"จำไว้ให้ขึ้นใจ" "หากแกทำงานผิดพลาด ทางเลือกของแกมีแค่สองทางเท่านั้น" "หนึ่ง คือ เฉยไว้ ปล่อยให้ทุกอย่างผ่านไปอย่างเงียบกริบที่สุด" "หรือไม่...แกก็จงไปยอมรับผิดแต่โดยดี" รุ่นพี่คนหนึ่งพยายามอธิบายทุกๆอย่างให้ผมฟัง "โทษของการทำงานพลาด หนึ่งครั้ง ต่อ นิ้วมือ หนึ่งนิ้ว" ------------------------------------------------------------------------------------------- ผมยอมรับเลยว่าใจนึงผมก็ยังกลัวๆเกรงๆต่อการตัดสินใจครั้งนี้ ผมเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งขององค์กรผู้มีอิทธิพลกลุ่มหนึ่ง มันเป็นหนทางที่ดีในการหาเงิน แต่ก็ต้องแลกกับความหวาดระแวง ระแวงต่อความผิดพลาด ระแวงต่อกฎหมาย ระแวงต่อบาป ที่ค่อยๆก่อตัวมากขึ้นทุกวันๆ แต่ผมก็ได้ตัดสินใจลงไปแล้ว รุ่นพี่ของกลุ่มได้บอกกับผมอย่างชัดเจนถึงกฎของความผิดพลาดว่า "ความผิดพลาดหนึ่งครั้ง แลกกับนิ้วมือหนึ่งนิ้ว" นั่นหมายความว่า ต่อไปนี้ผมต้องรอบคอบอย่างที่สุด "นิ่งเงียบเข้าไว้ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น" หรือไม่ก็ ต้องเสแสร้งให้แนบเนียนที่สุด ความผิดพลาดมักเกิดขึ้นได้กับคนเราอย่างคาดไม่ถึงจริงๆ ผมเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่ได้เพียงสองเดือน แต่นิ้วมือซ้ายของผมก็เหลือเพียง นิ้วหัวแม่มือและนิ้วชี้ หลายคนมองว่ามันคือตราบาปของผู้ที่ผิดพลาดและล้มเหลว แต่สำหรับพวกเรา มันคือ สัญลักษณ์แห่งความภาคภูมิใจ สิ่งที่แลกไปเพื่อระลึกถึงความผิดพลาด และวันนี้ก็เป็นวันรวมตัวครั้งยิ่งใหญ่ของสมาชิกกลุ่มจากทั่วประเทศ ไม่น่าเชื่อว่า กลุ่มราจะมีสมาชิกรวมทั้งหมดราวๆ สองสามพันคน และไม่น่าเชื่ออีกว่า มีเพียง ไม่ถึง ยี่สิบคน ที่สูญเสียนิ้วมือของตนเอง "ไอ้พวกที่เหลือมันใจปลาซิว" ชายร่างสูงใหญ่คนหนึ่งเดินเข้ามาทักทายผมด้วยถ้อยคำปนความโกรธแค้น "มึงรู้มั้ย พวกกูไปกันสิบกว่าคน โดนตำรวจมันจับ สุดท้าย มีกูคนเดียวที่ไปรับโทษ" ผมค่อยๆก้มมองที่มือทั้งสองข้างของชายแปลกหน้า แต่ไม่เห็นนิ้วหัวแม่มือทั้งซ้ายและขวาของเค้า "มึงก็ไม่เลวนี่ สามครั้งเชียวหรอ มึงแน่มาก" เค้าพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินไปยังกลุ่มคนอื่นๆต่อไป พวกเรารวมกลุ่มคุยกันได้เพียงไม่นาน ก็มีการประกาศเรียกสมาชิกทุกคนที่ถูกตัดนิ้ว ให้มานั่งประชุมกัน