..นิทานหิ่งห้อยตัวน้อย..

ฉางน้อย

  " พี่เมี่ยง...ว่าไงคะ วันอาทิตย์นี้ว่างป่าว วาจะฟังนิทานหิ่งห้อยแล้วนะ รอมา 10 ชาติแล้วนะเนี่ยะ " เสียงวายังคงบ่นๆผ่านสายโทรศัพท์อีกแล้ว 
" ว่างซิ พี่ว่างกับวาเสมอแหละ พี่สัญญากับวาแล้วนี่น่า ว่าจะเล่านิทานหิ่งห้อยให้ฟัง โอเคนะ ที่เก่าเวลาเดิมจ้า .." เสียงพี่เมี่ยงตอบกลับมา ทำให้วาใจชื้นขึ้นมานิดนึง
  คราวนี้แหละยัยวาเอ๋ย นิทานหิ่งห้อยที่รอคอย จะสนุกดั่งคำคุยสักแค่ไหนเชียว พี่เมี่ยงหนอพี่เมี่ยง 
     ณ.ที่เก่าเวลาเดิมของเขาและเธอ ชายหนุ่มนามว่าเมี่ยงคำ ตัวก็ไม่ดำเหมือนเมี่ยง กะหญิงสาวนามน่ารัก น่าหยิก ..น่าเหยียบ ที่ชื่อยิหวา หรือ วา .. อิอิ แหวะๆ แบร่ๆ
 หลังจากวาช่วยถือของกินเล่นจากชายหนุ่มแล้ว ทั้งสองก็เดินหาที่นั่งริมแม่น้ำเจ้าพระยา ม้านั่งคู่ ใกล้ๆต้นลำพูตันสุดท้ายในกรุงเทพฯ 
 ใช่แล้ว..ทั้งสองมานั่งเล่นพักผ่อนที่ สวนสันติชัยปราการอีกครั้งหนึ่ง หลังจากที่ชายหนุ่มรับปากกับยิหวา ว่าจะเล่านิทานใต้แสงจันทร์ ตอน เรื่องของหิ่งห้อย ให้เธอฟัง 
 การมาพักผ่อนในครั้งนี้ ดูเหมือนวาจะกระตือรือร้นเป็นพิเศษ 
" ว่าไง พี่เมี่ยง หิ่งห้อยมีที่มายังไงคะ " วา เริ่มรุกเอากับพี่เมี่ยงของเธอ ด้วยความอยากรู้ อยากได้ยินเรื่องราวของหิ่งห้อย
 
"  อืม..รู้แล้ว ตั้งใจฟังดีๆ อย่ากวน อย่าซน อย่างอแง เข้าใจไหม " ชายหนุ่มเริ่มกระเซ้าเย้าแหย่ ยัยวา 
"  รู้แล้วน่ะ ทำเป็นบ่นยังไม่แก่สักหน่อย " 
" ก็อยากแก่เร็วๆนี่นา ได้ข่าวว่ามีใครบางคนแถวนี้ ชอบคนแก่นี่นา 555 "
    วา หันมองหน้าพี่เมี่ยงตาเขียวมีผลทำให้ชายหนุ่มหยุดคำพูดนั้นในทันที...
    "     กาลครั้งหนึ่งนานแค่ไหนพี่ไม่รู้นะวา หิ่งห้อยตัวน้อยกับต้นลำพูเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็กจนโตมาด้วยกัน  อ่อ ..พี่ลืมบอกไปจ๊ะ ว่า หิ่งห้อยแทนสัญลักษณ์ของผู้หญิง ส่วนต้นลำพูแทนสัญลักษณ์ของผู้ชาย
    ทั้งหิ่งห้อยและเจ้าลำพูต่างเติบโตมาด้วยกัน ความน่ารัก ขี้เล่น เป็นกันเองของหิ่งห้อยนั้นทำให้ลำพูแอบชื่นชมหิ่งห้อยอยู่ในใจ
 ความสนิทสนมของพวกเขาทั้งสอง ต่างซึมซับความรู้สึกที่ดีๆให้แก่กันทีละนิดๆ
ส่วนเจ้าหิ่งห้อยตัวน้อยๆนั้น ก็รับรุ้สัมผัสความอ่อนโยน อ่อนไหวที่มีในใจของเจ้าหนุ่มลำพู...."
