเหมือนกัน แต่ผิดคาดคะ
" บ้าซิ วา ต้นไม้นะ
 ไม่ใช่สัตว์หรือกบหรืออึ่งอ่างที่จะได้กลายพันธ์เป็นครึ่งบกครั่งน้ำ 
แหมๆ เราน่ะ เหลือเกินจริงๆเลยน่ะ  
พี่เมี่ยงคำทำได้เพียง(แอบ)ส่ายหน้าอีกแล้วครับทั่น 
เป็นรอบที่ 2 อิอิ  
  ส่วนยัยหวา จ๋อยสนิท
" คืองี้นะวา พี่กำลังจะบอกว่า
 ต้นไม้บางชนิดอาจต้องมีรากไว้ยึดเหนี่ยวลำต้น  
แต่ความรักระหว่างคนสองคนน่ะ ต้องมีรากฐานของความเข้าใจกัน 
มีความเชื่อใจ เชื่อมั่นซึ่งกันและกัน "
" พอจะเข้าใจที่พี่พูดไหมเนี่ย..หือ..
 เราน่ะยิ่งเข้าใจอะไรยากๆอยู่ด้วยซิ " 
พี่เมี่ยงคำไม่ยอมเปิดโอกาสให้วาได้แสดงความฉลาดออกมาหนที่สอง  อิอิ
" รู้แล้วนะ แหมๆๆ...." ประโยคนี้ติดปากยัยวาเสมอๆ 
แต่ติดใจพี่เมี่ยง อิอิ เธอมักพูดเพื่อตัดบท หรือ 
เพื่อตัดความรำคาญนั่นเอง แฮ่..แฮ่..
 
"  อ่อ ..พี่ถามอะไรนิดซิ
 ทำไมจู่ๆอยากจะปลูกต้นม้งต้นไม้กะเขาล่ะ ? "
 พี่เมี่ยงทำสีหน้างุนงง เล็กน้อยถึงปานกลาง 
บวกกับความสงสัยที่กำลังแผ่ปกคลุมกระจายเป็นหย่อมๆ  5555
" ก็ไม่มีอะไรนี่นา วา แค่อยากปลูกอยากถามเฉยๆแหละ " 
ยัยวาตอบพลางทำหน้าแอ๊บแบ๊ว 
เอ หรือว่า แอ๊บบ๊องส์ ชักไม่แน่ใจคะ
 วันนี้เธอคงเขินจัด เลยยืนบิดตัวไปมาๆ เหมือนหอยทากโดนน้ำร้อนลวก 
น่ารักหรือน่าถีบ คิดเองเองคะ อิอิ
" เอ่อ... พี่เมี่ยงคะ ถ้า...ถ้าวาจะปลูกต้นรักจริงๆสักต้น 
พี่เมี่ยงจะช่วยวาดูแลรักษาต้นรักของเราไหมคะ ? " 
เอาละวุ้ย(คะ)ยัยวาเริ่มหวานแระ อิอิ
" สำหรับพี่เมี่ยงคนนี้นะวา 
พี่นะเตรียมกระถางเตรียมดิน
ไว้ตั้งแต่วายังไม่คิดที่จะปลูกต้นรักเลยนะ 
ตอนนั้นวาเพิ่งจะเริ่มปลูกอะไรก็ได้ที่โตง่าย ตายไว 
เอ๊ย ดูแลง่าย โตไว 
วามองเห็นเพียงแค่ต้นถั่วงอก  
ว่าแต่วาเถอะ เมื่อไหร่จะลงมือปลูกวสักทีละ หือ ว่าไง "
  วี๊ดดดดวิ้วววว....หวานจัด มดดำ มดแดง มดคันไฟ
ต่างพากันหนีความหวานพากันลงรูหมดแระ 555
" ไม่ใช่เพียงคำว่า พี่ หรือ แค่คำว่า วา 
แต่จะมีคำว่า เรา .
.เราสองคนจะหมั่นถนอมดูแลรักษาน้ำใจกันยามยาก 
ไม่ทอดทิ้งกัน ต้องเชื่อใจกันและกัน
 สองเราจะหมั่นรดน้ำพรวดดิน
ให้ต้นรักเจริญเติบโตเป็นลำต้นที่ใหญ่แข็งแรง
พร้อมที่จะออกดอกออกผลในวันข้างหน้
า วาทำได้ไหมละ ช่วยกัน "
 พี่เมี่ยงยังคงทำซึ้งๆ 555
" ค่ะ...พี่เมี่ยง " 
" งั้น วากลับก่อนนะคะ " 
วา รับปาก แต่ลุกลี้ลุกลนอย่างผิดสังเกตุ
" อ้าว วา ไปไหนทางนั้นน่ะ ประตูรั้วบ้านพี่อยู่ด้านนี้นะ " 
โห สงสัยยัยวาเขินจัด 55555
" อ้าวเหรอคะ โทษทีคะ วา เก๊าะ ..รีบออกไปซื้อ ต้นรักมาปลูกไงคะ "
 วา พูดจบก็รีบวิ่งจู๊ดดด ไม่เหลียวหลังอีกเลย  
 
                    จบเหอะ  ชักมีนๆเหมือนกัน 5555
             ..............................................................................
                         ( ฉางน้อย ทะเลไร้คลื่น )