::ผมฝันที่จะมีลูกตั้งแต่ยังไม่มีเมีย::

ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์

       จำได้ว่าผมนึกอยากมีลูกครั้งแรกตอนยังเรียนหนังสือไม่จบดี  และตอนนั้นผมก็ยังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนด้วย   ไม่รู้ว่าคิดบ้าบอไปได้อย่างไรในเมื่อการมีลูกต้องอาศัยการมีแม่ของลูกและต้องอาศัยการเป็นครอบเป็นครัวด้วย ซึ่งผมไม่มีเลยซักอย่าง

       
ความฝันที่จะมีลูก อาจเป็นเพราะผมอ่านหนังสือมาก  ได้สัมผัสความอบอุ่นอ่อนโยนของความรักของแม่ ผูกพันกับแม่ทั้งในตัวหนังสือและแม่ในชีวิตจริง

       
ความรู้สึกวัยเด็กสำหรับผมกับแม่ ผมจำได้ว่าแม่คือผู้หญิงที่ผมต้องปกป้อง แท้จริงแล้วแม่เป็นฝ่ายปกป้องผมต่างหาก  ความรู้สึกกับพ่อเป็นคนละอย่าง  พ่อคือคนที่ผมเคารพและอุ่นใจเสมอเมื่อไปด้วย  จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตาม ผมเคยโกรธพ่อมากที่คราวหนึ่งใช้คำเรียกผมเป็นอย่างอื่นไม่ใช่คำว่าลูก   "ลูก"คำนี้เป็นคำที่น่าซึ้งใจมากสำหรับคนที่เกิดมาจากพ่อแม่

       
เมื่อมีลูก  ผมเรียกลูกว่าลูก  รักเขาด้วยหัวใจ  ถึงแม้ความรักของผมที่มีต่อลูกจะไม่ยิ่งใหญ่เท่าความรักที่แม่ของเขามีต่อเขา ผมก็เชื่อว่าความรักของผมน่าจะเติมเต็มส่วนขาดที่แม่ของเขาไม่สามารถให้ได้ ส่วนนั้นคือส่วนของความเป็นพ่อล่ะ

       
"พ่อคร๊าบ  อาบน้ำหรือยัง"  เสียงใส ๆ ของเขาทำให้ผมเงยหน้าจากงานที่ทำเพื่อดูเวลาสำหรับภาระอื่นๆ เสมอ  แต่ก่อนผมเองเป็นฝ่ายถามว่า"ลูกคร๊าบ..อาบน้ำหรือยัง"  วันเวลาผ่านไปเขาดูแลผม  เหมือนที่ผมเคยดูแลเขา   นี่เองที่ทำให้ผมรู้สึกถึงคุณค่าของการเกิดขึ้นมาในโลกและได้เป็นพ่อเป็นลูกกัน
 

ooo

       
ภาพติดตาฝังใจในวัยเด็กคงส่งผลต่อความนึกคิดของผมไม่น้อย  ทำให้ผมอยากเป็นพ่อแบบพ่อ  อยากแข็งแรงกำยำ  อยากเก่งเวทย์มนต์คาถาแบบพ่อ  แต่ที่ว่ามานั้นผมทำและเป็นได้แค่เศษเสี้ยวเดียวเท่านั้นเอง


       
ตัวพ่อดำเมี่ยม กล้ามเป็นมัด  แกร่งยิ่งกว่าแกร่ง ทำไร่ไถนาได้ทั้งวัน  เวลาไปไหนด้วยกันผมเดินตามพ่อแทบไม่ทัน  1 ก้าวของพ่อคือ  4 ก้าวของผม  ดังนั้นขณะที่พ่อเดินผมจึงเหมือนวิ่งตาม  

       
พ่อว่ายและดำน้ำเก่ง  แต่ผมแค่พอพยุงตัวให้ขึ้นฝั่งได้  พ่อหาปลาเก่งทำปลาร้าปลาเค็มปลาแห้งไว้กินนานๆได้  แต่ผมแค่จับได้ซักตัวสองตัวก็ดีใจแทบแย่

