จากห้วงลึกของหัวใจ

บัวบัว

ตั้งแต่เกิดจนถึงวันนี้ สิ่งที่ฉันตามหาและโหยหายิ่งนัก นั่นคือ ความรัก
การขาดพ่อตั้งแต่เด็ก และอยู่ในความเลี้ยงดูของญาติโดยลำพัง ทำให้ฉันไม่เคยรู้สึกเลยว่าการถูกรักเป็นยังไง จนเมื่อฉันโตขึ้นก็เริ่มรู้จักคบเพื่อนชายแต่ทั้งนี้ไม่มีอะไรเกินเลยเป็นเพียงการคบกันธรรมดาแค่ได้พูดคุยอยู่ใกล้ๆกัน แค่นี้ก็มีความสุขนักแล้ว เธอและฉันต่างรู้สึกดีต่อกันแต่ว่าเราก็ไม่สามารถที่จะพัฒนาความสัมพันธ์ให้ไปไกลกว่านั้นได้ ฉันรู้สึกเสียใจแต่ก็ไม่เท่าไหร่ ต่อมาเมื่อทำงานก็ได้พบคนรักคนใหม่ เขาช่างเป็นอะไรที่ถูกใจเหลือเกิน รู้สึกว่ารักมาก อะไรก็ยอม แต่ถึงขนาดนั้นก็ยังรักษาความรักนี้ไม่ได้เหมือนเดิม เสียใจมากสุดๆ แต่วันเวลาก็ผ่านพ้นไป ความเจ็บในใจเริ่มจางหาย พร้อมกับความรักครั้งใหม่ที่เกิดขึ้นอีกครั้ง ไม่ได้ถูกใจแต่เป็นเพราะเหงา ไม่มีใคร และทุกอย่างก็ไม่ราบรื่นและทำท่าว่าจะต้องจบซ้ำกับที่ผ่านมา
     ทีแรกก็สงสัยว่าทำไมนะ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ มีรักครั้งไหนก็ไม่ราบรื่นสมหวังซักที พอลองนั่งนึกทบทวนถึงสิ่งที่ผ่านๆมา ก็ทำให้ได้รู้ว่า ความรักนั้นยิ่งเราตามหาและคาดหวังมากเท่าไหร่มันก็ยิ่งจะวิ่งหนีและซ่อนเร้น ความรักที่เราขาดทำให้เราไม่รู้ว่าการที่จะรักใครเป็นยังไง มันมากกว่าการเป็นเจ้าของและการเอาแต่ใจ การยอมรับในสิ่งที่เขาเป็นไม่ใช่สิ่งที่เราอยากให้เขาเป็น การยอมรับว่าชีวิตนี้เป็นความจริงไม่ใช่ความฝัน ไม่ใช่เจ้าหญิงกับเจ้าชายในนิยาย 
     จงรีบตื่นจากฝันเพื่อจะได้มีรักที่สมหวัง