เสียงที่เคยหายไป

กชมนวรรณ

 


 สองสามวันมานี่เมื่อเปิดโทรศัพท์มือถือทุกเช้าฉันมักเห็นเบอร์โทรที่คุ้นโชว์อยู่ประจำซึ่งเรียกเข้ามา 4-5 ครั้งที่ไม่ได้รับ เวลาโทรก็ประมาณ สามถึงสี่ทุ่ม ซึ่งเวลานั้นฉันปิดโทรศัพท์ไปเรียบร้อยแล้ว อย่างที่บอกเบอร์นี้ฉันคุ้นเคยกับมันดี รู้ว่าเป็นเบอร์โทรของ "พี่ต่อง" เพื่อนรุ่นพี่ที่คบหากันมานาน ตั้งแต่สมัยฉันทำงานฝ่ายบัญชี ส่วนพี่ต่องเป็นหัวหน้าช่าง ออกนอกพื้นที่ความสนิทของเราสามารถคุยกันได้ทุกเรื่อง พี่ต่องเป็นพ่อหม้ายเมียหนี เพราะรักที่จะร่วมวงสุรามากกว่าร่วมสร้างครอบครัว จากประสบการณ์ชีวิตคู่ที่ล้มเหลวครั้งนั้นมันเป็นความรู้สึกผิดที่ติดตัวพี่ต่องมาจนถึงทุกวันนี้ และพี่แกก็ไม่คิดที่จะแต่งงานใหม่ ทำแต่งาน เลิกงานชวนลูกน้องตั้งวง ใจใหญ่ ฉันรู้ดีว่าพี่ต่อง ยังรักและคิดถึงเมียแกมาก เพราะเวลาน้ำเปลี่ยนนิสัยเริ่มทำหน้าที่ของมัน หากฉันอยู่ด้วย พี่ต่อง จะเริ่มเล่าอดีตรักที่ฝังใจแบบบทบรรยาย บทเดิม ฉากเดิม เพลงประกอบละครเพลงเดิม ตัวละครตัวเดิม แม้กระทั่งความรู้สึก ของพี่ต่องก็ยังเหมือนเดิม แกไม่เคยลืมมันเลย... ไม่ใช่สิ แกไม่เคยคิดจะลืมมันต่างหากจนพวกน้องๆ ช่าง ในวงเหล้ารู้ทันทียามเมื่อน้ำเปลี่ยนนิสัยเริ่มทำหน้าที่ของมัน ไม่มีใครขัดใจขัดคอแก ก็แกเป็นเจ้ามือนี่แค่อมยิ้มแล้วก็กินไปตามเรื่องตามราว จนน้องๆช่างทุกรุ่นจะทราบเรื่องราวชีวิตรักของพี่ต่องทุกรุ่นแต่น้องช่างจะเปลี่ยไปเรื่อยๆ คงเดิมแต่ฉันที่ต้องนั่งทนฟังเรื่องราวหนหลังของแก จนแกหยุดเล่าไปเองเพราะรู้ว่าฉันก็รู้สึกเบื่อ ก็จะไม่เบื่อได้อย่างไร ในเมื่อตอนที่พวกเขานั่งดื่มกัน ฉันไม่ได้อยู่ด้วย พอน้ำเปลี่ยนนิสัยเริ่มทำหน้าที่ พวกเด็กไม่มีใครฟังเรื่องของแก แกเป็นต้องกดโทรศัพท์ หาฉันเพื่อที่จะเล่าเรื่องเก่า ด้วยเสียงอ้อแอ้ ๆ ๆ บางครั้งฉันยังเสียมารยาท วางโทรศัพท์ให้แกคุยไปคนเดียว