สัมผัส (Lost)

Dot...space

"เราต้องเปลี่ยนแปลง ทุกอย่างควรจะเป็นไปในทิศทางที่ดีขึ้น"
"เราต้องสู้เพื่อจะเปลี่ยนแปลงความเป็นอยู่ของพวกเรา" 
"สงครามกำลังเกิดขึ้น และเราต้องทำสงครามเพื่อความอยู่รอด"
ประโยคจากเหล่าบรรดาผู้ปกครองประเทศถูกเผยแพร่ตามสื่อต่างๆมากมาย
ตามแต่สถานะการณ์ในประเทศของตน 
การปลุกใจให้คนรู้จักรักและพร้อมที่จะต่อสู้กับความเลวร้ายนับเป็นหนทางที่ดีที่สุด
และเมื่อคุณลุกขึ้นสู้ สิ่งที่คุณอาจจะได้รับนั่นคือความหวัง
แล้วคุณก็จะมีคุณค่าบนผืนดินแห่งนี้ 
 
นี่คือสิ่งที่ผู้คนทั้งหลายเฝ้าบอกมันกับผมอยู่ทุกวัน
 
แต่...
ทั้งหมดนั้นอาจเป็นแค่เพียง 
ฝุ่นควันเล็กๆ 
หรือเสียงลมเบาๆ 
ที่เด็กน้อยคนหนึ่งไม่อาจรู้สึกถึงมันได้เลย
เธอก็แค่....พยายามยืนอยู่บนโลกใบใหญ่นี้เท่านั้นเอง
 
 
 
ผมเดินเตร็ดเตร่อย่างไร้จุดหมาย หลังจากเกิดความผิดพลาดในภารกิจสำคัญ
สายตามองกวาดไปรอบๆ ผมอาจกำลังมองหา.... ที่หมาย ซักที่ เพื่อหยุดพัก
และแล้วภาพของเด็กผู้หญิงร่างเล็กๆคนนึงที่นั่งคุดคู้อยู่ในซอกตึก
มันทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะหยุดและเดินตรงเข้าไปหาเธอ
 
ผมมองเธอ... 
 
ผมเห็นเธอ...
 
 
ถึงแม้ตอนนี้เธอจะดูปรกติดี ไม่ได้ดูผุพังในส่วนไหน แต่คราบน้ำตาบนแก้มของเธอ 
มันทำให้ผมต้องเอ่ยคำพูดบางคำด้วยความสงสัย
"เธอ...เป็น...อะไร..."
เด็กน้อยมีแววตาที่เลื่อนลอย ผมค่อยๆนั่งลงข้างๆเธอ อย่างช้าๆ
...........
.......
 
"เธอ...ถือ....อะไร..."
 
ผมชี้ไปที่ก้อนผ้า ที่เหมือนจะถูกเย็บรวมกันรูปร่างคล้ายอะไรบางอย่างแต่ผมในตอนนี้ไม่อาจจะนึกถึงมันได้
 
 
"ตุ๊กตา"
เธอตอบ
 
 
"เค้าเรียกมันว่า ตุ๊กตา คุณไม่รู้จักหรอ?"
 
 
 
ผมส่ายหน้า แต่เธอไม่ได้หันมองมาทางนี้เลย...
 
 
ฝุ่นควันลอยฟุ้งเข้ามา พร้อมกับเสียงระเบิด ที่ดังขึ้นทุกขณะ
 
ผมมองจากด้านในนี้ 
ผู้คนมากมายต่างวิ่งกันอย่างชุลมุน 
....บางคนกรีดร้อง 
....บางคนสิ้นหวัง
 
ในสถานที่เลวร้ายแห่งนี้ ผมกลับยังสามารถนั่งได้อย่างสบายใจ 
กับเด็กน้อยคนหนึ่งซึ่งดูเธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับเหตุการณ์รอบๆตัวเธอเลย
 
 
"ตอน...นี้.....อันตราย..มาก........เธอ..รู้.......มั้ย"
"สง...คราม........" 
"เมื่อก่อน หนูชอบวิ่งเล่นกับเพื่อนๆ แล้วก็มาแอบอยู่ที่นี่เป็นประจำ"
เธอพูดแทรกผมขึ้นมา
 
 
"ตอนนั้นมันสนุกมากเลย ตอนเช้าหนูตื่นมาดูพระอาทิตย์ขึ้น ตอนเย็นหนูเล่นจนค่ำแล้วถึงกลับบ้าน"
"แม่ดุ หนูทุกวัน"
"แม่ชอบบอกว่า เราไม่มีอะไรเลย เงินทอง สิ่งของ เราไม่เคยมีอะไรเลย"
 
"เรา...ถึง...ต้อง...พยายาม...เปลี่ยน...แปลง...ไง .." 
ผมพยายามอธิบายโลกความจริงที่ผมรับรู้มาให้เธอฟัง
 
 
"ดิ้นรนหรอคะ"
 
"ใช่...ดิ้น...รน" 
ผมตอบเธอ
 
"แม่หนูก็ชอบพูดถึง คำว่า ดื้นรน"
เธอมองออกไปยังถนนที่ยังคงเต็มไปด้วยความวุ่นวาย
มีคนมากมายยังคงวิ่งด้วยความสับสน
ทั้งชีวิต และ จิตใจ
"ใช่ค่ะ... ตอนนี้ทุกคนกำลังดิ้นรน"
 