และแสดงความให้เกียรติแก่บุคคลเหล่านั้น รวมถึงผม ก็ได้รับเชิญในครั้งนี้ด้วย เรานั่งเรียงกัน จากท้ายโต๊ะ คือคนที่เสียนิ้วไปเพียงนิ้วเดียว เรียงมาเรื่อยๆ ไปจนถึงหัวโต๊ะ ซึ่งเว้นที่ว่างไว้ สำหรับใครซักคน ชายสองคนที่นั่งด้านข้างบริเวณหัวโต๊ะนั้น มีนิ้วมือเพียงนิ้วเดียว ทั้งยังมีบาดแผลมากมายบนตัวซึ่งเห็นได้ชัดเจน ชายเหล่านี้ทุกคนได้ก้าวผ่านความเป้นความตายกันมา ได้เรียนรู้ถึงความผิดพลาดต่างๆนาๆ และได้กล้าที่จะยอมรับต่อความผิดพลาดเหล่านั้น ต่างจากคนที่ยังสมบูรณ์และปรกติทั่วไป ที่ยืนรายล้อม เฝ้าจับตาดูการประชุมครั้งนี้อยู่ เพียงแค่อึดใจเดียวเท่านั้น ก็มีชายคนหนึ่งเดินมานั่งที่หัวโต๊ะที่เว้นว่างเอาไว้ ชายสวมสูทสีดำ ผิวขาวผ่อง ดวงตาที่มีความมุ่งมั่น และรอยยิ้มเล็กๆ มันมีสเน่ห์อย่างประหลาด เขาสะกดทุกคนเอาไว้ในวินาทีนั้นเอง "สวัสดีครับ หัวหน้า" มีเสียงหนึ่งดังขึ้น ก่อนที่ทุกๆคนจะกล่าวทักทายตามๆกัน ชายคนนี้นี่เอง คือหัวหน้าของเราทุกคน เค้าค่อยๆยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ สิ่งที่ทำให้ผมต้องตกใจ นั่นคือ ชายผู้นี้ ไม่มีนิ้วมือเลย ซักเพียงนิ้วเดียว อย่างนี้นี่เอง คนที่จะก้าวขึ้นไปถึงจุดสูงสุด ต้องผ่านความผิดพลาดมานับครั้งไม่ถ้วน เรียนรู้ และ เติบโต การประชุมเริ่มขึ้น มีการแลกเปลี่ยนข่าวสารกันอย่างเข้มข้น ผมได้แต่นั่งฟังเพียงอย่างเดียว จนกระทั่งการประชุมดำเนินไปจนถึงช่วงสุดท้าย "สุดท้ายนี้ ผมอยากจะเล่าบางสิ่งให้พวกคุณฟัง" ชายผู้ไม่มีนิ้ว ได้กล่าวขึ้นอย่างจริงจัง "ผมเคยมีเพื่อนที่รักกันมาก หนึ่งคน ตอนนั้นเราพึ่งเข้ามาที่นี่ใหม่ๆ" "ช่วงนั้นทุกอย่างมีความเสี่ยง อันตรายเกิดขึ้นได้ทุกเวลา" "ตำรวจเฝ้าจับตาดูพวกเราอย่างแทบจะไม่ได้กระดิกตัว" หัวหน้ายังคงส่งยิ้มให้กับสมาชิกทุกคนที่กำลังตั้งใจฟังเรื่องราว "วันนึง ผมและเพื่อน เราไปทำงานชิ้นสำคัญด้วยกัน" "แต่แล้วด้วยความบุ่มบ่ามของมัน เลยทำให้ตำรวจไหวตัวทัน" "มันจึงยิงตำรวจคนนั้นซะ ก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปเพื่อเก็บปืนจากตำรวจคนนั้น" "ระหว่างที่มันกำลังให้ความสนใจกับปืนกระบอกสวยนั้น" "ตำรวจคนนั้นลุกขึ้นมาและคว้ามีดที่ด้านหลังออกมา" "ผมวิ่งตรงเข้าไป...." ชายหนุ่มค่อยๆ ยกแขนที่ไร้นิ้วทั้งสองข้างขึ้นมาต่อหน้าพวกเราทุกคน "ผมเอาสองมือนี้.....จับมีดนั้นไว้" ทุกคนจับจ้องไปยังมือด้วนๆของหัวหน้า "เราทำงานผิดพลาดก็จริง...." "แต่ผมไม่ได้สูญเสียนิ้วมือทั้งหมดนี้ไป" "เพียงเพราะความผิดพลาดแต่อย่างใด" "ผมสูญเสียนิ้วมือทั้งหมดนี้ไป" "เพียงเพื่อ....." "ความถูกต้อง" "เพียงครั้งเดียว"
