ผักของแม่

ปารมิตา

วันนี้จะกินอะไรกันดีหละ เสียงเพื่อนร่วมงานฉันตะโกนถามข้ามโต๊ะกลับมามา
 เมื่อมองเห็นเข็มนาฬิกาบอกเวลาห้าโมงเย็น 
เวลาเลิกงานของเราสาวออฟิต 
ฉันเป็นเด็กต่างจังหวัดที่เข้าเมืองกรุงฯ มาเพื่อทำงานบัญชีแลกกับดือนที่สูงกว่าแรงงานขั้นต่ำไม่มากนัก  
ไม่กินพิซซ่านะ มันเลี่ย ฉันตอบกลับไป  
และคำตอบที่กลับมาเป็นประโยคคำถามว่า  เอ็มเคไหม  
เราสองสาวตกลงไปทานสุกกี้ที่ห้างดังใจกลางเมืองกรุงฯ 
ไม่ห่างจากทำงานมากนัก 
 แต่กว่าเราจะได้กินสุกกี้กันจริงๆ ต้องรอคิวกันอีกเกือบชั่วโมง
 ก็วันนี้มันวันเงินเดือนออกนี่น่า ใครใครก็ต้องมาหาเรื่องใช้เงินให้คุ้มความเหนื่อยที่ตรากตรำมาทั้งเดือน  
อาหารมื้อนี้เรากินกันสองคนหมดค่าใช้จ่ายไปห้าร้อยกว่ากว่า 
มันก็ไม่มากมายนัก เมื่อเปรียบเทียบกับการกินอาหารอื่นอื่น บนห้างหรูหรู อย่างนี้ 
ค่ำค่ำ พ่อโทรศัพท์มาหา 
พร้อมกับทวงเงินเดือนที่ฉันต้องส่งกลับต่างจังหวัดทุกเดือน 
เงินที่ฉันส่งให้ที่บ้านไม่ถึงหนึ่งในสิบที่ฉันได้รับต่อเดือน  
ก็ฉันอยู่กรุงเทพนี่หน่า ค่าครองชีพย่อมสูงเป็นธรรมดา 
ไหนจะค่ารถ ค่าเช่าหอ ค่าอาหาร ค่าเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า ใหม่ใหม่  ที่ต้องซื้อเพิ่มทุกเดือนก็มากโข 
ก็จะให้ใส่ซ้ำไปซ้ำมา อยู่ได้ยังไง อายเขาแย่สิ
อีกไม่กี่วันก็จะสิ้นปีแล้ว มีวันหยุดยาวสักทีคงต้องกลับบ้านต่างจังหวัดไปเยี่ยมพ่อแม่บ้าง  
ค่ำนี้พ่อโทรหาฉันลูกสาวสุดที่รักเหมือนที่เคยทำเป็นประจำทุกวัน ด้วยความเป็นห่วง  
ครั้งนี้ฉันเป็นฝ่ายเอ่ยปากพูดกับพ่อก่อนบ้างว่า พ่อเดือนนี้หนูไม่ส่งเงินให้นะ จะเก็บเอาไว้เป็นค่ารถกลับบ้านพ่อตอบกลับว่าไม่เป็นไร
ฉันไม่รู้หรอกว่าพ่อกับแม่จะอดออมมากแค่ไหนนเดือนนี้  รู้
เพียงแต่ว่าพ่อกับแม่คงดีใจที่จะได้เจอลูกสาวสุดที่รักที่ไม่ได้เจอมาร่วมปี
แล้วก็ถึงวันสิ้นปี ผู้คนเบียดเสียดยัดเยีดกันมากมายที่หมอชิต 
ฉันต้องจองตั๋ล่วงหน้าเกือบเดือน เพราะกลัวไม่มีที่นั่ง 
ฉันออกเดินทางจากกรุงเทพฯในช่วงค่ำ 
แล้วฉันก็เดินทางมาถึงบ้านอย่างลอดภัยในเช้าของอีกวัน  
ฉันคุยกับพ่อแม่ให้ท่านหายคิดถึงสักพัก ก็ขอตัวไปนอนพักสักตื่นเพราะว่าเพลียเหลือเกินกับการเดินทาง 
 เมื่อตื่นมาช่วงบ่ายบ่าย ก็ไม่เห็นแม่ฉันจริงถามพ่อว่าแม่ไปไหน 
พ่อตอบกลับมาว่าไปเก็บผักที่สวน เพื่อเอาไปขาย 
แม่เก็บได้ผักมได้หนึ่งกระบุงใหญ่ใหญ่ ในช่วงเกือบบ่ายสาม
 แม่มานั่งล้างผักแล้วแบ่งป็นกำ เพื่อเตรียมตัวไปขาที่ตลาดย
 ฉันสังเกตเห็นแม่ว่าท่านผอมลงไปมาก ในช่วงสามสี่ปี่ผ่านมา  
ฉันเรียนจบแล้วแต่ดูพ่อกับแม่ไม่ได้สบายเอาเสียเลย
 แม่ปั่นจักรยานไปขายผักที่ตลาด เพราะมอเตอร์ไซค์พังได้หลายเดือนแล้ว 
พ่อบอกว่าท่านไม่คิดจะซ่อมเพราะเสียดายเงิน แล้วน้ำมันก็แพง 
หกโมงเยนแม่กลับมาจากตลาดพร้อมเงินค่าผักที่ขายได้  สี่สิบบาท
ใช่แล้วแนฟังไม่ผิด นี่เหรือคือค่าตอบแทนของผักหนึ่งกระบุงโตโต ของแม่ฉัน 
นี่หรือคือรายได้ต่อวันที่พ่อกับแม่ฉันได้รับฉันได้
 ถ้าฉันจำไม่ผิด สุกกี้ที่ฉันกินตอนต้นเดือน ผักหนึ่งถาดราคาร้อยกว่าบาท 
ทำไมมันช่างแตกต่างกันมากมายนัก 
พ่อบอกว่า ชาติที่แล้วแม่แกคงเป็นหนอน ชาตินี้ถึงได้กินผักทุกวัน  
พ่อเล่าอีกว่าบางครั้งเป็นลมระหว่างทางปั่นจักรยานไปขายผักเพราะประหยัดน้ำมัน 
มันเป็นมุขตลกที่ฉันไม่ค่อยจะขำสักเท่าไหร่ 
ฉันบอกตัวเองว่าต้องทบทวนการใช้ชีวิตที่มีให้มากกว่านี้ 
 ฉันให้คนสองคนที่ให้ฉันมาทั้งชีวิตได้แค่นี้จริงหรือ 
ฉันรักตัวเองมากไปไหม และรักท่านทั้งสองน้อยไปไหม 
ฉันรู้คำตอบนี้ดีอยู่แก่ใจ 
และฉันก็รู้แล้วว่า...การฉลองเงินเดือนออกในเดือนหน้า  ฉันจะทำอย่างไร
 ผักของแม่ฉันมีค่ามาก 
ไม่ใช่ราคีสิบของมันที่แม่ขายได้ 
แต่เป็นราคาที่แลกด้วยจิตสำนึกของความเป็นลูกที่ดี
ที่ฉันทำหล่นหายไปกับแสงสีในเมืองกรุงฯเมิ่อไหร่ฉันก็ไม่อาจรู้
***รักพ่อกับแม่มากค่ะ***