       
อีกมากและอีกมาก  ที่ผมเป็นได้ไม่เท่าพ่อ
ก็คงเหมือนลูกทั้งหลายที่เกิดมาใต้ร่มเงาของผู้บังเกิดเกล้าอยากเป็น อยากเก่งเหมือนพ่อ แต่เป็นได้แค่เสี้ยวกระจี๊ดของความนึกคิดอยากเป็น

       
ถ้าผมเป็นพ่อล่ะ
ในวันนั้นที่ผมนึกคิด
ผมจะเป็นพ่อแบบไหน

       
ผมจำได้ว่า
ผมอยากจะเป็นพ่อแบบเพื่อนของลูก
ที่คุยกันได้ทุกเรื่อง
ที่เรียนรู้ไปด้วยกัน
สร้างงานที่เป็นอนุสรณ์ของการเกิดมาเป็นพ่อลูกกันด้วยกัน


       
และผมก็ยังจำได้ด้วยว่า ตอนนั้นผมขำตัวเองที่นึกว่าเป็นพ่อของใครเข้าแล้ว  ทั้งๆ ที่ยังแทบจะไม่รู้จักความรักจากหญิงสาวคนไหนด้วยซ้ำ


000

       
   แม่ของลูกควรจะเป็นคนแบบไหนหนอ    

       
ผมคิดในแวบสั้น ๆ ไม่นานผ่านเลยไป เพราะชีวิตรอบตัวหลายหลากน่าสนใจมากกว่า   เพื่อนพาทำกิจกรรมการเมืองก็ทำ  เพื่อนพาไปศึกษาวรรณกรรมก็เอา ออกค่ายอาสาพัฒนาชนบทก็บ่อย   แต่สิ่งหนึ่งที่ทำบ่อยกว่าคืออ่านและเขียนหนังสือในมุมเงียบ ๆ ในห้องสมุด     การได้เข้าห้องสมุดเป็นความสุขที่สงบเงียบดี   ผมได้เรียนรู้การเขียนภาพแบบจีนจากหนังสือภาพภู่กันจีน  จนนำมาสู่การทดลองเขียนจนเกือบช่ำชองเพื่อหาเงินหาทองใช้อยู่พักใหญ่ หรือแม้แต่การอ่านวรรณกรรมก็ทำให้เอาจริงเอาจังในการเขียนทั้งเรื่องสั้นและกลอนจนมีผลงานตีพิมพ์ด้วยในช่วง นั้น  ระหว่างทำกิจกรรมก็แวบไปคิดเรื่องลูกสลับด้วยเป็นช่วง

       
   แม่ของลูกควรจะเป็นคนแบบไหนนะ

       
ผมมีภาพของแม่ชัดเจนมาก   นี่เองที่ทำให้คิดว่าผู้หญิงที่เป็นแม่ของลูก  ต้องเหมือนแม่ของผม    แม่เล่าว่าแม่อ่านหนังสือให้ผมฟังตั้งแต่ผมอยู่ในท้อง   เมื่อคลอดผมแล้วแม่ก็กล่อมนอนด้วยคำกลอนยาว ๆ แม่โอบอุ้มผมเพื่อให้รับรู้หัวใจรักของแม่ เมื่อผมเติบโตรู้ภาษาแม่ก็ไม่เคยใช้ถ้อยคำใดกล่าวว่าให้เจ็บช้ำในความเขลาทีผมมีและเป็น  นี่คือภาพที่แจ่มชัด  แม่ของลูกก็น่าจะเป็นแบบแม่ แต่แหม  นี่ไม่ใช่สิ่งที่ง่ายเลยที่จะรู้ว่า หัวจิตหัวใจของใครลึก ๆ แล้วเป็นอย่างไร    เพื่อนผมบอกว่าเฮ๊ยมึงก็ลองรักใครดูซักคนสิ  คบกันไปนาน ๆ เดี๋ยวก็จะรู้เองว่าหัวใจของเขาเป็นอย่างไร   ผมมองหน้าเพื่อนอย่างเลื่อนลอยจนมันถามผมว่า มึงรู้จักความรักหรือเปล่าวะ  ผมหัวเราะ และว่า  รู้ ...  กูรู้จักความรักมาแต่เกิด   หลังจากวันนั้นมาผมมีแรงจูงใจที่จะรักใครซักคนชัดเจนขึ้นมาก   และก็เริ่มรู้ว่าความรักนี้ยากต่อการทำความเข้าใจน่าดู