ส่วนฉันก็ทำอะไรของฉันไปเรื่อยๆ กะว่าพอแกเริ่มคอแห้ง แล้วหยิบโทรศัพท์บอกพี่ต่อง ไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องทำงานอีกนะ พี่แกก็แสนดี หรือไม่ก็หมดแรงจะพล่ามต่อแล้วจึงวาง แต่นิสัยที่น่ารักของพี่ต่องก็มีมากกว่าสิ่งที่แกทำให้ฉันรำคาญ มาก เช่น หากแกออกพื้นที่จะกลับมาทันเที่ยงรีบโทรมาบอก 
ปลายเดี๋ยวไม่ต้อง ไม่ซื้อข้าวนะพี่ซื้อไว้เผื่อแล้ว รอก่อนสักครึ่งชั่วโมงถึง 
ไม่ก็ตอนเย็น 
ปลาย เดี๋ยวอย่างเพิ่งกลับบ้านก่อนนะรอก่อน เมื่อกี้ผ่าน ตลาดเห็นขนมน่ากิน พี่ซื้อฝากหลานปลายรอเอากลับไปด้วยนะ หรือ ระหว่างวัน 
เมื่อกี้ไปกินข้าว เห็นขนมนี้น่ากินเลยซื้อฝากเจ้าตาโตมันหน่อย
นี่คือน้ำใจที่พี่แกมีโดยเราไม่เคยร้องขอ แต่ก็มีบางครั้งเหมือนกัน 
ปลาย เดือนนี้เงินเดือนพี่เบิกล่วงหน้ามากไปเหลือไม่พอจ่าย ค่า เช่าบ้าน โป๊ะ หน่อย" ฉันก็ช่วยเท่าที่ช่วยได้ซึ่งไม่มากมายนักเพราะกำลังสร้างครอบครัวเหมือนกัน พี่ต่องจะเป็นคนน่ารักมาก ถึงเป็นผู้ชายและเป็นช่าง แต่แกจะแทนชื่อแกว่าพี่ต่อง ทุกครั้งที่คุยกะฉัน มีบางครั้งที่ออกผมแต่ไม่บ่อยนัก เวลาอยู่กะลูกน้องเพื่อนวงเหล้าภาษาพูดจะเปลี่ยนไปทันที แต่ให้เมาขนาดไหน พอหันกลับมาคุยกะฉัน ไม่ผม ก็พี่ต่อง เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง 
พี่ต่อง เป็นช่างฝีมือดีลูกค้าติดแกมากฉันสงสัยว่าทำไมพี่ต่องถึงไม่ยอมออกมาเป็นเถ้าแก่เอง ยุก็หลายครั้ง แดกดันก็หลายหนแต่พี่แกบอก 
ชีวิต พี่ขอแค่พอกิน พอใช้ก็พอแล้ว ไม่หวังอะไรมากทำไปเพื่ออะไร ทำเพื่อใครไม่มีสักคน 
คำตอบแกทำให้ฉันรู้สึก โหวงเหวงไปกะแกด้วยซิ .....
จนฉันลาออกจากที่ทำงานเราก็ยังติดต่อ โทรคุยกันเสมอเรื่องเดิม ของแก ที่ฉันฟังจนจำขี้นใจว่าพี่แกมีความหลัง กับเพลง ของธานินทร์ ไม่ชอบเพลง 16 ปีแห่งความหลัง หากวันหยุด พี่ต่องจะโทรมาถาม
"ปลายวันนี้ทำไรกิน เดี๋ยวพี่แวะไปนะ"
