ก้าวขึ้นไปให้สูงสุด

พันธนาการ

ฉันเหม่อมองขึ้นไปยังยอดตึกสูงหลังใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า 
ข้างบนคงจะสวยน่าดู ทั้งทิวทัศน์ของเมือง แม่น้ำสายใหญ่ แม้แต่บ้านตึกหลังใหญ่โต ก็คงจะดูเล็กไปถนัดตา
แต่ใครล่ะจะขึ้นไปถึงข้างบนนั้นได้ ตึกสูงเสียขนาดนี้แต่เส้นทางที่จะพาขึ้นไปได้กลับมีเพียงบันไดแคบๆ เพียงเส้นทางเดียว ก็น่าแปลกที่ผู้คนนับร้อยนับพันต่างแย่งชิงกันเพื่อขึ้นไปถึงชั้นสูงสุดของตึกให้ได้เพียงเพื่อได้รับความรู้สึกของการอยู่ชั้นบนสุด แต่ก็มีอีกมากมายหลายคนที่ไม่สามารถขึ้นไปถึงชั้นนั้นได้ ต่างถอดใจและพักผ่อนจากความเหนื่อยล้าอยู่ตามชั้นต่างๆ 
หลายคนเมื่อก้าวเท้าขึ้นสู่บันไดขั้นแรก ต่างทำความรู้จักสนิทสนมและยื่นไมตรีจิตกับคนอื่นๆ รอบข้าง ที่ขึ้นมาพร้อมๆ กัน เพื่อคอยช่วยเหลือเกื้อกูลกันยามที่ต่างคนต่างอ่อนล้า คอยดูแลประคับประคองโดยหวังจะขึ้นไปสู่จุดมุ่งหมายด้วยกัน แต่เมื่อก้าวขึ้นสู่ชั้นสูงๆ มากเท่าไร มิตรไมตรีและความสัมพันธ์ที่เคยมีให้กันก็เริ่มเปราะบาง จากการก้าวไปด้วยกันกลับกลายเป็นการแข่งขัน แล้วความสัมพันธ์ก็ขาดสะบั้นลงในที่สุด 
เป็นที่น่าประหลาดใจที่ตึกหลังใหญ่โตนี้กลับมีพื้นที่ให้ยืนน้อยลงเรื่อยๆ เมื่อขึ้นสู่ชั้นที่สูงขึ้นไป  ยิ่งสูงเท่าไร พื้นที่ยิ่งน้อยมาก จนน่าจะประมาณได้ว่าชั้นสูงสุดคงมีที่ยืนเหลือพอสำหรับคนเพียงคนเดียว คนเดียวที่จะได้เห็นความสวยงามของเมืองๆ นี้ นี่กระมัง ผู้คนถึงได้แก่งแย่งกันขึ้นไปสู่จุดสูงสุด เพื่อที่จะได้เป็นคนคนนั้น
ตอนนี้ฉันเหลืออีกเพียงก้าวเดียว ก็จะขึ้นสู่ชั้นสุดท้ายแล้ว ที่ผ่านมาได้พบกับความลำบากมากมาย ได้เห็นสิ่งต่างๆ  ทั้งความรัก ความห่วงใยจากคนรอบข้าง ความเห็นแก่ตัว การแก่งแย่งชิงดีกัน การแพ้ การชนะ ฉันรับรู้ความรู้สึกเหล่านั้นได้ทุกอย่างเพราะฉันเป็นมาแล้วทั้งสิ้น และก้าวนี้คือก้าวสุดท้ายที่จะเริ่มต้นสิ่งใหม่ที่ไม่มีใครสามารถสัมผัสมันได้นอกจากฉันคนเดียว 
ตอนนี้ฉันเห็นแล้ว ฉันมองเห็นทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ห่างออกไป เห็นเมืองที่สวยงาม เห็นความเป็นอยู่ของชาวบ้านที่อยู่ในเมืองนี้ ฉันได้เห็นในสิ่งที่ฉันปรารถนาแล้ว แทบจะไม่มีมีสิ่งใดในเมืองนี้ที่ผ่านสายตาฉันไปได้อีกแล้ว
แต่ ณ ตอนนี้ มีอยู่เพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่ฉันไม่สามารถมองเห็นได้เลยไม่ว่าฉันจะพยายามแค่ไหนก็ตาม แต่ฉันก็คงไม่พยายามที่จะมองมันอยู่ดี 
“ผู้คนที่อยู่ในตึกนี้ ที่กำลังพยายามตะเกียกตะกายอยู่ข้างล่าง ใต้ฝ่าเท้าฉันลงไปนี่เอง”