000

       
ผมทำความเข้าใจความรักอยู่นาน นานจนคิดล้มเลิกที่จะหาแม่ของลูก    สิ่งที่ผมหวาดจนขลาดก็คือความผิดหวัง   ผมมองเห็นเพื่อนหลายคู่หันหลังให้กัน เห็นคนหลายคนเปลี่ยนความรักเป็นความชัง  หน่ายแหนงและหน่ายหนี  เมื่อขัดใจกัน  หัวใจของคนที่ชังกันแล้วต้องอยู่ร่วมโลกกันมันเป็นความขื่นขมเหลือรับ  ผมไม่ต้องการเป็นอย่างนั้น  

       
นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ผมขลาดที่จะรัก
และชักช้าที่จะตกลงปลงใจกับหญิงสาวคนไหน


       
เพื่อนว่า

       
"อ้ายห่อ มึงก็อย่ารักแบบทุ่มเทนักซีวะ
รักแบบนั้นก็พอดีช้ำใจตาย  มันต้องรัก ๆ หลอก ๆ เผื่อเลือกไว้บ้าง  ไม่ใช่พอเขาเลือกที่จะคบกับคนอื่นดูบ้างมึงก็ซึมเหมือนบ้า"

       
ผมฟังแล้วก็ยิ้มขื่นๆในความไม่ประสีประสาในรัก

       
ผมเป็นแบบนั้นจริง ๆ 
คือพอเขายิ้มหวานกับคนอื่นผมก็ขื่นขม
เศร้าหัวใจอย่างสุดเศร้า

       
ผมถามตัวเองว่า
แบบนี้มึงจะรักใครได้หรือ
และ
มึงเห็นแก่ตัวเกินไปหรือเปล่าวะ

       
คำถามข้อหลังผมตอบไม่ได้

       
ผมรู้แต่ว่า
รักนี้ทุกข์หนอ

       
ดังนี้แล้วผมจึงพับความฝันที่จะมีลูกไว้นาน
นานจนผมคิดว่าลืมสนิทว่าผมเคยฝันที่จะมีลูก


       
ลูกเอ๋ย  หรือเราไม่มีวาสนาต่อกัน

       
พ่อคงอาภัพต่ำต้อยเกินไปที่จะได้ใช้คำนี้เรียกใครซักคนที่เกิดมาจากเลือดเนื้อเชื้อไขและชีวิตจิตใจของพ่อ



000

       
ช่วงเรียนหนังสือชั้นอุดมศึกษาเป็นช่วงที่ผมมีเวลาทำสิ่งที่อยากทำมาก  อยากเล่นดนตรีก็ไปเรียนกับพรรคพวกที่อยู่ในชมรมดนตรี   อยากเป็นนักเขียนก็ไปเข้าชมรมวรรณศิลป์  อยากศึกษาธรรมะก็ไปเข้าชมรมพุทธศาสนา  อยากถ่ายภาพเป็นก็ไปเข้าชมรมถ่ายภาพ  อยากเล่นยูโดได้ ก็ไปเข้าชมรมยูโดอยากปลูกพืชผักเลี้ยงสัตว์เก่งก็เข้าชมรมเกษตร สารพัดที่สนใจก็มีสารพัดที่จะให้เรียนรู้  การเรียนในชั้นอุดมศึกษามีอิสระและหลากหลายกว้างขวาง   แม้แต่วิชาเรียนผมอยากเรียนวิชาใดก็ขอเข้าไปนั่งเรียนได้โดยไม่ต้องลงทะเบียนเรียน  ผมได้ฟังประสบการณ์ของบุคคลมากมายที่สถาบันการศึกษาเชิญมาเป็นอาจารย์พิเศษและผู้สอน หรือแม้การอบรมหลักสูตรสั้น ๆ เกี่ยวกับอาชีพการงานหรือความรู้เฉพาะทางก็มีเยอะแยะที่ให้ผมได้ลงทะเบียนเรียนรู้  จนผมรู้สึกว่า การศึกษาในชั้นอุดมศึกษานี่คือการตกลงไปในขุมทรัพย์ของความลุ่มลึกของความรู้  มีความสุข สนุกและมีโอกาสสร้างสรรค์    ถ้ามีลูกผมจะให้เข้าได้รับโอกาสที่ดีนี้  เหมือนที่เด็กชายชาวนาคนหนึ่งที่ฝันอยากจะมีลูกได้รับจากพ่อแม่ของเขา