    "   แต่แล้ววันหนึ่งนะวา ...วันหนึ่ง..แค่ก..แค่ก.. เฮ้อ..วา พี่คอแห้งจัง หิวน้ำน่ะ หาน้ำให้พี่กินก่อนซิ " 
"  โห .. เล่าให้จบก่อน วากำลังอยากฟัง เล่ามาๆๆ " วาเริ่มเคืองนิดๆ เพราะเธอกำลังใจจดใจจ่อรอฟังนิทานที่เธอรอมานานแสนนาน
" กินน้ำก่อนไม่ได้หรือไง พี่เจ็บคอนะ จะฟังต่อไหม "  พี่เมี่ยงยื่นไม้ตายกับวา เขาถามพร้อมกับทำสายตาเจ้าเล่ห์
"  ฟังๆๆ อ่ะๆ นี่ๆ พี่เมี่ยง น้ำอยุ่นี่คะ เดี๋ยววาหยิบให้ "  วาเอาใจเต็มที่ มือก็ควานหาขวดน้ำโพลาริสในกระเป๋าเป้ของเธอส่งให้พี่เมี่ยงแต่โดยดี นั่นทำให้ชายหนุ่มแอบยิ้มขำๆ 
        " แต่แล้ววันหนึ่ง วากับพี่ เอ๊ย หิ่งห้อยกับต้นลำพูทะเลาะกันอย่างรุนแรง หิ่งห้อยเข้าใจผิด คิดว่าต้นลำพูเปลี่ยนใจไปรักแม่สาวโกงกาง  "
     หิ่งห้อยตัวน้อยๆร้องไห้เสียใจมากมาย เธอบินหนีจากทั้งสองมา เธอแอบซุกตัวร้องไห้ในพงหญ้า จนกระทั่งมืดดึกดื่น เธอหาทางกลับบ้านไม่เจอ เธอแหงนมองไปบนฟ้า พบเจ้าดวงจันทร์ดวงโตๆแสงสีนวลสวยสว่างตา 
เธออยากมีแสงสว่างแบบนั้นบ้าง จึงพยายามบินติดตามหาดวงจันทร์ดวงนั้นไปเรื่อยๆ จากคืนเป็นวัน จากวันเป็นหลายวัน หลายคืน กลายเป็นเดือน เธอเริ่มได้คิดว่า จงพอใจในสิ่งที่ตัวเองมีอยู่ อย่าไปไขว่คว้า ในสิ่งที่ตัวเองคว้าไม่ถึง " พี่เมี่ยงกำลังจะเล่าต่อ วาสะกิดแขนยิกๆ 
 "  พี่เมี่ยง วาถามไรนิดดิ นิ๊ดดดเดียวจริงๆ " วาพูดพลางทำมือประกอบ โดยเอาหัวแม่โป้งชนกับปลายนิ้วก้อย เพื่อยืนยันว่า นิ๊ดดดเดียวจริงๆ อิอิ 
"  อืม.ว่ามา มีอะไรสงสัย ถามได้ " พี่เมี่ยงคำนั่งเต๊ะท่า วางมาดน่าผลักตกเก้าอี้ หุหุ
"  อะไร คือ กุงเกง ล่ะพี่เมี่ยง " วา ถามแทรกขึ้นมาด้วยความสงสัย
" โกงกาง จ๊ะ ไม่ใช่ กุงเกงของวาหรอก โกงกางเป็นต้นไม้ใหญ่รากเยอะแยะ ที่มักขึ้นคู่กันกับต้นลำพูเสมอๆน่ะ แต่ก็ไม่เสมอไปหรอกนะ วา  " ชายหนุ่มตอบข้อสงสัยของวา 
" อ่อ ..ค่ะ เล่าต่อคะ กำลังน่าสนใจ " 
" กินขนมกันก่อนไหม กินน้ำด้วย เริ่มคอแห้งอีกแล้วซิ วาป้อนน้ำ ป้อนขนมให้พี่ด้วยซิ " มุกเดิมโดนยิงมาอีกหนึ่งหมัด แต่วารุ้ทัน
" โห ..พี่เมี่ยง ไม่ต้องเลยๆ ทีเมื่อกี้ทำไมกินเองได้ ทีงี้ละ แหมๆ ต้องให้ป้อน " 
"  วาไม่ฟังใช่ไหม งั้น ฟังต่ออาทิตย์หน้าแล้วกัน เนอะ ดีไหมเนี่ยะ หือ "
" อ่ะๆ..ก็ได้ๆๆ จำใจป้อนนะเนี่ยะ ฮึ.." วามองค้อนตาปะหลับปะเหลือก ดีนะที่ชายหนุ่มไม่ส่งตะปูให้ 
 " พี่เมี่ยงๆ แล้วลำพู เขาไม่คิดถึงวา เอ๊ย ไม่คิดถึงหิ่งห้อยบ้างหรือคะ " 
" อย่าเพิ่งแทรกซิ ผู้ใหญ่กำลังจะเล่าต่อเนี่ยะ เด็กๆอย่าเพิ่งแทรก "
