ย้อนรำลึก ๑๘ สิงหาคม

ครูกระดาษทราย

วันนี้วันที่ ๑๘ สิงหาคม  แล้วหรือ  ข้าพเจ้า   คิดถึงเพื่อน ๆ ร่วมชั้นเรียน อาจารย์ที่ปรึกษา สมัยเรียนชั้น ม. ๕ ไม่ได้  ท่านเป็นอาจารย์สอนวิชาเคมี  นึกแล้วก็หัวเราะในใจทุกที  ตอนนี้อาจารย์ย้ายไปสอนเคมี ที่โรงเรียนราชวินิตบางแก้วแล้ว   ครั้งหนึ่งข้าพเจ้ากับเพื่อน ๆ เรียนเคมีกับอาจารย์  ท่านให้นำหลอดทดลองใส่สารเคมีแล้วต้มกับตะเกียงแอลกอฮอล์  อาจารย์สั่งว่า  
            ให้นักเรียนคอยวัดอุณหภูมิ  นะครับ
            ค่ะ  ครับ  ทุกคนปฏิบัติตามอาจารย์อย่างตั้งอกตั้งใจ  
            เพื่อนของข้าพเจ้าคนหนึ่งชื่อมธุรส เราเรียกย่อ ๆ ว่า ไอ้มะ  แหม! ชื่อมันเพราะดีนะ  แต่มันกวนประสาทมากเลย  ไม่ทราบไอ้มะคิดอย่างไร  เอาไม้คีบหลอดแก้วร้อน ๆ จากตะเกียงเดินมาใกล้ ๆ แล้วบอกว่า
            อาจารย์ให้วัดอุณหภูมิ 
 ข้าพเจ้าก็ส่งเทอร์โมมิเตอร์ให้  แต่ไอ้มะ ไม่ยอมเอาเทอร์โมมิเตอร์จากมือข้าพเจ้าไป  แต่มันกลับนำหลอดร้อน ๆ มาวัดอุณหภูมิกับข้อมือข้าพเจ้าน่ะสิ  
           โอ๊ย ! นี่มันร้อนนะ  ข้าพเจ้าร้องออกมา มันกลับหัวเราะ  ไอ้นี่ซาดิสจัง ! 
           เอ้า!  ได้ผล ร้อนแล้ว  ไอ้มะ  พูดพลางยิ้ม
           เอ็งได้ผล แต่ข้าได้แผลนะ โอย!   ข้าพเจ้าบ่นอุบอิบ  พลางเอาปากเป่า  ที่ข้อมือซึ่งปวดแสบปวดร้อนขึ้นมาแล้ว  นึกทีไรแค้นไม่หาย  ก็ไอ้รอยแผลเป็นปรากฏอยู่ที่ข้อมือข้าพเจ้า  ไอ้ข้างที่ข้าพเจ้าใช้ไม่ดีดจะเข้พันนั่นแหละ  เสียโฉมหมดเลย  ปกติมือข้างนี้ก็ขี้เหร่  เพราะส้นมือด้านจากการสัมผัสจะเข้แล้ว  มันยังมาเพิ่มแผลเป็นให้อีก  นี่ถ้าเป็นผู้ชายเราคงได้ชกกันไปแล้วล่ะ
            อีกอีกเหตุการณ์ในห้องเคมีอีกเช่นกัน  คนนี้มันไม่เกี่ยวกับมือข้าพเจ้าแล้ว  เพื่อนคนนี้ชื่อจักรภพ  เราเรียกมันว่า ไอ้ภพ  ฉายาล่าสุดคือ จักรภพทำแตก  เรื่องมันก็มีอยู่ว่า  หลังจากที่ทดลองหาวิตะมินซีในน้ำผลไม้แล้ว  อาจารย์ให้เก็บหลอดทดลองล้าง  แล้วนำมาส่งคืนในตะกร้าซึ่งอาจารย์วางไว้หน้าห้อง  
             เพล้ง !  เสียงหลอดทดลองของกลุ่มนักเรียนชาย  ตกแตก  ทุกคนหยุดทำทุกสิ่งทุกอย่าง  หันไปมองเป็นตาเดียวกัน  รู้สาเหตุของการเกิดเสียงแล้ว  พวกผู้ชายแก่น ๆ ก็ตะโกนดัง ๆ จักรภพทำแตก  อาจารย์หันมาแล้วบอกว่า เออ ! รู้แล้ว  จักรภพหน้าซีด  เดินไปหยิบไม้กวาดและที่ตักขยะมากวาดเอาเศษหลอดแก้วนั้นไปทิ้งขยะ  ขอโทษครับอาจารย์  ทุกคนคงจับตามมองว่าอาจารย์จะว่าอย่างไรต่อไป  แต่อาจารย์ก็ไม่ได้ว่าอะไร