       
      ผมเขียนที่ปกในของหนังสือทุกเล่มที่เริ่มสะสมไว้ให้ลูกที่ยังไม่รู้ว่าอยู่ที่ใด ว่า

       
       แด่ลูก...ผู้เป็นหัวใจของพ่อ

       
       หนังสือเหมือนเพื่อน   เพื่อนที่ทำให้ผมได้ยิ้ม  ยิ้มแบบเข้าใจไม่ใช่แสร้งยิ้มตามมารยาท   หนังสือทำให้ผมได้ท่องไปในโลกแม้ไม่มีเงินค่าโดยสารซักบาท   หนังสือทำให้ผมเข้าใจและทำใจได้เร็วต่อความทุกข์ที่ขบกัดชีวิต   หนังสือทำให้ผมเห็นคุณค่าของสรรพสิ่งที่เอื้อเฟื้อและแม้แต่เป็นคู่ห้ำหั่นกันผมอยากอ่านหนังสือให้ลูกฟัง   ผมอยากฟังเสียงลูกอ่านหนังสือ  ผมอยากเห็นลูกสร้างสรรค์สิ่งที่เขารักขึ้นมามีคุณค่าต่อเขาเองและโลก

       
     หัวใจของผมดูเหมือนพองโตขึ้นเท่าตะวันเมื่อผมฝันและเห็นนิมิตรอันเลือนรางว่ามีลูกแล้ว


       
      "พ่อครับ...ผมรักพ่อ"

       
       นั่นเป็นน้ำเสียงที่ได้ยินในความฝันยามหลับ  แหมช่างชื่นเย็นหัวใจดีแท้   

       
       พระท่านว่า ผู้คนมีความฝันถึงสิ่งใดมักมีใจเกี่ยวพันและเกี่ยวข้องกับสิ่งนั้น

ถ้าเช่นนั้นก็หมายเอาได้ว่า  ผมย่อมเกี่ยวข้องเกี่ยวพันกับผู้ที่จะเกิดมาเป็นลูก


       
       แค่คิดหัวใจก็เอิบอิ่ม  เอมใจอย่างกับเพิ่งละจากสมาธิเมื่อหัวอรุณ


000

       
    ความฝันของผมมาเป็นจริงเมื่อเดินทางมาไกลถึงค่อนชีวิต   เวลานี้ผมได้ยินน้ำเสียงที่ผมเคยได้ยินในความฝัน   ทุกวัน    มากกว่านั้นคือผมได้โอบกอดคนที่ผมฝันถึง      ใช่ครับ  เขาคือลูกของผม

       
   " พ่อครับ  ตอนพ่อเป็นเด็กคุณปู่พาทำอะไรบ้าง"

       
   ผมได้เล่าเรื่องยาว สลับกับฟังความเห็นของเขา ถ้อยคำวิพากษ์วิจารณ์แบบตรงไปตรงมาแบบเด็กทำให้ผมยิ้ม ยิ้มในความช่างคิด   

       
   "พ่อจนจังเลยนะตอนนั้น"

       
   "อาจจะใช่ครับหรืออาจจะไม่ใช่ก็ได้   ถ้าความจนหมายถึงไม่มีอะไรจะกิน    พ่อก็ไม่ถึงขั้นนั้น   เรามีข้าวปลา มีนามีน้ำ  มีพืชผัก มีหมากไม้  ของพวกนั้นคือสิ่งที่ทำให้เรามีกิน  แบบนี้พ่อว่าไม่ใช่ความจน   แต่ถ้าความจนคือการมีบ้านหลังเล็ก  ไม่มีเครื่องใช้ไฟฟ้า ไม่มีรถยนต์ขับ แบบนั้นอาจจะว่าจนในความคิดของคนทั้งหลาย"

       
      "ทุกวันนี้พ่อรวย.."