"  อ่อ ค่ะ.. วา คิดว่า เป็นกำนัน .." วา ก็ได้แค่พึมพัมๆกับตัวเอง แต่จงใจให้ชายหนุ่มได้ยินด้วย อิอิ 
  " โอเคจ๊ะ พี่อิ่มแล้วละ ฟังต่อนะ ...ส่วนเจ้าต้นลำพูนั้นมีทั้งความรัก ความคิดถึงเจ้าหิ่งห้อยตัวน้อยๆของเขาอย่างที่สุด แต่เขาก็ไม่สามารถออกเดินทางติดตามหาเธอได้ เพราะสาวเจ้านามว่า โกงกางนั้นได้แผ่รากขยายยึดต้นลำพูไว้อย่างเหนียวแน่นด้วยความรักที่เธอมีต่อต้นลำพูเช่นกัน "
" โห..ต้นโกงกางจอมขี้โกง เค้าไม่รักตัว ยังจะไปแย่งของคนอื่นมาอีก เนอะพี่เมี่ยง เนอะ "  วา อดไม่ได้ที่จะพูดแทรกขึ้นมา
"  ถ้าเป็นวานะ หากว่าเขาไม่รักวา วาก็จะไม่ไปยุ่ง ไม่ไปสนใจเขาเลย วาจะหนีสุดชีวิตแหละ ไม่ทำเหมือนโกงกางหรอก วาอาจยึดตัวเขาไว้ได้ แต่ถ้าหัวใจเขาไปอยู่กับคนอื่น ทั้งวา ทั้งเขาคงไม่มีความสุขหรอก จริงไหมคะ "  วาพูดด้วยสีหน้าและท่าทางที่จริงจังมาก
"  แหม..เรานี่ พูดดีๆ มีเหตุผลเหมือนคนอื่นเขาก็เป็นหรือนี่ เก่งแฮะ.."
"  เอ๋อ..พี่คะ พี่ด่าหรือชม วา ล่ะคะ ฟังหิ่งห้อยต่อ เร็วๆ อย่านอกเรื่องคะ "
 " จ๊ะๆ ..เล่าต่อก็ได้จ๊ะ.. สาวโกงกางนั้น รู้ทั้งรู้ว่า หนุ่มลำพู ไม่เคยมีความรัก  ไม่เคยมีใจให้เธอเลยสักนิด แต่เธอก็ไม่ยอมให้ลำพูออกติดตามหาหิ่งห้อย เธอยังคงดื้อดึงแผ่รากขยายเกาะต้นลำพูออกไปทุกทีๆ
 จนในที่สุด ลำพูไม่สามารถขยับไปไหนได้ เขาทำได้เพียงยืนต้นอยู่อย่างงั้น พร้อมกับร่ำร้องอธิษฐานในใจให้หิ่งห้อยกลับมาหาเขาไวๆ
     เหมือนหิ่งห้อยตัวน้อยจะรับรู้สื่อสัมผัสทางใจที่ลำพูส่งถึงเธอ เธอเริ่มสำนึกผิด เริ่มคิดถึงต้นลำพู เธอเริ่มออกเดินทางกลับไปหาต้นลำพู เธอบินๆๆๆ แล้วก็บินเพื่อหวังพบหน้าลำพูยอดรักของเธอโดยเร็วไวที่สุด 
แต่เรี่ยวแรง กำลังที่เคยมีอยู่ในตัวเธอเริ่มหมด แสงสว่างที่เคยเจิดจ้าส่องนำทางให้เธอเริ่มอ่อนล้า เธอเริ่มกระพริบแสงในตัวเองได้ช้าลงๆๆ
     แต่ในที่สุด หิ่งห้อยตัวน้อยกลับมาสู่อ้อมกอดของต้นลำพูได้สำเร็จ แต่การกลับมาของเธอในครั้งนี้ เธอกลับมาพร้อมกับหัวใจที่บอบช้ำ เธอกลับมาพร้อมกับร่างกายที่อ่อนล้า และ ที่สำคัญ ..หิ่งห้อย เธอไม่สามารถส่องแสงสว่างได้เป็นระยะเวลานานๆ ได้เหมือนดั่งเดิมอีกแล้ว
 เธอทำได้แค่ส่องแสงกระพริบๆเป็นระยะสั้นๆแค่นั้นเอง และเธอก็บินไปไหน ไม่ได้ไกลๆเหมือนแต่ก่อนอีกแล้ว เธอทำได้แค่ เกาะต้นลำพูนิ่งๆอยุ่อย่างนั้น นั่นเอง ...เหมือนเป็นสัญญาว่า ต่อไปนี้ หิ่งห้อยจะไม่หนีไปไหนอีก ทั้งหิ่งห้อยกับต้นลำพูจะเคียงคู่อยุ่ด้วยกันตลอดไปชั่วนิจนิรันดร์...."