             เฮ้อ ! โล่งอก  คิดถึงเวลาล้างจานที่บ้านเวลาทำแตกที่ไร  แม่ก็จะบอกว่าไม่เป็นไร  ถ้ามันไม่แตกบ้างเขาก็ขายจานไม่ได้นะสิ  มันก็จริงอย่างที่แม่ว่า  แต่ข้าพเจ้าเคยทราบมาว่า  ถ้าเป็นลูกจ้างร้านก๋วยเตี๋ยวแล้วล้างจาน  ชามแตก  จะโดนตัดเงินค่าแรง  มันจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้  เคยเห็นแต่ในหนังไทย  ไม่เข้าท่าเลย  
              แหะ ๆ  อีกเหตุการณ์หนึ่งข้าพเจ้าไม่อยากเล่าเลย  เหมือนข้าพเจ้าเป็นเด็กขี้โกง  คือว่าตอนอยู่ ม.๖ นี่อาจารย์ที่ข้าพเจ้ารักมาก  อาจารย์ท่านนี้หละที่บอกให้ข้าพเจ้าเรียนสายวิทยาศาสตร์  ยังจำได้ดีตอนจบชั้น  ม.๓  หัวหน้าหมวดศิลปะ  ตอนนี้ย้ายไปอยู่มหาสารคมแล้ว แนะนำให้ข้าพเจ้าเรียนสายศิลป์  คงเห็นว่ามีแววกระมัง  แต่ว่าหัวหน้าหมวดวิทยาศาสตร์  คืออาจารย์ที่ให้ท่องตารางธาตุนั่นแหละ  บอกว่าเกรดเฉลี่ยวิทยาศาสตร์กับคณิตศาสตร์สูง น่าจะเรียนสายวิทย์  ข้าพเจ้าก็รักทั้งสองอาจารย์หละ  ตอนนั้นก็อยากเป็นพยาบาลเสียด้วย  จึงเลือกเรียนสายวิทย์  วันหนึ่งหัวหน้าหมวดวิทย์คนเดิมได้มาสอนวิชาเคมี  ในห้องข้าพเจ้าตอนเรียนอยู่ชั้น ม.๖  อาจารย์ให้ท่องตารางธาตุ  ตั้งแนวนอนและแนวตั้ง  ข้าพเจ้าก็ท่องทุกวันทั้งเวลานอนเวลานั่ง  แต่ก็จำไม่ได้ทั้งหมดสักที  นึกในใจทำไมท่องโน้ตดนตรี  จึงท่องได้แม่นยำ  แล้วก็ถึงเวลาอาจารย์ท่านเรียกไปสอบท่องที่ห้องพักครูทีละคน  ข้าพเจ้ารู้สึกหนาว  ไม่รู้เพราะอะไร มันสั่นๆ  ไปหมด  หนาวทั้งๆ ที่เหงื่อตก  อาจารย์ไม่ได้มองหน้าข้าพเจ้าด้วยซ้ำ  ท่านก้มหน้าก้มตาตรวจสมุดงาน  ข้าพเจ้าก็หยิบกระดาษที่อาจารย์ม้วนไว้ในแก้วน่ารักรูปแมวเหมียว  แก้วใบนี้เป็นรูปแมว  หูจับแก้วเป็นหางของแมว  น่ารักดี  ข้าพเจ้าหยิบขึ้นมาเปิดดู ๑ ใบ  แล้วก็ได้ท่องธาตุหมู่ที่ตนเองจำไม่ได้  มองหน้าอาจารย์ ท่านยังก้มอยู่  ข้าพเจ้าค่อย ๆ ม้วนกระดาษเล็กๆ คืนลงแก้ว แล้วจับใหม่ เฮ้อ! โล่งใจ ตารางธาตุที่จับได้ครั้งที่สอง  ข้าพเจ้าท่องได้ก็ท่องไปจนเสร็จ  อาจารย์เงยหน้าขึ้นมาสบตา  แล้วยิ้ม  ข้าพเจ้าหลบตาวูบ  สำนึกผิด  อาจารย์ไม่ว่าอะไร  เพียงแต่พูดว่า  
             ครูรู้นะว่าทำอะไร
              หัวใจตกไปที่ตาตุ่ม  อาจารย์นี่ก้มหน้าก้มตาแต่รู้หมดเลย  เหมือนที่ข้าพเจ้าให้เด็กท่องอาขยานปัจจุบัน  ข้าพเจ้าก็ก้มหน้าก้มตาฟังเด็กท่อง  แต่เด็กบางคนก็แอบเขียนไว้ในมือ  ซึ่งที่เด็ก ๆ ทำนั้นเราเคยทำมาแล้ว  แฮ่ๆๆ  แล้วก็โดนมาแล้วทั้งนั้นน่ะ  อายจัง  ข้าพเจ้ามักจะให้เด็กแบมือให้ดูหลังจากที่ท่องเสร็จ  อิอิ
             
              เมื่อเลือกเรียนแผนวิทย์ต้องคิดมาก
       ต้องลำบากอ่านเขียนเพียรขยัน
      เพราะวิชาเคมี ฟิสิกส์นั้น
      สุดรำพันมากล้นพ้นบรรยาย
      ต้องคำณวนหวนหาเลขคณิต
      ทำแล้วผิดคิดใหม่น่าใจหาย
      ถ้าใครอยากที่จะทำสบาย
      ก็อย่าได้เรียนสายวิทย์คิดให้ดี