แต่พอมาถึงไอ้ที่ถามว่าทำไร กินนะ พี่แกไม่กินเลย กินแต่ของที่แกหิ้วมานั่นแหละ จนบางครั้งต้องเดือดร้อนคนข้างตัวฉันในการขับรถของพี่ต่องและลากพี่ต่องกลับไปส่งที่บ้านเช่าพี่ต่อง ฉันขี่มอไซด์ตามไปรับเขากลับ จนบางครั้งฉันรู้สึก เบื่อพี่ต่องมากๆ ทำไมไม่เปลี่ยนนิสัยสักที จะเลิกคบคงไม่ได้ เพราะคบกันมานานมากจนเหมือนคนในครอบครัวไปแล้ว หากวันไหน คนที่บ้านฉันทดลองดอง ยา ของเขาสูตรทดลอง ซะมากมายจนก็จะโทรเรียก พี่ต่อง บอก 
พี่ต่องวันนี้ มีสูตรเด็ด .....เค้าเพิ่งได้สูตรมากำลังได้ที่พี่เย็นนี้มานะ ไม่ต้องซื้อมาเพิ่มคิดว่าน่าจะพอ แล้ว 
เป็นทางออก ที่ฉันต้องการให้พี่ต่องมาตัดกำลังในการดื่ม ของคนข้างตัวฉัน หรือไม่หากเห็นมีติดบ้านหากว่าผ่านที่ทำงานเดิมฉันก็จะหยิบติดมือ ไปฝากไว้ให้พี่ต่องซะ เป็นการตัดกำลังไปอีกทางพอเค้าถามฉันบอก เอาไปฝากพี่ต่อง ซะแล้ว และก็จะได้รับคำชมกลับมาให้ปลื้มใจในความเป็นคนมีน้ำใจจากสามีว่า
คุณ เนี่ยะเป็นคนใจดี รักเพื่อนจังเนาะ 
ฉันพยักหน้ารับทันทีแต่กลับเกิดอาการหน้าตึงนิดหน่อยเมื่อเค้าหยอดอีกว่า 
แต่ใจแคบกะสามี ที่สุด
แต่ฉันไม่สนใจหรอกเพราะฉันทำไปด้วยความหวังดีของฉันไม่อยากให้เค้าดื่มมาก แต่ฉันกลับเอาสิ่งที่ไม่อยากให้คนใกล้ตัวดื่ม ไปให้เพื่อนรักอีกคนดื่ม ทั้งที่รู้ว่ามันไม่ดี นี่ฉันรักเพื่อนจริงๆ หรอ? และนั่นคือความสัมพันธ์ ระหว่างฉันกับพี่ต่อง 
เมื่อเช้าวานก็เช่นกัน เมื่อเปิดโทรศัพท์ มีเบอร์พี่ต่องโชว์อยู่สามครั้ง ฉันก็ไม่ได้คิดจะโทรกลับ แต่คำนวณในใจว่า ฉันไม่ได้คุยกะพี่ต่องมา กี่วันแล้วหนอ ครั้งนี้รู้สึกจะนานมากเพราะ ยุ่งๆ หลายเรื่องไหนคุณพ่อนอนโรงพยาบาล ไหนเจ้าตัวเล็กก็เข้าต่อคิว จากคุณตาอีก คงจะนานมากเพราะนึกไม่ออกว่าครั้งสุดท้ายที่คุยด้วยเมื่อไหร่กันแน่ อาจเป็นเดือน สองเดือน สามเดือน หรือ มากกว่านั้นและไม่คิดแม้แต่จะโทรกลับหาพี่ต่อง.....
