ไอ้สุนัขรับใช้

สะพั่งสะท้านไมภพ

ผมเก็บข้าวของใช้ส่วนตัวลงกล่อง แล้วเดินออกไปเพื่อไปอำลานาย 
พี่ครับ ผมขออนุญาตลาแล้วครับ
ขอบคุณนะ พั่ง ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง
   ผมว่าผมใจคอมั่นคงแล้วนะ ไม่ยึดติดแล้วนะ แต่ทว่ามันก็รู้สึกว่าน้ำตาของลูกผู้ชายกำลังจะทะลักออกมาอย่างเขื่อนแตก ผมรีบเดินเข้าห้องทำงานผมโดยหวังว่าทำนบน้ำตาจะหลั่งไหลออกมาโดยไม่มีใครเห็น แต่ทว่าน้ำตาไม่ได้ไหลออกมามากอย่างที่คิด น้ำตาหยดสองหยดเท่านั้น น้ำตาลูกผู้ชาย
   เมื่อจิตใจสงบลงผมก็ออกไปอำลาลูกน้องหน้าห้อง ลูกน้องเท่าที่จะอำลาได้ แล้วก็ใช้ลูกน้องให้ยกของเอาไปใส่รถ แล้วผมก็ขับรถมาสดาสามสองสามจีแอลเอ็กซ์สีเทาดำ กลับบ้าน และเปิดเพลง ....กลับบ้านเรา.....รักรออยู่.........ไม่มีงานเลี้ยงอำลาอีกแล้วเหมือนๆกับหลายๆที่ที่ไม่มีแม้แต่พิธีจะอำลา
   ผมสะพั่ง สะท้านไมภพ ความจริงก็เตรียมตัวเตรียมใจรับกับความไม่ก้าวหน้ามานานแล้วด้วยวิธีการทำงานของผม แต่ทว่าการหลงลืมตนไปก็ทำให้ตัวเราหลงทางหลงคิดออกนอกลู่นอกลอยไป 
   พั่งใหญ่เจ้านายผมเก่า ท่านเคยบอกว่า หากสมองไม่ดีก็ให้ออกกำลังกายให้แรงดีไว้ก่อน หรือถึกไว้ก่อน เอ้านึกได้ก็เลยวิ่งตอนเช้าทุกวันๆละหกกิโล เดินอีกสองกิโล เมื่อมีแรงดีแล้วเอาละวะแต่งตัวไปหานายเก่าคือ พั่งใหญ่ ๆ กำลังมีงานมากมาย แกเดินผ่านผม ทักคำเดียวแล้วก็เดินผ่านไป 
   ผมว่าจะรอ แต่ทว่าประดาหน้าห้องพูดทำนองไม่อยากให้อยู่รอนายต่อไปนัยว่าเสียเวลาเปล่าๆ ผมสะพั่ง สะท้านไมภพ ตัดสินใจว่าจะกลับ และจะไม่กลับมาเหยียบอีก 
   เวลาได้ดีแล้วก็ไม่ค่อยใส่ใจกับลูกน้อง ไม่ค่อยให้ความสำคัญกับลูกน้อง หรือเห็นว่าเป็นเพียงแค่สุนัขรับใช้ขี้เรื้อนตัวหนึ่ง
   ผม สะพั่ง หัวเราะเยาะตัวเอง แต่ก็เป็นหนทางหนึ่งที่ได้ลองแล้ว แม้จะไม่สำเร็จก็ไม่เป็นไร ก็น้าพั่งใหญ่แกสอนผมไว้เอง ผมก็ใช้หลักการของแกสร้างผลงานที่ตื่นตะลึงมานักต่อนักแล้ว ผมยักไหล่ และสำนึกดีว่า เบี้ยไร้ประโยชน์มันเป็นเช่นนี้เอง
   เวลาผ่านไปใจคนเปลี่ยนแปร 
   ชีวิตของผมทำตนเป็นสุนัขรับใช้มานาน จนกระทั่งในวันนี้ดีหน่อยเป็นสุนัขหางกุด มีหลวงพ่อเป็นที่พึ่ง วันๆก็ทำมาหากินเล็กๆน้อยๆพอประทังชีวิต และก็มั่นใจว่าอีกหน่อยก็คงจะเข้มแข็งพอที่จะยืนบนลำแข้งของตนเองได้ในฐานะพ่อค้า
   ตั้งแต่ผมละที่จะทำแต่สิ่งที่มีสาระ และตั้งใจจะทำแต่สิ่งที่ไม่มีสาระ
   กลับปรากฏว่า ผมมีความสุขมากที่สุดในชีวิตครับ 
   เดิมผมคิดจะสร้างความสุขให้เกิดในปัจจุบันทุกวัน
   แต่พอตั้งใจทำสิ่งที่ไร้สาระแล้วมันก็มีความสุขทุกวัน
   นอนหลับทุกคืน เมียก็มีความสุข ลูกก็มีความสุข ยังสร้างประโยชน์ให้กับส่วนรวมได้วันละหลายๆครั้ง 
   สุนักหางด้วนอย่างผมก็ตะเหร็ดเตร็ดเตร่ไปตามที่ต่างๆเรื่อยๆตามประสา ของผม หาเช้ากินค่ำไปตามวาสนาพอยาไส้บ้างไม่พอบ้าง 
   และผมไม่สามารถจะเป็นสุนัขรับใช้ได้อีกแล้วเพราะไม่มีหางจะกระดิก ขอบคุณรุ่นพี่ที่เกี่ยวข้องทุกคนที่ตัดหางให้ผม
   สักวันผมจะใช้สิ่งที่ผมมี สร้างสิ่งที่ผมต้องการ ด้วยสติปัญญาของผมเอง
   ปล.ไม่เข้าข้างคนบ้าครับ จุ๊บๆๆ