โจ๋ซ่ากับสี่ขาตัวป่วน(2)

ยักษ์ใหญ่ใจดี

สติผมดับวูบไปครู่หนึ่ง แต่พอรู้สึกตัวก็เจ็บไปทั้งตัว จนทพยาบาลลำเลียงผมขึ้นรถพยาบาลพร้อมก้อย เธอเรียกผมตลอดเวลา ผมอยากจะตอบแต่เพราะเลือดคั่งอยู่ที่คอเลยพูดไม่ได้มากนัก
เจ้าหมาเป็นไงมั่ง  ผมถามด้วยเสียงกะท่อนกะแท่น
ตาบ้า ห่วงตัวเองก่อนเถอะ ก้อยตอบน้ำตาคลอเบ้า
 
ถ้าเกิดกูตายไป ห้าม.ก่อเรื่องที่ไหน..อีกรู้มั้ย ผมรู้ดีว่าก้อยเป็นผู้หญิงเลือดร้อนยิ่งกว่าผู้ชาย แต่เรื่องทะเลาะวิวาทยังไงผู้หญิงก็เสียเปรียบ ยิ่งถ้าไม่เป็นวิชาป้องกันตัวแล้วยิ่งแล้วใหญ่
อย่าพูดอย่างนี้สิ แกตายไปแล้วใครจะเป็นพิธีกรงานกีฬามหาลัยล่ะ
นี่แก เห็นงานสำคัญกว่าชีวิตคนเรอะ เสียงผมเริ่มอ่อนแรงลงเรื่อยๆ ง่วงเหลือเกิน เจ็บไปทั้งตัว ถ้าเกิดหลับไปอย่างนี้จะสบายกว่ามั้ยนะ เสียงก้อยและจนทพยาบาลคนอื่นที่กำลังปั๊มหัวใจผมดูสับสนฟังไม่รู้เรื่องไปหมด เอาเถอะ ชาติหน้าขอเกิดมาสบายๆกว่านี้หน่อยและกัน 
แกมันเด็กไม่รู้จักโตเลยน้า เสียงลึกลับผ่านหูผมก่อนที่จะหมดสติไป
ใครวะเด็กไม่รู้จักโต!!  ผมลุกโพล่งขึ้นมาหาเจ้าของเสียง เอ๊ะ ว่าแต่นี่เรายังไม่ตายหรือเนี่ย ดูไปรอบๆ ห้องพยาบาลนี่หว่า วินาทีต่อมาก้อยโดดเข้ากอดผม
โอ๊ยๆ ยัยก้อย เจ็บๆๆๆ
ฮือๆ ปัง ตาบ้า!! อย่าทำให้เป็นห่วงนักได้มั้ย!! จริงสินะ เธอเห็นผมโดนรถชนกระเด็น แถมดูท่าเฝ้าผมมาตลอดเลยนี่นา
เออ โทษทีนะ ผมกล่าวพร้อมลูบหัวก้อยเบาๆ
ก็แกเล่นหมดสติไปสามวันเลยนี่นา เข้าห้องICUตั้งสองวันติด ตายก็ไม่แปลกแล้ว ยัยนี่แช่งเรอะ
นั่นน่ะสิ ปกติโดนชนขนาดนั้นตายคาที่ไปแล้ว ไม่รู้คุณหมอโผล่มาจากไหน ทั้งผมและก้อยสะดุ้งโหยง
ขอบคุณนะครับที่ช่วยผมไว้ผมรีบกล่าวขอบคุณพร้อมไหว้
เออ อย่างเธอนี่โชคดีมากนะ ถึงรอดมาได้ก็ไม่น่าฟื้นตัวเร็วขนาดนี้ อย่างนี้สักอาทิตย์ก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วละ ผมไม่ได้คิดอะไรมากเพราะรอดมาได้ก็บุญเท่าไหร่แล้ว พอคุยกับหมอสักพักก็ออกไป คำถามแรกที่ผมถามก้อยคือ