เมื่อคืนสักทุ่มหนึ่ง ฉันนั่งดู ทีวี อยู่เสียงโทรศัพท์ดังขี้น หยิบโทรศัพท์มาดูเบอร์ อ้าว!!! พี่ต่อง อีกแล้วโดยอัตโนมัติ ฉันเหลือบมองนาฬิกาติดผนังบ้าน ทุ่มกว่าๆ นิดๆ เออ คงยังไม่เมาว่ะ งั้นรับดูซิ 
ว่า ฮายเพ่.!!.. ฉันกวนตามสไตล์ 
ปลาย เหรอ
แล้ว เพ่..โทรหาใครอ่ะ 
พี่ต่องนะ ......................เงียบ 
ฉันรู้สึกเอะใจนิดเดียวแค่นั้น
รู้แล้วเพ่ ....เห็นเบอร์ก็รู้แล้ว ตามนิสัยอีกนั่นแหละ
เออ.....ทำไมติดต่อไม่ได้เลยวะ
อ้าว...หรอพี่ติดต่อมาหรอ ไม่รู้ซิพี่แล้วพี่มีไรหรอแล้วอยู่ไหนเนี่ยะ วันนี้กินกะใครหรอ พี่ต่องเงียบไป 
เงียบจนฉันรู้สึกเกิดคำถามในใจว่าทำไมถึงเงียบขนาดนี้โทรศัพท์แนบติดอยู่ที่หูแท้ๆ แม้ลมหายใจเพื่อนที่คุยด้วย บางครั้งเรายังเคยได้ยินเสียงเลยนี่แต่นี่กลับเงียบ แม้แต่คลื่นรบกวนก็ไม่มี 
พี่ไม่กินเหล้า นานแล้วล่ะ ปลาย 
หลังจากเงียบไปได้สักพักเหมือนตัดสินใจจะบอกอะไรสักอย่าง
น่าน พี่เรา จริงหรอเปล่า หลอกให้น้องดีใจเล่นหรอ หยุดได้รึนั่น นี่ของปลายนะยังไม่หยุดเลย ขนาดปลายบ่นทุกวัน 555555555
จริงซิ พี่ไม่โกหกหรอก 
น้ำเสียงจริงจังอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน ทำให้ฉันกลับมีความรู้สึกอีกอย่างมาแทนที่จากที่พูดทะลี่งตีงตัง และแซวพี่เล่นไปเรื่อยตามนิสัย มันหายไปทีละนิดๆ ตอบกลับไปเหมือนไม่มีอะไรจะพูดมากกว่า
ดีแล้วล่ะ พี่ พี่ก็อายุมากแล้วนะ รักษาสุขภาพไว้หน่อยเงินนะเก็บไว้บ้าง เดี๋ยวเผื่อต้องใช้เจ็บป่วยขี้นมา จะได้มีเงินรักษาตัวเนาะ เออพี่แล้วพี่ตอนนี้อายุเท่าไหร่แล้วล่ะ รู้สึกว่าอยู่มานานแล้ว นี่
ไม่รู้คิดอย่างไรทำให้ฉันถามคำถามนี้ออกไป คิดเพียงแค่ว่าพี่ต่อง อายุมากกว่าฉันมากนะ แถมยังยังจำได้แกเล่าว่า แกพบและรักกับเมียแกครั้งแรก ตอนฉันอายุ 7 ขวบเองตอนนั้นพี่แกเป็นวัยรุ่นหนุ่มหล่อ เฟี้ยวมาดดีมีสาวมาติดเยอะมาก แต่แกรักภรรยาคนนี้มากจึงไม่สนใจสาวไหน จนได้แต่งงานกัน วันแต่งงานขบวนแห่ขันหมากรถพลิกคว่ำ มีคนตาย 1 คน ตอนนั้นฉันยังแซวตอนที่แกเล่าว่า 
โห ใครหาฤกษ์ให้พี่อ่ะ ทำไมมันซวย อย่างนั้น 
สุดท้ายก็ไม่สามารถอยู่กันได้หลังจากมีลูกชายด้วยกัน หนึ่งคน ก็เหมือนอย่างที่บอก พี่เราหลงตัวเองเกินไป เมียอย่าเสนอหน้าข้าเอาเพื่อนก่อน สุดท้ายคนที่แกไม่ให้เสนอหน้านั่นแหละ ที่เกาะติดอยู่ในใจแกอยู่ตลอดเวลา 
