แว่นหลายสีและอติทางอารมณ์

ตึ๋งหนืด

คนเราทุกคนเพี้ยน โดยเพี้ยในความหายนี้หมายความว่า เราไม่สมบูรณ์ ต้องการส่วนเติมเต็มเสมอ เราไขว่คว้าหาสิ่งที่สมบูรณ์กว่าเรา เราประดับร่างกายได้เสมอ แต่จิตใจเป็นสิ่งที่เราประดับได้ยากกว่ามากนัก
ในความเพี้ยนของเรานั้นบางครั้งเราก็มองคนที่มีความแตกต่างไปจากเราว่าเค้าเพี้ยน เค้าบ้า เพราะเรามีเหตุผลกับสรรพสิ่ง วันมีหนึ่งบวกหนึ่งเท่ากับสองในสรรพสิ่งที่เราเห็น อะไรที่มันเกินความเข้าใจเรา เรามักจะบอกว่าไม่มีมีจริง บ้าบอหรือ อะไรที่เราจะนิยามมันขึ้นมาเพื่อปฏิเสธการมีตัวตนของมัน
ความคิดนี้เปรียบเหมือนแว่นตาที่เราสวมทุกคน เราสวมแว่นสีเขียว โลกทั้งใบก็สีเขียว เรามองสีอื่นไม่เห็น ... เรารู้ว่ามันมีเขียว กับเขียวกว่า
คนอื่นก็ใส่คนละสี ทุกคนมีสีของตัวเอง ... แต่มีบางคนมีแว่นหลายๆอัน พวกนี้คือพวกที่ไม่ยึดติดกับอะไร .. เค้ามองว่าโลกนี้เป็นเพียงละครที่เรายึดติดอะไรไม่ได้ ...
ผมเล่นกีตาร์หน้ามหาวิทยาลัย บางคนบอกว่า ไม่ไปทำอย่างอื่นเหรอ งานแบบนี้มันต่ำ บางคนบอกว่า ไม่ไปทำอย่างอื่นเหรอ แบบนี้มันดูไม่ดี บางคนบอกว่ากล้าจัง กล้าแสดงออกชอบ แล้วผมว่าไง ... ไม่ว่าไงทั้งนั้น ... ผมสวมแว่นที่จะมองพวกเค้าแล้วเข้าใจ ผมอยากสวมแว่นใสๆ ปราศจากอคติ จะได้ไม่ต้องรบก่ะใคร ...
โลกนี้ก็เพี้ยนๆ ใครว่าตัวเองดี ตัวเองสมบูรณ์ ก็สร้างสงคราม เพื่อคงมีคนเปรียบเทียบแล้วก็คิดว่าตัวเองก็ดีเหมือนกัน ...
ผมขอให้เราทุกคนกลับมาสวมแว่นหลายๆอันดู อาจจะเข้าใจคนอื่นมากขึ้น ผมเล่นกีตาร์หน้ามอวันนี้ วันหน้าผมอาจจะเป็นายกบริหารประเทศก็ได้ ใครจะไปรู้ และผมหวังว่าชีวิตของผมจะทิ้งอะไรไว้ให้คนรุ่นหลังเค้าเห็นเป็นแบบอย่าง ดังนั้นผมจะต้องเรียนรู้กับชีวิต โดยไม่อคตินั่นเอง
บันทึกประจำวัน 20/12/07
ที่บ้าน ขณะไม่สบาย