เออ เจ้าหมาน้อยละ แทนคำตอบ ก้อยอุ้มมาข้างๆผมบนเตียง ท่าทางมันยังไม่รู้เรื่องที่มันทำให้คนอื่นเกือบตาย มันเลียหน้า กัดจมูกอย่างมันเขี้ยว
ไอนี่ จับทำหมาตุ๋นซะดีมะ ผมพูดติดตลก
ท่าทางมันจะชอบแกนะ ก้อยจับมันไปอุ้ม
เออ ปล่อยไว้ก็ไม่ได้ แต่จะพูดยังไงให้ที่บ้านรับเลี้ยงเจ้านี่ละ
เดี๋ยวชั้นไปช่วยเอง ความจริงเรื่องคราวนี้ชั้นก็มีส่วนรับผิดชอบด้วย ก้อยพูดอย่างอายๆ
ยัยนี่ เป็นผู้หญิงกับเค้าเป็นด้วยเรอะ
ปั่บ!! ยัยก้อยเอาช่อดอกไม้ที่ใช้เยี่ยมผมฟาดหน้าผมเต็มๆ 
ตาบ้า หายปุ๊บปากเสียปั๊บเลยนะ เธอพูดพร้อมแลบลิ้นใส่ 
เดี๋ยวทำอะไรให้กินนะ อืมยัยก้อยทำตัวน่ารักก็เป็นนี่หว่า เฮ้ย คิดไรฟะเนี่ย
พอยัยก้อยออกจากห้องไป ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก เรานี่ก็แมวเก้าชีวิตเหมือนกันแฮะ ถึงจบไม่สวยแต่รอดมาได้ครบ32นี่โชคดีสุดๆ
คิดว่าแกรอดได้เพราะใครกันหา.!!
เสียงลึกลับนั่นอีกแล้ว เป็นเสียงเดียวกับที่ผมได้ยินก่อนหมดสติไป ผมหันไปมา ก้มดูใต้เตียง ไม่มีใครอยู่นี่หว่า
ทางนี้ เจ้าบ้า เสียงดังข้างหลังผม พอขวับไปก็เจอหมาสามหัวรอตไวเลอร์ท่าทางน่ากลัว ทั่วตัวมีรอยแผลเป็นเต็มไปหมด ท่าทางผ่านการต่อสู้มาเยอะ
สัตว์ประปลาดพูดได้!! ผมพูดพร้อมถอยกรูดข้างหลังโดยอัตโนมัติ
หนอยไอนี่ จับกินซะดีมั้ยนี่ หัวนึงพูดขึ้น แต่มันช่วยลูกเราไว้นาหัวที่สองแย้ง  ว่าไงล่ะท่านหัวหน้า
เอาน่าใจเย็นๆก่อน จู่ๆปรากฏตัวอย่างนี้เป็นใครก็ต้องตกใจทั้งนั้นและ โดยเฉพาะเจ้าเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนี่น่ะ
หนอย พอไม่พูดหน่อยเดียวทำข่มเชียวนะ ใครวะเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ผมพึมพำอย่างฉุน ทันใดนั้นเอง เจ้าหมาสามหัวก็กระโดดเข้ามาคร่อมผม
ไอเด็กนี่ เห็นว่าช่วยลูกเราหน่อยเดียวเลยไว้ชีวิตนะนี่ อย่าสำคัญผิดนะเว้ย พวกข้าเอาแกลงนรกได้ทุกเมื่อ
เอาล่ะ โดดงานมานานๆไม่ดีแน่ เดี๋ยวท่านมัจจุราชเล่นงานเอา หัวที่ดูท่าทางอาวุโสที่สุดพูดขึ้น ความจริงน่ะ แกตายไปแล้ว แต่เพราะพวกเราขอท่านมัจจุราชไว้ แกเลยรอดมาได้