53 แล้วล่ะ ปีนี้
หรอ 
เงียบเพราะไม่รู้จะพูดอะไรอีกต่อไปแล้วแปลก นะ เพื่อนที่เคยคุยกันได้ทุกเรื่อง หยิบเรื่องอะไรมาคุยกันก็คุยได้นานสองนานแต่ พอเว้นระยะการติดต่อไปกลับกลายเป็นเหมือนคนแปลกหน้าต่อกัน
ปลาย พี่ต่องเจ็บหน้าอกอีกแล้วล่ะ 
พี่ต่องเริ่มบอกเรื่องเดิมอีกแล้วฉันคิดในใจ
ก็พี่แก่ แล้วนี่บอกแล้วว่าอย่ายกของหนัก บ่นมาตั้งแต่รู้จักกัน นี่ 52 แล้วนะ ยังบ่นเรื่องเดิมอีกไม่เบื่อมั่งหรือไงชอบจริ๊ง ไอ้เรื่องพูดซ้ำๆ ซากๆ เนี๊ยะ กลัวเค้าไม่รู้หรอว่าตัวเองแก่แล้วอ่ะ แล้วเป็นไงหาเมียใหม่ได้ยัง
ฉันยังอดแซวเรื่องเดิมไม่ได้ ทั้งๆที่รู้แท้แน่แก่ใจแล้วว่าอย่างไรเสียชาตินี้พี่เราคนนี้คงไม่มีใครอีกต่อไปแน่นอน ช่างเป็นความรักที่หายากนักในสมัยนี้ แต่มันยังคงมีบนโลกที่สับสน วกวน มากไปด้วยมลพิษทางกายและจิตเป็น ที่สุดในความคิดของฉัน 
เงียบอีกแล้ว โทรมาแล้วเงียบแล้วโทรให้เปลืองตังส์ ทำไม? ฉันถาม
ปลาย ไม่ว่างหรอ งั้นพี่ไปก่อนนะ 
ฉันรู้สึกผิดปกติแล้ว ปกติไม่ว่าฉันจะแซวแรงขนาดไหนแกก็จะยอมรับ"เออๆๆ ก็พี่ต่องแก่แล้วจริงนี่ ปลายก็แก่เหมือนกันนั่นแหละ อย่าว่าแต่คนอื่นไปส่องกระจกดูซิ... ฉันรีบเรียกชื่อก่อน ก่อนที่แกจะวางสายไป 
"แล้วพี่ไปหาหมอแล้วยัง ฉันถามอย่างมีเยื่อใยหน่อย
หาแล้ว
แล้วหมอบอกว่า พี่เป็นอะไรหรือเปล่า เจ็บมานานแล้วนะนั่น บุหรี่ก็ไม่หยุด เหล้าก็กิน เครื่องในยังเหลืออีกหรือเปล่าพี่ 
ฉันก็ว่าไปตามอารมณ์ของตัวเองไปเรื่อย
หมอ บอกว่าพี่เป็นมะเร็ง ทรวงอก เงียบ .... ทีนี้แม้แต่ลมหายใจตัวเองซึ่งอยู่ติดกับโทรศัพท์ที่ถือ อยู่ก็มีความรู้สึกว่าประสาทหูไม่ทำงานเหมือนกัน
หรอ...พี่ แล้วทำไงล่ะ นี่ ผู้ชายเป็นได้ด้วยหรอ ฉันถามคำถามที่คิดว่าตัวเองโง่ ที่สุดออกไปก็จะไม่ให้คิดอย่างนั้นได้อย่างไรในเมื่อฉันรู้อยู่เต็มอกว่าลุง ฉัน ก็ตายไปด้วยโรคมะเร็งที่ทรวงอกนี่เมื่อเจ็ดปีก่อน 
มันเป็นไปแล้ว เสียงแผ่วๆ ของพี่ต่องบอกมา
หมอบอกต้อง ฉีดยาวันละเข็ม ทุกวันพี่คงอยู่ได้ไม่นานแล้วล่ะ ปลาย เสียงบอกเรื่อยๆ เบาๆแต่มันมีความรู้สึกบีบใจฉันให้รู้สึกจี๊ดๆ ได้
