ปลายตะวัน ตอน รอยรัก

ยาแก้ปวด

ตอน    รอยรัก
   หากลิ้นชักความทรงจำเปิดปิดได้  ผมคงอยากจะปิดลิ้นชักนี้ไว้ตลอดกาล
เพราะทุกครั้งที่ผมเปิดมันขึ้นมา มันมีแต่ความเจ็บปวด  ไม่เคยสักครั้งที่ผม
นึกย้อนไปแล้วไม่รู้สึกเจ็บแปล๊บเข้ามาในหัวใจ
  วัยมหาลัยของผมน่าจะเป็นช่วงที่ผมรู้สึกว่าชีวิตเริ่มมีรสชาติและสีสรร  และ
อาจเป็นเพราะผมได้ออกมาไกลจากบ้านด้วยละมังที่ทำให้ผมได้เรียนรู้อะไร
แปลกๆใหม่ๆ  พร้อมๆกับความรัก
  กวางตุ้งเป็นสาวที่จัดว่าสวยทีเดียว เธอดูปราดเปรียวและมีเสน่ห์  และเพราะ
ความมีเสน่ห์นี่แหละมั้งที่ทำให้เธอเป็นที่สนใจของชายอีกหลายคน  ผมก็ไม่รู้
ว่าทำไมเธอถึงมาชอบผม  ทั้งๆที่ผมออกจะเป็นคนเงียบๆ  เงียบเสียจนบาง
ทีผมถามตัวเองว่า   อะไรคือตัวตนของผม   แต่ตุ้งก็ค่อยๆเข้ามาในชีวิตของผม
มาเพิ่มความหวานในหัวใจ  มาปรุงรสชาติชีวิตของผมให้มีหลากหลายสี  ผมกับ
ตุ้งไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด เราจะทำอะไรด้วยกันเสมอ อะไรที่ผมไม่เคยทำ
ผมก็จะได้เริ่มทำ  แต่ผมยิ่งใกล้ชิดกับตุ้งเท่าไหร่ผมยิ่งรู้สึกว่าเธอกำลังค่อยๆ
ห่างผมออกไป   ห่างไปเสียจนผมรู้สึกว่า เธอมีผมอยู่ในหัวใจหรือเปล่า  เธอมี
ผมเพียงคนเดียวหรือเปล่า  มันเป็นคำถามที่ผมคอยถามตัวเองตลอด  และวัน
หนึ่งผมก็ได้คำตอบนั้น  ว่าเธอไม่ได้มีผมเพียงคนเดียว
   เหมือนฟ้าฟาดมาที่กลางใจ  ภาพที่ผมเห็นตุ้งระริกระรี้อยู่กับชายอื่นมันช่าง
ทิ่มแทงหัวใจของผมเหลือเกิน  มันเหมือนใครเอามีดมาทิ่มแทงตรงกลางใจ
สายตาที่เธอมองมาที่ผม  ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว เปลี่ยนไปจนผมตั้งตัวไม่ติด
ไม่เคยคิดเลยว่าคนที่รักกันจะทำกันได้ขนาดนี้   ถ้าใจของผมเป็นดั่งแก้วมันก็
คงเป็นแก้วที่แตกละเอียดยับเยิน  แตกด้วยมือของคนที่ผมรัก  ถ้าผู้ชายร้องไห้
ได้น้ำตาของผมคงไหลออกมาเป็นสายเลือด  แต่ที่ผมทำได้คงแค่กลืนมันกลับ
เข้าไป    และเพราะความเจ็บปวดนี้เองที่ทำให้ผมกับหนำเลี๊ยบได้มาคุยกันอีก
ครั้ง  หนำเลี๊ยบจะเป็นเพื่อนคนเดียวที่ผมได้ปรับความทุกข์เศร้าในใจได้
แต่เพราะผมมัวแต่เจ็บละมังผมถึงไม่ทันสังเกตว่า  มีคนอีกคนหนึ่งเธอเจ็บ
ปวดตามผมไปด้วย   และถ้าหากผมสามารถย้อนเวลาตรงนี้ได้  ผมอยากจะ
บอกกับเธอคนนี้เหลือเกินว่า " ผมขอโทษ ที่ผมไม่เคยรู้เลย ว่าคุณรักและ
เป็นห่วงผมแค่ไหน "...
  
จันทร์แต้มแต่งฟากฟ้า           งามเหงา
งามง่ายซุกซอกเงา                 หลืบเร้น
ใจเอยเอ่ยเบาเบา                 เอื้อนบอก 
ซ่านแทรกดังคับเค้น             ขื่อค้ำอกไฉนฯ
รักไล้โลมอ่อนอ้อน                เอื่อยไหว
หวิวหวั่นวุ่นภายใน               ชื่นช้ำ
พบพรากพรางผันไป             ปลายภพ
เคยชื่นกลับกลืนกล้ำ             กลัดกลุ้มบ่หายฯ
จิตเอยเพียงแต่งแต้ม            เติมเอง
ไหวหวั่นบ่หวั่นเกรง              โศกเศร้า
ยามสุขเสพครื้นเครง             เริงโลก
ละร่างลืมจิตเคล้า                   คลุกครื้นโลกีย์ฯ
ปลายตะวันตกต้อง                เตือนตน
เบิกบาปบ่มเจียนจน             หม่นไม้
ทิวาว่ายวารวน                     เวียนว่าง
ดังรักดังสุขไซร้                    สุดสิ้นเสน่หาฯ 
 
                          ******