อย่างนี้นี่เอง ท่านมัจจุราชใจดีกว่าที่คิดแฮะ
แต่มีข้อแลกเปลี่ยนนะเว้ย แกต้องช่วยงานของนรก เก็บวิญญาณบนโลกไปส่งให้พวกเรา
เก็บวิญญาณหรอ?? ผมถามอย่างงงๆ
พูดง่ายๆ แกต้องคอยเก็บวิญญาณพวกถึงฆาตน่ะ แล้วก็ส่งให้เรา ง่ายๆใช่มั้ยล่ะ
แล้วถ้าปฏิเสธล่ะ อุตส่าห์ฟื้นมาทั้งที ทำไมต้องมีเรื่องยุ่งด้วยวะ ผมคิด
ถ้างั้นแกก็ไปกับเราเดี๋ยวนี้เลย เจ้าหมาสามหัวพูดเรียบๆ
มัดมือชกนี่หว่า
หัวที่1 ความจริงท่านมัจจุราชขาดคน.อุ๊บ หัวที่สองเจ้าบ้า พูดงั้นแล้วเราจะขู่เจ้าหนูนี่ทำไมล่ะ หัวที่สามถอนหายใจ  เนี่ยเรอะ จุดประสงค์ที่แท้จริง
ไม่มีทางเลือก หวังว่าคงไม่ยากเกินไปนะ ผมพูดหน่ายๆ
เออ คล้ายๆงานทวงหนี้น่ะแหละ ว่าแต่แกจะเป็นที่รังเกียจของคนๆอื่นนะถ้าทำงานนี้ รับได้ใช่มั้ย ยังไงผมก็เพื่อนน้อยอยู่แล้ว นอกจากป้อมและก้อย ผมก็ไม่มีใครที่จะเรียกได้ว่าเป็นเพื่อนอีก ผมตกลงอย่างว่าง่าย
อืม
งั้น ก่อนอื่น ขอแนะนำคู่หูของเจ้า คู่หู? ถ้าทำงานอย่างงี้ก็ต้องคู่กับยมทูตน่ะสิ หรือจะเป็นแบบอิจิโกะเรื่องBleachหว่า ไม่เลวเหมือนกันแฮะ
คิดอะไรอยู่เจ้าบ้า คู่หูอยู่ตรงหน้าแกแล้วไม่เห็นเรอะ หือ ที่อยู่ตรงหน้าผมก็มีแต่เจ้าลูกหมาที่แทะมือผมเล่น
เจ้าเปี๊ยกเนี่ยนะ ผมถามงงๆ ทันใดนั้นเอง เจ้าลูกหมาขยายร่างกลายเป็นสามหัวอย่างรวดเร็ว ตัวมันใหญ่กว่าเจ้าสามหัวอีกตัวที่คุยกันที่ผ่านมาซะอีก ผมถอยกรูดด้วยความตกใจ
ป๊ะป๋า ทำอะไรอยู่ มามี้โกรธใหญ่แล้วนะ อ้อ พ่อลูกกันหรอกเรอะ
หัวที่สาม(อาวุโสสุด)ทำไงได้ ช่วงนี้งานเยอะประชุมบ่อย. หัวแรกที่ K9นรกอาบอบนวด(เจ้าบ้า)
ว่าแต่ป๊ะป๋า ผมยังไม่ได้กินข้าวเลยอะ สามหัวตัวลูกหันมาทางผม เฮ้ยอย่ามองด้วยสายตางั้นสิฟะ
เจ้าเด็กบ้า จะกินคนที่เพิ่งช่วยแกไว้เรอะ ขอแนะนำ นี่คือ เจ้าบอม เจ้าบัน เจ้าบีตัวเดียวกันแล้วยังมีตั้งสามชื่ออีกเรอะ ส่วนพวกเรา สองหัวที่เป็นลูกน้องข้า หวังเฉา หมาฮั่น ข้า ท่านเปา
ชื่ออะไรของมันฟะ ผมคิด
ถ้าจะโทษก็ไปโทษคนเขียนโน่น ท่านเปาบอกเซ็งๆ ก็จริงแฮะ พระเอกอย่างตูทำไมต้องชื่อปังด้วยฟะ
