เรื่อง ผู้บัญชาการทหาร................ตอนที่6

สะพั่งสะท้านไมภพ

ผมกำลังคิดจะกลับมาปรับปรุงหน่วยเช่น มณฑลทหาร และจังหวัดทหาร ให้กระชับมากขึ้น มีระบบมากขึ้น และก็มีหน้าที่พร้อมอำนาจมากขึ้น กว่าเดิมเนื่องจากว่า งานคดีศาลต่างๆ เรือนจำ การส่งกำลัง ข้าวสาร น้ำมัน ต่างๆ เงิน เงินกู้ เงินสวัสดิการต่างๆ รวมทั้งวงดุริยางค์ การขนส่งคนและขนส่งสิ่งของล้วนที่นี่ทั้งสิ้น อ้อรวมทั้งคลับอาวุธด้วย แม้ว่าจะไม่ใช่หน่วยที่ทำการรบ แต่ก็เป็นหัวใจของหน่วยที่ทำการรบทีเดียว
   การจัดการภายในก็คงต้องรื้อระบบครอบครัวเสีย การหาเงินมาบริหารโดยใช้เงินค่าซ่อมค่าสร้างต่างๆโดยฮั้วกับผู้รับเหมาขาประจำก็เป็นการหาเงินมาบริหารบ้างแจกลูกน้องบ้างใช้เองบ้าง
   มีพี่น้องบางคนชื่นชมประเทศญี่ปุ่นมากว่าเขาทำงานกันจริงจังกว่าประเทศของเราแต่ผมก็แย้งเขาว่า ไม่จริง คนไทยแน่กว่า เพราะขนาดเงินไม่มีจะทำงานยังต้องเบียดบังหลวงนำเงินอย่างหนึ่งมาทำอีกอย่างหนึ่ง เพียงแต่ว่า ถ้าทำไปเพื่อประโยชน์ส่วนรวมหรือประโยชน์สูงสุด โดยที่ไม่ใช่ใช้การแอบอ้างเหมือนปัจจุบันแล้วก็คงจะเจริญก้าวหน้าไปกว่าญี่ปุ่นตั้งนานแล้ว
   ผมหันกลับมามองกรมฝ่ายเสนาธิการต่างๆแล้วก็ให้ต้องการที่จะปรับปรุงโดยเฉพาะ งานในหน้าที่ กรมใดก็ตามที่ทำไปแล้วทำให้งานในหน้าที่มีปัญหา หรือทำงานเพียงแต่เพื่อสร้างบารมีให้แก่ตนเองเพื่อการโปรโมทตนเองให้ได้เป็นใหญ่เป็นโตมีข้าทาสบริวารมียศใหญ่เนี่ย ใช้ไม่ได้ และที่ผ่านมาเป็นอย่างนั้น และถ้าเรามาสนใจตัวเลขกำลังพลในแต่ละระดับ ในแต่ละชั้นยศหนึ่งจะเห็นว่ามันผิดปกติ ความผิดปรกติอันนี้มันจะเกิดจากบริหารงานที่ไม่เป็นสัปะรดขลุ่ยของบรรดาจอมปัญญาบารมีที่ผ่านมา และถ้าหากแยกออกมาเป็นปีๆก็จะรุ้ได้ทันทีว่าแต่ละท่านเป็นอย่างไร 
   ผมเรียกพวกแปดสิงห์แดนเสือมาชี้แจงตามที่กล่าวมาข้างต้นทั้งหมด และทั้งหมดก็รับปฏิบัติ ผมก็พยายามติดตามผลงานความคืบหน้าโดยถามแต่ละสิงห์ทุกวัน
   อย่าแปลกใจเลยว่าพฤติกรรมของทหารทำไมถึงเบี่ยงเบน ก็เพราะมันเบี่ยงเบนมาแต่ข้างบนแล้ว หากคนทำงานเก่งแล้วได้ดี ก็คงจะมีคนทำงานเก่งเยอะไปหมด แต่ทว่าพวกเลียเก่งเอาใจนายเก่งแล้วได้ดีเนียะมีเยอะมากเกินไปในปัจจุบัน 
   ดังนั้นงานของผมอีกอันหนึ่งก็คือ เอาคนที่ทำงานเก่งขึ้นมาเป็นหัวหน้าให้ได้
ผลที่จะเกิดขึ้นก็คือ จะมีคนที่มีปัญญาแก้ปัญหาให้ได้ในทุกเรื่องของกองทัพทหาร
   อย่าให้มีคำกล่าวว่า พอยศถึงพันเอกแล้วเขาจะไม่พูดถึงฝีมืออีกต่อไป เขาพูดถึงว่าใครเป็นเด็กใคร   ผมตั้งใจวาจะละคำนี้ให้ได้    ผมต้องการให้ได้ว่าคนเก่งในด้านที่ต้องการและเป็นประโยชน์ที่ต้องรุ่งเรือง และไม่จำเป็นต้องรุ่งเรืองในกองทัพทหารของผม แต่สามารถจะรุ่งเรืองได้ทุกที่ที่มีคนต้องการ อย่างน้อยอันหนึ่งที่จะค้ำประกันต่อคนภายนอกได้คือ คนที่ออกจากกองทัพได้โดยกองทัพไม่ได้ปลดนั้นคือคนที่กองทัพหวงแหน เป็นกำลังพลที่มีคุณค่า แต่ทว่าที่ต้องให้ออกไปเพราะเขาสามารถทำประโยชน์ให้แก่ประเทศชาติในด้านอื่นมากกว่าด้านการทหาร