"แต่...ไม่...ใช่......กับ...เธอ...นี่..." 
ผมเริ่มอยากจะรู้จักเธอให้มากขึ้นกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้
ว่าทำไมเด็กหญิงตัวเล็กเพียงคนเดียว
สามารถสงบนิ่งท่ามกลางความเป็นตายที่เกิดขึ้นนี้ได้
"คงเป็นเพราะหนู... ไม่มีเวลาพอมั้งคะ"
 "ทำ....ไม...หล่ะ .... เวลา....ของเธอ.....เสีย....หรือ."
เธอหันมายิ้มเล็กน้อยกับคำพูดของผม 
เสียงโลหะบางอย่างดังขึ้นเป็นจังหวะ ใกล้เข้ามา ใกล้เราเข้ามาทุกที
 
 
"คุณก็รู้นี่คะ ว่าทำไมหนูถึงไม่มีเวลาอีกแล้ว"
 
เสียงนั้นหยุดอยู่ตรงหน้าของพวกเราแล้ว
สายตาคู่หนึ่งจ้องมองมาจากถนน
 
ผมค่อยๆ ผยุงร่างที่แสนจะหนักนี้ขึ้นมา แม้มันจะยากลำบาก 
เพราะส่วนประกอบบางส่วนของผมได้ถูกทำลายไปแล้ว
วงจรไฟต่างๆในตัวก็หลุดออกมาอยู่ด้านนอกบอดี้
ชิ้นส่วนของแขนที่ขาดร่วงไปข้างหนึ่งทำให้การทรงตัวของผมไม่ดีนัก
 
ผมยืนขึ้น และมองเธอ ก่อนจะมองไปยังชายผู้หนึ่งและหุ่นทหารที่อยู่ตรงหน้า
 
"นั่นมันพวกต่อต้านประเทศ กำจัดเด็กคนนั้นทิ้งซะ แล้วจัดการไอ้หุ่นทหารผุพังตัวนั้นด้วย"
เสียงชายที่หนักแน่น ออกคำสั่ง
 
เสียงปืนนับไม่ถ้วนดังก้องสนั่น
เสียงโลหะกระทบกับลูกตะกั่วดังพร้อมๆกับเสียงกรีดร้องเล็กๆของเด็กคนหนึ่ง
ก่อนทุกอย่างจะค่อยๆมืดลง....
 
ผมยังได้ยินประโยคนึงจากเธอ แม้มันจะแผ่วเบามากเหลือเกิน
หรือผมอาจจะสร้างเสียงนั้นขึ้นมาเองข้างในโปรแกรมก็เป็นไปได้ 
คงเป็นอาการที่บอร์ดหลักที่คอยควบคุมร่างกายทั้งหมดของผมเกิดไฟลัดวงจร
 
 
"อะไรคะที่ดีขึ้น... หลังการเปลี่ยนแปลง"
"ชีวิตพวกเรางั้นหรอคะ"
"แล้วอะไรคะคือความสุข... "
"หนูแค่...อยากมีความสุข แค่นั้นเอง"
 
 
 
ผมก็แค่หุ่นทหารที่ใกล้จะพังเต็มที พอหมดหน้าที่ ใช้งานไม่ได้ก็ต้องถูกทำลายเป็นเรื่องปรกติธรรมดา
มนุษย์จะยอมให้เราอยู่ ก็ต่อเมื่อเรามีประโยชน์เท่านั้น
แต่ในวันนี้ก่อนผมจะสูญสิ้นไป
ความจริงบางอย่างก็ทำให้ผมเข้าใจมนุษย์มากขึ้น
ผมล้มลงอยู่ข้างๆเธอ
เด็กหญิงตัวเล็กๆเพียงคนเดียว
แม้ผมจะไม่เคยรู้สึกอะไรเลยเพราะโปรแกรมไม่ได้สั่งให้เรามีความรู้สึก
แต่ผมตอนนี้คงกำลังสัมผัสกับบางสิ่ง
 
 
 
 
 
 
 
 
ภาพสุดท้ายก่อนโลกจะหมุนต่อไป 
ก่อนจะถึงบทสรุปของการเปลี่ยนแปลงต่างๆนาๆ ที่เหล่าคนใหญ่คนโตพูดจากันอย่างสวยหรู
มันคือภาพ ของเด็กน้อยและกองโลหะขนาดใหญ่ ท่ามกลางสังคมที่วุ่นวาย
 
 
สิ่งที่เกิดขึ้น แต่ไม่อาจสัมผัสมันได้ 
บางที คนเราร้องเรียกและเฝ้าคอยอยู่เสมอมา
 
 
 
------------------------------------------------------------------------------------
 
ณ ที่แห่งนี้....
ความอบอุ่น ได้ก่อตัวขึ้น อย่างแผ่วเบา 
ระหว่างผมกับเธอ
ก่อนจะถูกลบเลือนไป
จากสังคมและโลกใบนี้
 
 
 
 
ตามกาลเวลา.......