Dot...space 30 มี.ค. 2551 02:26 น. - ID 9191 
573
1
0
30 มีนาคม 2551 14:47 น. - comment id 99769
สุดยอดคะอ่านแล้วโดนเลย ตอนแรกก็กลัวๆ ที่ต้องเสียนิ้ว แต่ตอนหลังจบอย่างสมบูรณ์มาก และยังให้แง่คิดดีๆ หลายอย่างเลยคะ สุดท้ายก็คงต้องลงท้ายด้วยคำว่า "ความถูกต้อง"
30 มีนาคม 2551 17:42 น. - comment id 99772
งงค่ะ อ่านไม่เข้าใจค่ะ ช่วยอธิบายหน่อยนะคะ ขอบคุรมากเลยค่ะ
30 มีนาคม 2551 21:09 น. - comment id 99779
ฮ่าๆ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะครับ สำหรับคุณ น้องจ๋า เอ่อ... ยังไงดี อยากให้ลองคิดภาพตามนะครับ อย่างแรกนึกอารมณ์พวก แก๊งยากูซ่าอ่ะครับ แต่ละแก๊งก็จะมีกฎของเค้า อย่างในเรื่อง ก็คือ หากมีการทำงานผิดพลาด ต้องตัดนิ้วมือตัวเอง 1 นิ้ว นั่นหมายความว่า หากคุณทำงานผิดพลาด คุณก้ต้องไปรับผิด หรือ ไม่ก็ ทำนิ่งเฉยไป เพราะบางอย่างก็ตรวจสอบไม่ได้ว่าคุณทำพลาด จึงเกิดคนหลายจำพวกในกลุ่มนั้น ซึ่งจากตัวละครที่ดำเนินเรื่อง จะแสดงให้เห็นชัดว่า กลุ่มคนที่ถูกตัดนิ้วนั้น มองว่าเป็นความภาคภูมิใจ ถึงแม้จะทำงานผิดพลาด ซึ่งต่างจากกลุ่มพวกคนที่สมบูรณ์ ซึ่งหมายความว่า คนเหล่านั้นอาจเป็นพวกที่เคยพลาดแต่ไม่กล้ายอมรับความจริง ก็ประมาณนี้ครับ แล้วช่วงท้ายก็เริ่มเกิดการเปรียบเทียบว่า ใครมีนิ้วมือน้อยกว่ากัน ยิ่งแสดงถึงความภาคภูมิใจ แสดงถึงประสบการณ์ที่ผ่านมา เหมือนวัดลำดับขั้นโดยการนับนิ้ว ซึ่งผู้ที่สมควรจะอยู่สูงสุด แน่นอนว่าต้องเป็นผู้ที่มีนิ้วมือน้อยที่สุด หรือก็คือไม่มีเลยนั่นเอง แต่ปรากฎว่า ความหมายสำหรับนิ้วมือที่เสียไปทั้งหมดนั้น ของผู้ที่อยู่สูงสุด กลับแตกต่างจากคนอื่นทั่วไป บทสรุปก็อ่านได้จากในเรื่องนะครับ โดยรวมอยากให้ลองมองสังคมที่คุณทำงานอยู่ หรือเรียนอยู่ว่า คนที่จะมาเป็นหัวหน้าคนนั้น เค้าคงต้องมีสิ่งที่สำคัญ คุณสมบัติบางอย่าง ความเสียสละ ถึงจะยืนอยู่จุดสูงสุดได้ หาใช่เพียงความภาคภูมิ หรือเกียรติยศเพียงอย่างเดียว ^^/
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