รอคอย...

แจ้นเอง

รอคอย...
คอยผมนานมั้ยเสียงร้องทักดังมาจากเบื้องหลัง   ฉันหันไปมองและเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ ฉันนั่งรอพี่แดนที่ใต้ต้นไม้ใกล้สระน้ำรอบๆบริเวณมีดอกหญ้าเล็กๆขึ้นแซมกันหลากสี  ใบไม้ที่ถูกปลิดออกจากขั้วเมื่อเจอกับแรงลมค่อยๆตกสู่พื้นเบาๆเมื่อมีต้นหญ้ารองรับ  ฉันนั่งอยู่ในท่านี้นับแต่มาถึง
ผมขอโทษ  ไม่ตั้งใจจะทำให้จ๋ารอหรอกนะ  ผมคิดถึงจ๋าถึงได้นัดให้ออกมาหาฉันยิ้มแต่คงไม่เต็มที่  เพราะจะว่าไปแล้วครั้งนี้ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่พี่แดนนัดฉันแล้วมาสาย
นอกจากคิดถึงแล้วพี่แดนมีธุระอะไรอีกหรือเปล่าคะ
อะไรกัน  จ๋า  นี่พี่คิดถึงจ๋าจริงๆนะ  คนคิดถึงกันเค้าก็อยากเห็นหน้า  อยากอยู่ใกล้ๆ พูดไม่พูดเปล่าพี่แดนฉวยโอกาสเข้ามานั่งใกล้ๆแล้วเอามือโอบไหล่ฉันไว้
ปล่อยค่ะพี่แดน ฉันเขยิบหนีและแกะมือเค้าออก
ฮื้อ เมื่อไหร่จะเลิกหวงตัวกับพี่ซะทีนะ  เค้าทำท่าหงุดหงิด
ก็  เราคุยกันเฉยๆก็ได้นี่คะ
ก็ได้ๆแล้ววันนี้เห็นบอกพี่ว่าไม่ค่อยสบาย ดีขึ้นรึยัง  พูดพร้อมกับเอามือมาแตะที่แก้มฉันเบาๆ
เอ  ตัวก็ไม่ร้อนซะหน่อย  นี่เป็นสิ่งเดียวที่พี่แดนทำให้ฉันรู้สึกว่าเค้าอาทรฉัน  
จ๋าแค่อยากรู้ว่าถ้าจ๋า บอกว่าไม่สบายพี่จะมาหาจ๋าหรือเปล่า
โธ่  ก็พี่ไม่เจอจ๋าตั้งหลายวันถึงจ๋าไม่บอกว่าไม่สบายพี่ก็จะขอพบจ๋าอยู่ดีนั่นแหละ 
พี่แดนมีอะไรเหรอคะ
พี่เปลี่ยนงานใหม่แล้วล่ะ  และก็จะย้ายไปอยู่ในตัวเมืองเลยเพราะใกล้ที่ทำงาน  พี่ก็กลัวว่าอีกหน่อยเราก็จะไม่ได้พบกันบ่อยๆน่ะสิ
เปลี่ยนงานเหรอทำไมจ๋าไม่เห็นรู้เรื่องเลยล่ะ
ก็งานที่นี่มันหมดสัญญาจ้างแล้วและเจ้านายพี่ก็ฝากงานใหม่ให้พี่  ซึ่งเป็นงานที่พี่ถนัดด้วยเค้าพูดพร้อมกับมองหน้าฉันและพูดต่อเมื่อเห็นว่าฉันกำลังตั้งใจฟัง
จ๋าอย่ากังวลเลย  พี่ไปทำงานแค่ในตัวเมืองเองพี่มีเวลาพี่ก็จะแวะมาเยี่ยมบ่อยๆ  พี่รักจ๋า จ๋าก็รู้ไม่ใช่เหรอ  ฉันได้แต่ก้มหน้าและน้ำตาก็รื้นขึ้นมา
พี่สัญญาได้มั้ยล่ะว่าจะแวะมาบ่อยๆ พอฉันพูดจบพี่แดนก็รั้งตัวฉันเข้าไปกอด และโดยไม่ทันตั้งตัวพี่แดนก็พรมจูบฉันไปทั่วหน้า
อย่าค่ะพี่แดน  ฉันพยายามผลักแต่ก็ไม่สำเร็จและก็คงปล่อยให้พี่แดนกอดอยู่อย่างนั้น  และฉันเองก็รู้สึกอยากให้เวลาหยุดเดินซักพัก  เพราะใจฉันก็รักพี่แดนไม่น้อยเลย  และกว่าจะจากกันวันนั้นตะวันก็ลาลับไปนานโขทีเดียว
  หลังจากวันนั้นเป็นต้นมาพี่แดนนัดพบฉันอีกหลายครั้งและเราก็มีเรื่องมากมายเล่าสู่กันฟัง   ระยะหลังพี่แดนเริ่มห่างเหินไปแต่ก็ยังโทรคุยกัน.... ถามสารทุกข์สุกดิบ
และถึงวันนี้ร่วมเดือนแล้วพี่แดนไม่โทรหา  บางครั้งฉันโทรไปก็ไม่รับสายฉันได้แต่น้อยใจ...พี่แดนคงลืมฉันไปแล้ว...  พี่แดนใจดำกับฉันได้ลงคอ   นี่นะเหรอที่บอกว่ารัก  นี่นะเหรอที่บอกว่าคิดถึง...เป็นห่วงเป็นใยเสียนักหนา
จ๋ารอพี่นะ  พี่จะกลับมาหา  อย่าลืมที่ตรงนี้ที่ที่มีความหมายสำหรับเรา
 ฉันยังเฝ้าแวะเวียนมานั่งตรงนี้ที่ที่เราเคยพบกันและนั่งอยู่ตรงนี้จนดอกไม้และใบหญ้าแถวนี้เริ่มคุ้นเคยกับฉันมันคงยอมรับฉันเป็นเพื่อนแล้วล่ะเพราะฉันเองเมื่อมาอยู่ตรงนี้  ฉันรู้สึกสบายใจเหลือเกินและตอนนี้การรอคอยของฉันก็ไม่ปรารถนาว่าจะเจอพี่แดนอีกหรือไม่   เพราะฉันเองก็อยากออกมาอยู่ที่นี่กับการรอคอย...อย่างนี้ตลอดไปก็เท่านั้นเอง
 ชีวิตกับการรอคอย  รออย่างมีความสุขกับการไม่สมหวัง...