ปกติเจ้าต้องตายไปแล้ว แต่ข้าใช้พลังชีวิตต่อให้เจ้าชั่วคราว เพื่อให้เจ้าอยู่ได้เหมือนคนปกติ เจ้าต้องรวมร่างกับลูกข้า รวมร่าง ให้รวมร่างกับเจ้าหมาสามหัวนี่น่ะนะ
ไม่ต้องห่วง ในเวลาปกติลูกข้าจะหลับอยู่ในร่างลูกหมา แต่พอถึงเวลางานลูกข้าจะออกโรงเอง
ป๊ะป๋า ทำไมผมต้องทำงานกับมนุษย์ด้วยอะ
 
หุบปาก!! เจ้าก่อเรื่องเองแท้ๆ ยังมีหน้ามาบ่นอีกเรอะ!! เจ้าบอม บัน บี(ต่อไปนี้ขอเรียกเจ้าบ้าสามหัว)เงียบ
เอาละ ต้องกลับไปเฝ้าประตูนรกแล้ว ทำงานด้วยกัน ดีกันด้วยล่ะ ขอเตือนไว้อย่างนึง พลังชีวิตของเจ้าทั้งสองเชื่อมต่อกันอยู่ ถ้าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งตายไป อีกฝ่ายซี้อย่างไม่ต้องสงสัย พูดจบ ท่านเปา หวังเฉา หมาฮั่นหายเข้าไปในกำแพง เจ้าบ้าสามตัวพูดขึ้นมาว่า
ทำงานกับเด็กอย่างแกน่ะเรอะ ทำไมซวยอย่างนี้วะ
รู้งี้ปล่อยให้โดนรถทับไปซะก็ดีผมพูดเซ็งๆ
ให้ตายสิ ใช้ร่างนี้บนโลกอยู่ได้แค่สามนาทีซะด้วย เห็นทีต้องกลายเป็นเจ้าหมาน่อยอีกละเป็นอุลตราแมนรึไงฟะ  ทันใดนั้นเอง เจ้าบ้าสามตัวก็กลับกลายเป็นลูกหมาตัวจ้อยเหมือนเดิม
             ผมเงียบไปครู่นึง ทันใดนั้นยัยก้อยเข้ามาพร้อมถุงพะรุงพะรังหอบแฮกๆ
แกไปหาของกินถึงธิเบตรึไงฟะ
ผัวะ!! เสียงรองเท้าปาหน้าผม นี่สิ ยัยก้อยที่ผมรู้จัก
คนอุตส่าห์หวังดี หนอย สาวน้อยพร้อมลุยเต็มที่
เฮ้ยๆ คนป่วยนะเว้ย เพลาๆหน่อย
ชิ ถ้าไม่ติดว่าป่วยแกตาย ไม่น่าเชื่อภายในวันเดียวผู้หญิงสามารถเปลี่ยนกลับไปกลับมาได้ ช่างน่ากลัวจริงๆ
ก็แหม กลัวว่าแกไม่มีอะไรจะกินไง ทำอย่างกะตูอยู่ทั้งอาทิตย์งั้นละ ขืนพูดไปผมตายแน่ๆ
เอาละ แกสบายดีฉันก็สบายใจ หายเร็วๆนะจ๊ะ พูดจบเธอขอตัวกลับมหาลัย ผมอึ้งไปพักนึงเพราะเห็นเธอเช็ดน้ำตาขณะพูด ดูแล้วคงร้องไห้มาตลอดก่อนที่ผมจะฟื้นแหงๆ ทำเพิ่อนเสียใจได้แบบนี้ เฮ้อ ให้มันได้อย่างนี้สิ ความง่วงเริ่มจู่โจมผม หลับซะหน่อยดีกว่า รอดตายมาได้แต่เจอทั้งเรื่องสามสหายท่านเปากับเรื่องช่วยงานเจ้าบ้าสามหัวอีก ขอให้ตูฝันไปทีเถอะ ผมคิดก่อนที่จะหลับไป