อ้อ เราไม่ได้คุยกันหลายวันปลายคงยังไม่รู้ ตอนนี้แม่ของลูก พี่ต่องกลับมาอยู่กับพี่ต่องแล้วนะ
อ้าว จริงหรอพี่ ดีจังเลย 
ความรู้สึกตอนนั้นมันดีจริงๆ ทำให้รู้สึกว่าลืมว่าเรากำลังพูดถึงเรื่องร้ายกันอยู่
เค้า บอกจะดูแล พี่ ส่วนลูกชายพี่แต่งงานแล้วนะปลายลูกพี่อายุ 27 ปีแล้ว พี่มีลูกสะไภ้ เป็นนางพยาบาล ด้วยนะ
ตอนนี้พี่มี ครอบครัวแล้วล่ะปลาย 
เสียงเล่าเบาๆแต่กลับชัดเจนในความรู้สึกของฉัน
ดีจังเลย พี่ปลายดีใจด้วย ในที่สุดสิ่งที่หวังสิ่งที่รอมานาน มันกลับมาอยู่กับพี่แล้ว ฉันตอบพี่ต่องไปพร้อมพยายามที่จะกลั้นสะอื้น สุดๆ
นั่นซิเนาะ พี่ก็ดีใจจริงๆ แม้ว่ามันจะเป็นเวลาสั้นๆ ที่เหลืออยู่ของพี่
เฮ้ย ! อย่าพูดอย่างนั้นซิ เดี๋ยว รักษาก็หาย 
เสียงฉันเป็นเสียงพูดหรือครางฉันชักไม่แน่ใจเหมือนกัน
พี่ต่อง สบายใจแล้วล่ะ ที่ได้คุยกะปลาย ได้บอกปลายเหมือนที่เคยบอกกันทุกเรื่องแล้วตอนนี้พี่อยู่กลับไปอยู่ในสวนแล้วนะ" พี่ต่องหมายถึง บ้านเดิมของแม่พี่ต่องที่ทิ้งไว้นาน ตัวเองมาเช่าบ้านอยู่ในเมือง
"บ้านแม่ของลูก เค้าให้คนเช่า แล้วมาอยู่กับพี่แต่บางทีก็ออกมาอยู่กะลูกชาย เหมือนกัน ลูกชายแม่เค้าสร้างบ้านให้ไปแล้ว แม่เค้าเก่งนะปลายเลี้ยงลูกได้ดีแถมยังมีสมบัติ ให้ลูกอีก พี่ซิ ไม่เคยได้เรื่องสักอย่างมีแต่ทำให้เขาเสียใจ..... ฯลฯ 
พี่ต่องเริ่มคุยเข้าเรื่องเดิม เหมือนตอนที่แกเมาอีกแล้วแต่ครั้งนี้ ฉันฟังเรื่องที่แกเล่าซ้ำโดยไม่รู้สึกเบื่อแม้แต่นิดเดียวจนวางสาย พี่ต่องบอกค่อยโทรมาหาใหม่ หากว่างจะแวะมานั่งกินเหล้าที่บ้าน หากฉันไปหาแกก็ไปที่บ้านสวน ฉันบอกกับพี่ต่องก่อนวางสายไปว่า ฉันค่อยโทรหาพี่บ่อยๆ เสียงพี่ต่องบอกตอบว่า ไม่เป็นไรพี่ค่อยโทรมาเอง 
"ทีนี้พี่รู้แล้วว่าต้องโทรตอนไหนถึงจะได้คุยกัน" เสียงพี่ต่องย้ำความรู้สึกอับอายให้ฉันอีกครั้ง..... ฉันอยากบอกพี่ต่องกลับไปว่าต่อไปนี้พี่โทรหาปลายตอนไหนก็ได้แล้วล่ะ และครั้งหน้าหากเปิดเครื่องเบอร์พี่โชว์อยู่ฉันจะโทรกลับหาพี่เอง....แต่ไม่หรอกฉันยังไม่ได้บอกแก....คิดว่าค่อยบอกเมื่อคุยกันครั้งต่อไปดีกว่า........
โลกนี้ไม่ได้โหดร้ายจนเกินไปนัก
และ...หากฉันเป็นพี่ต่อง........ฉันจะไม่เสียใจเลยแม้แต่นิดเดียว...