เลือน (Tales of happiness)

Dot...space

ตอนนี้ผมกำลังนั่งมองต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง
ความจริงแล้ว เราควรจะเรียกมันว่า ซากของต้นไม้ใหญ่เสียมากกว่า
 
มันเป็นเหมือนตำนานที่เล่ากันมาปากต่อปาก 
 
บ้างก็ว่ามีใครบางคนแต่งขึ้นมาเพื่อให้คนรุ่นหลังอย่างพวกเราได้เห็นความจริงบางอย่าง
 
.....
........
ผมเฝ้ามองหาภาพในความทรงจำเหล่านั้น หรือมันเป็นเพียง... 
 
 
จินตนาการ
 
 
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เค้าเล่ากันว่า... แต่เดิมต้นไม้ใหญ่แห่งนี้มีใบที่มีสีสันสดใสปกคลุมไปตามกิ่งก้านสาขาของมัน 
ผู้คนไม่ว่าจะเป็นเด็กหรือผู้เฒ่าผู้แก่ต่างมารวมตัวกันภายใต้ต้นไม้ใหญ่แห่งนี้
 
บางทีผมอาจจะอยากเป็นหนึ่งในผู้คนเหล่านั้นด้วยก็เป็นได้
 
ด้วยร่มไม้ที่ช่วยลดความร้อนจากโลกภายนอก 
มันเหมือนเป็นเส้นแบ่งระหว่างโลกมนุษย์และสวรรค์เลยทีเดียว
ภายในที่แห่งนั้นมีรอยยิ้ม....
ในที่แห่งนั้นดอกไม้แห่งความสุขสามารถเบ่งบานได้ในทุกครั้งที่ต้องการ
และทุกๆคนมี.... อิสระ
 
 
ผมก็เฝ้ามองหาและหลงไหลที่จะอยู่ในห้วงของความสุขเหล่านั้น
 
 
เรื่องราวต่างๆลอยออกจากความทรงจำ ผ่านความนึกคิด และจบลงที่ภาพลวงตา 
ซึ่งไม่อาจเป็นจริงได้เลยกับซากต้นไม้ใหญ่ที่ตั้งอยู่ตรงหน้าของผม
คนเหล่านั้นบอกกับผมว่า.... 
ต้นไม้ต้นนี้ไม่เพียงแต่มีร่มเงามันยังมีผลที่ให้รสชาติราวกับว่าเราได้ข้ามผ่านไปในเขตแดนของสวรรค์แล้วจริงๆ
 
ด้วยความอัศจรรย์ในทุกๆอย่างหล่อรวมกันออกมาเป็นต้นไม้ใหญ่ 
ผู้คนมากมายจึงอดไม่ได้ที่จะมาลิ้มลองด้วย ลิ้น และ พักผ่อนด้วย กาย
 
ผู้คนนับไม่ถ้วนจากที่ต่างๆหลั่งไหลกันเข้ามา 
เพื่อขอเข้าใกล้ความสุขของสวรรค์เท่าที่ตนเองจะพยายามเข้าใกล้ได้
 
....................................
 
ในเวลาที่ไม่นาน รอยยิ้มตัวแทนของความสุขที่ผมเฝ้าจินตนาการถึงมันก็เริ่มจะเลือนหายไป 
ผู้คนมากมาย มากจนไม่เหลือที่พอให้เด็กน้อยตัวเล็กๆที่ทุกๆวันเคยมานั่งเล่นใต้ต้นไม้แห่งนี้
พื้นที่ของความสุขถูกกลืนหายไปตามกาลเวลา 
 
ถูกกลืนหายไปด้วย ลิ้น   สิ่งที่เลือนหายคือ ใจ
และไม่นาน เมื่อผลเหล่านั้นหมดลง ผู้คนก็พากันเดินจากที่แห่งนี้ไป 
นั่นเพราะ มันไม่เหลืออะไรให้กับพวกเค้าอีกต่อไปแล้ว
 
 
ต้นไม้ใหญ่คงถึงเวลาของมัน 
มันคงรู้สึกถึงความด้อยค่าของตนเองที่ได้แต่นิ่งเฉยเฝ้าดู ไม่สามารถจะทำอะไรได้เลย
 
 
 
แล้ววันหนึ่ง ทุกอย่างก็จางหายไป เหลือไว้แค่ความรู้สึกเล็กๆที่เล่าต่อกันมา
 
บ้างว่า..นิทานหลอกเด็ก
บ้างว่า...พวกเราแค่พยายามปลอบใจตัวเอง
 
 
แต่ผมก็ยังคงมานั่งมองต้นไม้แห่งนี้
และในทุกครั้งที่ผมนั่งมองจากตรงนี้
 
 
......
 
 
ผมเห็น....
 
 
 
 
 
......
 เด็กคนหนึ่งภายใต้ต้นไม้ใหญ่นี้
 
 
มองมา...
 
 
 
และ
 
 
ยิ้มให้กับผม
 
..................................
 
 
อย่างอ่อนโยน