    " ไงล่ะวา..นิทานหิ่งห้อยของพี่ เศร้าไหม หือ..? " ชายหนุ่มถาม เมื่อเห็นว่า วายังคงนั่งนิ่งๆ ฟังเงียบๆ เหมือนครุ่นคิดอะไรในใจ
" ค่ะ พี่เมี่ยง เศร้าจัง วาสงสารหิ่งห้อยตัวนั้นจังค่ะพี่เมี่ยง "  วาพูดพลางเขย่าแขนชายหนุ่มด้วยความลืมตัว 
"  น่า.. คิดมากไปได้ ก็แค่นิทานของพี่เมี่ยงคำไงจ๊ะ " พี่เมี่ยงคำ พูดพลางจับหัววาโขก เอ๊ย โยกไปมาเบาๆด้วยความเอ็นดู
" อืม.. เพิ่งรุ้นะเนี่ยะ คนอย่างวา จะอ่อนไหว อ่อนโยนเหมือนคนอื่นเขาด้วย " ชายหนุ่มเริ่มแซวเพื่อดึงบรรยากาศเดิมๆกลับมา
" อ๊าววว.. วา ก็เป็นคนนี่นา ไม่ใช่แมวน๊า "  ได้ผลแฮะ ชายหนุ่มคิดในใจ วาคนเดิมกลับมาแล้ว อิอิ
   " พี่เมียง วาอยากเป็นหิ่งห้อยจัง ให้พี่เป็นต้นลำพูดีไหม วาจะได้อยู่คู่กับพี่ตลอดไป " วาพูดเปรยๆเสียงแผ่วเบา แต่ทำให้คู่สนทนาสะดุ้งพรวดแทบสำลักน้ำที่เขากำลังยกขึ้นดื่ม 
" อะไรนะ..วาอยากเป็นหิ่งห้อย ไม่ดีหรอกวา พี่ไม่อยากให้วาเป็นหิ่งห้อยนะ เพราะหิ่งห้อยมีอายุขัยแค่ 2 เดือนเองนะ หรือว่า วาไม่อยากอยู่กับพี่นานๆล่ะ " ชายหนุ่มเริ่มจริงจังขึ้นมาบ้าง อิอิ
" เปล่านะคะ วาอยากอยู่กับพี่นานๆ แต่วา แค่เห็นว่าหิ่งห้อยน่ารักดีน่ะค่ะ  งั้นวาไม่อยากเป็นหิ่งห้อยก็ได้ค่ะ "
" แล้ววาอยากเป็นอะไรล่ะจ๊ะ ? " หนุ่มเมี่ยงคำย้อนถาม
" ให้วาเป็นอะไรก็ได้ ที่อยุ่คู่กับพี่ตลอดไป " ( นั่นละ คำหวานๆของวาเค้าล่ะ อิอิ )
" จ้า..ทำปากหวานนัก สักวันจะโดน ทีงี้ทำปากดีนะ อย่าเผลอล่ะ " 
" โดนอะไร ..ไม่เห็นกลัว อย่าทำขู่ซะให้ยาก..เชอะ "  วาพูดพลางทำหน้าเขียว เอ๊ย ตาเขียว เชิดหน้าใส่พี่เมี่ยงคำ อิอิ
 
" วาไม่เป็นหิ่งห้อยน่ะดีแล้ว พี่กลัววาไม่อิ่ม เพราะอะไรรู้ไหม ? "
" ทำไมคะพี่เมี่ยง เพราะอะไรคะ ? "
"  เพราะหิ่งห้อยกินแต่น้ำค้างที่เกาะบนใบไม้ที่ต้นลำพูน่ะซิ วากินจุนี่นา 55555..."
" ก็ตัวเองแหละ ชอบตักกับข้าวมาใส่จานเค้าเยอะๆนี่ แล้วจะมาบังคับทำไมให้เค้ากินเยอะๆทำไมล่ะ รุ้อยู่ เค้าอิ่มนี่.."