       
       ผมยิ้ม

       
       "ไม่ใช่แค่รวย   เรียกว่ามั่งคั่งเลยทีเดียว"

       
       เขาทำหน้างง ๆ

       
       "พ่อมั่งคั่ง ความสุข"

       
       "อ๋อ..."

       
        เขายิ้ม


       
        เราคุยกันไม่รู้เบื่อ  ผมสนุกที่จะตอบคำถามเขา   นานๆจึงฟังถ้อยคำตอบที่ผมเป็นคนถาม

        "ลูกไปเรียนรู้การเล่นคีย์บอร์ดเพลงพวกนี้มาจากไหน"   ผมถามแล้วนิ่งฟัง  เขาวางมือจากแป้นคีย์บอร์ดอันเล็ก ๆ ราคาไม่กี่ตังค์แล้วตอบผม

       
         "ลูกชายของลุงเป็นคนสอนครับ ผมจำเอามาเล่นต่อ  เพราะไหมครับ"

       
          "เยี่ยมมาก   พ่ออยากเล่นเป็นจัง"

       
          "ไม่ยากเลยครับ  เล่นตามโน้ต ดอรอมอก็ได้ หรือจะจำเสียงเอาก็ได้"

       
           ว่าแล้วเขาก็เล่นเพลงหมอลำที่เขาจำมาจากลูกชายของลุงให้ผมฟัง    มันเป็นเพลงที่ดังมากเพลงหนึ่ง  ชื่อเพลง บางทีหลายคนอาจจำได้  ใช่แล้วเพลงนั้นคือโบว์รักสีดำ

       
           ตอนเรียนอุดมศึกษาผมไม่ได้ฝึกหัดเล่นคีย์บอร์ด   ได้วิธีเล่นกีตาร์แบบงู ๆ ปลา ๆ มาจากเพื่อนที่เล่นแบบเกาสาย  แล้วมาฝึกต่อจนชำนาญในเพลงที่ตัวเองชอบ   เวลาผมเล่นเขานิ่งฟังแล้วก็ขอเล่นต่อจากผม   เพลงชะตาชีวิตเป็นเพลงที่เขาเล่นกีตาร์แบบดันสายแล้วผมถึงกับอึ้ง   สำนวนนักวิจารณ์เพลงก็คงว่าคล้ายว่า  แหมมันช่างบาดลึกดีแท้   

       
           "ผมแต่งเพลงได้นะพ่อ  ฟังซีครับผมจะร้องให้ฟัง"

       
            เขาเคาะนิ้วช้า ๆ เมโลดี้นี้ผมไม่เคยได้ยินที่ไหนมาก่อน   


       
             "..พวกเราคือเอ็กซ์ บาร์เบอร์ ช่างตัดผมยุคทอง   ผองเราชอบบินไกล   ไปตัดผมฟากตะวัน   เธอจะไปกับฉันไหม......"

       
             "เยี่ยมมาก..."  ผมปรบมือให้เขา"เก่งจริง ๆ   พ่อโชคดีจังเลยที่ได้ฟังเพลงนี้ก่อนใคร"

       
             "ผมร้องให้เพื่อนที่โรงเรียนฟังบ้างแล้วครับ แต่ไม่จบเพลงดี   แต่ที่ร้องมานี้พ่อได้ฟังจบเพลงเป็นคนแรก"

       
              เสียงเพลงของเขาเริ่มขึ้นอีก ผมยิ้มให้กับเพลงเอ็กซ์บาร์เบอร์  นักตัดผมที่เดินทางไกลไปตัดผมให้ใครต่อใครแม้ต้องข้ามตะวัน


       
              ผมพินิจน้ำเสียงและแววตาของเขา  แล้วคิดคำนึง ผมรู้แล้ว  ว่า วันนี้ผมคือคนที่มั่งคั่งอย่างที่สุด คนหนึ่งในโลก

ใช่ครับ  ผมมีความสุขล้นเหลือ  ผมคือคนที่ประสบความสำเร็จอย่างยิ่งในชีวิต  ในการที่ได้เกิดขึ้นมามีรอยบนโลกใบนี้


     
               ความสำเร็จของผมมีหลักฐานอ้างอิงแล้วในโลก