 เสียงของทั้งสองคนยังโต้เถียงกันยังไม่หยุด ทำให้นกเอี้ยงแถวนั้นรำคาญ แต่วันนี้ไม่มียกพวกตีกัน มีแต่เขม่นกันเฉยๆ 555555 บ้างก็พกหนังกะติ๊ก บ้างก็เหน็บมีดสปาต้าที่เอว บ้างก็มีปืนปากกาซุกข้างหลัง 5555(นกเอี้ยงเหล่านี้มาจากภาคที1สวนขวัญ สันติชัยปราการ อิอิ )
 " อ่อ พี่ลืมบอกไปว่า หิ่งห้อยที่เกาะบนต้นลำพูส่วนมากเป็นหิ่งห้อยตัวเมียนะ จะมีช่วงท้องแค่ปล้องเดียว กระพริบแสงได้ระยะสั้นๆถี่ๆ ส่วนตัวที่บินได้ไกลๆน่ะ เป็นตัวผู้ จะมีลำตัวช่วงท้องแค่สองปล้อง กระพริบแสงได้ยาวๆ เพื่อเรียกร้องความสนใจจากตัวเมียจ๊ะ หากตัวเมียมีไมตรีที่ดีให้ ก็จะกระพริบแสงตอบ เข้าใจยังเนี่ยะ ที่พูดมาน่ะ "
"  โห ..พี่เมี่ยงรุ้เรื่องราวเยอะแยะจัง วาอยากเห็นหิ่งห้อยตอนคืนเดือนมืดจัง คงกระพริบๆระยิบระยับไปหมด เนอะ .." 
" อืม..ไว้สักวัน พี่จะพาวาไปเที่ยวริมคลองนะ มีหิ่งห้อยเยอะแยะไปหมด นับแสนๆตัว แถวอัมพวาน่ะ อยากไปไหมล่ะ  แต่ต้องไปดูตอนเดือนมืดนะ จะเห็นแสงไฟจากหิ่งห้อยได้ถนัดๆ ไว้รอให้พี่เคลียร์งานให้เรียบร้อยก่อนนะ ว่างจะพาไป"  
" เย้... พี่เมี่ยงใจดีที่สุดในโลกเล๊ยยย...จริงๆนะคะ ห้ามผิดสัญญาอีกน๊า ห้ามให้วารอนานด้วย "  วาพูดด้วยเสียงอันดัง พร้อมกับเขย่าแขนพี่เมียงคำผู้ใจดีของเธอแรงๆสองสามครั้งด้วยความลืมตัว 
"  พี่พาไปจริงๆซิ ถ้าวาไม่ดื้อ ไม่ซนไม่งอแง ช่วยพี่ๆที่บ้านทำงาน ไม่ทำบ้านรก ดูแลห้องตัวเองดีๆด้วย ห้ามเอาขนมไปกินในห้องด้วย ทำได้ไหม หือ ? "
"  โห ..ข้อตกลงเยอะแยะไปหมดนะเนี่ยะ แหมๆๆๆ " วา โอดครวญขอความเห็นใจ อิอิ 
"  โอเค..จ๊ะ พี่ล้อเล่น ไว้ว่างนะ พี่พาไป  ตอนนี้กลับบ้านก่อน ไป เดี๋ยวพี่ไปส่ง "
" ค่ะพี่ ขอบคุณค่ะ สำหรับนิทานใต้แสงจันทร์ หิ่งห้อยตัวน้อย ขอบคุณสำหรับคำสัญญารับปากจะพาไปดูหิ่งห้อยนะคะ อย่าลืมๆๆ "
   เย็นนั้น วากลับบ้านด้วยความสุขใจที่ได้ฟังนิทานหิ่งห้อยของพี่เมี่ยง พร้อมกันนั้น เธอคิดว่า ต่อไปนี้จะไม่จับหิ่งห้อยใส่ขวดแก้วอีก เพราะวาก็เคยอ่านเจอในหนังสือที่เขาบอกว่า สมัยก่อนคนญี่ปุ่นจะจับหิ่งห้อยใส่ขวดแก้วเพื่ออาศัยแสงสว่างจากตัวหิ่งห้อย 
 หิ่งห้อยจ๋า อโหสิกรรมให้วาด้วยนะ ที่ผ่านๆมา วาไม่ตั้งใจอ่ะ ทั้งวจีกรรม มโนกรรม ทั้งกายกรรม(เปียงยาง )
     เฮ้อ ไปดีกว่า ง่วงนอนๆๆๆ จบแระค๊า อิอิ 
 .....     .....     .....     .....     .....     .....     .....     .....
ปล...ติดตามอ่าน นิทานหิ่งห้อย (ภาค 2) 
โดย พี่ฤทธิ์ ศรีดวง ได้ที่นี่ค่ะ ....
 http://www.thaipoem.com/forever/ipage/story9558.html